Vind het zo naar. Dat trillen en kotsmisselijk zijn. En ik probeer het zo te relativeren, maar die kut angst overstemd alles op zo’n moment.
Dat is ook afschuwelijk, het kan dan volledig bezit nemen he. Probeer in ieder geval geen druk op te leggen door het direct te ‘moeten’ wegrelativeren van jezelf. Dit nare gevoel van nu blijft niet en gaat weer over. En soms helpt ook het tijdstip niet mee; in de ochtend voelen dingen soms ook weer totaal anders aan.
1 like
Wie heeft er ervaring met hormonale anticonceptie en angst?
Ik zit al erg lang aan de pil, en nu zo’n 5 jaar een angst en paniekstoornis. Gaat relatief oke nu, ben van de bupropion(ook tegen de depressie) af. Maar ik heb nog wel echt last van angst en paniek aanvallen.
Ik twijfel of ik aan de hormoon spiraal wil proberen, 6 jaar terug geprobeerd, ging toen qua menstruatie niet echt lekker maar sta open het nog eens te proberen. Ook voor andere reden.
3 jaar terig ben ik meer dan een jaar gestopt met de pil om te kijken of dat hielp bij mijn gemoedstoestand, dat deed het niet en mijn menstruatie en huid waren ondragelijk. Dit wil ik dus niet nog (snel) eens proberen. Ik kan niet herinneren hoe het toen met mijn angsten ging.
2 likes
Ik heb gemerkt dat mijn angsten in stand bleven door de pil. Sinds ik gestopt ben met de pil heb ik veel minder last van mijn angsten.
4 likes
Ik! Ik heb een burn out in combinatie met paniekaanvallen / depressieve klachten. Ik merkte ineens dat toename van depressieve en angst / spanningen altijd rond dezelfde periode van mijn cyclus waren.
Ik had op dat moment ongeveer 2 jaar een mirena spiraal ( dus wel hormonale anticonceptie) Iets in mij voelde al langer dat hij eruit moest, maar toen de paniek aanvallen erger werden wist ik het zeker.
Ik voelde me zeker een maand na het verwijderen veel minder angstig, somber. Tuurlijk heb ik nog steeds een burn out, maar die extreme paniek en stress is echt wel weg.
Ik weet niet of er een wetenschappelijk bewezen correlatie is, maar voor mij in elk geval wel.
Sterkte, het is niet niks. 
Oh en: toen ik de pil slikte ( dit was wel echt 8 jaar geleden voor het laatst), had ik hier geen last van…
1 like
Ik ben jaren geleden, na 5 jaar aan de pil geweest, overgegaan op een mirena spiraal, ondertussen ook al mijn tweede spiraal. Ik had tijdens de pil heel erg last van angsten, paniek, somberheid/depressie. Sinds ik een mirena heb ben ik een totaal anders persoon in positieve zin. Maar moet wel zeggen dat ik voor mijn gevoel wel een van de weinigen ben die positief is over een spiraal want mijn vriendinnen hebben deze ervaring dus niet.
3 likes
Iemand ervaring met medicatie bij lichamelijke angst/stress klachten? Ik voel me mentaal best ok maar merk de afgelopen weken weer een toename in lichamelijke klachten.
Edit:
Ik ga hier uiteindelijk ook mee aan de slag in therapie maar het belemmert me momenteel best wel. Het stomme is dat ik weet dat ik veilig ben maar mijn lichaam dat niet zo voelt.
3 likes
Ik slik hier medicatie voor.
Welke als ik vragen mag?
1 like
Ik dm je even
2 likes
Grrr ben zo teleurgesteld.
Zit weer in therapie (sggz) mijn angst is zo hardnekkig. Ik kom er maar niet vanaf en begin echt de moed te verliezen dat het ooit nog goedkomt.
Ze zegt dat ik teveel mijn best doe en teveel expose. Maar ik zie niet in hoe. Want ik durf echt niks alleen. Letterlijk niks. Want ik ben zo bang om gek te worden en de controle te verliezen over mijn gedachtes. Dat ik niet goed word en ter plekke neerval.
