Wow, zo snel!
Ik heb het boek bijna uit, ik zal in november tussen het verhuizen door wel meepraten. 
1 like
Ik moet zeggen dat ik er nu - eenmaal begonnen - ook wel redelijk snel doorheen ga. Ik heb vandaag met tussenpozen 60 bladzijdes gelezen ongeveer. Zometeen weer verder.
Ik zag net dat het boek is genomineerd voor Best Debut + Best Fiction bij de Goodreads Choice Awards. (Hier kan je alle genomineerden vinden en stemmen.)
3 likes
Vanaf wanneer gaan we bespreken? Dan heb ik een stok achter de deur.
1 november! Morgen dus 
1 like
Okido!
Goodmorning! Vandaag gaan we het boek bespreken. Je mag uiteraard alles kwijt wat je wilt. Daarbij heb ik ook een aantal vragen die je eventueel kunt invullen:
- Wat vond je van het boek?
- Wat vind je van de ontwikkeling van de hoofdpersonen? Wie spreekt je het meeste aan?
- Vind je de titel van het boek passend bij de inhoud?
- Wat denk je het de hoofdboodschap van de schrijver is?
Ik ben super benieuwd!!
Ik kom terug als ik het uit heb.
Ik sluit me hier wel bij aan! Het was erg makkelijk om te lezen en de thema’s maakten het wel interessant, maar de personages vond ik matig. Ik kreeg een beetje Liane Moriarty/Celeste Ng-vibes van het ‘soapachtige’ karakter van de verhaallijn (waar eigenlijk ook nét iets te veel toevalligheden in zaten), maar bij die twee auteurs vind ik dat er meer diepgang in de personages zit. Het gebrek aan diepgang komt bij Alix en Kelly denk ik vooral doordat ze meer symbolen of personificaties van een probleem zijn dan echte personen – maar misschien moeten we dat als lezers gewoon accepteren. Het gaat hier toch om maatschappijkritiek, en misschien horen dit soort personages daar gewoon bij.
Maar ja, wat is Emira dan?
Emira vond ik het meest vlak en het saaist van alle personages, maar later dacht ik: misschien is dat expres? Voor Kelly en Alix, maar ook voor haar vriendinnen, wordt ze (onbedoeld) een soort ‘object’, een gespreksonderwerp, een speelbal, iemand die gestuurd en geholpen moet worden – alsof ze vergeten dat Emira gewoon een persoon is die ook een mening heeft en haar eigen keuzes kan maken. Misschien wilde de auteur wel eenzelfde effect bereiken bij de lezer; dat je Emira lange tijd ziet als een ‘kwestie’ of een ‘charity project’ in plaats van een personage, en uiteindelijk beseft: jezus, ze is ook gewoon een mens. Alix en Kelly zijn niet goed wijs.
Aan de andere kant: het hoort ook wel bij Emira’s karakterontwikkeling in het boek dat ze eerst weinig keuzes durft te maken, en uiteindelijk Kelly negeert, opstaat tegen Alix en er zelfs voor kiest om Briar en Alix voorbij te lopen.
Ben wel benieuwd wat jullie idee hierover is.
Ik vond Briar trouwens geweldig, vond de dingen die ze zei zo typisch en schattig. Beste personage van het boek, haha.
4 likes
Ik vond het boek helemaal niets, helaas. Ik kwam er zelfs moeilijk doorheen, en was echt gefrustreerd toen ik hem na een lange avond lezen nóg niet uit had. Het taalgebruik ging voor mijn gevoel ook telkens heen en weer, misschien kwam het daardoor? Kan dat nog niet goed onder woorden brengen, wellicht herkent iemand zich hierin. Opvallend is dat ik normaal heel snel kan lezen, en ook Engels lees ik regelmatig. Het lag voor mij dus echt aan dit boek.
Ik vond het een ontzettend vlak boek, zonder diepgang. Ik heb inmiddels verscheidene boeken rondom het onderwerp racisme/white supremacy gelezen en had echt verwacht hier weer iets meer van op te steken, maar het tegenovergestelde gebeurde. Ik ergerde me aan de karakters omdat het allemaal zo bedacht voelde.
En ja, Briar was in principe heel schattig maar gezien ik een kind in vergelijkbare leeftijd heb, voelde ook zij (helaas) heel onrealistisch. Het enige wat me raakte in het boek was dat Emira haar keuze voor wel/niet dit gezin, betekende dat ze Briar zou moeten achterlaten. Het eerste wat eindelijk eens herkenbaar was.
