Aaah herkenbaar. Maar waarom kom je niet onder eten uit? Als je echt misselijk bent gewoon minder/niet eten, eten tegen je zin in is ook helemaal rot.
Fijn!! 
Ik herken dat best wel erg wat je zegt, dat de paniekaanvallen een terugkomend iets zijn en steeds in een andere vorm. Heb het gehad met overgeven, ineens naar de wc moeten (diaree), flauwvallen. En dan met name in drukke warme ruimtes of waar er op me gelet wordt of wanneer ik niet direct weg kan (snelweg, trein). Soort claustrofobie icm warmte ofzo.
En dat je niet kunt flauwvallen door paniek? Ik geloof echt dat je ‘mind’ echt zo sterk is dat die van alles kan laten gebeuren, ook flauwvallen. Als ik paniek krijg omdat ik me niet lekker voel, krijg ik echt instant diaree (sorry tmi) maar ik weet dat het tussen mn oren zit maar wel echt zo is zeg maar. Klinkt super vaag. Het beinvloed mn leven ook niet in zo’n mate dat ik me er heel erg aan stoor. Behalve dat ik een aantal jaar geleden paniekaanvallen kreeg wanneer ik uiteten ging (?). Waren we net op vakantie met mn vriend zn ouders dus elke dag uiteten. Wat een hel. De hele dag was ik oke en dan bij het uiteten was ik ineens weer kots en kotsmisselijk. Echt kots neigingen wanneer ik een hap nam. Leg dat maar eens uit (niet gedaan ook want wanneer er voor mijn gevoel íets van onbegrip was geweest was het 10x erger geworden).
Ik vind het best wel interessant dat je zelf als psycholoog werkt en dan zelf met angsten te maken heeft (niet negatief bedoeld hoor). Kan je ook geen advies geven, behalve dat ik me dus heel erg herkende in je verhaal. Al klinkt dat van jou wel extreem gek dat je het ook niet voelt aankomen, misschien toch bloeddruk idd?
1 like
Helaas. Als je wilt mag je me een pb sturen. Vind 't niet zo chill om dat zo openbaar te bespreken
1 like
Yep ik ook. Om er zo goed mogelijk mee om te gaan.
1 like
Ik heb al 15 jaar “therapie” maar niks werkt… telt dat ook?
1 like
Pfft, ik heb zoveel last van angst om ziek te zijn dat het bijna mijn leven beheerst. Ik heb al sinds februari last van rugpijn (ben bij verschillende fysio’s geweest) maar gaat niet over. Daarnaast heb ik ook al aantal maanden buikpijn en heftige menstruatieklachten. Nu heb ik daar een continu drukkend gevoel op mijn darmen bij gekregen. Het voelt alsof ik de hele dag naar de wc moet terwijl ik net geweest ben.
Aankomende donderdag heb ik een afspraak bij de gynaecoloog om mn buikpijn en menstruatieklachten te bespreken en ik ben gewoon zó intens bang dat daar een ernstige ziekte uit komt. Ik slaap nu dus ook heel slecht, heb vaak huilbuien/paniekaanvallen, en ik weet gewoon niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ben het even goed zat. 
Ik vind een groepsgesprek wel oké, ligt een beetje aan wat de rest wil. Ik zie het wel verschijnen in welke vorm dan ook 
1 like
Ja hoor geen probleem!
Is goed
Ik ben van jongs af aan altijd al angstig geweest en door traumas is dit uiteindelijk een angststoornis geworden. Na therapie en emdr zijn mijn paniekaanvallen zodanig afgenomen dat ik er amper nog last van heb en weer goed kan functioneren. Ik merk nu al een aantal maanden dat ik toch continu angst heb voor de dood, en dingen waar aan ik dood zou kunnen gaan. Soms als ik op de bank zit en denk dat ik waarschijnlijk al op een kwart van mijn leven zit, kan ik ook erg angstig raken.
