Herkenbaar! Ik heb hetzelfde maar dan met andere afstanden en dan is het (in mijn geval) ook gek om te beseffen dat die lijn toch steeds naar boven opschuift. Misschien heb jij dat ook.
Voor mij werkt het ook goed om dan toch de afstand bij te stellen, maar de optie open te houden. Dus 10km is voor jou denk ik mentaal goed te doen, zeg dan tegen jezelf: Oké ik mag ook 10 kilometer maar als het lekker gaat dan kan ik er die 2km nog gewoon bij lopen. Als je eenmaal lekker in je ritme zit en je bent bezig dan is het makkelijker om door te gaan en om te bedenken dat die 2km “maar” zoveel minuutjes extra is en dat je dat kan! 9 van de 10 keer loop je toch die langere afstand, maar het feit dat je vooraf die keuze niet hoeft te maken scheelt voor mij heel veel.
Ik heb die mentale blokkade vanaf 15km terwijl 12km voor mij ook een prima tussendoor duurloopje is en dan toch blokkeer ik als ik bedenk dat ik 15km moet lopen. Pfff dat is ver, straks kom ik er niet lekker in, welke route moet ik doen, dit dat. Terwijl met 12km heb ik dat niet, ik heb een fijn rondje voor precies die afstand. En het verschil is maar een luttele 3 kilometer 
Maar wat ook belangrijk is: het is niet erg als het zwaar is en als je moet toegeven aan je tempo en langzamer moet of moet wandelen. Het is misschien ook een soort angst voor het zwaar krijgen ofzo? Wat ik dan doe is vooraf bedenken of ik een langzame interval ga doen met ‘verplichte’ wandelpauzes, of run-walk blokken. Dan kom ik namelijk nooit op een punt “wat als ik het niet vol hou” want ik weet dat ik om de zoveel minuten sowieso mag wandelen. Dan is het namelijk gewoon de training en hoeft het niet aan een stuk.