Ik ben dus ook heel benieuwd wat de mensen die hem mooi vonden, er zo mooi aan vonden. Ik heb het niet kunnen vinden, helaas.
4 likes
Ik sluit me bij al het bovenstaande aan. Op Goodreads werd het door de mensen die het goed vonden omschreven als satire, maar dat kon ik er echt niet uithalen.
Ik vond eigenlijk alle personages vlak en onecht, kon ook geen band met de hoofdpersoon voelen eigenlijk. Alhoewel de thema’s belangrijk zijn die besproken worden vind ik het er allemaal wel heel erg dik bovenop liggen, had ik het interessanter en misschien sterker gevonden als ze het subtieler gedaan hadden. Nu denk ik dat de meeste mensen zich niet per se zullen herkennen in het racisme van Alix omdat het zo obvious en ongemakkelijk is wat voor gekke moves ze maakt.
Het las gemakkelijk weg, maar het hele verhaal leek meer een kapstok om bepaalde dynamiek uit te leggen, niet per se heel erg een boeiend verhaal te schrijven.
3 likes
Vond het begin van het boek wel interessant, maar vond het vrij snel vervelend worden. Had hem gelukkig wel snel uit 
Ik vond de personages inderdaad ook vrij vlak en de verhaallijn te toevallig.
Vond het wel mooi hoe de relatie tussen Emira en Briar beschreven werd, en hoe de keuze voor Emira om ander werk te zoeken hier door beïnvloed werd.
1 like
Ik vond het boek (zoals ik hierboven al zei) dus echt geweldig. Zeker in zijn genre (coming of age). Juist om de luchtigheid en de snelheid waarmee je het kan lezen. Er zit zoveel spanning in op het thema racisme en klasse (nog naast de hoofdlijn), wat tegelijkertijd zoveel subtieler naar boven komt. Het gaat overduidelijk over zware thema’s en is tegelijkertijd bijna een Sophie Kinsella chickkit. Denk bijvoorbeeld aan de zwarte succesvolle vriendin van Alix die Alix aanmoedigt om Emira te helpen, Kelly’s fascinatie voor zwarte vrouwen (maar tegelijkertijd niet snappen dat je niet zomaar elk cafe binnenstapt), Alix die Emira meer loon geeft na het incident (alsof ze geen deel uitmaakt van het grotere probleem door een laagbetaald oppasser te nemen terwijl ze goed verdient). Veel verhalen over deze thematiek gaan veel dieper en heftiger. Terwijl men juist blind is voor dit type meer alledaags racisme en performative wokeness.
In veel boeken over racisme heb je personages die keuzes maken in een hele duidelijke karakterontwikkeling waardoor je gedwongen wordt een bepaald niveau van inlevingsvermogen te voelen omdat die personages zo diep zijn. In dit boek is die laag van ‘maar verder zijn het goede mensen’ er wat af, waardoor het echt enorm cringeworthy en beschamend is. Ze beschrijft niet de mens die de actie uitvoert, maar voornamelijk het gedrag/de actie en de context. Waarin klasse (en specifiek geld), kleur en activisme een hele centrale rol spelen. Wat ik daar erg boeiend aan vind; het gedrag is soms super herkenbaar, er zitten situaties in die ik zelf 1-op-1 heb meegemaakt. Alleen is elk element van: ahw maar je deed het om deze en deze reden eruit. Vond dat super verfrissend. Het knappe aan het boek vind ik hoe goed het laat zien dat sommige witte mensen, zwarte mensen zogenaamd goed behandelen. Niet vanuit het streven naar radicale gelijkheid, maar vanuit de wetenschap dat sommige dingen echt niet meer kunnen en zwart tegenwoordig bijna ‘hip’ is. Ik denk dat heel veel zwarte mensen ervaring hebben met dit type mensen en vond dit veel herkenbaarder dan boeken over veel hardere vormen van racisme, die minder voorkomen.
Een kleine paralel uit mijn eigen leven: op mijn werk (het is echt verre van afspiegeling van de samenleving) is ooit bedacht dat personen met een migratieachtergrond extra hulp en begeleiding nodig hebben (ik heb een onderzoeks/beleidsbaan waarvoor je een master nodig hebt). Het is gelukkig niet uitgerold, want het idee is zo diep problematisch en tegelijkertijd lijkt niemand dat te snappen want bedacht met goede intentie.
