Je eigen huisarts zal je denk ik doorsturen naar de ggz, en als je daar gediagnosticeerd wordt met boulimia gaan ze binnen de ggz kijken welke hulp voor jou het beste geschikt is en op welke locatie dit kan. PsyQ ken ik niet maar ik heb net groepstherapie voor boulimia afgerond binnen de ggz en heb er zelf heel veel aan gehad, dus ik kan het zeker aanraden!
Heel knap dat je in ieder geval al de eerste stap hebt gezet door met je vriend erover te praten en hulp te willen zoeken! Veel sterkte
Sorry dat ik even nog niet op iedereen reageer, maar wilde graag (vooral voor mezelf) een update plaatsen. De eetbuien zijn helaas nog niet veel afgenomen (bijna dagelijks nog), maar het is me wel gelukt ze te âbeperkenâ, max 1 per dag en de hoeveelheid dat ik tijdens een eetbui eet en achteraf uitkots ook te verkleinen. Ik hoop dat ik er verder in kan verbeteren, maar heb over het algemeen een zeer moedeloos gevoel; het is nu al zo lang aan de gang en telkens is het weer bepaalde periodes dat het beter gaat, gevolgd door slechtere periodes. Ik heb niet het gevoel dat ik op de lange lijn echt vooruit ga.
Vooruitgang gaat nooit in 1 steigende lijn! Juist heel erg op en af, en als je dan even weer down hill gaat voelt dat heel kut maar uiteindelijk kom je daar wel weer uit en zullen de dipjes minder vaak voor komen en minder diep zijn. Heb je misschien achteraf gezien een te ambitieus doel gesteld met vanaf januari helemaal niet meer? Ik denk dat als het nu al wel minder is dan voorheen en het op alle vlakken wel is afgenomen dat eigenlijk al vooruitgang is toch? Misschien minder snel dan je wil of hoopt maar wel beter dan voorheen?
Ik heb het zelf inmiddels besproken met mijn vriend en ben het een en ander gaan lezen, voorheen ontweek ik eigenlijk alles hierover omdat ik diep van binnen wel wist dat wat ik deed niet goed was maar er niet aan toe wilde geven. Heb nu een afspraak gepland bij de HA voor een doorverwijzing en al een intake voor behandeling gemaakt. Heel gek maar nu ik in ben gaan zien dat ik een eetprobleem heb is alles juist nĂłg ingewikkelder geworden. Waar ik voorheen continu strijd had over wel/niet eten en wat dan wel of niet en wanneer etc en zo lang mogelijk niet eten en eetbuien plannen en vervolgens bedenken hoe ik dat weer ga compenseren is die strijd er nu dus nog steeds maar voelt het veeeeel heftiger. De strijd lijkt nog groter en nu is er nog bijgekomen dat ik inzie dat dit best wel een groot probleem is, dus veroordeel ik mijn gedachten en gedrag ook. Terwijl ik eerst dacht dat al mijn gedachten en gevoelens heel normaal waren. Betrap mezelf nu op steeds meer dingen, qua eten maar ook over hoe ik naar mijn lichaam kijk en mezelf voel. En door er dan info over op te zoeken en daar dingen die letterlijk precies zoals omschreven in mijn hoofd afspelen te lezen is echt vet confronterend en heftig omdat ik dus nooit heb gedacht een probleem te hebben. Echt even te veel om te behappen nu, de strijd om eten, hoe ik me voel over mezelf en wil afvallen en dan ook nog proberen te bevatten dat ik wellicht een serieuze eetstoornis heb. Afgelopen weken al een paar dikke huilbuien gehad en vind dit ook zoooo kut en moeilijk tegenover mijn vriend terwijl hij juist wil dat we er over praten, ik klap volledig dicht en kan alleen maar janken. Terwijl ik hier de afgelopen 10 jaar nog NOOIT om heb gehuild.
