Ik heb vanavond ook weer een paniekaanval gehad. Kreeg een appje wat semi werk gerelateerd is wat het triggerde en ik kan er pas later op terugkomen. Dus in mijn hoofd is het natuurlijk al helemaal mis en ben ik al duizend keer ontslagen.
Aan de betere kant:
Ik lig nu lekker in bed en heb geen slechte coping manieren toegepast (op een pak cakejes leegeten na haha).
Het is duidelijk niet echt mijn week. Ik dacht lekker van mijn vrije dag te genieten, maar ik heb alleen maar anxiety. Na uren alleen maar muziek te hebben geluisterd, lukt het mij nu wel om even wat klusjes te gaan doen, maar krijg Katrien (ja ik heb mijn angstgevoelens ook maar een naam gegeven 
) nog niet op mute.
Ik merk ook dat ademhalingsoefeningen voor mij het beste werken op de âgewone dagenâ, maar als ik al heel veel angst heb maakt het voor mijn gevoel juist erger?
Wat klote voor je.
Heb je ook enig idee waarom Katrien zit te miepen? Als ik een vermoeiende week heb gehad ben ik zelf veel gevoeliger voor angst gedachten.
Of als ik iets âspannendsâ binnenkort ga doen dan gaan mijn hersenen ook vaak een loopje met mij nemen.
Soms helpt het om bij jezelf na te gaan wat de gedachtes concreet zijn en of dat die gedachten relevant zijn. Bijvoorbeeld: Als Katrien zit te miepen dat je niks kan, kan je makkelijk terugzeggen wat je wel kan. Al is het maar veters strikken.
Normaal zou ik ook de tip geven om even te sporten om fysiek ipv mentaal moe te worden. Maar gezien de warmte is dat nu niet heel gezond
En verder laat Katrien maar blaten. Gedachtes zijn slechts gedachtes. Daar hoef je echt geen waarde aan toebedelen
Dankjewel voor je berichtje 
Ik probeer vandaag ondanks alle gedachtes gewoon toch dingen te blijven doen en als het zo niet begint te regenen kan ik ook nog even wat wandelen.
Ik denk dat het komt omdat ik bijna ga verhuizen (kan niet zo goed tegen veranderingen) en ook over wat dingen in mijn leven waar ik niet zo tevreden over ben. Mijn slaapritme is ook niet zo best, zou daar nog wat aan moeten gaan doen, want dat zou mentaal ook wel niet helpen.
Mijn anxiety steekt ook weer de kop op. Ik zit midden in een verhuizing, verbouwing en het uitzoeken van nieuwe keukens, badkamers etc tussendoor moet ik gewoon werken. Weinig tijd om op te laden en al mân vage stress klachten steken alweer de kop op laatste weken.
Zit nu op een klant te wachten in mijn auto en mijn hele lijf weer van het padje. Duizelig, hartkloppingen, trillen, buik krampen. En ik straks maar professioneel lachen en de boel regelen alsof er niets aan de hand is.
Ugh - ik weet inmiddels hoe ik ermee om moet gaan en ik negeer het voor het grootste deel maar het maakt alles zoooooo veel vermoeiender. Waarom kunnen anderen dit allemaal wel
Ik heb een tijdje terug wat onderzoeken gelezen over verschillende ontspanningsoefeningen, en als ik het goed heb onthouden gaan bij ademhalingsoefeningen bepaalde lichamelijke signalen die we met stress associëren (zoals hartslag en huidgeleiding volgens mij) eerst een beetje omhoog en pas na 10-20 minuten ofzo omlaag. Dus ik kan me heel goed voorstellen dat als je al veel angst hebt, die eerste toename gewoon too much is. Heb je andere oefeningen die op zulke momenten wel goed werken? Ik vind zelf bijvoorbeeld meer lichamelijke oefeningen fijn als ik veel spanning heb, zoals dansen/mezelf een beetje uitschudden of stretchen.
Ik vind dit echt super knap van je. Ik werk door deze klachten nog steeds niet. Omdat ik er zo van in paniek raak dat ik âvluchtâ
Lief! Ik snap jou ook heel goed. Ik heb een paar jaar geleden ook even niet gewerkt maar kwam op een punt dat ik het gewoon zat was om het mijn leven te laten beĂŻnvloeden.
Sindsdien heb ik eigenlijk nooit meer iets niet gedaan maar het zorgt er dus wel voor dat ik soms in vliegtuigen of op werk met paniekaanvallen zit omdat ik weer zo nodig wat wilde.
Het helpt wel om het elke keer weer âte overlevenâ. Inmiddels weet ik dat er toch niks gebeurt verder en het vanzelf weer over gaat en dat scheelt ook wel.
Maar het is nog steeds zo kut en vooral zo zo vermoeiend
Ik herken dit wel en inmiddels heb ik ook geaccepteerd dat ik soms een mindere periode heb en even pas op de plaats moet nemen. Het me er niet tegen verzetten is ook heel helpend.
