Ik heb gelezen in februari en maart:
Ada D’amo - Als van lucht 
Lief, mooi, verdrietig verhaal van een vrouw met ongeneeslijke borstkanker gericht aan haar zwaargehandicapte dochter. Echt heel mooi geschreven.
Rinke Verkerk - Het hele dorp wist het
Ik kan hier geen sterren aan geven omdat het gaat over zo’n heftig onderwerp. Persoonlijk vond ik het boek niet zo fijn leesbaar, omdat er steeds wordt gewisseld tussen persoonlijke gebeurtenissen en wetenschappelijke kennis. Ik vond het wat staccato geschreven. Maar dat doet verder niet af aan de boodschap.
John Ironmonger - De dag dat de walvis kwam
Het is opmerkelijk dat dit verhaal vóór de coronapandemie is geschreven, want er zijn echt veel parallellen. Het begin trok op zich wel mijn interesse, maar de schrijfstijl is echt niks voor mij. Elke keer als er iets spannends dreigt te gebeuren (en dat is al niet vaak), wordt er geswitcht naar iets anders en moet je pagina’s doorworstelen om weer bij de hoofdlijn uit te komen. Karakters bleven vlak, vooral de vrouwen. Behoorlijk seksistisch ook. Dus al met al niet echt een aanrader.
Francine Oomen - Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel
2 sterren voor de nostalgie, maar dit was slécht, echt niet te doen. Alle mogelijke mentale problemen die een mens kan hebben zijn in dit boek gepropt. Denkt Francine dat twintigers zo door het leven gaan? Totaal ongeloofwaardig en met absoluut dieptepunt die snelwegscene. En hoezo is Jonas ineens een wappie 
Erg teleurgesteld, maar ik zou toch absoluut het vervolg weer lezen.
Claire Keegan - Small things like these
Misschien heb ik het niet op het goede moment gelezen, of had ik niet de Nederlandse vertaling moeten lezen, maar het deed me niet zoveel? Terwijl ik echt blown away was van Foster.
Karl Ove Knausgard - De wolven van de eeuwigheid
Echt genoten en denk er nog vaak aan terug. Nu al zin in het volgende deel.
Lize Spit - Autobiografie van mijn lichaam
Deze vind ik ook een beetje lastig. Ik vond het heel mooi geschreven, maar ik werd er ook steeds een beetje verdrietig van. En ik voelde me wat ongemakkelijk bij de vele (sorry maar vrij onsmakelijke) details over de ziekte van haar moeder. Was dat nou nodig? Helemaal met het idee dat haar moeder er niet meer is om daar zelf een mening over te geven… Ik moet het nog even op me in laten werken denk ik.
Nu ben ik begonnen in Het intieme leven van Niccolò Ammaniti, ook al zei iemand hier geloof ik dat hij heel slecht was. Maar ik zag hem liggen in de bieb en ben toch nieuwsgierig.
