Ik merk dat ik hier zo in tweestrijd mee ben. Want ja, alle beetjes helpen en je uitspreken als feminist is feministisch. Maar niet iedere feminist is een goede feminist. En ik denk dat er makkelijk iets van gemakszucht ontstaat als je toch ‘iets’ doet. En het dan daarbij laat ipv. meer verdieping/ meer activiteit zoekt.
Zelfde wanneer iemand hoort dat ik vegan eet en roept dat ze ook flexitariër of vega zijn alsof dat evenveel waard is.
Ah ja ik snap het. Dankje voor je uitgebreide uitleg want het duurde even voor ik het begreep. Maar ik ben het wel met je eens, zo had ik er alleen nog niet tegenaan gekeken.
Ik denk dat zeikschrift wel degelijk vrouwen activeert om iets te doen en een waardevolle schakel is naar andere initiatieven. Vind ook niet dat je de groep die zich nu al inzet, kwalijk kan nemen dat ze niet verbinden tot iets groters, zolang het individuele platformen zijn die ontstaan zijn als hobby. Ik ben het met je eens dat er eigenlijk meer zou moeten zijn, maar ik vind het lastig om daar de huidige groep op aan te kijken. Ik vind zeikschrift, damn honey, milou deelen, daan borrel (maak het clubje af) zelf een soort van minimaal elite feminisme, maar ik denk tegelijkertijd wel dat ook hun effect waardevol is.
Bijna alle vrouwen in mijn omgeving volgen inmiddels soortgelijke platformen en het zet daadwerkelijk aan het denken. Wellicht niet altijd over de echt mensonterende situaties die veel meer urgentie verdienen, maar op kleine schaal zie ik echt heel veel verandering met een paar jaar geleden. Vrouwen die tijdens de eerste womans march echt nog niet opstonden, doen dat inmiddels wel. Onderwerpen die toen echt niet besproken worden, worden dat nu wel. Het het leidt soms ook tot kleine acties, die net zo goed van waarde zijn. En belangrijker nog: het zijn vaak ook vrouwen die binnen nu en 15 jaar op posities gaan komen waarin ze daadwerkelijke verandering van binnenuit kunnen bewerkstelligen. Ik heb liever dat mensen die doorgaans niet bereikt zouden worden, nu toch bereikt worden en er een zaadje wordt geplant, dan helemaal niks.
Ik ben zelf bijvoorbeeld echt niet met feministisch gedachtegoed opgegroeid, en ben er laagdrempelig mee in aanraking gekomen. Heeft ervoor gezorgd dat ik binnen mijn werk veel alerter ben geworden op bepaalde situaties en me daarover meer uit spreek. Dat ik me ben gaan inlezen over verschillende initiatieven en kijk waar ik kan bijdragen.
Ik wist niet zo goed waar ik dit moest plaatsen maar ik wilde het wel even kwijt. Ik merk dat ik de laatste tijd best wel heftig reageer op het, ja hoe vat ik het goed samen, het seksualiseren van vrouwen maar ook gewoon de seksuele lading die overal een beetje doorheen geweven lijkt te zijn en de man/vrouw verhouding.
Bijvoorbeeld, ik ben begonnen met het kijken naar handmaids tale. Ik was me bewust van het thema en het werd me aangeraden dus ik dacht ik geef het een kans, maar ik vond het toch allemaal zoooo disturbing? Bij een aflevering zat ik echt: hoezo is dit zo vermakelijk voor iedereen?? Heb het afgezet en hoef het niet meer te zien. Ik werd er gewoon echt pissig van.
