Angst- en paniektopic

Ik ben in september met een nieuwe studie begonnen na een paar jaar thuis te hebben gewerkt, en sindsdien gaat het echt weer zo slecht met mijn emetofobie. Ik weet ook niet waarom, maar werkelijk iedereen vindt het nodig om buikgriep te krijgen en mij hier dan lekker over te gaan vertellen. Maandag was het zo erg dat ik tijdens college zo’n erge paniekaanval had dat ik dus flauwviel (doe een medische opleiding dus je medestudenten kunnen je wel gelijk helpen haha).

Nu ben ik dus vandaag maar thuis gebleven, want klasgenoot met buikgriep was weer aanwezig (je bent nog drie dagen besmettelijk als je weer beter bent). Maarja kan moeilijk drie dagen thuis gaan blijven. Dus nu ben ik al de hele dag bezig met in mijn hoofd plannen hoe ik haar ga vermijden. Het is echt zo vermoeiend om daar continu mee bezig te zijn dat ik eigenlijk alweer wil opgeven en weer thuis gaan werken ‘want ik kan toch niks aan’, terwijl ik mijn opleiding wel echt leuk vind. Mag over drie weken met therapie beginnen en hoop echt dat het gaat helpen. Mensen hier met goede ervaringen met ofwel cognitieve gedragstherapie of EMDR voor emetofobie? Ik kan me namelijk bijna niet voorstellen dat ik het ooit niet meer eng ga vinden.

He wat naar! Zou het kunnen komen door alle veranderingen? Dat herken ik namelijk wel, en als je je draai dan hebt gevonden gaat het wel weer oké. Ik vind zelf het najaar ook gewoon heel lastig met alle zieke mensen, maar je kunt er niet zoveel invloed op uitoefenen, helaas.

Ik heb EMDR hiervoor gehad. Het gaat echt stukken beter maar het kan me nog wel eens aanvliegen. Vind het inderdaad ook helemaal niks als mensen ziek zijn, blijf er dan ver bij uit de buurt. En moet er ook nog steeds niet aan denken om zelf ziek te worden… Is ook al jaren niet gebeurd, maar als ik (even geblurred want specifiek emetofobie) bijvoorbeeld braaksel ergens zie liggen raak ik er niet meer van in paniek. Tuurlijk het is goor en voel me er nog steeds niet rustig onder, maar het gaat oké. .

Soms hoop ik gewoon eens thuis ziek te worden zodat ik ervaar dat het niet zo erg is, maarja. Mijn verhaal is dus niet echt dat ik het helemaal niet meer eng vind, maar wel dat ermee te leven is en het mijn leven niet continu meer beheerst.

Ik vind het super goed dat je in therapie gaat er voor en hoop dat het je gaat helpen.

1 like

Dankjewel voor je reactie! Ik denk idd dat verandering wel een grote rol speelt. Bij thuis werken werd ik er nooit echt mee geconfronteerd en nu ineens wel. En omdat ik niks meer gewend ben is het ineens erger. Najaar is wel altijd een drama ja. Ik vind het zelf vooral eng dat ik ziek zou kunnen worden als ik niet thuis ben, en dan ‘vastzit’.

Fijn dat EMDR redelijk geholpen heeft bij jou! Ik hoop zelf ook op EMDR, want denk dat bijvoorbeeld exposure weinig uit gaat halen bij mij. Ik heb de angst alleen als ik zelf besmet kan worden. Ik wil op neurologie gaan werken na mijn studie, en patiënten met een hersenschudding of tumor die ziek zijn, zou ik wel tegen kunnen. Want niet besmettelijk voor mij.

Ik hoop inderdaad dat het in ieder geval ervoor zorgt dat het mijn leven minder gaat beheersen. Kan niet elke keer drie dagen thuis gaan blijven als iemand zegt dat ie ziek is geweest. Dus ben benieuwd of therapie mij ook kan helpen.

1 like

Het ging een aantal weken goed met mijn angsten. nu is mijn vriend vriend weer thuis met buikklachten.

Mijn hoofd gaat van: hij heeft kanker, hij gaat dood, dan moet ik alleen 2 kinderen opvoeden, dat kan ik niet hoor, wat moet ik dan?

