Ik heb gister iets van 10 petit fours gegeten. En het is niet dat ik honger heb. En het is ook niet dat ik ze intens hard doorvreet met een waas voor mn ogen. Maar ik eet het gewoon en daar voel ik me dan zo dom over. Echt 1500 kcal weer aan niks
2 likes
Ah wat fijn om te lezen!
1 like
Echt alles wat je zegt had ik wel kunnen schrijven. Zo herkenbaar. Tegenwoordig rook ik weer als ik een eetbui aan voel komen, dat helpt iets haha. Ik vind het echt goor maar neemt wel die craving om zoveel mogelijk te vreten weg. Je mag me altijd een PM sturen als je daar behoefte aan hebt!
1 like
Ik neem aan dat je weet dat dit niet samen hoeft te gaan he? Voordat je nog meer reacties hierover krijgt misschien even anders verwoorden?
1 like
Je hoeft het natuurlijk niet aan te passen als je dat niet wil. Ik zie geen domme vraag in je post maar wel een opmerking dat impliceert dat je overgewicht moet hebben om eetbuien te hebben. Over zulke gevoelige onderwerpen kunnen mensen soms (terecht uiteraard) heftig reageren op dit soort opmerkingen dus daarom raadde ik het aan.
3 likes
Lief, dat is ook zo. Hoop vooral dat ik zometeen nog normaal kan eten. De chocola ligt in elk geval bovenin de keukenkast opgeborgen
1 like
Kan ik meestal ook niet, maar heb al een paar repen op, dat âhelptâ
Ik heb zelf niet zo veel problemen meer met eten maar luisterde dit en vond het toch heel fijn en verfrissend! Hoort een lange versie podcast bij, die kan ik iets minder makkelijk embedden maar is overal te vinden.
Ik koop normaal echt veel te vaak chips en ja dat gaat ook vaak 1 in keer op. Maar nu al een week chipsvrij! 
wil het eigenlijk nog een weekje volhouden
10 likes
Ik kom ook eens meelezen en schrijven in dit topic als dat mag. Ik heb geen goede relatie met eten, kom ik steeds meer achter. Ik beloon en troost mezelf snel met eten en ook uit verveling ga ik eten. Zoet, zout, vet, alles wat niet gezond is en dan nog het liefst door elkaar ook. Omdat ik een gezin heb wordt ik gelukkig wel begrenst (ik kan moeilijk een zak drop leegeten bij mijn kinderen in de buurt en ook naast mijn man hou ik me wel in), maar eigenlijk is het niet normaal hoeveel ik snoep, snaai en snack. Ik kan het nooit bij Ă©Ă©n koekje bij de thee laten en ben ik alleen thuis dan gaat er na de lunch ook zo nog een halve zak chips in als dat in huis is.
Ik kom er echter niet van aan, met dank aan mijn genen denk ik. Toch vind ik dat juist ook lastig, iedereen zegt altijd âja jij kan dat wel nemen want jij kan het hebbenâ. En dan laat ik het ook niet staan. Soms gedachteloos of zonder dat ik iets Ă©cht lekker vind eet ik het gewoon op. Maar dat ik het niet in de kiloâs merk betekent natuurlijk niet dat het gezond is. Ik heb vermoeidheidsklachten die waarschijnlijk beduidend zouden verminderen als ik eens wat minder suiker/koolhydraten naar binnen stopte.
Hoe dan ook, ik ben nu wel op een punt dat ik er echt iets aan wil gaan doen (heb wel eens eerder pogingen gedaan, daar niet van). Dus ik ga dit topic eens doorspitten voor tips e.d.
1 like
ZĂł herkenbaar dit! Ik heb alleen nog niet iets gevonden om het te vervangen.
veel sterkte lieve meid! staat er nog iets van voorbereiding te wachten of ga je gewoon mee beginnen strakjes?
Succes en sterkte!
Ik weet dat er veel documentaires en tv programmaâs zijn over anorexia, zijn er ook vergelijkbare programmaâs/docuâs over eetbuien/binge eating? Tips zijn welkom (edit: hoeven geen dingen te zijn met helpen/info/therapie als doel, het mag ook gewoon een docu zijn waar iemand met deze problemen wordt gevolgd en gefilmd bijvoorbeeld)
@NoTime ben je inmiddels begonnen met je behandeling? Hoe vind je het?
1 like
Oh wat rot om te horen⊠lijkt me heel moeilijk ja. 