Of dan zit ik filmpjes te kijken op yt, van zangeressen tot fitness videos just doing my thing, en dan de onsmakelijke reacties die kerels achterlaten. Hetzelfde heb ik bij kerels op instagram die helemaal geilen op vrouwen (en dan kijk ik vervolgens op hun profiel en dan zijn ze gewoon ‘gelukkig’ getrouwd met vrouw en kind), ik kan alleen maar denken: hoezo plaats jij openbaar zoveel poep? Of in het ‘normale’ leven waar dan te pas en te onpas seksueel getinte ‘grapjes’ worden gemaakt en als je er dan mensen op aanspreekt is het ohhh hihihhihi nee hoor is toch maar een grapje!!! Doe eens even niet zo kinderachtig (en vind het dan ook altijd kut voor de partner in kwestie).
Nou ja even zo wat voorbeelden maar ik ga me dus steeds meer ergeren aan zulke dingen. En als ik dit dan bespreek met vrienden krijg ik vaak een reactie van: ja tja het is kut maar ja het is nu eenmaal zo, je moet er niet te veel aandacht aan schenken want nu fok jij jezelf op over iets terwijl de mensen in kwestie gewoon chill doorgaan met hun leventje. En dan bv over een serie (of bv een boek waarin ik dan weer vrouwonvriendelijke passages lees): ja stop gewoon met kijken/lezen dan is het toch goed. Maar ik heb dan zo het gevoel dat ik mijn ogen sluit voor iets wat mij dus raakt en dat vrienden dan zoiets hebben van: ja, ja het is nu eenmaal zo. En ondertussen vreet ik me op.
Nou, ik weet niet goed wat ik hiermee wil zeggen maar ik moest het even kwijt. Herkennen mensen dit? ‘Tips’? Of juist aanraders voor series/boeken/docu/personen/whatever
Die opmerking vind ik zelf dan op het randje maar als ik deel zou nemen aan dat gesprek vrees ik dat ik tegen de persoon in kwestie een gevatte opmerking zou maken. Maar dat moet je dan ook maar net liggen.
Wat ik dus heel lastig vind is de omwenteling die in mijn hoofd heeft plaatsgevonden. Ik ben altijd extreem onzeker over mijn lichaam geweest omdat ik altijd nare opmerkingen naar mijn hoofd gesmeten kreeg en een afwijkende lichaamsbouw heb. Met 38 graden liep ik nog rustig met lange mouwen + pijpen, maar nu niet meer. Alleen vind ik het dus heel lastig om om te gaan met complimentjes over mijn lichaam en zoek ik er steeds wat achter (dat het eigenlijk ongemeen is en iemand iets van mij moet hebben) of dat ik nu verkeerd bezig ben omdat meer nadruk leg op mijn sterkere punten (bijv. mijn benen waar ik tevreden ben) en dat voelt voor mij soms zo verkeerd?. Misschien omdat het onvertrouwd voor mij is, maar ik kan het dus slecht plaatsen.
En achteraf vind ik het vooral raar dat voornamelijk vrouwen zich altijd zo negatief uitlieten over mijn lichaam. Dat ik te dun ben, dat ik mijn littekens moest verbergen (was zgn onsmakelijk ;’) dat ik beter alleen oversized dingen kon dragen etc. (Bij mannen bleef het vaak meer bij opmerkingen van het niveau dat ik wel meer hamburgers mag eten, maar die waren minder pijnlijk om te ontvangen)
Heel tof artikel met mooie analyses. Thanks voor het delen
Goed artikel maar jeetje als hij de standaar is dan hebben we nog een hele lange weg te gaan. Herken het totaal niet bij mijn eigen vader en opa’s. Vraag me dan wel af of zij zo ontzettend niet mannelijk zijn? Want dat vind ik ik wel een beetje schadelijk aan dit soort artikelen, hoewel dit echt wel een goed artikel is. Dat zorgzaam zijn en ouderren toch nog steeds wordt verpakt als een vrouwen eigenschap? En
egocentrisme als iets mannelijks.
Misschien is het ook meer mijn irritarie op dit soort verwende mannen, Kijk dat je geen zin hebt in het huishouden a la dat hebben we allemaal niet. Maar dat je liever alleen bent dan tijd met je kind doorbrengt waar je notabene zelf voor hebt gekozen vind ik echt heel erg. You can’t have your cake and eat it too. Neem gewoon je verantwoordelijkheid.