Het is niet dat ik er echt paniekaanvallen van krijg. Het is alleen wel een terugkomend (bijna dagelijks) iets dat mij angstig maakt. Ik twijfel om naar de dokter te gaan omdat het voelt als falen om weer in therapie te gaan, maar ook omdat ik mij besef dat ik altijd al angstig ben geweest en denk dat dit deels gewoon bij mij hoort. Daarnaast ben ik ook altijd van mening dat mijn angst reëel is, want dood gaan we toch. Dus mijn angst is voor mijn gevoel terecht en ik weet niet goed wat therapie gaat toevoegen.
Ugh, ik vind het maar lastig. Vooral omdat het best een groot ding is dat ik niet zomaar even kan vermijden. Mijn vorige aanvallen waren vooral in de trein en tram, dit kon ik altijd lekker makkelijk vermijden. Wat overigens weinig hielp natuurlijk haha.
Ik heb net mijn hart gelucht in het andere topic (het niet zo lekker in je vel) maar wou ook even in dit topic vragen of iemand raad voor me heeft.
Ik ben helemaal verlamd van angst om morgen te moeten gaan werken, ik ben al twee dagen non-stop aan het wenen en heb paniekaanvallen. Ik kan niet niet meer, alles doet pijn.
Bedankt voor je reactie. Ik heb vorige week inderdaad besloten om toch een doorverwijzing te vragen, en heb afgelopen vrijdag al gelijk een intake gehad. Hier uit kwam een paniekstoornis en mogelijk een gegeneraliseerde angststoornis. Ik ga mij ook laten testen op add, dit kan mee spelen in het te veel piekeren en niet los kunnen laten van dingen.
Een terugvalpreventieplan heb ik nog nooit naar gekeken. Dit zou wel helpend kunnen zijn, bedankt voor de tip!
Ik mis een beetje context denk ik, maar is het je werk an sich dat je niet graag doet? Is er iets voorgevallen of een specifiek iets waar je tegenop ziet?
Heb je dit ooit al eens eerder aan de hand gehad of is het voor het eerst?
Ik doe mijn werk opzich wel graag, ik werk met kinderen. Het is ook niet door mijn werk alleen dat ik me zo slecht voel en paniekaanvallen heb.
Ik weet niet waarom het ineens moeilijk is om morgen te gaan werken.
Iets voorgevallen… ja en nee. Het is begonnen met dat ik op een andere locatie moest gaan invallen (maandag en dinsdag), ik vond dit niet leuk, had daar nog nooit gestaan, ken daar niemand, wist niet waar het juist was en de praktische dingen enzo. De week erna moest ik terug op maandag gaan invallen en ben ik naar mijn verantwoordelijke gegaan om te zeggen dat dit niet lukte (op de andere locatie werk je tot 18u en op mijn normale locatie werk ik tot 16u45 en ik had toen al een afspraak die ik niet kon verzetten) dus ze heeft tegen een collega gezegd dat zij moest gaan. Die collega heeft mij eerst genegeerd en er voor gezorgd dat ik met 30 kinderen alleen stond (normaal is het 14 kinderen per begeleider) en dan heeft ze daarna tegen mij geroepen dat het niet aan haar was om te gaan maar dat ik moest gaan. Een heel drama dus. En de week erna krijg ik weer een mail waarin staat dat ik maandag naar de andere locatie moest. En vanaf dan lukt het mij niet meer om te gaan werken terwijl ik nu niet meer naar die andere locatie moet gaan.
Ik heb nog al paniekaanvallen gehad maar het is de eerste keer dat ik effectief niet meer kan opstarten om te gaan werken.
Ik snap het en wat super naar dat je nu zo’n last van angst en emoties hebt. Je schrijft dat je door andere oorzaken al last hebt van angst en paniek.Dat vraagt al bergen energie van een mens. Kan het dan zo zijn dat het relatief kleine voorval op werk jou nét dat zetje heeft gegeven om van streek te raken?
Wellicht dat deze situatie jou in goede doen helemaal niet zo zou aangrijpen maar omdat je al angstig, gespannen en emotioneel niet goed in je vel zat dit nu wel een groot probleem is geworden?
Ik hoop dan ook dat je wel hulp hebt of zoekt voor het onderliggende probleem en wellicht op werk ook even bespreekbaar maken dat je even niet zo goed in je vel zit en dat het jou zou helpen om structuur te hebben en niet zomaar verplaatst wordt naar locaties waar je niet mee bekend bent. En als dat wel gebeurd dat je er eerst goed wordt ingewerkt want zoals ik t nu lees ben je in het diepe gegooit. Dat is voor iemand in goede doen al een uitdaging maar als je al niet lekker gaat is het gewoon super naar!
