Ja echt afhankelijk van wat voor boek en waarom je leest. Soms bij zwaardere literatuur vind ik het ook taai maar wel echt de moeite waard om door te lezen. Maar soms bij een boek dat ik bijvoorbeeld slecht geschreven vind, en waarvan ik ook niet perse mag verwachten dat het zwaar is, zou ik wel stoppen.
Als je gewoon honderd procent voor je lol om jezelf te vermaken leest, zou ik het sowieso wegleggen als het je niet pakt
Ik vond hem ook leuk, ik ga haar andere boek ook bestellen. Leest lekker weg net als een chicklit door alle namedropping maar in plaats van een slechte romance was het meer whodunnit-achtig qua genre
Als ik niet zeker weet of ik wil doorlezen na honderd paginaâs, stel ik mezelf altijd de vraag: is het het plot (of het gebrek eraan) of iets anders? Sommige boeken wil ik nog wel eens vergeven dat ze er langer over doen om op stoom te komen, omdat ik weet dat er waarschijnlijk nog plot ontwikkelingen aan zitten te komen.
Addie LaRue las ik ook omdat het plot tof klonk, maar uiteindelijk was er (vond ik) weinig plot te vinden. Als jij nu doorleest voor het plot en er niets anders is dat je aantrekt (atmosfeer, personages), dan zeg ik: lekker wegleggen!
Overigens (niet gerelateerd aan jouw vraag): ik denk wel dat ik haar nieuwe boek (Bury Our Bones in the Midnight Soil) ga oppakken in 2025, because it sounds sooo good 
Ja, daarom. In sommige boeken veranderd er nog echt wel wat qua verhaal en schrijfwijze, vandaar mijn vraag. Ik denk dat ik hem nu eerst maar even parkeer. @Blarn precies dit dus. Dank!
Ik ben begonnen in Honderd jaar eenzaamheid, moet er nog even inkomen merk ik
Ooh ik vond dit boek uiteindelijk wel echt geweldig!
Hoopte al op zoân reactie haha. Ik zet door
Ha ik zit je forumtrend nu ook te lezen, zelfde als op de foto van @vitaminwater nu even via kobo plus want op vakantie (normaal liefst via online bieb)
Wat een intrigerend boek inderdaad! Mijn vrienden vonden het niet erg leuk of opbeurend klinken toen ik erover vertelde maar ik zit er helemaal in!
Haha echt joh! Het was mij aangeraden door een vriendin, dus dan âkenâ je er al twee 
wat was het dat je het niet uit wilde lezen? Het was begin 2024 dat ik het las, maar ik kan me herinneren dat het zo makkelijk weg las dat ik geen moment heb gedacht om het nĂet uit te lezen
Edit; even op goodreads wat reviews gelezen. Ik ga boeken meestal totaal blind in, dus misschien helpt het ook dat ik geen enkele verwachting of voorkennis had. Maar het lijkt alsof de meerderheid het echt een vreselijke hoofdpersoon vond en er niet door heen kwam, en de rest het hilarisch vond. Ik ben dus die laatste categorie 
Ja ik kan me dit ook herinneren! Maar (en misschien herkent iemand dit) ik ga dan ook twijfelen aan mezelf: is het nou een goed of een slecht boek? Ander voorbeeld: The curious incident with the dog in the night time (zoiets) is een boek waarin de hoofdpersoon autistisch is en dat zit door het hele verhaal verweven. Ik meen me te herinneren dat ik dat een beetje irritant vond, de manier waarop, de continue focus op autoâs en kleuren van autoâs. Is het dan slecht of juist goed geschreven? Bij dit boek wordt volgens mij algemeen aangenomen dat de schrijver de hoofdpersonage zo bedoeld heeft. Dan zou je kunnen stellen dat het dus heel goed geschreven is, ook al heb ik me geĂ«rgerd.
Misschien heeft de auteur van How to kill a family de hoofdpersonage wel zo bedoeld zoals het overkwam (volgens velen unlikeable dus). Als het intentioneel is geweest, zou je net zo goed kunnen zeggen dat het dus een heel goed boek is. Hoe dan ook haalde de hoofdpersonage bij mij al snel het bloed onder mijn nagels vandaan. Volgens mij vond ik haar ook te âflatâ. Ontwikkelt haar karakter nog een beetje gedurende het verhaal, vind je?
A curious dog heb ik trouwens een flink aantal jaren terug gelezen dus ik kan er een beetje naast zitten qua beschrijving.
Ik ben niet crazyplantlady maar ik vond niet per se dat de hoofdpersoon zich verder ontwikkelde (haar motief was vrij snel duidelijk en dat kreeg niet meer diepgang ofzo) maar je krijgt wel steeds meer inzage in hoe vreselijk die familie is.
Overigens vond ik het motief voor de moorden wel vrij simpel haar vader was uberrijk, had geen respect voor haar moeder en wilde niks met haar te maken hebben, de hele familie is rijk en behandelt andere mensen kut, en dus moeten ze allemaal dood dus ik kon me niet helemaal vinden in de âthey had it comingâ redenering die de hoofdpersoon erop nahoudt.
