Zijn er ook mensen die echt van een angst zijn afgekomen? Zelf heb ik er meerdere maar één specifieke waar ik echt vanaf wil maar als ik dan hier lees dat een psycholoog het heeft over relativeren… 
Ik kan mijn angst helemaal rationeel benaderen, ik wéét de feiten en tóch is het er nog. Toch voel ik de angst elke keer weer als de situatie zich voordoet. En ik wil het niet over geven aan mijn zoon dus ik wil er eigenlijk echt vanaf…
1 like
Echt volledig er vanaf komen is lastig bij een angst. Het blijft vaak een gevoelige plek, iets wat soms ook weer terug komt wanneer je minder sterk in je schoenen staat. Het ermee leren omgaan is denk ik de key. Angst mag er ook zijn vind ik, zolang je zelf de baas blijft.
1 like
Mijn vriend heeft het een tijd geleden uitgemaakt, nu heb ik gisteren de hele nacht wakker gelegen in een paniekaanval dat hij al die tijd een affaire heeft gehad. Had zelfs al uitgezocht met wie dus de hele nacht ook haar insta gestalkt. Het is zo naar 
Ik zit op het moment thuis en ben onwijs veel aan het hoesten. Ik krijg continu vlagen van paniek, maar ik ben alleen en heb niemand vertrouwds om mij heen door de hele situatie. Weet echt niet zo goed wat ik moet doen. Probeer al continu te relativeren en afleiding te zoeken, maar dat mijn gedachten dwalen steeds terug naar de paniek.
Stoppen met piekeren is veel makkelijker gezegd dan gedaan. Kan je een grappige film gaan kijken? Knutselen, fotoboek maken? Sterkte!!
1 like
Dat is lastig! Omdat je inderdaad wel functioneert met de dagelijkse dingen maar je geeft tegelijkertijd aan dat je wel klachten hebt.
Ik herken de dingen die je zegt goed, ik ben nu bezig met schematherapie. heb je dat al eens gedaan of overwogen.
(Sorry voor twee antwoorden onder elkaar, zal volgende keer multicitaat proberen )
Damn! Een fijne paniekaanval op het werk.
We hebben nu een coronaprotocol en dat was best hectisch vanmorgen. Maar we gaan nu in twee ploegen werken en gedeeltelijk thuis.
De onzekerheid en niet precies weten waar je aan toe bent hakte er even goed in bij mij.
Ik vaar wel bij rust reinheid en regelmaat 
Nog even uitzitten nu ik geheel mijn energie en concentratie kwijt ben
(Ik heb het gemeld dus doe nu rustig aan)
Ik ben nog herstellende van wat een burn out/ angst fase. Ik ben daar wel een beetje gevoelig voor en het afgelopen jaar (2019) is er gewoon superveel shit gebeurd achter elkaar door. En begin dit jaar werd t me echt te veel. Nu was ik op veel fronten best wel weer wat herstellende en ging het met ups en flinke downs best wel weer; op tijd ingegrepen. Maar ik merk nu met dat Corona gedoe dat het me best wat doet. Wie doet het natuurlijk niet wat.
En ik denk niet dat t zozeer angst is, want ik ben best nuchter, maar ik voel me gewoon heel verdrietig de hele tijd, ontdaan ofzo. En juist in deze opkrabbel fase voelt t een beetje alsof ‘houdt t dan nooit op’. En ik weet niet wat ik hiermee wil zeggen maar moest het even kwijt denk ik
2 likes
Heel herkenbaar, hier ook herstellende van een burn-out en ik merk ook echt dat ik nog totaal niet flexibel ben met ‘tegenslagen’. Dat mijn emmer nog echt leeg is zeg maar, ondanks dat ik wel wat aan het opknappen ben.
1 like
Voel me zo klote…
Ik was de laatste maanden zo vooruit aan het gaan. Durfde eindelijk weer wat dingen… Kon eindelijk de prikkels beter aan. En nu door die Corona ben ik bang dat alles weer verpest wordt. Ik weet van mezelf dat als ik amper mijn huis uitkom dat de angst weer extreem wordt… want ik heb geen overwinningen waar ik me aan vast kan houden. Krijg veel derealisatie omdat ik het idee dan krijg dat de wereld nep is omdat ik niks anders zie of meemaak. En te weinig prikkels waardoor ik als alles weer normaal word weer helemaal overprikkeld ga zijn en angstig en in de war. En alleen nog maar belafspraken met mijn psych en psychiater en ik durf echt niet me hart te luchten als er andere mensen ook nog thuis zijn en mij eventueel kunnen horen…
Moest dit even kwijt. Iemand die dezelfde angst heeft voor de komende tijd? Of is er iemand die tips heeft?
2 likes
Ja die angsten heb ik ook wel, ben bang dat het weer een hele lange tijd nodig heeft om een beetje op te bouwen. Als ik het niet regelmatig oefen ben ik weer snel terug bij af vrees ik
Heb helaas geen tips, misschien helpt het om te bedenken dat je in ieder geval de laatste tijd wél in staat bent geweest om dingen aan te durven. Je kunt het op een later moment dus gewoon weer, ook als het nu een tijdje minder zal gaan
1 like
Ik plaats het hier maar even in plaats van het WJEKW omdat ik denk dat het hier beter past.
