Ik zit er vandaag echt even doorheen merk ik.
Ik voel me zo ontzettend beroerd en ik merk nog geen verbetering in mn klachten. Naar de keuken lopen is buiten adem zijn, werken is niet te doen want ik krijg hoofdpijn van m’n laptop en ben te kortademig om telefoongesprekken te voeren. Ik heb pijn in mn borst en rug en keel. En ik ben vandaag een soort van in rouw om mn oude leven ofzo. Ik was echt mega mega gelukkig en bezig met leuke plannen en had net met mn baas plannen gemaakt voor m’n functie waarbij ik mn hele eigen functie had gemaakt zoals ik die al jaren voor ogen heb en die is nu gewoon compleet vervallen en kut door dit hele gebeuren. Ik ben opeens non stop brandjes aan het blussen en zie gewoon niet gebeuren dat de functie die ik had gekregen nog vorm gaat krijgen binnen een jaar. Ik verwacht het hele jaar nog wel bezig te zijn in de operatie en dat wilde ik gewoon echt niet meer en nu kan ik niet anders. Ben zo ontzettend verdrietig hierom en ik weet niet hoe het eruit ziet allemaal als dit over is.
En ja er zijn veel ergere dingen en mensen veel erger ziek en er overlijden mensen en dat zie ik ook heus wel van dichtbij, maar vandaag voor het eerst in deze crisis ben ik gewoon even verdrietig om mezelf.
Ugh sorry, dagboekpost.



Ik snap dat ze het moet vragen maar ik vond het toch een beetje bijzonder