En ik vind dat niet ‘mannnelijk’ maar bot horkerig en onaardig. Het lijkt wel logisch waar het vandaan komt. Maar aan de andere kant, je hebt het zelf meegemaakt.
Ik denk dat hij zelfs al een heel stuk verder is dan de standaard, aangezien het besef er is dat alles dat hij niet doet door zijn partner gedaan wordt en hij daar actief aan werkt. Vind het juist een enorm goed artikel omdat het laat zien dat je als man actie kan ondernemen.
Ik denk dat de denkfout die men vaak maakt is dat het niet feministisch is, als mannen niet de helft van het huishouden doen, waardoor het gesprek moeilijker wordt. Extreem veel in deze samenleving is erop gericht dat de vrouw meer doet en harder rent. Dat zie je in veel huishoudens terug. Ik ken bijna alleen nog maar mannen (de Surinaamse gemeenschap waar ik uit kom uitgesloten, want die loopt op dit gebied extreem achter) die echt graag de helft van het huishouden en de kinderen willen doen, waarbij het soms zelfs lukt om de helft te doen, maar de mentale belasting alsnog bij de vrouw ligt. Maar dat het niet lukt is denk ik echt niet alleen aan de man te wijten maar ligt ook bij dat bepaalde structuren in de samenleving slecht aansluiten bij het samen willen doen. Ergens wordt er nog heel vaak vanuit gegaan dat de vrouw het wel oplost en dat kinderen een vrouwending zijn.
Ergens wordt er nog heel vaak vanuit gegaan dat de vrouw het wel oplost en dat kinderen een vrouwending zijn.
Wat ik probeer te zeggen is dat dit in het gezin waar ik ben opgegroeid niet zo was. Meer dan twintig jaar geleden kon je al ouderschapsverlof opnemen. Daarom ik vind het gewoon zo onvoorstelbaar dat je als vader wel kinderen wilt maar niet die verantwoordelijkheid neemt. Dat je niet de behoefte hebt om gezellig iets met een kind te ondernemen kan, maar krijg dan geen kind.
Je hoeft echt niet 24/7 je kind fulltime te entertainen maar je kind midden in de nacht te laten huilen vind ik wel het andere uiterste. Vaders moeten hun rol oppakken.
*ik kom er net achter dat ik je eerste reactie niet helemaal goed had gelezen, denk dat we daardoor een beetje langs elkaar heen praten, sorry!
Maar dit artikel gaat toch over het oppakken van de vaderrol en daarin evenveel doen als de moeder? Ik denk dat jouw gezin daarin eerder een uitzondering is dan de regel als je twee ouders hebt die er beiden evenveel zijn geweest. Ben het met je eens dat het echt achterlijk is als je consequent geen zin hebt in iets gezelligs hebt met je kind (en zelfs die vaders zie ik in mijn omgeving), maar ik denk dat dat niet is wat deze vader beschrijft. Ik denk dat het heel normaal is om als ouder soms geen zin te hebben in je kind, en dat het problematisch is dat vaders die ruimte vaak kunnen nemen, omdat moeders wel inspringen. Het kind blijft niet midden in de nacht huilen, want als je net iets langer wacht, staat de vrouw wel op staat om het te fiksen. Dat is een vicieuze cirkel omdat minder zorgen ervoor zorgt dat je nog minder gaat zorgen.
