Ik werk volledig vanuit huis, maar onze buitendienst afdeling mag geen externe afspraken hebben met cliënten. Het kan via videobellen of een ander medium, maar anders ook niet. Dat is voor de hele organisatie zo besloten (zeer groot bedrijf).
Is die afspraak niet iets wat via video conferencing kan?
Ik vind dit totaal niet koel en klinisch. Het einde is soms zo intens lelijk als je niet van tevoren hebt besproken hoe of wat er daarom bijna volledig doorheen moet. Ik heb meerdere sterfgevallen van dichtbij van een ouder iemand meegemaakt, waarbij bij één het heel langzaam sluimerend ging (in het begin) en het volledig afhankelijke deel uiteindelijk veel te lang duurde. Zij wilde niet meer, wij konden niet meer en het was te laat om terug te gaan. Eerste woorden nadat de kist zakte op de begrafenis die haar zoon sprak waren: “ik ben zo blij dat dit over is”. Als je weet hoe iemand zou willen gaan, is het denk ik veel minder zwaar dan wanneer je te laat bent om daar nog op in te springen.
Wij hebben kortgeleden met het gezin besproken wat mijn schoonouders zouden willen (een is chronisch ziek en ze zijn al wat ouder). Vond het een kutgesprek, timing was kut, in mineur in de auto terug, vriend verdrietig en nog een nachtje over lopen malen. Maar het helpt wel om te weten wat iemand nooit zou willen. Tuurlijk hoop ik dat we de inhoud van dat gesprek voorlopig niet hoeven te herhalen, want ik zie hem al helemaal voor me met kleinkinderen, op de trouwerijen van zijn zoons etc. Dat deel is het koude, maar het weten wat iemand wilt als het noodlot toeslaat stelt me eigenlijk enorm gerust.
Maar even het is wel echt anders als het over jezelf gaat dan over een ander.
Dat kunnen we niet aan een beeldscherm aflezen. Als je het over een andere tegenvallen had, had je een ander woord kunnen gebruiken, wat de strekking mogelijk duidelijker overbracht.
En opnieuw, het gaat hier steeds niet om gezonde 30-ers die nog een redelijke kans hebben om goed uit een IC-opname te komen. Het gaat om oude of zieke mensen, waarvan de voorafkans dat ze na een IC-opname nog een goede kwaliteit van leven hebben veel kleiner is. Om daar al over na te denken, kan ook al veel verdriet en pijn daarna besparen.
En er wordt nergens gezegd dat we die mensen maar moeten laten doodgaan. Er wordt gevraagd om er over na te denken, zodat mensen zelf een weloverwogen keuze kunnen maken, in plaats van dat men misschien in de waan is dat je na een IC-opname weer snel bent hoe je daarvoor was.
En als laatste vind ik het ook nogal kortzichtig om te zeggen dat je liever later euthanasie hebt, als het toch ‘tegenvalt’, omdat ik dat een grote psychische last voor de uitvoerend arts vind als het iets is dat ook (misschien) voorkomen had kunnen worden als iemand zelf van tevoren al nagedacht had. Tuurlijk, niemand weet hoe iets loopt, maar er niet over nadenken en dan achteraf bedenken dat het toch niet is wat je verwachtte, vind ik niet de juiste manier.
Ja helaas is er bij ons geen beslissing gemaakt door de directie, dus moddert iedereen zelf een beetje aan. De afspraak is zeker niet noodzakelijk en zou makkelijk via videobellen kunnen, dus dat ga ik ook voorstellen.
Ik denk dat het grote probleem ook zit bij hoe pers en politiek hier nu op springt alsof artsen ouderen bellen en dan direct een doodshoofdje naast de naam zetten. Er ontstaat nu zo’n walgelijk beeld van hoe dergelijke zorg tot stand komt. Dat zo niet rijmt met de zorgvuldigheid waarmee ik denk dat artsen in Nederland te werk gaan.
Denk dat huisartsen ook graag meer tijd zouden willen nemen om dit te bespreken met patiënten en inderdaad brieven zouden willen sturen en meer bedenktijd, maar denk dat het probleem hier een beetje is dat er een gebrek aan tijd is?
Wel heel vervelend en sneu dat je oma het gesprek zo heeft ervaren 
Nadenken over zulke belangrijke levenskwesties is al moeilijk, en kan me voorstellen al helemaal als je je al alleen en bezorgd voelt. Denk helaas dat artsen er in deze situatie geen leuker gesprek van kunnen maken.
We moeten ergens beginnen. Die telefoontjes veroorzaken ongetwijfeld bij sommige mensen enorme onrust, maar andere mensen zullen hierdoor een keuze maken waar ze achteraf veel blijer mee zijn.
Ik zie mensen in het ziekenhuis overlijden met 3 familieleden erbij (ons ziekenhuis heeft (nog) een relatief soepel beleid), terwijl ze eigenlijk een vrouw en 3 kinderen hebben, 1 kind mag dus niet komen, schoonkinderen en kleinkinderen en broers en zussen en vrienden mogen helemaal niet komen. Ze liggen in een vreemde omgeving, raken in de war van alle vreemde geluiden en vreemde gezichten. En ik doe niks wat de huisarts niet thuis had kunnen doen.
Als er ook maar een paar mensen zo’n ongelukkig overlijden bespaard blijft door zo’n telefoontje vooraf ben ik blij.
