Eetbui-topic

Gezondheid
#385

Ja precies dat inderdaad. Hij heeft vaste momenten dat hij niet thuis is, daar kijk ik dan echt naar uit want dan heb ik ruimte. Echt verschrikkelijk. Als ik samen met hem ben heb ik zelf controle over wat we eten en dan is het goed. Maar zo’n week bij familie dan is het eten wat de pot schaft en wordt er vaak uitgebreid en dus ongezonder gekookt waardoor ik me schuldig voel na elke maaltijd en dus minder ga eten om dat schuld gevoel niet te hebben. Plus dat ik ook heel bang ben om giga buikpijn te krijgen van ineens een normale portie romige pasta’s en shit omdat ik mijn lijf zo verneukt heb met dikke eetbuien of juist extreem gezond en weinig.

Ik schaam me eigenlijk vooral voor mijn gedrag en gedachten. Dat ik ongezond eten naar binnen prop, of kotsend en jankend boven de wc heb gehangen, extreem gezond probeer te eten en daar dan vaak ik faal. Maar voor mijn gedachten dat ik zo in de knoop zit over zoiets en de dingen die ik dan denk, dat dit wat ik hier dus allemaal schrijf hele normale patronen zijn in mijn hoofd terwijl het echt behoorlijk idioot is allemaal. Vind strugglen met te veel alcohol drinken of met enkel jezelf uithongeren een stuk minder gênant dan wat ik doe, geen idee waarom ik dat vind ook en vind dat alleen over mezelf. Als ik jullie verhalen allemaal lees vind ik daar niet zo veel van, maar mezelf veroordeel ik kei hard.

#386

Ik reageer trouwens niet omdat ik niet kan/wil reageren maar wil niet het hele topic overnemen! Ik heb het aangemaakt dus krijg er meldingen van en wil altijd snel reageren om iemand te woord te staan en te laten merken dat die niet alleen is, maar iedereen in dit topic heeft een eigen verhaal dus ik wil niemand het gevoel geven dat er een gesprek is waar je niet tussen kan komen of dat het “mijn” topic is ofzo.
Beetje vaag uitgelegd maar dit onderwerp gaat me echt naar het hart en ben blij met dit topic en dat iedereen er zo open en eerlijk in is.

#387

Ah nee moet je zo niet voelen hoor! Denk dat niemand dat zo zal zien, ik vind het juist echt super lief en fijn dat ik zo binnen kom vallen en je meteen de tijd neemt om te reageren en je eigen gevoelens/ervaringen te delen. Is juist heel fijn om te lezen dat je niet alleen bent hierin dus kan me echt niet voorstellen dat er over komt alsof je het topic over neemt of iets dergelijks, zo voel ik me momenteel wel een beetje :sweat_smile:

Ik heb vandaag even kort met mijn vriend gepraat en hebben afgesproken dit weekend even goed tijd te nemen om rustig te kunnen praten. Wil komend jaar echt aan de slag hiermee en wil als dat goed is ook graag mee komen posten hier. Voor mij was het in ieder geval heel fijn dat ik hier post omdat ik echt niet meer kan en er dan meteen iemand voor je klaar staat als het ware.

1 like
#388

Het is juist belangrijk dat je je verhaal kwijt kan, in het begin heb je vaak gewoon veel woorden nodig om het onder woorden te brengen.
Ik hoop dat je vriend en jij samen een manier kunnen verzinnen om er aan te werken. Het is vaak in ons hoofd groter dan voor de buitenwereld want het is “maar” eten… maar het speelt zo’n grote rol in je dagelijks leven

