Ik neem aan dat je bij een internist loopt? Ik zou eens vragen of die je kan verwijzen naar de medische psychologie. Een reguliere psycholoog (via de huisarts) kan je waarschijnlijk ook goed helpen hoor, maar medisch psychologen zullen hier meer ervaring mee hebben!
2 likes
Mijn dochter heeft sinds haar 6e diabetes, ze zegt zelf dat ze niet meer weet hoe het zonder was. In haar pubertijd heeft ze het heel zwaar gehad met de acceptatie, daardoor ook een periode gehad dat ze er niets mee deed en ook zijn er best nare dingen gebeurd daardoor toen. (Mocht je meer willen weten dat mag je me een berichtje sturen, vertel ik liever niet hier)
Erg bang voor hypos en daardoor alleen maar suiker gaan eten bijvoorbeeld.
Ze had wel hulp maar niet de juiste. Inmiddels is ze 22 en gaat het heel erg goed, maar ik heb echt moeten vechten voor haar om de juiste hulp te krijgen. Naar mijn idee word diabetes en vooral wat er allemaal omheen speelt onderschat, zeker het psychische stuk. Het is best een lastige ziekte.
Een vriendin van me heeft sinds een jaar of 4 ook diabetes, zij is volwassen en heeft ook veel moeite met het accepteren.
Wat een fijne en vooral lieve reacties! Ik merk in mijn omgeving dat er maar een paar mensen zijn die het begrijpen.
Ik spuit insuline en dat gaat prima. Maar psychisch, man, het is zó moeilijk. Elk uur van de dag bijhouden of je niet e hoog óf te laag zit.
Ik ga het aanpakken, want dit gaat zo niet langer 
dankjewel allemaal!
Sorry ik voel me echt een deus, haha. Maar ik weet niet hoe ik een privé berichtje moet sturen haha.
Ik verwacht niet direct antwoord hoor, maar ik ken nie-mand in mijn directe omgeving die ook diabetes 1 heeft. Ik zit wel in zo’n facebook groep, maar daar worden echt alleen maar de negatieve dingen geplaatst.
Op je profiel foto klikken, dan twee keer op het envelopje. Je klikt dan op ‘nieuw bericht’ en vult daar Saray in!
Ik ben zo zo klaar met dat ik mijn lichaam niet vertrouw.
Ik wil leven… ik wil door…
Ipv continue vermijden.
5 likes
Ik heb zo veel fysieke paniek en ik word daar dan ook weer ontzettend angstig van.
Ben nu met vakantie in Italië met een vriendin en heb al twee keer in de bus een paniekaanval gehad. Bij mij uit zich dat in heel erg warm voelen, misselijk worden en het gevoel hebben dat ik out ga. Die vriendin kan er niet zo veel mee waardoor ik me ontzettend eenzaam voel en nog banger wordt voor het geval het nog erger wordt.
Ik heb al jaren niet meer zulke episodes gehad en nu dus vlak achter elkaar ook. We gaan nu richting rome en ik ben gewoon bang om alle activiteiten te doen straks omdat de accommodatie best ver van het centrum ligt.
1 like
Ah wat naar. Ik zou zorgen voor letterlijk verkoeling, zo’n waterspray of mini ventilatortje voor in de hand.
En toch proberen het op tijd aan te geven bij je vriendin, geef aan of je behoefte heb aan afleiding (misschien een kaartspelletje) of juist er over praten wat er gebeurt in je hoofd en de angst te laten opkomen, dan zakt het ook weer eerder weg. Hoe naar het ook is. Sterkte!
5 likes
Wat ontzettend rot. Ik kan me voorstellen hoe eenzaam het moet voelen. @Wezel heeft al fijne tips gegeven. Hopelijk helpt dat iets! En blijf anders gewoon alles van je afschrijven hier op het forum. Heel veel sterkte
1 like
Dank je wel, @Wezel ook bedankt! Heb nu een ventilatortje mee de stad in.
Die vriendin is helaas echt niet zo betrokken, maar app af en toe wel met anderen waar ik steun uit haal en het forum is zeker ook een fijn platform.
Ik ga weer een afspraak maken bij mijn huisarts als ik terug ben. Vriendin van me had voor haar angstklachten een fijne psycholoog online. Korte wachttijd, maar wel een intens traject van 2/3 sessies per week. Heeft haar goed geholpen. Mijn paniek uit zich wel heel anders dan bij haar (ik word heel warm, misselijk en wazig in mijn hoofd maar zonder hyperventilatie), maar hopelijk kunnen ze mij ook goed helpen. Probeer dat een beetje als houvast te zien.
1 like
Heb je ook (specifieke) gedachtes als je zo’n paniekaanval hebt of is het puur fysiek?
