Blindstaren op wat dan ook is nooit goed, maar voor sommige situaties moet je die gevoelskant even uitzetten (niet vergeten) om goed naar dingen te kunnen kijken op grote schaal en daaraan keuzes of conclusies verbinden. Als je altijd stilstaat bij het leed trek je dat niet en kun je er mogelijk ook niet objectief genoeg naar kijken. Het hangt enorm af van de persoon, de situatie en het doel van een gesprek in hoeverre je dat persoonlijke leed mee moet nemen / ruimte moet geven.
Ik zie soms andersom ook gebeuren dat mensen helemaal verzinken in angst, paniek, verdriet, en waarbij dan weer nul ruimte is voor het grotere plaatje. Het is beiden kanten op goed om nooit te vergeten dat⦠(vul in) en ook altijd situatie-afhankelijk in hoeverre het gewenst is het erbij te betrekken danwel juist uit te sluiten.
Verder ben ik erg benieuwd naar de ideeĆ«n en ervaringen van āonzeā zorgmedewerkers hier op het forum over mijn vorige post.