Dat is ook echt een rede dat ik een hekel heb aan uit eten gaan.
2 likes
Dit weer is zeker een trigger! Voor mij helpt het vaak wel om actief te zijn, om een stuk te wandelen, naar de sportschool te gaan of het huis schoon te maken, maar met dat weer van de afgelopen tijd is dat niet altijd haalbaar en dan zit ik me echt op te vreten, haha. Ben blij dat het vandaag weer wat koeler was!
Meestal kan ik wel bij mezelf denken van : âDit is gewoon mijn zwakke plek, en hier zal ik in mân leven mee moeten dealenâ . Ik heb dit nu ook al zo lang dat ik het wel een beetje heb kunnen accepteren, en ook kan accepteren dat ik niet altijd alles hetzelfde zal kunnen doen als anderen, maar soms blijft het gewoon moeilijk. Maar ik geloof wel dat er een manier is om er mee te leven die aanvaardbaar is, het duurt soms denk ik even voordat je weet wat echt voor jou werkt.
Ik heb dit al vanaf mijn puberteit constant, eerst had ik ook meer specifieke angsten maar die heb ik inmiddels gelukkig kunnen overwinnen. En het gaat voor mijn doen eigenlijk alleen maar steeds beter, daar ben ik heel blij om en daarom kan ik ook wel hoopvol blijven!
@MadameMignon ja beweging helpt idd, maar het moet wel praktisch haalbaar zijn, jammer dat angst daar geen rekening mee houdt 
@shortandsmiling Sterkte, hopelijk gaat dat schrikgevoel snel weer een beetje afzakken 
1 like
Ik lees hier veel herkenbare dingen.
Bij mij is het een jaar of 6/7 geleden dat ik paniekaanvallen begon te krijgen. Een tijdje was het heel heftig en had ik er vooral 's nachts last van waardoor ik meerdere keren per week bij mn moeder in bed sliep omdat ik me dan veiliger voelde en rustig werd. Ook in ruimtes waar je niet zomaar weg kan idd. Ik was in die tijd in totaal 6 uur per dag onderweg met het OV en daar had ik ook vaak een aanval.
Het is nu veel minder maar ik weet niet waar de paniek en angst precies vandaan komt. Ik denk dat het op een gegeven moment ook de angst voor de angst werd zegmaar. Ik was heel bang om een paniekaanval te krijgen maar ik ben heel bewust gewoon met het OV blijven gaan enzo want ik wist dat het anders alleen maar erger zou worden.
Angst voor flauwvallen heb ik ook en ook voor overgeven.
Knuffel voor jullie allemaal!
1 like
Misschien heb je gelijk en kan ik mijn psycholoog nog eens bellen (heb momenteel geen afspraken lopen maar mag haar wel bellen wanneer ik het terug nodig vind). Ik heb nu wel vrijdag de begrafenis gehad en voel me rustiger sindsdien, dus ik denk dat ik nog even afwacht. Als het terugkomt inderdaad beter van wel âŠ
Edit: heb nog nooit EMDR gehad. Vond jij het nuttig(er dan andere therapie)?
Ik heb niet de diagnose maar wel veel herkenbare klachten ( heb een angststoornis nao )
Ik heb ook al een apart topic gemaakt maar vroeg mij af of er hier ook mensen zitten die last hebben van zwart/ wit denken/ catastrofaal denken?
Bij mij kan alles uitlopen in ellendige doemscenarioâs. Waar ik dan weer uren over pieker en paniekaanvallen over krijg. Ook mijn zwart wit denken zorgt voor paniekaanvallen. Pas als het echt niet gaat gebeuren houdt het op.
Zit nu na 15 jaar last te hebben gehad in therapie na een opname vorig jaar waarbij ik een paniekaanval cirkel had die 2 weken duurde en waar ik niet uit kwam. Door uitputting toen randpsychotisch geworden en opgenomen.
1 like
Dat is zwaar geweest zeg! Wat voor therapie heb je?
Ik heb niet echt het zwart wit denken, maar wel dat je jezelf helemaal angstig kan denken. Een bepaalde situatie die spannend is kan je opeens voor je halen en dan denk je dat het gaat gebeuren. Hoe langer ik daar dan over nadenk, hoe meer stress en paniek ontstaat.
Een heeeele dikke knuffel voor jullie allemaal! Sommige dingen zijn zo herkenbaar⊠en bij sommige dingen denk ik wat dat me zwaar lijkt en leef ik heel erg met jullie mee.
Ik ben vanaf mijn 18e nadat ik mishandeld ben op straat sowieso heel erg bang om in het donker alleen te lopen of te fietsen. Ik ben me bewust van iedere ritsel in de struiken en zie echt overal gevaar. Ik denk nu dat dat iets wat bij me hoort en ik kan er opzich wel mee dealen.