Maar dan begrijp je me echt verkeerd. Ik zeg nergens dat je er niet over na hoeft te denken. Mensen in deze positie hebben heus al vaker hierover nagedacht. Maar ik als ernstig ziek, (helaas ik ben een ernstig zieke twintiger|) persoon moet hierover badenken. Ik heb hier dus net een soort formulier van gekregen wat ik maandag met mijn verpleegkundige zal bespreken. Mijn keuze is om door te behandelen.
De UEFA laat ook even hun true colors shinen
De Europese voetbalbond wijst erop dat landen anders Europese tickets voor volgend seizoen kwijt kunnen raken.
Zijn ze gek geworden ofzo.
Wat heftig dat je zo ernstig ziek bent, lijkt me ook rot dat je in veel gesprekken daarbij vergeten wordt.
Maar ik denk (hoop) dat er ook niemand hier is die oordeelt over jouw keuze, net zo min als over de keuze van een 80+er om door te behandelen. Enkel dat het wel echt een keuze is die iemand maakt, en niet een in the heat of the moment beslissing die daarna tegenvalt.
Heel wat anders maar tegelijk hetzelfde, ik hoorde dat vliegtuigen nog steeds vliegen maar dan zonder passagiers omdat ze anders hun vluchtrechten op die routes kwijtraken 
Ik snap waar je heen wilt, maar dat is in deze crisis niet mogelijk denk ik. Hoewel dit paniek kan opleveren bij patiënten, zal een verkeerde keuze over (wel/geen/beloop van) levenseinde nog wel vervelendere consequenties hebben. Bovendien: mocht er echt capaciteitsgebrek in ziekenhuizen gaan komen, dan is het toch enorm zonde voor de patient (en voor de geleverde inzet van zorgverleners) als de patiënt achteraf zegt dat het niet had gehoeven.
Ik hoop dat we levenseinde in de toekomst meer bespreekbaar maken, zodat erover nadenken bij minder mensen zoveel angst oplevert. Wel eens @Protagonist dat misschien niet alle huisartsen even goed zulke gesprekken kunnen voeren. Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor levenseinde en palliatie in de geneeskundeopleiding en worden huisartsen meer cursussen aangeboden
Mijn vader kreeg gister een brief vanuit het verzorgingstehuis waar zijn ouders allebei zitten met het protocol voor als bij een bewoner corona wordt geconstateerd. Dat was ook wel echt even schrikken, want dan mogen afwisselend (en dan echt in alleen de laatste fase) drie verschillende mensen langskomen. Mijn vader heeft 3 broers/zussen, dus dat betekent dat ze niet eens allemaal langs zouden mogen komen om afscheid te nemen van hun ouders. Hoe maak je ooit zo’n keuze, echt zo verschrikkelijk. Normaal zei mijn oma over doodgaan altijd ‘als het komt dan komt het, ik heb een mooi leven gehad’, maar nu zei ze dat ze toch haar allerbest ging doen om deze periode uit te zitten. 
Het er met elkaar over hebben en je wensen vastleggen is zo zo zo belangrijk. Wij hebben dezelfde situatie meemaakt in ons gezin en ook de keuze gemaakt ‘de stekker eruit te trekken’. En ook al is die keuze op dat moment weloverwogen gemaakt met de adviezen van de artsen en de gedachte wat mijn moeder zou hebben gewild, het heeft zo’n ontzettende zware impact op ons allemaal gehad. Het heeft ons als gezin echt verscheurd. Nu, meer dan 15 jaar later, kan ik eigenlijk pas zeggen dat ik vrede met de beslissing heb. Al komt nog steeds af en toe de gedachte ‘wat als zij wat anders had gewild’ naar boven.
(Mijn vader heeft toen dan wel de uiteindelijke beslissing gemaakt (ik was ook nog puber), maar het voelt alsof ik dat ook heb gedaan. Ik was erbij en heb lang gedacht ‘wat als ik het niet geaccepteerd had en al jankend en hysterisch geschreeuwd had dat ze m’n moeder niet dood mochten laten gaan?’)
Edit: Zit nu gewoon weer te huilen. Echt al zou je het alleen doen om je familie te ondersteunen: heb het erover met elkaar. Zorg dat als het erop aankomt jij degene bent die heeft gekozen en je familie die keuze alleen hoeft te vertellen en niet zelf hoeft te maken
ja net als het donorregister, vind ik dat geen slecht idee. Dit is een heel mooi onderwerp om te bespreken wanneer het niet urgent of reel is. De dood hoort bij het leven maar wordt wel moeilijker wanneer hij plotseling dichtbij komt.
Ik wilde even zeggen dat het nooit te laat is om voor iets te kiezen waar je hart ligt.
Ik heb ook gewerkt in een commerciële functie, maar heb uiteindelijk de stap gemaakt naar het onderwijs. En hoewel ik nu veel minder verdien, heb ik er echt geen seconde spijt van gehad. Ik haal nu veel meer voldoening uit mijn werk. Hoop dat er voor jou gauw een oplossing komt.
Iets anders dan de discussie hierboven. Maar ik wil wat vrienden een kaartje sturen en daarbij iets van een baksel. Maar is dit onverstandig gezien her virus enige tijd op bepaalde oppervlakten kan voortbestaan en het om eten gaat?
Ik zou me daar niet zo druk om maken (tenzij je zelf ziek bent, dan zou ik het laten). Als jij het gewoon goed verpakt en schoon werkt, is het in principe ook niet heel anders dan iets bij de bakker kopen toch?