Ah je reactie raakt me echt. Het klinkt inderdaad wel logisch, dacht zelf ook al omdat ik er voorheen soort van blind voor was en nu nog wel hetzelfde denk en voel maar het nu ineens linken aan eetstoornis gedoe. Heel verwarrend allemaal en voelt ook echt alsof dit niet over mij zelf gaat. Dat wat je zegt over dat je ES behandeling tegen werkt herken ik wel, ene kant wil ik heel graag hulp en andere kant ben ik vooral heel bang om door hulp te zoeken aan ga komen, dat is echt altijd mijn grootste angst. Probeer om die reden altijd zo min mogelijk te eten, waardoor ik eetbuien krijg en vervolgens weer in hetzelfde cirkeltje blijf hangen waardoor ik dus of gewicht blijf of aan kom als ik zo veel eetbuien heb dat het niet te compenseren is. Zoooo vermoeiend en ingewikkeld allemaal. Hoop echt dat ik zoals je zegt al wat stappen voor loop nu, ergens denk ik dat het moeilijkste nog komen gaat. Heb zo erg het gevoel dat ik mijn vriend gigantisch belast hiermee, hij ziet het meteen aan me als ik te veel in mijn hoofd zit en prikt overal doorheen, ene kant heel fijn maar andere kant geeft het me 0 ruimte om de schijn op te houden. Gister zei hij dat hij me zelfs liever niet alleen laat omdat hij weet dat ik me dan heel rot kan voelen of eetbuien krijg want ja alleen zijn = ruimte voor vreten en compenseren.
@NoTime en @Musa allereerst supererg bedankt voor jullie reacties. Sorry dat ik nu pas antwoord, ik heb even tijd nodig gehad om er terug over te kunnen nadenken.
Ik zit er denk ik vooral mee dat het al zo lang slecht gaat, ik weet dat het niet enkel in stijgende lijn kan gaan, maar op lange termijn (dikke 5 jaar in therapie) lijkt er maar geen verbetering in te komen. Ik heb het gevoel alles ondertussen wel al geprobeerd te hebben, en alles werkt wel voor even, maar erna gaat het terug net zo slecht. Ik weet niet wat ik nĂČg kan doen.
@Musa superknap dat je de stap hebt gezet hulp te zoeken. Ik herken het stuk dat je zegt van je vriend âbelastenâ heel erg, echt een kut gevoel is dat. Ik doe het zelf ook hoor, zo veel mogelijk verzwijgen, dat hij niet ook met die pijn te zitten. Maar langs de andere kant ziet er een groot eetstoornis-gerelateerd stuk aan: hoe minder hij weet, hoe meer vrijheid er is om de eetstoornis zijn gang te laten gaan. Als ik een advies zou moeten geven; probeer zo open mogelijk te zijn, maar zorg er ook voor dat hij niet de rol van âcontroleurâ op zich neemt. Jullie bevinden jullie in een evenwaardige relatie en hij hoort niet jou te zeggen wat je wel/niet mag doen. Hij is er om je op te vangen wanneer het moeilijk gaat, naar je te luisteren en te steunen.
Ah sorry dan was mijn reactie misschien een beetje misplaatst. Kan me voorstellen dat je jezelf afvraagt wat je nog zou kunnen proberen. Ik ben zelf ook heel erg bang dat het nooit over zal gaan dus kan daarin je gevoel wel begrijpen. Heb dus ook niet echt tips voor je maar wel even een hart onder de riem! Hoop echt voor je dat je het gevoel krijgt meer grip te hebben op je eetstoornis uiteindelijk, je machteloos voelen is natuurlijk super rot.
Wat je zegt over dat niet alles vertellen ook deels vanuit de eetstoornis kan zijn geeft me wel bepaalde inzichten. Ben namelijk altijd heel erg open en kan me makkelijk over schaamtegevoelens heen zetten, maar wanneer het om mijn eet gedrag en gedachten gaat dan lijk ik compleet te blokkeren. Mijn vriend kent die kant van me ook helemaal niet, ik probeer er echt over te praten met hem, maar hij zegt ook een letterlijke strijd te zien alsof ik dingen Ă©cht niet uit kan spreken. Nu ik je berichtje zo las denk ik dus wel dat dat wellicht de eetstoornis is die op dat moment de overhand neemt. Ik wil dan niets liever dan openlijk praten met hem, maar krijg de woorden er niet uit.