In januari had ik in de eerste week al het gevoel dat mijn hart ineens een stuk sneller was gaan slaan. Toen was ik voor mijn werk in Tilburg en ik lag savonds op bed in mijn hotelkamer en ik voelde ineens alsof mijn nek helemaal strak werd getrokken, mijn hart ging snel en onregelmatig en had een heel onrustig gevoel. Water gedronken, raam open gezet, niets hielp. Uiteindelijk lag ik echt bevend in bed en zag ik de krantenkoppen al voor me âmeisje dood in bed gevondenâ. Ik was zo bang en dacht moet ik de ambulance bellen? Toen ging het weer beter, ben ik in slaap gevallen en de volgende dag ging ik googlen en kwam ik tot de conclusie dat ik een hartaanval had gehad. In de weken daarna werden de klachten ook steeds erger, pijn/verlammend gevoel ik mijn linkerarm, voelde de linkerhelft van mijn gezicht niet, onrustig gevoel op mijn borst, snelle hartslag, tintelende vingers, duizeligheid. Ik was er inmiddels echt van overtuigd dat ik een hartaanval had gehad en daarnaast nog allemaal andere ziektes. Ik durfde zelfs mijn deur niet meer op slot te doen omdat de ambulance anders niet binnen kon komen. Ik dacht echt elk moment van de dag dat ik ieder moment dood kon gaan. Ondertussen durfde ik niet naar de dokter want ik wilde geen hartpatiĂ«nt zijn. In maart trok ik het niet meer en ben ik naar de dokter gegaan, overal op getest, hartfilmpje gemaakt en ik bleek helemaal gezond. Om dat te accepteren terwijl het zo echt leek was zo moeilijk. De dokter vertelde dat wat ik in Tilburg had gehad een paniekaanval was geweest en dat ik nu eigenlijk chronisch zat te hyperventileren. Nu gaat het echt beter. Als ik gestresst ben kan ik het weer voelen maar mijn dokter heeft het zo serieus aangepakt.
Oke ik hoop een niet al te onsamenhangend verhaal maar dit was het afgelopen jaar echt mijn meest heftige periode. (Ben wel van mn suikerverslaving af omdat al het ongezonde vergif voor me was, positief bijkomend effect).
Ik heb een beetje hetzelfde. Vanuit mijn ADHD en een assorti aan jeugdtraumas ben ik angstig op de snelweg, vergeet ik om adem te halen etc. Ik blijf het wel doen want ik wil niet iemand zijn met een rijbewijs die niet rijdt. Ik ben vooral angstig voor andere mensen op de weg, mijn moeder zegt altijd als je zelf goed oplet komt het goed maar dat is niet zo. Werden laatst gebumperkleeft op de linkerbaan door een vrouw met smartphone in dr klauwen, die rijdt je zo dood. Wat mij helpt is altijd halverwege stoppen bij een tankstation, sigaretje roken en cola (suiker) drinken. Ik praat ook tegen mezelf in de auto, van: nou gaat goed he! Natuurlijk kun je dit! Kijk niks aan de hand! Ha ha!!!
Weet niet of je er iets aan hebt, voel me altijd heel stom als ik dat doe namelijk
1 like
Ik heb er last van helaas. Helpt het om oordoppen / koptelefoon te gebruiken?
Ik ook niet. Maar heb zelf ook paniek klachten en weet dat weglopen het alleen maar erger maakt.
Probeer terug naar huis te gaan en je paniek gevoelens tegen te gaan. You can do it!!
ik heb ook een tijd de snelweg vermeden door deze angst, maar toen weer (na therapie) langzaam kunnen opbouwen. Bij mij heeft het geholpen om in het begin met iemand naast me te rijden, en dan alleen om steeds te bedenken als je je niet goed voelt, om de 2/3 minuten is er een afrit en dat red je echt wel. Ook te bedenken dat je via de rechterbaan zo de vluchtstrook op kan als het echt nodig is heeft mij ook geholpen!
@Namorada wat heftig dat je hier langere tijd mee hebt rondgelopen! ik herken je verhaal en heb daardoor ook een tijd gedacht dat ik niet meer alleen kon wonen, durfde niet in bad gaan etc. Vreselijk gevoel, ik ben blij voor je dat het beter gaat!!
mijn angsten zijn grotendeels weg, wat mij vooral geholpen heeft is ook emdr, zoals hierboven gezegd wordt een zakje meenemen mocht ik echt moeten overgeven en ik neem overal een bĂštablokker en kalmeringspil mee, bijna nooit moeten gebruiken maar om die gewoon bij te hebben geeft me al veel rust
2 likes
Vervelend dat het terug is! had je misschien met je psycholoog een terugvalplan opgesteld waar je nu iets aan zou kunnen hebben? zo nee kan je misschien hem/haar even mailen om te kijken of hij/zij nog tips voor je heeft om erger te voorkomen?