Pfft zo vermoeiend dit en het gaat gewoon nooit echt over😒

Ik heb sinds 2 weken alleen maar nachtmerries en ik schiet dan heel angstig wakker. Ben dan ook erg in de war, hoor stemmen, zie schimmen, denk dat er mensen zijn. Ik ben nu elke keer bang om te slapen. Heeft iemand hier ervaring mee of tips? Ik ben zo bang voor de nacht nu elke keer.

Ja, ik doe ook wel eens ademhalingsoefeningen en bodyscans enzo voor het slapen maar het werkt niet heel goed tot nu toe. Maar misschien moet ik het iets langer doen (en andere mindfulness oefeningen doen) en elke avond. Ontspannende muziek is ook wel een goede!. Ga het in ieder geval proberen, dankje!

Op het moment krijg ik exposure en moet ik thuis oefeningen doen die aanvoelen als het krijgen van een paniekaanval. Ik denk dat ik aankomende week ga beginnen met de cgt.

Ik word alleen zo moe van alle ‘catastrofale’ gedachten die ik meerdere keren per dag krijg. Deze lijden vaak ook niet eens tot een paniekaanval, maar wel tot een erg naar gevoel. Op dit moment zit ik te huilen omdat ik zo verdrietig wordt van alle dingen die ik denk en mij dan heel eenzaam voel op zo’n moment. Terwijl ik wel lieve familie en een vriend heb die mij heel goed steunen hier in.

Hebben jullie veel verschil gemerkt met cgt en nam de hoeveelheid van de gedachten die je had dan ook af? Ik hoop zo erg dat het snel minder wordt.

1 like

Nee nooit gedaan! Maar ik ga het proberen, dankje voor de tip!

Ik wil even een “jeej” momentje delen.
Vandaag de eerste keer terug naar het werk geweest na 7 weken thuis zitten, alleen al de gedachte om terug te gaan bracht paniekaanvallen, wenen, angst en noem maar op.
Deze ochtend op weg naar het werk nog een paniekaanval gehad (zelfs terwijl ik naar binnen ging).
Er is 1 collega die me een knuffel heeft gegeven toen ik binnen kwam (had er via whatsapp met haar over gesproken dat ik het zo moeilijk had), toen ze mij die knuffel gaf zei ze “ocharme je bent helemaal aan het trillen.”
Ik voel me nog steeds niet helemaal 100% maar ben wel fier op mezelf dat ik het gedurfd heb.

16 likes

Mijn “jeej” moment was van korte duur…
Ik heb een hele week gehuild van toen ik mijn ogen open deed tot toen ik mijn ogen dicht deed (alleen op het werk heb ik me sterk weten te houden).
Gisteren moest ik naar de arbeidsgeneesheer (is standaard hier als je langer dan 4 weken thuis bent) om te kijken of ik het werk mocht hervatten.
De arts vroeg “hoe gaat het met jou?” en ik ben beginnen wenen. Ze heeft me terug in ziekte gezet.
Mijn verantwoordelijke reageerde begrijpend.
Ik zit nu met een heel dubbel gevoel, ik ben thuis maar vind nergens rust en weet niet hoe ik beter kan worden dus als ik binnen x-aantal tijd terug opstart gaat er niets veranderd zijn (zoals er in de 7 weken hiervoor ook niets veranderd is).
Ik weet het dus allemaal niet meer…

Wees niet te streng voor jezelf. Het was heel dapper/knap dat je er terug stond! Het kost tijd en niemand weet hoe lang. Dat is frustrerend, maar tegelijk ook niets aan te doen. Het is goed dat je het terug geprobeerd hebt, je hebt gezien wat het op dit moment met je doet. Pak terug de rust, doe niets of alles wat je wilt. Nog niemand heeft het recept met gegarandeerde beterschap uitgevonden. En straks lukt het plots wel weer. Dat gaat een ongelofelijk moment zijn, maar dat moment gaat er echt komen. Hou je haaks :kissing_heart:

Hoe gaat het met iedereen hier?