Verder ben ik dus bij de HA geweest, ze reageerde echt heel fijn maar nam het ook heel serieus waardoor ik dan weer schrok eigenlijk. Heb een doorverwijzing gekregen en begin woensdag met therapie en hoop dan ook iets te weten qua diagnose, denk dat dat al veel rust geeft. Nu slaan mijn gedachten zo op hol telkens en weet ook niet echt wat nou eetstoornis gerelateerd is en wat niet qua denken en bepaalde gewoontes. Zo vermoeiend allemaal âŠ
ik volg dit topic al een tijdje maar durf nu pas iets te schrijven. Ik heb dus de laatste maanden ontzettend last van eetbuien. Eigenlijk de laatste tijd dagelijks. Ik heb mijn hele leven al last van eetbuien, 2 jaar geleden veel afgevallen en gezond geleefd, maar sinds een jaar is het erger dan ooit lijkt wel. Werk alleen maar suiker (repen chocola/pakken koek etc etc) naar binnen, en voel me alsof ik niet goed voor mezelf wil/kan zorgen en daarom zo veel rotzooi naar binnen werk.
Ik denk dat dat vooral met stress te maken heeft dat ik geen plek kan geven.
Ik lees dat een aantal van jullie, via de huisarts, hier hulp voor gezocht heeft. Hoe hebben jullie dat aangepakt? En hoe was de reactie? Ik twijfel steeds tussen dat het echt niet goed met me gaat en ik hulp nodig heb, en dat ik me aanstel en maar âgewoonâ eens een ruggengraat moet kweken en serieus gaan afvallen. Daarnaast twijfel ik hoe ik dit goed moet uitleggen bij een huisarts.
Eigenlijk denk ik dat ik behoefte heb om dit gewoon eens op te schrijven en herkennen dat het eigenlijk wel een probleem is⊠Fijn dat dat hier in ieder geval kan. Verder weet ik ook niet zo goed wat ik hier mee moet.
@anon28710462 ik ben je berichtje aan het luisteren, wilde dat even laten weten
Ik herken wat je zegt! Ik heb voor corona de stap genomen om therapie te zoeken en heb morgen mijn intake maar voel me zo stom, want er gaan mensen dood enzo. Maar ik weet verder ook niet echt wat ik tegen je moet zeggen, maar, je kan hier altijd terecht, we zijn er hier voor elkaar, wees niet bang om je verhaal hier te doen en be safe
Oh @anon28710462 misschien hebben je like en mijn edit elkaar gekruist trouwens, maar ik had mn berichtje dus bewerkt. Hoop dat je het allemaal een beetje red!!
Nee je moet je niet schamen!! Eetbuien hebben is hartstikke kut maar openheid is heel belangrijk vind ik. Wie weet heb je vriendinnen ook wel problemen met eten, maar durven ze dat niet te zeggen. Je bent op het forum in ieder geval niet alleen!!
Ik heb net een intake gehad en ik heb een verhoogde leverwaarde en een vertraagde schildklier. Nice to know, maar de organisatie waar ik bij in behandeling ben weet niet of ik wel een eetstoornis heb. 
dus ben een beetje sad, maar hoop dat ze me dan een goed ander advies kunnen geven
Als je wilt praten kan je me DMâen op insta.
Lief!!