Ik vind het zelf moeilijk om tips te geven want het verschilt voor iedereen wat helpt natuurlijk, maar kan wel zeggen dat het met mij ook na een jaar nog af en toe minder gaat en de eerste keer dacht ik âoh nee het is weer helemaal terugâ maar daarna ging het (met enige inspanning) eigenlijk altijd weer beter en zo erg als voor ik therapie kreeg is het nooit meer geweest. Ik weet niet of je er wat aan hebt maar ik probeer gewoon te zeggen dat het (hoogstwaarschijnlijk) geen dalende lijn is vanaf hier
Wat naar voor je! Ik hoop dat je jezelf (of met hulp van je psycholoog) hier weer op tijd uit kan trekken. Bij mij staat het heel erg in verband met hoeveel stress ik op dat moment heb. Als ik gestresst ben en ik voel mijn hart weer sneller gaan of mijn arm gaat weer tintelen dan denk ik âokeee Namorada, relax, je bent gewoon een beetje druk geweestâ. Dan kan ik mezelf er soms uithalen. Of blijven denken je bent getest, dit beeld je jezelf in, het is niet zo. Dat lukt soms ook. Ik weet totaaal niet of dit bij jou werkt en misschien is dit veel te voor de hand liggend maar ik hoop alsnog dat je er wat aan hebt. En verder een hele dikke knuffel, hoop dat die ook helpt!
2 likes
Ik begin binnenkort met een nieuwe baan en ik voelde vanavond zoân golf van paniek. Het is nochtans precies wat ik wilde en ik ken al iemand die er werkt. Maar ik ben zo bang dat ik âdoor de mand ga vallenâ/dat ze gaan âontdekkenâ dat ik nog niets weet (imposter syndrome 
) terwijl ik gewoon testen heb afgelegd en op gesprek ben gegaan. Mijn denkproces (onbewust) is dat ik hen wel zal hebben misleid ofzo, dat ze toen hebben geloofd dat ik hier goed in ben maar dat ik eigenlijk helemaal niet zo goed/intelligent ben als ze denken etc. 
En ik ben ook gewoon bang om geen perfecte eerste indruk te maken.
Dit neerschrijven helpt ergens wel trouwens, want daardoor besef ik hoe absurd mijn denkpatroon is.
Het brengt telkens van die grote levensvragen mee; over zin en onzin van het leven. Terwijl het wss gewoon is om die angst te verhullen ofzo. Als ik de zin van het leven niet inzie, waarom zou ik me dan zoveel aantrekken van wat anderen denken, hoe ik overkom enz.?
@Hippo voor mij helpt wandelen in natuur, thee drinken, lavendelolie (geur), yoga⊠of soms ook met iemand die ik helemaal vertrouw bellen of praten (al heb ik daar vaak geen zin in). Tijdens een paniekaanval kan iemand anders inderdaad weinig doen. Begrip tonen, tonen dat je niet denkt dat ik gek ben, dat is voor mij dan het voornaamste denk ik. Eten of drinken aanbieden, vragen of ik wil wandelen ofzo. Dat soort dingen.
1 like
Super knap dat je al die dingen doet. Als ik mijn tempo opvoer, dus veel meer dingen ga doen, dan heb ik daarna even wat rust nodig. Angst en paniek liggen bij mij daarna op de loer, hoe goed de dingen zelf ook gingen.
1 like
Ben al uren in angstmodus. Ik heb al uren niets van mijn vriend gehoord, wat niet zijn gewoonte is. Ik probeer het te rationaliseren maar ik kan enkel denken aan doemscenarioâs. Het helpt ook niet dat we wat vertrouwensproblemen hebben gehad in onze relatie. Onze liefde is zo diep, maar vanaf dat ik ook maar een beetje angstig word, kan ik me daar niet meer aan optrekken en verval ik in een spiraal van enorme negativiteit. Ik ben zo bang. Ik heb mezelf niet meer onder controle. Ik weet niet wat ik moet doen. Mijn lichaam en geest zijn teveel in paniek om iets te doen.
Zoek even ademhalingsoefeningen op youtube, dan is je adem weer op orde en de ergste paniek verdwenen. Probeer daarna even je te richten op afleiding. Bel iemand op die jou rationeel tot rust kan brengen of kijk even podcasts op youtube of ga even gamen. De angst en paniek is tijdelijk en vaak volledig onterecht, maar realtiteit in je hoofd. Op dit moment ben je niet in staat om goed te handelen, dus word eerst rustig! Als je rustig bent, kun je je vriend even bellen of een vriend of familielid van hem misschien wel. Komt goed!! <3
1 like
Ik probeer mezelf al de hele tijd te kalmeren en soms lukt het even, maar dan flitst er weer zoân gedachte in mijn hoofd en ben ik weer helemaal afgeleid en overstuur. Heb een aflevering van een serie proberen kijken maar opgegeven omdat ik al minstens 5 keer moest terugspoelen omdat ik weer âwegâ was. Hij heeft momenteel ook geen mobiel meer, daarom zit ik de hele tijd op facebook te kijken tot hij online komt.
Kunnen wij misschien iets voor je doen nu? Wat zou jou fijn lijken?
1 like