Angst- en paniektopic

Gezondheid
#1316

Mijn anxiety steekt ook weer de kop op. Ik zit midden in een verhuizing, verbouwing en het uitzoeken van nieuwe keukens, badkamers etc tussendoor moet ik gewoon werken. Weinig tijd om op te laden en al m’n vage stress klachten steken alweer de kop op laatste weken.

Zit nu op een klant te wachten in mijn auto en mijn hele lijf weer van het padje. Duizelig, hartkloppingen, trillen, buik krampen. En ik straks maar professioneel lachen en de boel regelen alsof er niets aan de hand is.

Ugh - ik weet inmiddels hoe ik ermee om moet gaan en ik negeer het voor het grootste deel maar het maakt alles zoooooo veel vermoeiender. Waarom kunnen anderen dit allemaal wel

2 likes
#1317

Ik heb een tijdje terug wat onderzoeken gelezen over verschillende ontspanningsoefeningen, en als ik het goed heb onthouden gaan bij ademhalingsoefeningen bepaalde lichamelijke signalen die we met stress associëren (zoals hartslag en huidgeleiding volgens mij) eerst een beetje omhoog en pas na 10-20 minuten ofzo omlaag. Dus ik kan me heel goed voorstellen dat als je al veel angst hebt, die eerste toename gewoon too much is. Heb je andere oefeningen die op zulke momenten wel goed werken? Ik vind zelf bijvoorbeeld meer lichamelijke oefeningen fijn als ik veel spanning heb, zoals dansen/mezelf een beetje uitschudden of stretchen.

5 likes
#1318

Ik vind dit echt super knap van je. Ik werk door deze klachten nog steeds niet. Omdat ik er zo van in paniek raak dat ik “vlucht”

1 like
#1319

Lief! Ik snap jou ook heel goed. Ik heb een paar jaar geleden ook even niet gewerkt maar kwam op een punt dat ik het gewoon zat was om het mijn leven te laten beïnvloeden.

Sindsdien heb ik eigenlijk nooit meer iets niet gedaan maar het zorgt er dus wel voor dat ik soms in vliegtuigen of op werk met paniekaanvallen zit omdat ik weer zo nodig wat wilde.

Het helpt wel om het elke keer weer ‘te overleven’. Inmiddels weet ik dat er toch niks gebeurt verder en het vanzelf weer over gaat en dat scheelt ook wel.

Maar het is nog steeds zo kut en vooral zo zo vermoeiend

5 likes
#1320

Ik herken dit wel en inmiddels heb ik ook geaccepteerd dat ik soms een mindere periode heb en even pas op de plaats moet nemen. Het me er niet tegen verzetten is ook heel helpend.

3 likes
#1321

Ik vind dit echt zo knap van jullie want alles in mijn lichaam schreeuwt dat ik doodga of flauwval in zo’n situatie.

1 like
#1322

Ik meld me toch ook eens in dit topic. Ik heb nog een hoop terug te lezen.

Sinds 1,5 jaar heb ik diabetes type 1. Alles is nog hartstikke nieuw voor me en ben al een hele tijd bezig om het accepteren dat dit niet meer weggaat.
Nu zit ik de laatste tijd heel vaak laag, een hypo. Ik moet dan dus suiker nemen om hier uit te komen. Maar zodra ik zie dat mijn suiker gaat zakken (dmv vingerprik, of de sensor die gekoppeld is aan mijn telefoon) raak ik in paniek. Te lang in een hypo kan zorgen voor een coma en dus ook dood. Die gedachtes spoken heel sterk in mijn hoofd en het maakt me zó ontzettend moe. Ik ben zo veel met m’n diabetes bezig. Terwijl 1,5 jaar geleden was er nog niks aan de hand, dat stukje kan ik ook lastig accepteren.

Maar die paniek, wat een verschrikkelijk gevoel.

Zoals ik zei, ik ga hier nog terug lezen om te kijken of er goede tips voor mij bij staan :slight_smile:

1 like
#1323

Ik heb geen ervaring met diabetes maar is dit iets wat je met je arts of psycholoog kan bespreken? Knuffel :blush:

3 likes
#1324

Ach wat vervelend zeg, diabetes is niet niks. Is het een idee om via de behandelende arts een psycholoog in te schakelen? Zij hebben vaak korte lijnen. Mijn dochter heeft ook diabetes, in het verwerkingsproces heeft ze veel gehad aan haar psycholoog. Sterkte en ik hoop dat je je weg er gauw in kan vinden. :green_heart:

1 like
#1325

op het moment eigenlijk nog niet. Ze zijn vooral bezig om mij goed ingesteld te krijgen. Maar het stukje paniekaanval wordt een beetje weggewuifd, merk ik…

Had jouw dochter ook paniek bij hoog en-of laag? Of ging dat vooral over het accepteren dat ze diabetes heeft? Hoe gaat het nu met haar?