Er is daarnaast echt een verschil tussen ouderschapsverlof technisch gezien kunnen opnemen en het ook daadwerkelijk kunnen opnemen. Juist ouders (voornamelijk tweeverdieners) zijn ook relatief kwetsbaar bij inkomensverlies, Nederlands ouderschapsverlof gaat samen met verlies van een deel van het inkomen, wat er eigenlijk voor zorgt dat je je financiën al ruim van tevoren daar op moet inrichten. Als mijn vriend en ik nu een huis kopen op het maximale bedrag dat wij aan hypotheek kunnen krijgen, niet verder denkende hoe dat er in de toekomst uit ziet, komen we een stuk krapper uit als hij ineens structureel minder gaat werken als er een kind is (Hij verdient dubbel zoveel als ik). Nu zouden wij denk ik nooit zo aan de max gaan zitten en hebben we het financieel goed voor elkaar, maar er zit een hele nare prikkel in dat systeem, zolang als ouderschapsverlof niet kostenloos is en vrouwen en mannen niet gelijker betaald worden. (Edit: omdat je als stel (zeker wanneer je niet heel veel verdiend) geneigd bent om te zoeken naar de vorm waarin je de meeste inkomsten binnenhaalt en dat vaak het scenario is waarin de man veel werkt en de vrouw dus meer zorgt)
Maar in dat artikel schrijft hij toch dat hij zelf langer blijft liggen? Dat doet hij toch zelf. Dat is verantwoordelijkheid nemen, iets waar je geen zin in hebt toch doen.
Het is veel voordeliger om meer inkomsten te genereren door zorgen en werken egaal te verdelen.
Allebei part-time werken levert evenveel op als een kostwinnaar en is op de lange termijn zelfs
winstgevender.
Maar dan moet je dat wel willen, Dan moet je als man wel daarvoor gaan staan. Misschien dat je baas inderdaad in het begin tegensputtert maar dan verandert er natuurlijk niets. In mijn opinie is het meer een kwestie van niet willen dan niet kunnen.
Ik vind het gedrag dat hij beschrijft eigenlijk niet zo heel problematisch. Wel op macroniveau, niet voor een individuele vader die zich prima bewust is en eraan werkt. Denk dat het zinvoller is om een discussie als deze op macroniveau te voeren: welke factoren dragen eraan bij dat mannen structureel minder zorgen en de ruimte om te blijven liggen voelen.
Je artikel gaat in op een modaal kostwinnaarsgezin (waarin het effect van ouderschapsverlof overigens nog groter is, omdat er maar één verdienende partner is) in vergelijking met twee twee verdieners die samen modaal verdienen (en bedenk: de beide partners in dit artikel hebben dus vermoedelijk een gelijk inkomen). Er zijn zoveel variaties mogelijk waarin beide partners werken (een partner meer dan de ander), maar inkomensverschil ervoor zorgt dat verlof opnemen om bij je kind te zijn gewoon behoorlijke impact heeft op de financiën. Het is niet alleen een kwestie van je moet het willen. Maar je moet er daarnaast ook van tevoren al op handelen (je financiën zo inrichten dat je beiden een gelijk aantal dagen terug kan) en erop willen inleveren in luxe. Daarnaast kan je voorgaande dingen vooral doen als je beide gelooft dat ouders de last eerlijk zouden moeten delen, iets waarvan heel veel ouders nog niet in geloven. Ik snap niet dat we ouders in zo’n lastig dilemma zetten en ervoor kiezen om achterlijk achter te lopen op andere vergelijkbare landen, in plaats van ouders ruim tegemoet te komen en daarmee te stimuleren dat ze zorg delen.
Ik ben het helemaal met je eens dat ouderschapsverlof gratis en gelijk in hoeveelheid voor vaders en moeder moet zijn. Maar ook over Zweden las ik verhalen dat ondanks het vaderschapsverlof, moeders nog steeds voor hun kinderen doen dan vaders.
Ik denk ook wel dat je over kinderen moet nadenken voordat je eraan begint 
De gedachte dat vaders zorg moeten dragen voor hun kinderen zal veel ruimer moeten leven in de maatschappij.
