Ik vind dat altijd lastig bij dingen die niet alleen om vaardigheden maar ook om entertainmentwaarde gaan. Truus de volkszangeres verdient ook niet hetzelfde als Lady Gaga, haar entertainmentwaarde ligt lager. Ik ben echt wel voetbalfan, maar vrouwenvoetbal vind ik gewoon niet zo interessant om naar te kijken, trager, minder spannend, ik zou er geen ticket voor kopen. Dat zijn blijkbaar mensen met mij eens, want het levert minder geld op, moeten we dan de opbrengst van de mannenwedstrijden verschuiven naar de vrouwen als een soort subsidie?
Ik denk dat het wel zou kunnen bijdragen aan de professionalisering als de vrouwen genoeg betaald krijgen. Dan kunnen zij zich ook gewoon 100% inzetten voor de sport in plaats van dat ze er nog een bijbaantje naast moeten doen en meer geld betekent ook meer geld om betere fysiotherapeuten, trainingsfaciliteiten etc te kopen.
Ik had vanmorgen een discussie met mijn vriend. Hij was - nadat hij vanmorgen nieuws had gelezen over een bekend persoon die wordt aangeklaagd voor verkrachting - ineens heel bang dat een van zijn studenten dat ook bij hem zou doen. (âWat als ze me haten omdat ik ze geen goed cijfer geef? Het is zo makkelijk om zoân aanklacht te doen. Wat moet ik dan doen?â)
Ik kreeg daar een beetje een naar gevoel van, die gedachte klopte voor mijn gevoel echt niet. Ik kon het op dat moment niet goed onder woorden brengen, maar ik denk dat dit artikel het wel goed verwoordt: https://medium.com/@alexhaagaard/on-the-fear-of-false-accusation-80eb2570bb51
Hoe denken jullie hierover?
Ik geloof wel echt dat mannen in dat stuk een kwetsbare positie hebben. Een vrouw word toch snel geloofd in dit soort situaties (wat ook goed is natuurlijk) en voordat je het weet is je hele reputatie aan diggelen terwijl er niets van klopt. Las daar eens een artikel ook over van een moeder wiens zoon dit was overkomen.
Er worden ook best veel aangiftes gedaan bijv. Van verkrachting die ook niet als zodanig gezien kunnen worden.
Verder weet ik ook niet echt veel zinnigs hierover te zeggen. Moet el gelijk ook denken aan een oud klasgenootje dat echt stapel verliefd was op een leraar. Stel dat hij nog meer aandacht had geschonken aan haar, nu was het gewoon normaal alnzag zij dat niet zo, zonder bijbedoelingen. denk wel dat als er dan iets gebeurd was waarbij duidelijk werd dat hij niets met haar had gehoeven, dat echt kwaad bloed kan zetten. Al is het dan nergens concreet op gebaseerd.
Dus ja ik kan wel dat de gedachtegang van je vriend volgen. Denk ook dat het goed is om er bij stil te staan dat het kan en wat je kan doen om jezelf niet per ongeluk in een situatie te manoeuvreren waarbij zoiets kan gebeuren.
(Goed lekker warrige post dit)
Ik weet van mijn vader, die docent was, dat er op die school altijd het beleid was van niet alleen met een leerling (v/m) alleen in de klas en als dat wel het geval was altijd de deur op laten staan. Juist om zowel de leerling als de leraar te beschermen tegen geruchten. Want die kunnen heel makkelijk de ronde gaan doen. En dan echt niet alleen ter bescherming van de docent maar juist ook van de leerling.
Ik snap jullie verhalen, maar wat ik daar lastig aan vind is dat die angst die die mannen voelen eigenlijk niet reëel is. (Dit onderzoek spreekt van 2-10% van alle gevallen, maar daar komt bij dat het grootste deel van verkrachtingen/aanrandingen niet wordt gerapporteerd) En dat ze die angst zo groot maken vind ik problematisch, want het haalt de aandacht weg bij het echte probleem: aanrandingen en verkrachtingen.