Heb je wel mensen in je omgeving op wie je een beetje kan terugvallen? Ik hoop dat je snel de juiste hulp krijgt zodat je er een beetje uit kan komen⊠duimen dat 2020 betere tijden gaat brengen. Het enige voordeel aan diepe dalen is dat je maar één kant op kan en dat is omhoog, zullen we dan maar zeggen. Dikke knuffel <3
1 like
Ik meld me ook maar hier. Heb al jarenlang boulimie (ben wel in therapie) en de laatste periode gaat het weer heel slecht (bijna dagelijks eetbuien + braken). Goed voornemen voor het nieuwe jaar is dan ook terug resetten en van nul er Ă©cht aan te werken. Deze laatste week met de feesten is het toch verloren moeite, maar ga proberen vanaf januari wel echt mee te posten (zo niet betekent dit waarschijnlijk dat het niet goed gaatâŠ)
Ik heb dit topic al vaak voorbij zien komen maar altijd eigenlijk ontweken omdat ik bang was heel veel te herkennen en dat te confronterend te vinden. Heb gister het hele topic gelezen en alles is zoals ik al verwachtte heel erg herkenbaar. Ik heb mijn vriend toen we een avondje zaten te borrelen en ik iets te veel wijn op had een beetje verteld over mijn eet verleden en hoe ik nu soms nog wel issues heb daarmee. Achteraf heel veel spijt dat ik hem hier iets over heb verteld want ik schaam me dood en wil het er helemaal niet over hebben. Mijn vriend confronteert me nu soms met dingen en ik voel me dan altijd heel erg betrapt, en probeer het gesprek dan zo snel mogelijk af te kappen en overtuig hem er altijd eigenlijk van dat al die dingen niet meer spelen en dat druk ik hem dan echt op het hart.
Samenvatting
Ik worstel denk ik al 12 jaar met eten, vooral wel en niet eten. Periodes dat ik mezelf behoorlijk uithonger en vaak ook snel af val, gevolgd door periodes met eetbuien. Eet vaak heel erg gezond en probeer dan bewust te kiezen voor iets ongezonds (stukje taart of chips ofzo) maar voel me daarna ĂĄltijd schuldig. Gewoon echt altijd, kan me niet herinneren ooit gesnackt te hebben zonder schuldgevoel. Qua eetbuien dan eten omdat ik het mezelf âgunâ, maar dat kan ik helemaal niet, denk dan oh gezellig en lekker maar eigenlijk eet ik het liefst alleen en voel ik me daarna altijd vies en dik en ranzig. Om de volgende dag dan te compenseren door de hele dag niets te eten, of alleen groentesapjes en thee te drinken. Om dan in de avond zo gauw ik alleen ben mezelf vol te proppen, terwijl ik dat dan juist niet mag van mezelf. Heb een periode gehad dat ik standaard na te veel of te ongezond eten ging overgeven. Dat wisselt heel erg, soms weet ik het vies en schuldig voelen te beperken door te denken okĂ© morgen heel gezond of heel weinig, of door wanneer dat de enige vreet avond was te denken nou dit was de enige x deze week dus Hey! no worries. Maar soms is de enige manier om het vieze gevoel kwijt te raken het er uit te gooien, dit doe ik bijna nooit maar daar verzet ik mezelf dan wel echt tegen. Wanneer ik wel weer een x overgeef na te veel eten heb ik de daarop volgende x sneller de neiging niet te vechten tegen de drang om het er uit te gooien, dan is het een tijdje weer ff dĂ© manier om van het volle vieze schuldgevoel af te komen.
Mijn vriend weet alleen dat ik struggle met wel/niet eten en dat ik ooit (heb hem verteld dat dat zeker 6 jaar geleden is) wel eens overgeven heb als ik te veel gegeten had. Maar hij weet dus niet dat ik eigenlijk echt vecht tegen dikke eet buien en dat het overgeven iets is wat recent ook nog wel gebeurd is. Ik schaam me gewoon zo erg. Laatst waren we een week bij zijn ouders en dan eet ik dus heel weinig omdat ik daar geen controle heb op hoe gezond of ongezond de maaltijden zijn en ik dan dus hele andere dingen moet eten vergeleken met normaal. Waardoor ik me als ik normale porties van hun avond maaltijden eet heel vadsig voel, maar doordat ik daar ben ik niet de volgende dag kan compenseren en overgeven daar ook geen optie is. Het valt hem dan meteen op dat ik minder of weinig eet, daar vraagt hij dan naar en ik voel me dan dus zwaar betrapt en probeer hem dan een beetje af te wimpelen.