De karakters blijven dus inderdaad vlak, maar dat zie ik niet als problematisch, omdat ik denk dat niet overal diepgang achter hoeft te zitten. Neem Emira. Ik denk dat ze niet reageert zoals men verwacht dat je zou moeten reageren op de zaken die haar gebeuren. En dat is ook logisch, haar primaire missie is: inkomen verwerven, rondkomen, betere baan vinden voor haar 25ste, beetje lol maken, jong zijn. Niet: wereldproblematiek beëindigen. Ook dat vond ik heel herkenbaar. Gewoon een beetje comfort willen. Niks meer en niks minder. Leuke man tegengekomen? Het daar maar eens mee proberen. Super naar racisme mee gemaakt: slikken en doorgaan, ook als je witte vriend zegt dat je er echt een ding van moet maken.
12 likes
Ah interessant! Denk je dan ook dat de auteur Alix en Kelly bewust vlak heeft gehouden omdat ze niet wil dat je je met hen kan identificeren? Alsof dit soort types het niet waard zijn om begrepen te worden?
Wat de schrijver dacht weet ik niet. Maar als ik het boek zelf geschreven had, had ik de karakters denk ik ook niet verder uitgediept. Deels omdat ik denk dat dit soms ook is hoe het is: mensen die zich kut gedragen, hebben daar niet altijd een diepere reden voor die verklaart hoe ze zich gedragen. Ik gedraag me soms ook echt als een ass en daar zit vaak zat echt geen diepe afweging, levensovertuiging, ideologie achter. Zeker als het om racisme gaat is het vaak ook gewoon aangeleerd gedrag. Daarnaast ook omdat ik denk dat de enrst van dit gedrag juist duidelijk wordt, wanneer je niet meer nadenkt bij hoe de dader zich voelt.
Klein voorbeeld racisme uit mijn persoonlijke leven. Als ik een gebeurtenis uitleg, gaat men al-tijd op zoek naar de beweegredenen van de dader. Die persoon heeft het vast niet zo/goed bedoeld want [insert reden]. Daardoor zie je de ernst van dat ogenschijnlijk kleine gedrag en de impact op het slachtoffer bijna niet meer.
Ik denk dus niet dat ze het niet waard zijn om begrepen te worden, maar eerder dat die diepere onderliggende gevoelens er soms ook gewoon niet zijn en het gedrag qua impact op het slachtoffer veel belangrijk is dan het gevoel. En juist als je in dit boek dat gevoel een prominentere rol geeft wordt het een veel zwaarder en minder toegankelijk boek.
5 likes
Zal later even wat uitgebreider reageren, maar ik vind het dus wel een leuk, vlot en ergens bizar verhaal. Juist om wat jij zegt @Shaaar, het is zo cringy, terwijl je weet dat er goede bedoelingen achter zitten maar echt why. Waarom zou je dat op deze manier doen. En ik vond het chicklit aspect eigenlijk wel chill. Juist ook doordwt het zo makkelijk zo zonder verdere uitleg geschreven wed vond ik het ook wel confronterend. Dat ik dacht fuck zo heb ik ook wel eens gedacht. En die rare obsessie van Alix met Emira vond ik wel logische ergens. Ze kent niemand, voelt zich alleen van haar vriendinnen en ze is gewoon een beetje wereldvreemd.
2 likes
Ik vond het een prettig boek om te lezen. Niet heel heftig, grootste ontwikkelingen maar meer het gewone dagelijkse leven. Het was af en toe wel zo ongemakkelijk dat ik het boek even weg wilde leggen, maar dat paste wel bij de sfeer vond ik. Hoewel Emira een van de hoofdpersonen was en vaak aan het woord was, voelde het meer alsof ze een bijfiguur was in het leven van met name Alix. Het einde vond ik wel wat anders dan de rest van het verhaal, de scènes in de toekomst kwamen haast wat afgeraffeld over.
Ik zat me nog af te vragen waar de titel over zou gaan, is dat een verwijzing naar age als de tijd waarin we leven?
3 likes
Ik denk dat de titel gaat over Emira’s leeftijd. Als in dat 24 (spottend bedoeld) zo’n ‘fun’ leeftijd is, gezien het aflopen van Emira’s zorgverzekering.
Ja en misschien ook de leeftijd waarop je ineens ‘volwassen’ moet zijn en mensen dingen voor je willen/van je verwachten.
Maar ik vind het idee van @Hermione ook wel interessant! In dat geval is de Nederlandse vertaling wel erg slecht gekozen (Zo’n leuke leeftijd). Ik dacht voorafgaand aan het lezen trouwens dat het iets met de leeftijd van het oppaskind te maken zou hebben.
3 likes