Nou, ik heb Aftersun inmiddels gezien en ik vond hem ontzettend indrukwekkend en goed. Dus ik sluit me bij jullie aan @Kahlo en @jasmijntheetje. Het raakte me echt (heb achteraf nog lekker lopen janken op het toilet haha). Er wordt veel aan eigen interpretatie over gelaten en is hier en daar erg subtiel, waardoor ik veel dingen dacht te herkennen of interpreteerde vanuit mijn eigen ervaring met depressie. Dat vond ik best heftig. Het is lang geleden dat een film zoveel indruk op mij maakte.
Maar ik hoorde wel wisselende reacties uit de zaal, aansluitend op die van @Ster Misschien is het een beetje een you hate it or you love it film? Ik weet ook niet hoe ik de film had gevonden als ik niet mijn depressie als interpretatie instrument had gehad (ik heb een beetje moeite om mij in andere zaken te verplaatsen en daar wat bij te voelen).