Lang verhaal maar voel me dus steeds schuldiger naar mijn vriend toe dat ik dit niet met hem bespreek, we wonen sinds kort samen en daardoor voelt het echt onmogelijk allemaal. En ik merk steeds meer dat ik gewoon echt een serieus probleem heb wat niet echt meer te ontkennen valt. Hij heeft ook zo zijn problemen en is daar super open over naar mij toe en zoekt hulp en ik doe niks. Laatst zei hij ook dat ik eerlijk tegen hem kan zijn en dat hij ook praat over zijn issues en dat ik hem buiten lijk te sluiten en ja dat voelt klote
mooi herkenbaar bericht. Ik begrijp heel goed dat je er niet over wil praten, omdat het je zo kwetsbaar maakt. ik heb het mijn vriend ook nooit verteld en door samenwonen en leven en dus eten is er nu eigenlijk helemaal geen plek/tijd/ruimte meer voor mijn eetproblemen en is het soort van over gegaan. Hij maakt er nu wel eens een grapje over âweet je nog hoe dun je vroeger wasâ maar hij weet niet hoe ik dat deed of hij zegt lacherig âja vroeger at je alleen een appel per dagâ maar hij heeft geen idee hoe een struggle het was om te functioneren op een appel per dag en hoe veel ik er mentaal mee bezig was. aan de ene kant voel ik me tegenwoordig opgelucht en gezond aan de andere kant dik en ongediscplineerd.
eeuwige struggle gewoon. het is ook niet verplicht om het met hem te delen he, je bent geen betere vriendin of iets dergelijks als je alles deelt. het is een persoonlijk proces en een persoonlijke keuze.
1 like
Oh wauw ja bij mij is het samenwonen ook wat het tot een soort onhoudbaar gevoel maakt. Mijn vriend vind het heel erg als hij het idee heeft iets te zien van mijn eet struggle en dan weet hij dus niet eens hoe erg het echt is⊠Hij zegt echt heel vaak hoe mooi hij me vindt en dat hij niet eens zou willen dat ik af val. Ben voor mijn doen nu echt aan de zware kant maar heb geen overgewicht, zou mezelf alleen graag 10 kg lichter zien. Maar heb het idee dat dus redelijk in balans te houden doordat ik het heel goed kan compenseren, ik leef eigenlijk van vreet moment naar vreet moment met tussendoor de strijd zo min mogelijk en gezond mogelijk te eten. Soms heb ik 4 van die eetbuien per week en eet ik tussendoor dus extreem gezond. Soms heb ik er 1,5 week geen en eet ik dus ook heel gezond (en te weinig) waardoor ik weer heel snel wat af val. Schaam me ook dood dat ik zakken chips of snoep op maak als hij niet thuis is en dan weer opnieuw koop zodat hij niks merkt. Dan vraagt hij weleens Hey! heb zo lekker gegeten daar met Frits, wat heb jij gedaan met avondeten? En dan verzin ik dus maar dat ik een bepaalde maaltijd gegeten heb terwijl ik dan een eetbuien heb gehad en dat dan maar als avond maaltijd zie omdat ik niet ook nog wil avondeten omdat ik als de dood ben om aan te komen.
Echt pffff dit is voor het eerst dat ik de strijd in mijn hoofd zo vertel (typ) en als ik zie wat ik eigenlijk zeg besef ik pas hoe fucked up ik ben en hoe erg ik me doodschaam.
ja⊠je zou het eigenlijk het minst problemen hebben als hij altijd thuis is. Dan zou je waarschijnlijk gewoon samen met hem gezond/regelmatig/normaal eten. het nadeel is alleen die onrust die je dan in je hoofd krijgt van GA WEG IK MOET EEN EETBUI HEBBEN.
maar je weet dat het beter voor je is als hij blijft zodat je dat niet gaat doenâŠ
Alleen wil je ook weer geen 24/7 oppas nodig hebben, laat staat dat je dat toegeeft dus blijf je maar leven van sneaky eetmoment naar eetmoment.
Je hoeft je sowieso niet te schamen. Want waar schaam je je dan precies voor? Je gevoelens? Je gedrag? Of je gedachten?
1 like