Ah zo bedoel je dat, dan was mijn reactie idd niet helemaal in lijn. Ik begrijp je punt wel, dat het teveel aandacht weg haalt van de aanrandingen en verkrachtingen want dat dat het grootste probleem is.
Zelf heb ik niet het idee dat de angst van mannen te groot gemaakt wordt of teveel aanwezig is. Ik hoor er, in mijn omgeving, bar weinig over. Ook wel logisch want het gebeurd weinig, maar het kan wel. Denk dat je beroep e.d. ook wel meespeelt. Zelf denk ik dat je als man ook best bang er voor mag zijn en dat het goed is dat er over gepraat wordt. Of het nu wel veel gebeurd of niet en of het nu een reële angst is of niet. Naar mijn idee kan het gewoon naast elkaar bestaan. Want ik heb niet het idee dat door deze angst, het probleem aanranding/verkrachting ondermijnd wordt.
Ik denk vooral dat de verhouding tussen kans dat je als vrouw verkracht wordt vs man die onterecht van verkrachting wordt beschuldigd heel scheef is. Helaas is verkrachting of aanranding voor vrouwen wel een reëel risico. Dus in die zin is het wel een minder reële angst (die er ook mag zijn) maar snap het gevoel van @Fukaeri wel dat het daardoor soort aandacht van het probleem van zoveel verkrachtingen weghaalt.
Ik zie het online wel veel gebeuren als een vrouw iets zegt over verkrachting/aanranding dat veel eerste reacties van mannen zijn dat het ook gelogen kan zijn. Ik denk dat dit wel problematisch is als dit verder toeneemt. Het is ook niet zo dat vrouwen nu altijd direct worden geloofd
Zoân regel als @Swelgje vertelt, hebben wij ook bij onze vereniging om inderdaad het jeugdlid en de leiding te beschermen. Tekencontrole, in de slaapzaal zijn, eventueel een kind douchen mocht die een ongelukje hebben gehad gebeurt daarom ook standaard met 2 leiding. Niet dat ze naast elkaar staan direct maar als toezicht op wat er op dat moment gedaan wordt. Zodat mocht er iets onprettigs gebeuren of beweerd worden dat de ander het altijd ziet en kan ingrijpen mocht dit nodig zijn/kan getuigen . Ik kies er zelf ook voor om bij tekencontrole en douchen niet aanwezig te zijn tenzij het niet anders kan want kan me voorstellen dat de jongens het prettiger vinden om bij een mannelijke begeleider te zijn. Net als dat de meeste mannelijke leiding ervoor kiest om in dit soort situaties tenzij nodig niet bij meisjes aanwezig te zijn. Daarnaast ken ik ook genoeg mannelijke leiding die om deze redenen niet meegaan naar het zwembad want stel nou dat je onder water bij het stoeien per ongeluk iets verkeerd vast hebt.
Hier heb ik echt een heel groot probleem mee. Er zit een heel groot verschil tussen valse aangiftes (bijv uit wraak) en aangiftes die niet als zodanig gezien worden (ik laat het woordje kunnen expres weg)
Ik heb zelf aangifte gedaan, maar de politie was niet bereid mij de tijd te geven die ik nodig had vanwege mijn autisme en heeft me weggestuurd met âdat is geen geweldâ terwijl ik de helft niet had kunnen vertellen.
De aangifte kan dus ook nog op meerdere momenten âfoutâ gaan. Dat de âdaderâ niet opgepakt wordt wil niet zeggen dat het een valse aangifte is.
Snap wat je bedoelt. Had het iets minder ongenuanceerd uit kunnen drukken.
Hoewel het percentage valse aangiftes heel laag is, is de impact natuurlijk wel groot als het je overkomt (zowel als man als vrouw). Toch kan ik mannen die daar over klagen echt niet serieus nemen hoor. Ja, misschien moet je bijv. als mannelijke docent meer âmaatregelenâ nemen zoals dat je nooit alleen met een leerling bent met de deur dicht, maar dat is toch niet onoverkomelijk? Vrouwen moeten aan de lopende band rekening houden met allerlei potentiĂ«le gevaren en bedreigingen. Ik vind het echt een beetje stom als mannen dan hier over gaan zeuren. Sorry zure modus uit.