Dit houdt mijn exposure zo tegen. Paar keer aangegeven ook. Maar zij zegt dan; je moet er doorheen.
Dat snap ik. Maar als het je letterlijk niet lukt 
Heb je ook wel eens andere therapie gehad dan enkel exposure? Of misschien toch iets van een antidepressivum erbij nemen?
Kijk, je moet er rekening mee houden dat je mogelijk nooit volledig zonder angst zal zijn. Dat accepteren heeft mij in ieder geval heel erg geholpen, hoe moeilijk dat ook was.
3 likes
Yes ook emdr, cgt en acceptance. Maar helaas ook niet. Anti deprisiva slik ik ook al heel lang. Wel laag gedoseerd omdat ik niet tegen de startdosering kan.
Accepteren vind ik idd heel moeilijk. Want ik wil niet zo zijn. Ik wil sterk zijn en meedoen in de maatschappij.
Maar het alle allerbelangrijkste; goede moeder voor mijn zoon zijn.
En vrij zijn.
Ja ik begrijp dat allemaal heel goed, ik wil die dingen ook nog steeds. Maar ik was op een gegeven moment zo aan het vechten tegen elke paniekaanval, klein tot groot dat het het probleem eigenlijk alleen maar verergerde. Ik merk dat bij jou ook wel een beetje met je posts in dit topic over de tijd heen.
Nu ik het was losser heb gelaten merk ik ook dat ik die momenten ook veel meer kan relativeren. Ik ga supervaak alleen naar de bios en dan kan ik ineens uit het niets zonder trigger of wat dan ook een paniekaanval krijgen na maanden niks. Vroeger rende ik dan zo de zaal uit, maar nu zit ik (weliswaar zwetend en op mijn stoel naar keuze zodat ik niet opgesloten zit haha) het gewoon uit. En het zakt uiteindelijk altijd.
7 likes
Jaa klopt. Ik probeer heel erg op deze manier controle te houden en geruststelling te zoeken bij lotgenoten en of medische forummers.
Ik vind het echt knap van je dat je de deur uit durft. Ik durf momenteel niet alleen weg. Zo erg is het. Zelfs autorijden/gietsen/boodschappen niet. En kind van school halen gebeurd met trillende benen. Vind dat zo erg!
2 likes
Geen idee of het je aanspreekt, maar heb je weleens de omdenken podcast geluisterd? Dat gaat in bijna alle afleveringen heel erg over dat ‘accepteren’. En bij bijna alle gasten hoor je daarna dat ze het veel meer een plek hebben kunnen geven/minder last er van hebben (of het probleem nu een angst, het gebrek aan controle, een negatief zelfbeeld of een lichamelijke ziekte is). Vond dat zelf heel helpend bij mijn angst!
1 like
Wat mij heeft geholpen is te bedenken dat accepteren een werkwoord is. Accepteren lukt soms wel en soms helemaal niet en dat is oke.
Accepteren dat ik de situatie niet wilde accepteren hielp ook. Het is ook gewoon kut en klote als het leven anders is dan je had gewild. Daar tegen vechten en maar verbeteren willen en doorgaan was dodelijk vermoeiend.
Het kostte heel veel tijd en moeite en nog steeds heb ik er last van, maar accepteren dat dit het is heeft langzaam ruimte gemaakt.
Heb je vooral ‘praat’ therapie of ook gericht op je lichaam? Want ik heb zelf gemerkt dat ik over bepaalde dingen uren kan praten, nadenken, analyseren weer een exposure doen maar als ik niet ‘in’ mijn lichaam zit helpt het me niet verder. Dan dacht ik ja die theorie snap ik, ik doe alles wat moet volgens de stapjes en toch kom ik maar niet verder en lijkt het alsof ik rondjes loop. Door dus dat lichamelijke stuk er bij te pakken kwamen de gevoelens en emoties naar de oppervlakte die goed verstopt waren maar waar ik wel wat mee moest doen wilde ik verder komen. Heel naar kan dat zijn al die onverwerkte dingen maar bedenken dat het een golf is die je overspoelt en dan weer verdijnt hielp goed.