Ja dat is dus de mental load die vrouwen vaak ook nog 100% moeten dragen
kun je wel leuk de vuilnis buiten zetten en 3x per week koken maar dan ben je er dus nog niet 
Denk dat die ongelijke verdeling ook niet per se is opgelost met verlof. Het is een probleem dat eeuwenlang zo opgebouwd is, dus je wist dat niet uit met enkel beleidskeuzes. Tijd is ook een grote factor. Hoe we jongens en meiden opvoeden (begint al bij meisjes die als baby een baby bjorn en wagentje krijgen, terwijl jongens in hetzelfde gezin een auto krijgen) ook. Maar alle kleine beetjes helpen.
Ben het met je eens dat je er heel goed over moet nadenken hoor, maar denk dat veel mensen minder nadenken over de impact van financiële keuzes die je maakt voordat je besluit dat je klaar bent voor een kind (logisch ook, want je bent met andere dingen bezig). Met als nadeel dat die keuzes ook impact hebben op hoe je zorg verdeeld. Ik denk dat je - als je als land wilt dat de zorg beter verdeeld is - radicaal tegemoet moet komen om te garanderen dat iedereen kan kiezen voor eerlijkere verdelingen. Dan gaat men dat ook als vanzelfsprekender zien. Met een week verlof na de geboorte voor een man, geef je bijvoorbeeld indirect ook de boodschap af dat een week ruim voldoende is om een beetje te bonden en daarna verder te gaan.
Ik heb vandaag na beschamend lang dubben mn schoonmaakster geappt dat ik dr doorbetaal (met terugwerkende kracht), ze had al eerder aangegeven dat ze het financieel niet makkelijk hebben (haar man is tandarts ofzo maar had ook problemen met iets?), toen had ik het al aangeboden maar dat wilde ze niet en ze zou appen als het te moeilijk werd maar eigk is het oneerlijk dat ik de bal bij haar leg. Ik heb ook enkele opdrachtgevers die me nu doorbetalen ondanks dat ik niet werk en ben daar heel dankbaar voor.
Verder gaat de nieuwe podcast van damnhoney over validisme en corona, vond het echt prettig om te luisteren. Ze tippen ook de documentaire crip camp (staat op netflix) en ik wil echt iedereen aanraden die te kijken.
Echt zo mooi, positief en strijdlustig. Voelde meer als een soort film dan echt als een docu.
edit: ik wist dus niet of er een validisme topic is.
Misschien kan je je vader vragen hoe hij het zou vinden als iemand zo’n opmerking jou zou maken als je aan het hardlopen bent? En dat je het dus om die reden daarom ook maar niet doet.
Lijkt me wel heel lastig om je eigen vader op zoiets (dus dit specifieke geval) aan te spreken.
Ik weet niet of het hier al eens over is gegaan, maar in hoeverre laten jullie lichaamshaar staan om een feministische reden bijv: “ik ga dit niet scheren voor een ander als ik er zelf geen last van heb”? (of iets soortgelijks)
Stemmen = anoniem
Ik scheer
0 stemmers
Ik scheer niet, maar trim:
0 stemmers
Ik kwam hierop omdat ik momenteel mijn beenhaar en okselhaar laat staan (als ik het zelf wil scheren dan doe ik dat zodra ik dat wil, maar ik wil proberen de mening van anderen hier niet leidend in te laten zijn). Mijn schaamstreek trim ik meestal bij. Nu is het zo dat mijn vriend last heeft van de haren tijdens het beffen. Omdat ik wel graag gebeft wil worden en ook wil dat hij er van kan genieten heb ik dit grotendeels gladgeschoren. Ben erg benieuwd hoe jullie erover denken en wat jullie doen. 
Ik heb m’n benen ruim een jaar niet geschoren, toen vond m’n vriend er wat van en had ik het voor een weekendje weg begin november geschoren, daarna tot vorige week weer niet.
M’n okselhaar scheer ik eigk vooral uit gewoonte, ik vind het geen moeite om te scheren.
En m’n bikinilijn jeukt zo vreselijk erg als ik het een week niet scheer, daar heb ik echt alleen mezelf mee.