Het ergste is: ik weet zeker dat een deel van de mannen die zo bang is voor valse beschuldigingen, seksueel grensoverschrijdend gedrag vertoond heeft of actief twijfelt over of hij wel altijd de grenzen gerespecteerd heeft en em nu knijpt omdat vrouwen niet langer accepteren dat het plaats vindt.
Edit: Denk dat als iemand bang is vanwege zijn of haar functie beschuldigd te worden voor seksueel misbruik - en dus beseft dat er een machtsimbalans/gevoeligheid in het werk zit - het belangrijk is dat aan te kaarten binnen de werkplek en een veilig beleid te creĂ«ren (dat kan sowieso geen kwaad). Denk aan consent voor aanrakingen, deurbeleid, maar ook breder: waar spreek je af met een leerling/coachee, wat bespreek je over je priveleven met een client. Maar dat âstraks word ik vals beschuldigdâ, ik kan er precies niks mee.
Ik weet niet of dit helemaal het juiste topic is, maar ik merk duidelijk dat als ik aan het fotograferen ben in de stad in mijn eentje ik zoveel word aangesproken door mannen, terwijl als mijn vriend bij me is dat nooit gebeurd. En geen leuke praatjes, maar echt van die typische stomme opmerkingen of grappen. Ik word er persoonlijk altijd ongemakkelijk van, dus dan heb ik nooit goede comebacks.
Ik snap echt wel dat een camera met een grote lens aandacht trekt en mensen mogen best grapjes maken of iets aan me vragen, maar dit gebeurt gewoon altijd als ik alleen ben en altijd op een (lichtelijk) seksistische manier. Een voorbeeld van vandaag; âJa, das een schoon plaatje. Zal ik een foto van jou nemen?â (For the record; hij benaderde me van achter en ik was met architectuur bezig, niet met mensen, en dat was ook heel duidelijk). Dit soort dingen gebeurde vandaag echt 4x op nog geen uur tijd.
Nu zit ik weer gefrustreerd op de bank. Trouwens; ik hoop niet dat dit als een humble brag overkomt want dit gebeurt gewoon omdat ik een vrouw alleen ben, niet omdat ik zoân enorm knappe meid ben.
Herkenbaar hoor.
Ik werk in een koffiebar met verder enkel mannelijke collegaâs. Je staat altijd alleen of met vrijwilligers.
Nou ik had laatst op 1 dag ook gewoon 4 ongepaste opmerkingen van dan moet je ook niet zoân sexy rokje dragen (rok kwam tot mân knieĂ«n) tot aan of ik zijn telefoonnummer wilde voor een date (dit was voor de corona registratie).
Terwijl dat dus vaste bezoekers zijn die mij ook gewoon goed kennen.
Ik reageer iedere x met dat ik daar niet van gediend ben en de opmerking ongepast is maar ik raak het zo zat. Ik ben geen object en al deze moeilijkheden ervaren mijn mannelijke collegaâs niet.
En daaropvolgend de zorgen dat mijn 19 jarige stagiaires deze opmerkingen ook zullen krijgen van deze 50+ mannen en hoe ik hen daartegen kan beschermen.
(toegang volledig ontzeggen wil ik niet omdat we een maatschappelijke opdracht hebben).
Ja dit vind ik vooral zo pijnlijk en frustrerend. Als ik als man had staan fotograferen hadden ze natuurlijk niks gezegd, maar een vrouw die alleen aan het werk is kan wel een opmerking verwachten. Ik merk ook dat het me dan gewoon een beetje belemmerd in mijn werk want ik heb dan helemaal geen zin meer om daar te blijven (want die mannen blijven ook gewoon regelmatig bij me staan als ik niet wegloop?). Vind het echt super goed dat je gewoon zegt dat je er niet van gediend bent, hoe reageren die mannen daarop? Ik merk dat ik vaak ook gewoon een beetje geĂŻntimideerd ben, dus ook niet veel durf te zeggen.