1 like
#390

Lief dat je het vraagt, maar nog niet gepraat met hem. Denk dat ik het zometeen misschien probeer, vind het echt lastig om er over te beginnen. Zat vandaag hele dag echt heel erg met eten in mijn hoofd, continue strijd eigenlijk en mijn vriend merkte op dat ik gespannen was. Toen moesten we nog boodschappen doen en hij vond het heel gezellig om samen te gaan terwijl ik de strijd in mijn hoofd soms gewoon echt ff niet aan kan en het dan rustiger voelt als iemand anders de keuzes maakt betreft eten. In de supermarkt was ik dus nóg meer gespannen, vervolgens maakte hij echt een heel onbenullig flauw grapje maar schoot ik giga uit mijn slof, gewoon omdat ik het er ff niet bij kon hebben op dat moment. Dus ga denk ik zo even aanhalen wat er vandaag allemaal aan de hand was in mijn hoofd waardoor ik zo gespannen over kwam, is denk ik wel een goede ingang ervoor.

Herkennen jullie dat trouwens? Dat het allemaal te veel kan zijn in je hoofd? En dat het dan een opluchting is als iemand anders even een keuze betreft wat/wanneer qua eten? Anders heb ik een soort continue strijd van wel/niet toegeven aan een eetbui. Als mijn vriend dan zegt jo kom dit eten we, dan eet ik het zonder al te veel gedoe. Maar wel dat ik dan ergens weet ok dit compenseer ik morgen weer.

#392

Heb inmiddels gepraat met hem, na je aanmoediging haha. Echt heel fijn gesprek en hij is super lief en begripvol maar ook best wel geschrokken. Ik ben zelf ook wat meer gaan lezen om te kijken wat ik herken enzo en denk dat ik eigenlijk naar boulimia neig? Vind het heeel erg gek om te zeggen ook merk ik. Heb me ook echt heel erg geschaamd toen ik er met mijn vriend over praatte omdat bepaalde gedachte patronen als je ze hardop uitspreekt ineens wel soort van idioot klinken. Maar goed. Aangezien dit iets is wat al ruim 10 jaar speelt en ik niet eens meer weet hoe het is om normaal over eten te kunnen denken wil ik wel hulp gaan zoeken, maar ik heb geen idee hoe en waar. Mijn huisarts is stap 1, maar die zit nog in mijn oude woonplaats omdat alle huisartsen hier een patiëntenstop hebben. Dus mijn eigen huisarts zal hier geen hulpverlening kennen zeg maar, heeft iemand ervaring met behandeling/therapie of tips voor waar ik naar kan kijken? Hier in de stad zit bijvoorbeeld psyQ, met een wachtlijst van 26 weken :slightly_smiling_face::slightly_smiling_face::slightly_smiling_face: en zo lang wachten trek ik eigenlijk echt niet meer.

#394

Je eigen huisarts zal je denk ik doorsturen naar de ggz, en als je daar gediagnosticeerd wordt met boulimia gaan ze binnen de ggz kijken welke hulp voor jou het beste geschikt is en op welke locatie dit kan. PsyQ ken ik niet maar ik heb net groepstherapie voor boulimia afgerond binnen de ggz en heb er zelf heel veel aan gehad, dus ik kan het zeker aanraden!

Heel knap dat je in ieder geval al de eerste stap hebt gezet door met je vriend erover te praten en hulp te willen zoeken! Veel sterkte

#395

Sorry dat ik even nog niet op iedereen reageer, maar wilde graag (vooral voor mezelf) een update plaatsen. De eetbuien zijn helaas nog niet veel afgenomen (bijna dagelijks nog), maar het is me wel gelukt ze te “beperken”, max 1 per dag en de hoeveelheid dat ik tijdens een eetbui eet en achteraf uitkots ook te verkleinen. Ik hoop dat ik er verder in kan verbeteren, maar heb over het algemeen een zeer moedeloos gevoel; het is nu al zo lang aan de gang en telkens is het weer bepaalde periodes dat het beter gaat, gevolgd door slechtere periodes. Ik heb niet het gevoel dat ik op de lange lijn echt vooruit ga.