Ik heb al bijna een week continu een branderig gevoel achter m’n borstbeen. Ik dacht eerst dat ik wat onder de leden had, maar het hangt samen met angst/stress/paniek. Als ik een dutje heb gedaan of iets leuks doe is het weg. Nu zei een vriend van me dat het lijkt op Syndroom van Tietze en ik denk dat dat het is. Ik heb nu paracetamol genomen en dat helpt wel een beetje. Ik hoop dat het snel ophoudt want het voelt echt heel naar 
Ik denk dat het komt doordat het leven nu zo anders is door het coronavirus. Ik heb soms net het gevoel alsof ik in een dystopie leef als ik bijvoorbeeld op een leeg station sta te wachten op de bus naar m’n werk. Ik probeer het onderwerp te vermijden, maar dat is best lastig. Ik heb dit ook nog nooit eerder gehad en heb dus geen idee wat ik kan doen om het wat te verminderen.
Voor mij helpt het erg om zoveel mogelijk ‘normale’ dingen te doen. Ik heb toch gevraagd of ik naar kantoor mag bijvoorbeeld. Ik zit vaak alleen maar het is beter dan thuis. Ik hou zoveel mogelijk mijn normale ritme aan, kijk veel series, bel veel mensen en probeer elk nieuws te mijden.
Als het inderdaad Tietze is dan heb ik wel een praktische tip: ibuprofen of een andere NSAID werkt doorgaans beter dan paracetamol. Hopelijk helpt dat een beetje! Misschien dat als de fysieke pijn minder wordt, je je ook mentaal wat beter voelt.
1 like
Dankje! Ja ik weet niet zeker of dat het is en ik denk dat het ook niet iets is om nu de huisarts voor te bellen gezien het al zo druk is. Maar als ik het zo lees dan kan het bijna niet iets anders zijn. Ik heb verder namelijk nergens last van, ik kan de plek waar het pijn doet ook heel duidelijk aanwijzen en het is ontstaan op het moment dat ik last angst/stress/paniek kreeg. Ik ga vandaag maar een NSAID proberen. De paracetamol hielp inderdaad vrij weinig en ik kon moeilijk in slaap komen.
ik heb dit ook als ik last heb van angst/stress/paniek. Dus ik herken je klachten wel heel erg. Bij mij helpt 2 paracetamol wel goed. Sowieso merk ik dat het idee van ‘niet zomaar even naar de dokter kunnen’ en volle ziekenhuizen slecht is voor mijn paniekklachten en lichte hypochondrie 
1 like
Ja ik heb vandaag toch maar de huisarts gebeld omdat het me niet lekker zat. Ze heeft me teruggebeld en zeer waarschijnlijk is het het Syndroom van Tietze, andere zaken zijn uitgesloten. De spiertjes zijn opgerekt en ik moet nu paracetamol slikken zodat de pijn verminderd. Het stelde me wel iets gerust dat ik even met de assistent en de huisarts kon praten. Nu maar hopen dat het een beetje te doen is met paracetamol 
Fijn dat je de huisarts en de doktersassistente hebt kunnen spreken. Hopelijk wordt de pijn snel minder!
1 like
Ik heb ook angst dat mijn vriend me gaat verlaten als we ruzie hebben.
Heb je hier met hem al over gesproken?
Heb je het er al over gehad met je therapeute?
Ik heb sinds mijn zwangerschap een paar rare trekjes overgehouden. Of ja, zo noemde ik het altijd maar want ja je zou jezelf maar eens serieus nemen he… Met name mijn angst om andere ziek te maken. Ik heb een koortslip en tijdens mijn zwangerschap had ik gelezen dat dit heel gevaarlijk kan zijn voor baby’s. En dus werd ik voorzichtig. Maar dit voorzichtig ging steeds verder, en liep zo ver uit de hand dat ik minimaal 25x per dag m’n handen ging wassen. Buitenshuis niets aan durfde te raken etc.
Hiervoor heb ik tijdens m’n zwangerschap therapie gehad, die wel iets hielp maar niet helemaal. Mijn bevalling en kraamtijd zijn redelijk traumatisch verlopen (ben 2 weken opgenomen geweest, lang verhaal) en hierdoor kreeg ik angsten over zelf ziek worden. Niet voor m’n kind kunnen zorgen of iets over het hoofd zien waardoor ik of hij weer naar het ziekenhuis zouden moeten nam de overhand. Ben uiteindelijk overspannen thuis komen zitten…
Nou was ik na een jaar eindelijk soort van hersteld, en iig weer fulltime aan het werk. Kwam deze hele corona ellende. En ik merk aan alles dat ik weer terugval in oude patronen. Ben super streng op de hygiëne hier thuis, was m’n handen zo vaak dat ze helemaal kapot zijn. Ik kan me niet meer concentreren op m’n werk, slaap heel slecht… Maar dit kan ik allemaal plaatsen en ik weet dat, als ik er iets mee ga doen, het ook weer beter kan worden.
Wat ik echt heel naar vind is dat ik het steeds enger vind om naar buiten te gaan. Gisteren wilde ik met m’n zoontje even naar de speeltuin. We wonen op een appartement en hij moet toch af en toe echt naar buiten. Toen ik me dit bedacht had, kreeg ik al keelpijn. Tegen de tijd dat we beneden waren had ik zo’n dichtgeknepen keel (gevoelsmatig) dat ik weer omgedraaid ben naar huis. Eenmaal binnen was het ook heel snel weer weg…
Sorry voor het lange verhaal, ik weet even niet zo goed wat ik met deze nieuwe ontwikkeling aan moet.
Bedankt voor het lezen iig 
1 like