3 likes

Ten eerste love je gebruikersnaam en avatar haha. Le petit prince is fantastisch. Ten tweede, mweh. Ik was gisteren behoorlijk in paniek. Ik heb nu alle nieuws apps van mijn telefoon gehaald en ga gewoon door met leven totdat de situatie veranderd. Still sucks. Hoe is het met jou?

2 likes

Het gaat hier ook niet al te best. Ik ben al erg gevoelig voor hypochondrie en het coronavirus wakkert echt elke angst in mij aan. Het liefst zou ik thuis werken, maar ik werk helaas in een sector waar in dit niet mogelijk is.
Ook ik probeer maar zoveel mogelijk het nieuws te vermijden, wat niet lukt met alle collegas die het er veel over hebben.

1 like

@anon43983847 @Pepernoot

Och, herkenbaar hoor! Hier ook veel last van hypochondrie, en kan me goed voorstellen dat het vele nieuws over coronavirus dit juist triggert.
Ik ga over anderhalve maand beginnen aan acceptance and commitment therapy. Om te leren accepteren dat de angst er nu is, en dat ik er juist niet tegen moet proberen te vechten. Ik hoop dat dit wat gaat helpen om er mee om te gaan. Ik blijf ook zo gefocust op ieder pijntje/steek/jeuk/moeheid e.d. Hopelijk kan ik dit straks wat meer loslaten, dat zou zoveel rust geven. Hebben jullie al een ‘manier’ gevonden om ermee om te gaan of het te leren accepteren?

2 likes

Interessant, ik heb nog nooit van die therapie gehoord! Ik zal er eens wat over opzoeken.
Ik heb vooral veel cognitieve gedragstherapie gehad en moet erg veel relativeren. Mijn psycholoog stelde mij altijd de vraag: ‘wat maakt jou dan zo speciaal dat precies jij die ziekte zou krijgen en precies jij ook nog eens ongeneeslijk zou zijn.’ Dit is iets dat ik mijzelf nog regelmatig afvraag en kan mij rust geven.
Verder heb ik voor mijzelf al vrij snel geaccepteerd dat dit een onderdeel van mij is en nooit geheel weg zou gaan omdat ik dit van kinds af aan al heb. Ik zoek altijd veel afleiding en spreek mijn angsten uit naar mijn vriend of vriendinnen, die overal lekker nuchter in staan en mij gewoon vertellen dat ik even normaal moet doen.

1 like

Hoe gaan jullie om met jullie angsten? Zoeken jullie ze op of vermijden jullie ze?
Volgen jullie er therapie voor en zo ja welke? Hebben jullie het gevoel dat die therapie helpt?
Moest er iemand een goeie therapeute/psychologe/psychiater weten die gespecialiseerd is in angststoornissen in België (regio Aalst/Gent/Brussel) dan hoor ik het graag.
Ik heb 8 jaar therapie gevolgd bij een psycholoog (waar ik wel wat aan had maar de laatste tijd niet meer) en nu naar iemand anders over geschakeld, zij werkt met G-schema’s (gebeurtenis, gevoel, gedachte, gedrag, gevolg) die ik moet invullen en die we bespreken, ik heb niet het gevoel dat het iets helpt en heb het gevoel vast te zitten, als ik dat tegen haar zeg dan zegt ze dat ik een wondermiddel verwacht dat alles in 1 2 3 gaat oplossen maar ben het zo beu om mij zo slecht te voelen.

Ik zoek niet persé mijn angsten op maar ik probeer ze ook niet te vermijden, ik wil het zo leefbaar mogelijk houden en ga dus niks uit de weg als dat betekend dat ik mijn angst daarvoor aan moet gaan.
Ik lees sinds kort het boekje “cognitieve gedragstherapie voor dummies” en hoop zo mijn gedachtes later weer zelf te kunnen sturen.

Ik heb cognitieve gedragstherapie voor dummies ook gelezen. Goed boek. Het probleem is, ik ken de theorie maar kan het niet toepassen op de praktijk.

ACT ken ik niet, zal ik eens opzoeken. G-schema’s is iets wat ik van mijn psychologe moet doen.

Sinds het virus in het nieuws is en er veel uitgelegd wordt over bacteriën etc en handen wassen lijkt mijn “smetvrees” steeds minder te worden.

3 likes