#397

Vooruitgang gaat nooit in 1 steigende lijn! Juist heel erg op en af, en als je dan even weer down hill gaat voelt dat heel kut maar uiteindelijk kom je daar wel weer uit en zullen de dipjes minder vaak voor komen en minder diep zijn. Heb je misschien achteraf gezien een te ambitieus doel gesteld met vanaf januari helemaal niet meer? Ik denk dat als het nu al wel minder is dan voorheen en het op alle vlakken wel is afgenomen dat eigenlijk al vooruitgang is toch? Misschien minder snel dan je wil of hoopt maar wel beter dan voorheen?

Ik heb het zelf inmiddels besproken met mijn vriend en ben het een en ander gaan lezen, voorheen ontweek ik eigenlijk alles hierover omdat ik diep van binnen wel wist dat wat ik deed niet goed was maar er niet aan toe wilde geven. Heb nu een afspraak gepland bij de HA voor een doorverwijzing en al een intake voor behandeling gemaakt. Heel gek maar nu ik in ben gaan zien dat ik een eetprobleem heb is alles juist nóg ingewikkelder geworden. Waar ik voorheen continu strijd had over wel/niet eten en wat dan wel of niet en wanneer etc en zo lang mogelijk niet eten en eetbuien plannen en vervolgens bedenken hoe ik dat weer ga compenseren is die strijd er nu dus nog steeds maar voelt het veeeeel heftiger. De strijd lijkt nog groter en nu is er nog bijgekomen dat ik inzie dat dit best wel een groot probleem is, dus veroordeel ik mijn gedachten en gedrag ook. Terwijl ik eerst dacht dat al mijn gedachten en gevoelens heel normaal waren. Betrap mezelf nu op steeds meer dingen, qua eten maar ook over hoe ik naar mijn lichaam kijk en mezelf voel. En door er dan info over op te zoeken en daar dingen die letterlijk precies zoals omschreven in mijn hoofd afspelen te lezen is echt vet confronterend en heftig omdat ik dus nooit heb gedacht een probleem te hebben. Echt even te veel om te behappen nu, de strijd om eten, hoe ik me voel over mezelf en wil afvallen en dan ook nog proberen te bevatten dat ik wellicht een serieuze eetstoornis heb. Afgelopen weken al een paar dikke huilbuien gehad en vind dit ook zoooo kut en moeilijk tegenover mijn vriend terwijl hij juist wil dat we er over praten, ik klap volledig dicht en kan alleen maar janken. Terwijl ik hier de afgelopen 10 jaar nog NOOIT om heb gehuild.

#399

Ah je reactie raakt me echt. Het klinkt inderdaad wel logisch, dacht zelf ook al omdat ik er voorheen soort van blind voor was en nu nog wel hetzelfde denk en voel maar het nu ineens linken aan eetstoornis gedoe. Heel verwarrend allemaal en voelt ook echt alsof dit niet over mij zelf gaat. Dat wat je zegt over dat je ES behandeling tegen werkt herken ik wel, ene kant wil ik heel graag hulp en andere kant ben ik vooral heel bang om door hulp te zoeken aan ga komen, dat is echt altijd mijn grootste angst. Probeer om die reden altijd zo min mogelijk te eten, waardoor ik eetbuien krijg en vervolgens weer in hetzelfde cirkeltje blijf hangen waardoor ik dus of gewicht blijf of aan kom als ik zo veel eetbuien heb dat het niet te compenseren is. Zoooo vermoeiend en ingewikkeld allemaal. Hoop echt dat ik zoals je zegt al wat stappen voor loop nu, ergens denk ik dat het moeilijkste nog komen gaat. Heb zo erg het gevoel dat ik mijn vriend gigantisch belast hiermee, hij ziet het meteen aan me als ik te veel in mijn hoofd zit en prikt overal doorheen, ene kant heel fijn maar andere kant geeft het me 0 ruimte om de schijn op te houden. Gister zei hij dat hij me zelfs liever niet alleen laat omdat hij weet dat ik me dan heel rot kan voelen of eetbuien krijg want ja alleen zijn = ruimte voor vreten en compenseren.