Ik vind dit echt zo knap van jullie want alles in mijn lichaam schreeuwt dat ik doodga of flauwval in zoân situatie.
Ik meld me toch ook eens in dit topic. Ik heb nog een hoop terug te lezen.
Sinds 1,5 jaar heb ik diabetes type 1. Alles is nog hartstikke nieuw voor me en ben al een hele tijd bezig om het accepteren dat dit niet meer weggaat.
Nu zit ik de laatste tijd heel vaak laag, een hypo. Ik moet dan dus suiker nemen om hier uit te komen. Maar zodra ik zie dat mijn suiker gaat zakken (dmv vingerprik, of de sensor die gekoppeld is aan mijn telefoon) raak ik in paniek. Te lang in een hypo kan zorgen voor een coma en dus ook dood. Die gedachtes spoken heel sterk in mijn hoofd en het maakt me zĂł ontzettend moe. Ik ben zo veel met mân diabetes bezig. Terwijl 1,5 jaar geleden was er nog niks aan de hand, dat stukje kan ik ook lastig accepteren.
Maar die paniek, wat een verschrikkelijk gevoel.
Zoals ik zei, ik ga hier nog terug lezen om te kijken of er goede tips voor mij bij staan 
Ik heb geen ervaring met diabetes maar is dit iets wat je met je arts of psycholoog kan bespreken? Knuffel 
Ach wat vervelend zeg, diabetes is niet niks. Is het een idee om via de behandelende arts een psycholoog in te schakelen? Zij hebben vaak korte lijnen. Mijn dochter heeft ook diabetes, in het verwerkingsproces heeft ze veel gehad aan haar psycholoog. Sterkte en ik hoop dat je je weg er gauw in kan vinden. 
op het moment eigenlijk nog niet. Ze zijn vooral bezig om mij goed ingesteld te krijgen. Maar het stukje paniekaanval wordt een beetje weggewuifd, merk ikâŠ
Had jouw dochter ook paniek bij hoog en-of laag? Of ging dat vooral over het accepteren dat ze diabetes heeft? Hoe gaat het nu met haar?
Zou dit ook via de huisarts kunnen? Ik ga ze morgen toch eens bellenâŠ
Tuurlijk! Misschien kan je hiervoor ook bij de POH terecht en anders kan de huisarts je wellicht doorverwijzen.
Je hebt de diagnose pas 1,5 jaar? Dat is helemaal niet zolang. Je moet natuurlijk nog wennen (en accepteren) aan deze diagnose en de impact daarvan. Ik vind het niet zo gek dat je dan paniekerig ervan wordt. Zeker omdat je hersenen gelijk naar horror scenarioâs gaat. Hopelijk wordt het minder als je meer ervaring hebt in je diabetes (klinkt heel vreemd, maar hopelijk snap je wat ik bedoel)
Ik zou bij de psycholoog of huisarts echt heel duidelijk maken hoeveel paniek je ervaart.
Ik neem aan dat je bij een internist loopt? Ik zou eens vragen of die je kan verwijzen naar de medische psychologie. Een reguliere psycholoog (via de huisarts) kan je waarschijnlijk ook goed helpen hoor, maar medisch psychologen zullen hier meer ervaring mee hebben!
Mijn dochter heeft sinds haar 6e diabetes, ze zegt zelf dat ze niet meer weet hoe het zonder was. In haar pubertijd heeft ze het heel zwaar gehad met de acceptatie, daardoor ook een periode gehad dat ze er niets mee deed en ook zijn er best nare dingen gebeurd daardoor toen. (Mocht je meer willen weten dat mag je me een berichtje sturen, vertel ik liever niet hier)
Erg bang voor hypos en daardoor alleen maar suiker gaan eten bijvoorbeeld.
Ze had wel hulp maar niet de juiste. Inmiddels is ze 22 en gaat het heel erg goed, maar ik heb echt moeten vechten voor haar om de juiste hulp te krijgen. Naar mijn idee word diabetes en vooral wat er allemaal omheen speelt onderschat, zeker het psychische stuk. Het is best een lastige ziekte.
Een vriendin van me heeft sinds een jaar of 4 ook diabetes, zij is volwassen en heeft ook veel moeite met het accepteren.
Wat een fijne en vooral lieve reacties! Ik merk in mijn omgeving dat er maar een paar mensen zijn die het begrijpen.
Ik spuit insuline en dat gaat prima. Maar psychisch, man, het is zĂł moeilijk. Elk uur van de dag bijhouden of je niet e hoog Ăłf te laag zit.
Ik ga het aanpakken, want dit gaat zo niet langer 
dankjewel allemaal!
Sorry ik voel me echt een deus, haha. Maar ik weet niet hoe ik een privé berichtje moet sturen haha.
Ik verwacht niet direct antwoord hoor, maar ik ken nie-mand in mijn directe omgeving die ook diabetes 1 heeft. Ik zit wel in zoân facebook groep, maar daar worden echt alleen maar de negatieve dingen geplaatst.