Ik heb Practical Magic inmiddels ook uitgelezen!
Ik weet ook niet helemaal wat ik ervan vind.
Ik vond sommige stukken, zoals het begin over het opgroeien van de zussen en het einde waarbij de tantes langskomen leuk om te lezen. Ook de beschrijvingen van de misschien wel/misschien niet magische elementen, zoals de bloeiende lilacs (seringen?), de pad die het huis in komt, de deathwatch beetle, het oude huis met het glanzende hout dat nooit gepoetst moet worden spraken me erg aan.
Maar ik stoorde me verder eigenlijk wel aan het verhaal en de personages. De beschrijvingen over hoe geweldig mooi elke Owens sister was, en dat elke man helemaal wildverliefd wordt als hij ze ziet verveelden me al snel.
Sowieso, de enorme focus op âliefdeâ, wat dan ook nog eens altijd om fysieke, seksuele aantrekkingskracht leek te gaan en niet veel meer, sprak me niet aan.
Ik had juist verwacht dat het veel zou gaan over de sterke band tussen vrouwen (de zussen, hun kinderen, de tantes) maar dat kwam er helemaal niet zoveel uit vond ik? Wat voor band hadden Gillian en Sally nou? En Sally spreekt wanneer haar man sterft een jaar lang niet tegen haar kinderen, en neemt ze daarna ineens mee, weg van haar familie?
Gillian vond ik vooral heel egocentrisch. Antonia vond ik ook maar een raar, leeg personage. En verschillende personages hebben duidelijk magische gaves, maar daar doen ze verder niet veel mee. Ze zijn er ook niet verbaasd over, of blij mee, of proberen het ook niet weg te stoppen.
Ik bedacht me dat ik eigenlijk liever een heel boek over de tantes had gelezen haha. Heel interessant hoe zulke vrouwen ineens voor twee kinderen moeten zorgen en dat ook doen. Volgens mij gaan de vervolgen/prequels wel over hen, of andere voorouders dus misschien moet ik dat eens proberen.
Nog wat losse dingen die me opvielen
- Je weet volgens mij niet hoeveel tantes het zijn tot aan het einde, het gaat steeds alleen over âthe auntsâ in meervoud
ik had er eigenlijk drie in mijn hoofd haha
- Ik vond het vreemd dat er geen hoofdstukken waren.
- ik vond het in dit boek erg raar en niet passend hoe vaak het woord âfuckingâ werd gebruikt. Het kwam zo vaak terug en voelde als een soort stijlbreuk, het paste helemaal niet bij de rest van de schrijfstijl vond ik. Ben ik de enige die dit opviel?
Ik wil binnenkort ook wel de film gaan kijken, al lijkt die volgens mij maar heel weinig op het boek qua verhaal.