1 like
#401

@NoTime en @Musa allereerst supererg bedankt voor jullie reacties. Sorry dat ik nu pas antwoord, ik heb even tijd nodig gehad om er terug over te kunnen nadenken.
Ik zit er denk ik vooral mee dat het al zo lang slecht gaat, ik weet dat het niet enkel in stijgende lijn kan gaan, maar op lange termijn (dikke 5 jaar in therapie) lijkt er maar geen verbetering in te komen. Ik heb het gevoel alles ondertussen wel al geprobeerd te hebben, en alles werkt wel voor even, maar erna gaat het terug net zo slecht. Ik weet niet wat ik nòg kan doen.

@Musa superknap dat je de stap hebt gezet hulp te zoeken. Ik herken het stuk dat je zegt van je vriend “belasten” heel erg, echt een kut gevoel is dat. Ik doe het zelf ook hoor, zo veel mogelijk verzwijgen, dat hij niet ook met die pijn te zitten. Maar langs de andere kant ziet er een groot eetstoornis-gerelateerd stuk aan: hoe minder hij weet, hoe meer vrijheid er is om de eetstoornis zijn gang te laten gaan. Als ik een advies zou moeten geven; probeer zo open mogelijk te zijn, maar zorg er ook voor dat hij niet de rol van “controleur” op zich neemt. Jullie bevinden jullie in een evenwaardige relatie en hij hoort niet jou te zeggen wat je wel/niet mag doen. Hij is er om je op te vangen wanneer het moeilijk gaat, naar je te luisteren en te steunen.

#402

Ah sorry dan was mijn reactie misschien een beetje misplaatst. Kan me voorstellen dat je jezelf afvraagt wat je nog zou kunnen proberen. Ik ben zelf ook heel erg bang dat het nooit over zal gaan dus kan daarin je gevoel wel begrijpen. Heb dus ook niet echt tips voor je maar wel even een hart onder de riem! Hoop echt voor je dat je het gevoel krijgt meer grip te hebben op je eetstoornis uiteindelijk, je machteloos voelen is natuurlijk super rot.

Wat je zegt over dat niet alles vertellen ook deels vanuit de eetstoornis kan zijn geeft me wel bepaalde inzichten. Ben namelijk altijd heel erg open en kan me makkelijk over schaamtegevoelens heen zetten, maar wanneer het om mijn eet gedrag en gedachten gaat dan lijk ik compleet te blokkeren. Mijn vriend kent die kant van me ook helemaal niet, ik probeer er echt over te praten met hem, maar hij zegt ook een letterlijke strijd te zien alsof ik dingen écht niet uit kan spreken. Nu ik je berichtje zo las denk ik dus wel dat dat wellicht de eetstoornis is die op dat moment de overhand neemt. Ik wil dan niets liever dan openlijk praten met hem, maar krijg de woorden er niet uit.

Verder ben ik dus bij de HA geweest, ze reageerde echt heel fijn maar nam het ook heel serieus waardoor ik dan weer schrok eigenlijk. Heb een doorverwijzing gekregen en begin woensdag met therapie en hoop dan ook iets te weten qua diagnose, denk dat dat al veel rust geeft. Nu slaan mijn gedachten zo op hol telkens en weet ook niet echt wat nou eetstoornis gerelateerd is en wat niet qua denken en bepaalde gewoontes. Zo vermoeiend allemaal …