Zou dit ook via de huisarts kunnen? Ik ga ze morgen toch eens bellen…

#1326

Tuurlijk! Misschien kan je hiervoor ook bij de POH terecht en anders kan de huisarts je wellicht doorverwijzen.

1 like
#1327

Je hebt de diagnose pas 1,5 jaar? Dat is helemaal niet zolang. Je moet natuurlijk nog wennen (en accepteren) aan deze diagnose en de impact daarvan. Ik vind het niet zo gek dat je dan paniekerig ervan wordt. Zeker omdat je hersenen gelijk naar horror scenario’s gaat. Hopelijk wordt het minder als je meer ervaring hebt in je diabetes (klinkt heel vreemd, maar hopelijk snap je wat ik bedoel)

Ik zou bij de psycholoog of huisarts echt heel duidelijk maken hoeveel paniek je ervaart.

#1328

Ik neem aan dat je bij een internist loopt? Ik zou eens vragen of die je kan verwijzen naar de medische psychologie. Een reguliere psycholoog (via de huisarts) kan je waarschijnlijk ook goed helpen hoor, maar medisch psychologen zullen hier meer ervaring mee hebben!

2 likes
#1329

Mijn dochter heeft sinds haar 6e diabetes, ze zegt zelf dat ze niet meer weet hoe het zonder was. In haar pubertijd heeft ze het heel zwaar gehad met de acceptatie, daardoor ook een periode gehad dat ze er niets mee deed en ook zijn er best nare dingen gebeurd daardoor toen. (Mocht je meer willen weten dat mag je me een berichtje sturen, vertel ik liever niet hier)
Erg bang voor hypos en daardoor alleen maar suiker gaan eten bijvoorbeeld.
Ze had wel hulp maar niet de juiste. Inmiddels is ze 22 en gaat het heel erg goed, maar ik heb echt moeten vechten voor haar om de juiste hulp te krijgen. Naar mijn idee word diabetes en vooral wat er allemaal omheen speelt onderschat, zeker het psychische stuk. Het is best een lastige ziekte.

Een vriendin van me heeft sinds een jaar of 4 ook diabetes, zij is volwassen en heeft ook veel moeite met het accepteren.

#1331

Wat een fijne en vooral lieve reacties! Ik merk in mijn omgeving dat er maar een paar mensen zijn die het begrijpen.
Ik spuit insuline en dat gaat prima. Maar psychisch, man, het is zó moeilijk. Elk uur van de dag bijhouden of je niet e hoog óf te laag zit.

Ik ga het aanpakken, want dit gaat zo niet langer :frowning: dankjewel allemaal!

#1332

Sorry ik voel me echt een deus, haha. Maar ik weet niet hoe ik een privé berichtje moet sturen haha.
Ik verwacht niet direct antwoord hoor, maar ik ken nie-mand in mijn directe omgeving die ook diabetes 1 heeft. Ik zit wel in zo’n facebook groep, maar daar worden echt alleen maar de negatieve dingen geplaatst.

#1333

Op je profiel foto klikken, dan twee keer op het envelopje. Je klikt dan op ‘nieuw bericht’ en vult daar Saray in!

#1335

Ik ben zo zo klaar met dat ik mijn lichaam niet vertrouw.

Ik wil leven… ik wil door…

Ipv continue vermijden.

5 likes
#1336

Ik heb zo veel fysieke paniek en ik word daar dan ook weer ontzettend angstig van.
Ben nu met vakantie in Italië met een vriendin en heb al twee keer in de bus een paniekaanval gehad. Bij mij uit zich dat in heel erg warm voelen, misselijk worden en het gevoel hebben dat ik out ga. Die vriendin kan er niet zo veel mee waardoor ik me ontzettend eenzaam voel en nog banger wordt voor het geval het nog erger wordt.
Ik heb al jaren niet meer zulke episodes gehad en nu dus vlak achter elkaar ook. We gaan nu richting rome en ik ben gewoon bang om alle activiteiten te doen straks omdat de accommodatie best ver van het centrum ligt.

1 like
#1337

Ah wat naar. Ik zou zorgen voor letterlijk verkoeling, zo’n waterspray of mini ventilatortje voor in de hand.
En toch proberen het op tijd aan te geven bij je vriendin, geef aan of je behoefte heb aan afleiding (misschien een kaartspelletje) of juist er over praten wat er gebeurt in je hoofd en de angst te laten opkomen, dan zakt het ook weer eerder weg. Hoe naar het ook is. Sterkte!

5 likes