Hoe ik het interpreteer triggerde de bus bij jou een paniekaanval. Vaak is de bus in de zomer benauwd en klammig. En als je dat ook voelt bij een paniekaanval, vind ik het niet zo gek dat je er dan eentje krijgt.
Mijn tip is om niet te veel te blijven ‘hangen’ dat je een paniekaanval hebt gehad. Je kan op dit moment er toch weinig aan doen. En het zou zonde zijn als dat je hele vakantie overschaduwt.
En plan voldoende rustmomenten in. Rome is een overweldigende stad (zowel de drukte als de bezienswaardigheden). Daar moet je af en toe van bijkomen.
Dus geniet (zo ver het je lukt) van je vakantie. En terug thuis, weer aan de slag met je mentale gezondheid
1 like
Puur fysiek maar daarna komen wel de angstgedachten waardoor ik in een vicieuze cirkel terechtkom. Ik heb het nu denk ik 3 keer gehad deze vakantie.
Ik ga zeker proberen om ervan te genieten!
1 like
Ik heb al een paar dagen last van zenuwen want ik heb enorme vliegangst. We vertrekken morgenochtend voor vakantie. Vanochtend nog in bed liggen huilen van de stress die ik ervaar. De rest van de dag vooral heel druk geweest met inpakken en het huis opruimen om het een beetje fijn achter te laten en ik ben nu best rustig, maar nu heb ik het alweer veel te laat gemaakt en ben ik bang dat morgen de angst 10 keer harder terugkomt. Nou ja, in ieder geval is het huis opgeruimder dan het in tijden geweest is 
2 likes
Dit gaat helemaal goedkomen, geef je bij de crew aan dat je het spannend vind? Dan kunnen ze je goed helpen!
Ja heb ik aangegeven! Dit doe ik eigenlijk altijd wel en ben vorige keren super lief geholpen met bekertjes water en wat uitleg. Vandaag ging een soort van redelijk goed, dus ik ben echt super verbaasd en een beetje trots. Toch blijven mijn hersenen tegen me zeggen dat er dan een volgende keer toch iets gebeurt 
4 likes
Shit zit zo in een dubio. Wel of geen medicatie.
Ben nu 8 weken gestopt met 5MG fluoxetine en dacht dat het beter ging. Maar sinsd 1,5 week weer erg gespannen en gestrest. Het lijkt mij na 8 weken geen ontwenningsverschijnselen meer? Die komen vaak eerder. Dus ben er bang voor dat ik het gewoon nodig heb. Maar wil niet, wil het zelf doen!
Maar is het ook niet normaal dat je die gevoelens hebt en moet je nu gewoon even op zoek naar andere handvatten?
Ik slik ook geen medicijnen tegen angst, maar ik heb nog steeds aanvallen of periodes waarin ik het wat lastiger heb. Misschien ben je ook nu extra gefocust nu je gestopt ben? Want 5mg is zo ontzettend weinig, denk dat het dan haast nog meer placebo is dan echt een groot effect.
En ook als je wel medicatie nodig hebt is het niet het eind van de wereld hè.
4 likes
Volgens mij kan dat nog wel langer duren, maar je hebt wel contact met een arts of begeleider? Misschien kan je daarmee bespreken wat mogelijk is. Is je situatie op dit moment ook optimaal om te stoppen? Bij mij was dat niet zo waardoor ik heb besloten te blijven slikken.
1 like
Hee hee. Ja daarom vraag het ik het mij dus ook af. Want het is maar 5mg. Maar ben nu al 2 weken zo gespannen.
Nee medicatie is idd niet erg. Maar door mijn perfectionisme helaas een dingetje. In mijn ogen moet ik het zelf doen en niet met medicatie.
Ik ben heel streng voor mijzelf daarin. Daarin zit ook mijn valkuil voor mijn angst.
Net als dat ik denk; angststoornis bestaat niet. Want ik verzin de angsten zelf in mijn hoofd.
Maarja als dat dan weer zo zal zijn, zijn er geen wachtlijsten bij de ggz en specifieke medicatie hiervoor.
Heel vermoeiend mij zijn af en toe.
1 like
Ja deels begeleid hahaha. Medegedeeld bij de huisarts en apotheker. Maar je verbaasd je soms hoe slecht zij nog geïnformeerd zijn over halfwaardetijden etc.
Situatie optimaal? Ik weet het niet. Toen ik stopte dacht ik… ja. De beste tijd is er toch nooit. Want er altijd wel iets waardoor het niet uitkomt.
Ik probeer het gewoon en kan altijd terug. En ging dus lang goed… maar nu dit. En dan de twijfel.
Lekker piekeren.