Ik heb zelf heel veel verschillende dingen gedaan en stukje bij beetje kwam er meer lucht. Maar je zou het ook kunnen doen zonder iemand bijv door te dansen in de woonkamer, te zingen, dagelijks je lichaam met aandacht insmeren met bodylotion, mindfull oefeningen doen.
Veel sterkte en dat je toch maar weer doorgaat toch weer nieuwe dingen probeert laat zien hoe goed je bezig bent!
3 likes
@crazyplantlady lief van jullie dat jullie met mij meedenken. Nee de podcast kende ik nog niet. Ga ik eens opzoeken en aan beginnen. Ja dat accepteren heb ik vaker gehoord van zowel de huisarts en de verschillende psychologen die ik gezien heb. Maar ik kan het idd niet accepteren. Want ik wil niet zo zijn. Ik vraag mezelf soms ook wel af of een huisarts/psycholoog wel weet hoe mijn aanvallen eruit zien. Ik functioneer dan letterlijk gewoon niet. Tis niet een beetje de zenuwen of stress. Nee ik ga full on loco naar mijn idee. Misselijk/kokhalzen/diarree denken dat ik flauwval… gevoel van controle kwijt raken. Ik kan mijn kind dat niet aan doen tijdens een ‘uitje’. Dat accepteren dat je het niet kan accepteren vind ik een hele mooie en die ga ik zeker onthouden.
Als ik meer de tijd en rust zal hebben zal ik het misschien ook beter kunnen accepteren.
Maar ik heb geen tijd. Ik ben een moeder en sta altijd aan en ik MOET zo snel mogeijk beter worden.
Precies wat jij zegt; dat vechten dat je had gewild dat de situatie anders was/is.
En idd… ik weet heel goed dat er echt niks gebeurd… dan was dat ondertussen wel een keer gebeurd, Maar mijn lichaam slaat het op een of andere manier gewoon niet op. Hoe vaak ik ook expose.
Ben ook al naar de fysio en osteopaat geweest voor het lichamelijk.
Sorry als beetje onsamenhangend verhaal is. Iets met veel willen vertellen maar geen geduld hebben hahaha.
1 like
Van wat ik weet, zitten wij een beetje in hetzelfde schuitje wat betreft terugkerende angst en veel paniekaanvallen. Bij mij zijn ze ook zo full on loco en blijft het vaak niet bij een beetje hyperventileren (was dat maar zo). Ik heb ook jaren therapie gehad, veel psychologen versleten en ken inmiddels al die theorieën en methodes wel, maar ze echt kunnen toepassen met blijvend effect is me nooit gelukt.
Nu heb ik sinds een tijdje haptotherapie en dit is de eerste therapeut die mij echt diep van binnen weet te raken. Die echt verder kijkt dan de oppervlakkige problemen. We hebben zowel gesprekken als veel lichaams gerichte oefeningen en ik merk dat ik langzaam veel spanning kan loslaten. Mocht je een beetje in het midden van het land zitten, kan ik je deze therapeut van harte aanbevelen. Het is voor mij echt de eerste keer in mijn leven dat er verder gekeken wordt en ik het gevoel heb dat dat graven in mijn verleden en gedachten nut gaat hebben op de langere termijn.
Ik sluit me dus wel bij @Marquez aan, dat lichaamsgerichte therapie echt een goede optie kan zijn. Naast haptotherapie zou je ook nog naar psychosomatische therapie kunnen kijken trouwens.
1 like
Ik vind die man echt mega irritant. Vooral ook omdat het helemaal geen psycholoog ofzo is. Gewoon een opgehemelde coach met goeie marketing.
3 likes