Ik vind het ook erg dat jij nu het idee krijgt dat je die jonge meisjes moet beschermen (ik volg je hierin wel volledig hoor). Die meisjes moeten toch gewoon hun werk kunnen doen zonder smerige en/of ongewenste opmerkingen naar hun hoofd te krijgen?!
Zo moeilijk hĂš, ik heb dat eerder ook wel gehad met huisgenoten. Dat er ook gewoon een schoonmaakrooster is, maar je de mannen er toch de hele tijd aan moet herinneren dat het hun beurt is om de wc/badkamer schoon te maken (rooster hing nota bene in de wc dus je ziet het elke dag). Ik heb geprobeerd gewoon te wachten, geprobeerd er wat van te zeggen en ook deels zelf maar schoongemaakt (want sorry, maar in een smerige keuken wil ik ook liever niet kokenâŠ).
Ik weet niet wat de beste oplossing is, maar jij zit nu tijdelijk in dat huis, toch? Dan zou ik proberen er toch niet al teveel irritatie en frustratie in te stoppen want je weet dat je gelukkig weer terug gaat naar je vriend. Het Ăs niet jouw taak (of die van de vrouwelijke huisgenoten) om de mannen op te voeden, wtf. Zal een hoop schelen dat je nu iig in een schone douche kunt douchen, laat die mannen hun badkamer maar lekker onderling uitzoeken. En voor de gezamenlijke keuken misschien toch een (over)duidelijk schema opstellen? Want je er maanden nog aan ergeren is ook geen fijn vooruitzicht.
Ik merkte trouwens ook wel dat ik het fijn vond om erover te ventileren bij de andere huisgenoten die er last van hadden, dat je iig niet de enige bent die zo denkt.
Het scheelt wel heel erg dat het opgeruimd is, dat is ook niet overal zo. Maar snap dat je je er aan stoort, aan de viezigheid en de vanzelfsprekendheid dat de vrouwen het wel oppakken/regelen. Als je er echt iets aan wil veranderen (in jullie huis dan) moeten jullie toch het gesprek aangaan denk ik? Misschien tijdens een avondje met zân allen toch even aankaarten dat er niet voor niets een rooster is voor de schoonmaak, dat iedereen zich daaraan hoort te houden en dat je hun moeder niet bent en ze als volwassen mannen prima zelf de handen uit de mouwen kunnen steken? Hopelijk nemen je huisgenoten dat dan iig mee als ze later met anderen samenwonen.
Het is super herkenbaar. Ik zat ooit in een vereniging, waarmee we elk jaar op weekend gingen. Een vriendin van mij wees me daar toen op en sindsdien kan ik het niet meer â ontzienâ ! We hebben daar de mannen toen op aan gesproken, en het jaar erop gezegd dat wij niets meer deden. Godzijdank was er een pizzeria in de buurt voor ons avondeten, maar dat vonden die mannen dan ook eer grappig⊠Het gekke is dat mijn vriend in die groep van niets-doende mannen zat, terwijl dat hij thuis best veel doet. Maar wel altijd de welomlijnde taakjes zoals boodschappen, koken of stofzuigen.
Op mijn werk is het trouwens gelijkaardig. Onlangs had een mannelijke leidinggevende bij ons een keer de handdoeken gewassen, en dat hebben we geweten⊠Hij heeft daar zelfs een mailtje voor rondgestuurd.
Vroeger hadden wij iemand die dat standaard deed bij ons, een vrouw maar sinds zij is opgevolgd door een man valt het mij op dat veel vrouwelijke werknemers dat soort taakjes vaak doen⊠En wat je zegt klopt volledig. Dat is tijd die wij niet besteden aan âcarriĂšre makenâ