#403

ik volg dit topic al een tijdje maar durf nu pas iets te schrijven. Ik heb dus de laatste maanden ontzettend last van eetbuien. Eigenlijk de laatste tijd dagelijks. Ik heb mijn hele leven al last van eetbuien, 2 jaar geleden veel afgevallen en gezond geleefd, maar sinds een jaar is het erger dan ooit lijkt wel. Werk alleen maar suiker (repen chocola/pakken koek etc etc) naar binnen, en voel me alsof ik niet goed voor mezelf wil/kan zorgen en daarom zo veel rotzooi naar binnen werk.
Ik denk dat dat vooral met stress te maken heeft dat ik geen plek kan geven.
Ik lees dat een aantal van jullie, via de huisarts, hier hulp voor gezocht heeft. Hoe hebben jullie dat aangepakt? En hoe was de reactie? Ik twijfel steeds tussen dat het echt niet goed met me gaat en ik hulp nodig heb, en dat ik me aanstel en maar ‘gewoon’ eens een ruggengraat moet kweken en serieus gaan afvallen. Daarnaast twijfel ik hoe ik dit goed moet uitleggen bij een huisarts.
Eigenlijk denk ik dat ik behoefte heb om dit gewoon eens op te schrijven en herkennen dat het eigenlijk wel een probleem is… Fijn dat dat hier in ieder geval kan. Verder weet ik ook niet zo goed wat ik hier mee moet.

#406

@anon28710462 ik ben je berichtje aan het luisteren, wilde dat even laten weten
Ik herken wat je zegt! Ik heb voor corona de stap genomen om therapie te zoeken en heb morgen mijn intake maar voel me zo stom, want er gaan mensen dood enzo. Maar ik weet verder ook niet echt wat ik tegen je moet zeggen, maar, je kan hier altijd terecht, we zijn er hier voor elkaar, wees niet bang om je verhaal hier te doen en be safe

2 likes
#407

Oh @anon28710462 misschien hebben je like en mijn edit elkaar gekruist trouwens, maar ik had mn berichtje dus bewerkt. Hoop dat je het allemaal een beetje red!!

1 like
#409

Nee je moet je niet schamen!! Eetbuien hebben is hartstikke kut maar openheid is heel belangrijk vind ik. Wie weet heb je vriendinnen ook wel problemen met eten, maar durven ze dat niet te zeggen. Je bent op het forum in ieder geval niet alleen!!

2 likes
#411

Ik heb net een intake gehad en ik heb een verhoogde leverwaarde en een vertraagde schildklier. Nice to know, maar de organisatie waar ik bij in behandeling ben weet niet of ik wel een eetstoornis heb. :frowning: dus ben een beetje sad, maar hoop dat ze me dan een goed ander advies kunnen geven

#412

Als je wilt praten kan je me DM’en op insta.

#413

Lief!!

#414

Ik kom hier weer even spuien. Voel me echt vreselijk. Mijn therapie is tijdelijk even gestopt ivm Corona nu, maar heb sowieso niet het idee dat het me helpt. Heb nu wel een diagnose en heb dus boulimia, vooral compenseren van eetbuien door te vasten en heel streng te zijn en wanneer ik me echt heel ellendig voel na een eetbui gooi ik het er uit. Maar zit nu dus thuis met mijn vriend en vreet me helemaal vol alleen compenseren lukt nu dus niet omdat hij er continu is. Kan ook geen eetbuien hebben omdat hij ook thuis is, waardoor ik op andere momenten dat hij ook eet maar extra veel naar binnen prop omdat het dan soort van kan. Als hij even weg is (rondje fietsen, naar de winkel) vecht ik standaard tegen het krijgen van een eetbui. Als ik al wat langer op de wc ben roept hij me en staat hij aan de deur om te vragen of alles wel goed gaat, maar als ik maaltijden skip ziet hij dat ook meteen. Word ik heel onrustig van en voel me dus heel ellendig omdat ik aan alles voel dat ik aan het aankomen ben. Ben elke dag aan het bedenken hoe ik dit ga compenseren en wat ik kan doen om toch af te vallen. Bedenk dan weer dingen die me niet lukken om na te leven dus heb continu het gevoel dat ik faal, voel dat ik aankom en dat trek ik echt niet en heb ook het gevoel dat ik stappen achteruit maak nu in deze hele situatie.