Ik zeg dus niet dat ze zich gewoon aanstelt op basis van haar trauma. Ik zeg dat ze zich aanstelt op basis van wat ze laat zien. Bedenk een ding: ze laat dit soort dingen doelbewust zien. Ze had het ook kunnen wegknippen als ze zo enorm getraumatiseerd is.
De boodschap die ze steeds geeft is: toen ik jong was hadden we het heel zwaar. Daarbij noemt ze voorbeelden waarvan ik echt denk dat we ze niet in het hoekje van zwaar moeten plaatsen. Het zijn doodnormale dingen.
Vervolgens komt er altijd een ânu heb ik het goedâ stuk in. Letâs face it: de halve bevolking leeft zo en zij zullen nooit in hun leven een nieuwbouwwoning in Amsterdam gaan bewonen of de welvaartssprong van Mascha maken. Je kan je trauma op een begeven moment ook uitmelken. Er zal vast meer gebeurd zijn, maar ik denk: wees dan of dat voorbeeldfiguur dat je probeert te zijn (en wees dan ook eerlijk) Ăłf stop die overmatige emotie rondom supernormale dingen niet steeds in videoâs.
Ik raak er vooral gepikeerd van omdat er zoveel kinderen zijn die in nijpende armoede opgroeien en hun grootste zorg is echt niet dat ze nasi eten, met ov reizen en in een appartement wonen. Je kan die kids een pietsie beetje helpen door armoede uit de taboesfeer te halen. Niet door van doodnormale dingen te suggereren dat ze zo erg zijn/zelfs als je 15 jaar verder bent nog het huilen waard zijn.
