Haha ik zat in vak 119, rij 25, stoel 112. Kon alles goed zien, fantastische plek.
Ik ben nog steeds ondersteboven van alles. Sowieso neem ik altijd alles heel erg op en ben ik erg emotioneel over alles. Ben daar verder ok mee. Mijn post concert dip duurt vaak een paar dagen en dan ben ik uit de hyper focus.
Had ik eerlijk gezegd nu niet zo heftig verwacht. Ik ben dus de veertig al gepasseerd, zoals sommigen hier inmiddels al weten, maar bij sommige dingen voel ik nog heel goed het kleine meisje in me. Juist met zulke grootse dingen, waar -voor mij- een grote emotionele lading aan zit, ben ik echt een paar dagen van de leg.
Mijn beide dochters zijn echt groot fan dus de muziek ken ik wel goed, ik luister het zelf ook graag, want word er blij van. Maar sommige liedjes vind ik ook echt tranentrekkers, dus janken tijdens de show. Maar ook het idee dat mijn meiden er zó lang naar toe hebben geleefd en hun droom zien uitkomen, en al die andere mensen om me heen te zien genieten, en dan nog voor mij het kunnen bemachtigen van een kaartje zo last minute. Ja dit doet wel wat. En na de show kreeg ik van m’n oudste een friendship bracelet die ze voor me had geruild, met Willow erop, een van m’n lievelings liedjes 