Ik ben ongeveer 10 jaar geleden in enkele jaren 4 maten gegroeid. Deels door ouder worden, deels door boulimia. Ik kon toen niet aan mijn nieuwe lijf wennen. Mijn lichaam klopte in mijn hoofd gewoon niet met het beeld dat ik van mezelf had. Nog los van dat ik het niet mooi vond. Ik liep gewoon steeds tegen dingen aan omdat ik niet doorhad hoe breed ik was enzo.
Vond dat echt extreem lastig en ik accepteer mezelf trouwens nog steeds niet voor 100%, maar ik hecht er nu gewoon niet meer zo heel veel waarde aan.
Ik heb je vaker dingen zien posten over gewicht en ik herken veel van wat je zegt!
Edit: Het allermoeilijkste aan aankomen vond ik trouwens niet mijn zelfbeeld, maar het commentaar van iedereen om me heen. Mijn moeder die elke keer als ik thuiskwam weer iets over mijn gewicht moest zeggen en benadrukte ‘dat ik nog niet was afgevallen’. Echt fuck you, ga zelf afvallen. En alle mensen om mij heen die impliceren dat ik lui ben en niet sport? Terwijl ik toen echt meeeeega sportverslaafd was. Ze moesten eens weten. En ook bizar hoe de wereld je ineens heel anders behandeld als je door iedereen onbewust in een ander hokje wordt geplaatst. Want ik ging dus van heel slank en helemaal voldoen aan de maatschappelijke schoonheidsnormen naar het hokje een mediocre dikkig meisje. De wereld is ineens een stuk minder vriendelijk dan. 
Edit2: Ik weet trouwens niet of je hier iets aan hebt maar je vroeg een soort van om herkenning en blijkbaar heb je een put met herinneringen geopend. 