Bij the curious incident is dat juist de basis van het verhaal inderdaad. De schrijver vertelt hoe het hoofd van de autistische jongen werkt zodat je de acties die hij doet kunt begrijpen. Snap wel dat je het vervelend vond lezen maar dat is de gebrekkige inleving die wij hebben in klassiek autistische mensen 
Ik denk dat er vaak verschillende manieren zijn om een boek te beoordelen/naar een boek te kijken. Er is natuurlijk gewoon een deel kwestie van smaak over type verhaal, schrijfstijl, thematiek etc wat je wel of niet kan aanspreken en waar de meeste mensen (terecht!) hun persoonlijk oordeel op baseren. En er is wat een schrijver probeert te doen en of dat goed is uitgevoerd, denk dat je als je je daar in verdiept ook een meer âobjectiefâ oordeel over een boek kan vellen. Op die manier kan je denk ik boeken ook beoordelen op wat ze proberen te zijn - een romance boek zou ik persoonlijk denk ik niet snel als âgoed boekâ bestempelen, maar zoân boek kan denk ik wel een âgoed romance boekâ zijn.
Dat vind ik trouwens ook leuk aan boeken bespreken in mân boekenclub; soms lezen we iets dat ik slecht of frustrerend of saai of ongeloofwaardig vind maar als we er dan over praten en beter gaan begrijpen hoe het in elkaar steekt ga ik het vaak meer waarderen! Dan is het nog steeds niet een boek dat ik met veel plezier gelezen heb, maar dan kan ik het wel waarderen. Andersom gebeurt trouwens soms ook dat ik een boek echt geweldig vond omdat het mij heel erg raakte, maar het âobjectiefâ misschien eigenlijk niet zo goed in elkaar zit.
Ik herinner mij van de curious incident of the dog in the nighttime trouwens ook dat ik het vervelend en saai vond en daar zat ik nogal mee want mân broer vond het geweldig en het zou zoân goed boek zijn dus ik ging ook aan mijzelf twijfelen als kleine meid 
Ik heb How to Kill Your Family niet gelezen maar ik zou zeggen dat enkel hoe likeable of unlikable een (hoofd)personage is eigenlijk niets zegt over of een boek al dan niet goed geschreven is. Een heel likeable hoofdpersonage in een boek dat verder niks âdoetâ schiet je weinig mee op, en een unlikable personage kan als het goed gedaan wordt juist bijdragen aan hoe interessant/realistisch/engaging een boek is. Het is natuurlijk wel zo dat een slecht geschreven boek met een likable hoofdpersonage vaak een stuk beter door te komen is dan een slecht geschreven boek dat ook nog een irritante hoofdpersoon heeft, maar in de basis denk ik dat het los van elkaar staat.
Het is heel lang geleden dat ik The Curious Incident heb gelezen maar dat vind ik juist wel een goed voorbeeld van hoe een personage waar je je misschien niet direct in kan verplaatsen toch goed kan werken. Je kan die focus op autoâs als storend ervaren, maar omdat zijn autisme zo bepalend is voor hoe hij op dingen reageert (en daarmee voor de loop van het verhaal) was het veel lastiger geweest om als lezer mee te gaan in zijn beslissingen als je niet zo bewust werd gemaakt van de manier waarop hij denkt. Dat bewust maken kan natuurlijk op allerlei manieren en had vast ook subtieler gekund, maar zeker voor een jeugdboek vond ik het goed werken.
Nouja heel verhaal wordt dit zo maar ik zou zeggen dat een unlikable personage niet direct een teken is dat een boek goed of juist slecht geschreven is maar dat het er echt vanaf hangt of die unlikable-heid bijdraagt aan (de leeservaring of juist de boodschap van) een boek.
Ja! Ik wilde ook nog zeggen dat ik het op zich vaak wel een goed teken vind als een unlikable personage veel bij mij losmaakt, want dan is het waarschijnlijk wel zo dat ik het personage âgeloofâ.
Ik heb kortgeleden Nirwana gelezen van Wieringa, en daarin is eigenlijk iedereen een lul maar het boeide mij allemaal ook niet zo (ik ben dan weer zoân fan van zân schrijfstijl dat ik het wel graag gelezen heb, maar op psychologisch vlak maakte het echt niets los bij mij).
Ik heb How to Kill Your Family trouwens ook niet gelezen
Leuke discussie! Ik denk dat het bij mij geldt dat het me niet per se uitmaakt of iemand nu heel likable is, of juist niet, zolang het entertaining is. Want bijv in die âhow to kill your familyâ is de hoofdpersoon echt een gemene oordelende trut eigenlijk haha, maar ik kon daar juist echt van genieten. Of bijv Blair in Gossip girl, die is ook hartstikke gemeen maar daar vind ik het ook entertainment.
Een boek wat ik afgelopen jaar las (of eigenlijk niet door heen kwam) waarbij ik de hoofdpersoon dan wel echt heeel vervelend vond is âeverything I know about loveâ van Dolly Alderton. Veel mensen vinden dat een leuk boek maar ik ergerde me zooo aan haar en haar gedrag dat ik echt dacht âwaarom is dit dagboek vol slechte dronken anekdotes een boekâ.
Ik ben hier in begonnen n.a.v. jouw post, leuk tot nu toe!
Ik kan me hier zo in vinden! Was heel benieuwd naar dit boek omdat ik er zoveel goede verhalen over hoorde. Misschien ben ik te jong en nog niet verbitterd genoeg? Ik denk gewoon dat onze levenskeuzes en meningen zo ver van elkaar af stonden dat ik me echt het grootste deel van het boek geërgerd heb⊠Misschien dat ik nog een keer een niet autobiografisch boek van haar aandurf.
Ik ben er nu ook in begonnen! Had de post van @crazyplantlady gemist dus leuk dat het boek zo nog even voorbij komt.
Hm mee eens, ik had ooit Ghosts van haar gelezen en vond die wel leuk (wel vergelijkbare themaâs). Maar Everything I Know About Love en ook Good Material vond ik echt veel minder leuk en beetje verbitterd inderdaad.