Ik kom hier weer even spuien. Voel me echt vreselijk. Mijn therapie is tijdelijk even gestopt ivm Corona nu, maar heb sowieso niet het idee dat het me helpt. Heb nu wel een diagnose en heb dus boulimia, vooral compenseren van eetbuien door te vasten en heel streng te zijn en wanneer ik me echt heel ellendig voel na een eetbui gooi ik het er uit. Maar zit nu dus thuis met mijn vriend en vreet me helemaal vol alleen compenseren lukt nu dus niet omdat hij er continu is. Kan ook geen eetbuien hebben omdat hij ook thuis is, waardoor ik op andere momenten dat hij ook eet maar extra veel naar binnen prop omdat het dan soort van kan. Als hij even weg is (rondje fietsen, naar de winkel) vecht ik standaard tegen het krijgen van een eetbui. Als ik al wat langer op de wc ben roept hij me en staat hij aan de deur om te vragen of alles wel goed gaat, maar als ik maaltijden skip ziet hij dat ook meteen. Word ik heel onrustig van en voel me dus heel ellendig omdat ik aan alles voel dat ik aan het aankomen ben. Ben elke dag aan het bedenken hoe ik dit ga compenseren en wat ik kan doen om toch af te vallen. Bedenk dan weer dingen die me niet lukken om na te leven dus heb continu het gevoel dat ik faal, voel dat ik aankom en dat trek ik echt niet en heb ook het gevoel dat ik stappen achteruit maak nu in deze hele situatie.
Ik heb sinds 24 mei geen eetbuien meer gehad (wat voor mij echt ongelofelijk is, hiervoor was mijn langste periode zonder binge 3 weken), maar vandaag voel ik plotseling weer de drang om hersenloos te vreten om het vreten, bijna met de intentie om mezelf pijn te doen ofzo. Ik heb geen honger, geen dorst, geen trek in iets lekkers, maar echt gewoon zin in het dissocieren door middel van eten. Echt stom hoe zulke dingen werken.
Even wandelingetje maken?
Ja. dat is zeker een goed idee! Ik had het me na de lunch al voorgenomen maar vandaag is echt zoân stomme, duffe pms-dag waarop ik alleen maar in pyjama voor me uitstaar. Het is bijna wonderbaarlijk dat ik drie volwaardige maaltijden voor mezelf heb weten te maken, gezien hoe vlak ik me voel. Maar ik ga nu gewoon afwassen, douchen en hopelijk een fijne podcast vinden om te luisteren zodat ik lekker lang kan lopen!
Ik zou soms echt willen kijken hoe mensen zonder eetbuien werken, waar zij die voldoening uit halen op zulke momenten. Soms lijkt het echt alsof ik niks anders heb dan vreetbuien, terwijl dat natuurlijk helemaal niet waar is.
Ja vroeger ging ik dan roken⊠maarja dat zou ik nu niet echt een verbetering vinden.
Sommige mensen hebben geloof ik niet zoân innerlijke onrust
Ik ben de afgelopen maanden onwijs gestresst geweest omdat het in april al duidelijk was dat er mensen zouden worden ontslagen op werk. Nu hebben ze afgelopen week laten weten dat ze tot december wachten, om te kijken of de economie weer wat aantrekt.
Ik heb sowieso altijd al last van eetbuien, maar door de stress is het hek van de dam en blijven de eetbuien maar komen. Door het thuiswerken is een eetbui ook nog eens veel makkelijker, want er is niemand in de buurt om me in de gaten te houden.
Ik denk er nu toch aan om professionele hulp te zoeken, want dit kan niet tot december zo door gaan. Ik weet alleen niet zo goed waar ik moet beginnen. Is de huisarts een goede eerste stap? Wat zijn jullie ervaringen hiermee?
Wat rot dat je nog zo lang in onduidelijkheid zit, zeker als het dit effect op je heeft! Ik herken heel erg dat de eetbuien maar blijven komen, als een automatisme bijna. Voor mij was de eerste stap inderdaad huisarts. Helaas bleek wel dat er lange wachttijden zijn, maar in de tussentijd kon ik terecht bij een diĂ«tist/POHâer. Dat hielp al goed om op korte termijn weer wat grip op mijn eetpatroon te krijgen. Nu in behandeling is er meer ruimte voor de achterliggende patronen, want eetbuien zijn voor mij slechts een symptoom uiteindelijk van iets anders dat speelt.
Ik hoop dat je de stap naar de huisarts neemt en ook op korte termijn al hulp kan krijgen. Succes!