Voor nu, toch proberen je ontspanning te zoeken (makkelijk gezegd). Zoals ik t lees ga je morgen weer op je vaste plek werken? Dan gaat dat vast helemaal goed komen!
Mijn thuissituatie geeft me ook heel veel stress en op vorige jobs ben ik ook al overmand geweest door angst en paniek. Ik ga hiervoor bij een psychologe (al heel lang) maar het helpt allemaal niet echt. Als de angst/paniek er eenmaal is is het moeilijk om nog iets te bereiken.
Ik heb daarnet dan ook gebeld naar mijn verantwoordelijke om te zeggen dat ik nog niet terug kom. Ik heb de hele dag geweend, nog niets gegeten, ik ben doodop.
Het zijn kleine dingen die op zich niets zijn maar alles bij elkaar maakt het dat ik gecrasht (ik vergelijk het met een sneeuwbal) en jah moest ik me beter voelen zou ik het me niet aantrekken.
Bedankt voor je berichtje, deed goed. 
Wat naar zeg, zo te lezen dus echt even teveel op je bordje. Verstandig om dan je leidinggevende in te lichten, hoop dat je je binnenkort weer wat beter voelt!
Ik ben in september met een nieuwe studie begonnen na een paar jaar thuis te hebben gewerkt, en sindsdien gaat het echt weer zo slecht met mijn emetofobie. Ik weet ook niet waarom, maar werkelijk iedereen vindt het nodig om buikgriep te krijgen en mij hier dan lekker over te gaan vertellen. Maandag was het zo erg dat ik tijdens college zo’n erge paniekaanval had dat ik dus flauwviel (doe een medische opleiding dus je medestudenten kunnen je wel gelijk helpen haha).
Nu ben ik dus vandaag maar thuis gebleven, want klasgenoot met buikgriep was weer aanwezig (je bent nog drie dagen besmettelijk als je weer beter bent). Maarja kan moeilijk drie dagen thuis gaan blijven. Dus nu ben ik al de hele dag bezig met in mijn hoofd plannen hoe ik haar ga vermijden. Het is echt zo vermoeiend om daar continu mee bezig te zijn dat ik eigenlijk alweer wil opgeven en weer thuis gaan werken ‘want ik kan toch niks aan’, terwijl ik mijn opleiding wel echt leuk vind. Mag over drie weken met therapie beginnen en hoop echt dat het gaat helpen. Mensen hier met goede ervaringen met ofwel cognitieve gedragstherapie of EMDR voor emetofobie? Ik kan me namelijk bijna niet voorstellen dat ik het ooit niet meer eng ga vinden.
He wat naar! Zou het kunnen komen door alle veranderingen? Dat herken ik namelijk wel, en als je je draai dan hebt gevonden gaat het wel weer oké. Ik vind zelf het najaar ook gewoon heel lastig met alle zieke mensen, maar je kunt er niet zoveel invloed op uitoefenen, helaas.
Ik heb EMDR hiervoor gehad. Het gaat echt stukken beter maar het kan me nog wel eens aanvliegen. Vind het inderdaad ook helemaal niks als mensen ziek zijn, blijf er dan ver bij uit de buurt. En moet er ook nog steeds niet aan denken om zelf ziek te worden… Is ook al jaren niet gebeurd, maar als ik (even geblurred want specifiek emetofobie) bijvoorbeeld braaksel ergens zie liggen raak ik er niet meer van in paniek. Tuurlijk het is goor en voel me er nog steeds niet rustig onder, maar het gaat oké. .
Soms hoop ik gewoon eens thuis ziek te worden zodat ik ervaar dat het niet zo erg is, maarja. Mijn verhaal is dus niet echt dat ik het helemaal niet meer eng vind, maar wel dat ermee te leven is en het mijn leven niet continu meer beheerst.
Ik vind het super goed dat je in therapie gaat er voor en hoop dat het je gaat helpen.
1 like