Ik heb Het Lied van Ooievaar en Dromedaris ein-de-lijk uit. Vond sommige stukken/delen heel tof, maar veel ook heel langdradig en erg moeilijk door te komen. Vond deze review op Goodreads wel accuraat (op het vlot lezen na, dat vond ik bij sommige delen dus echt absoluut niet):
Review van gebruiker Jdu FFH
NiEtS iS wAt hEt LiJkT. Als je een tekening van een man omdraait, lijkt het net een ooievaar. En als je niet weet hoe een dromedaris er uit ziet, kan iemand je alles wijsmaken, en als er dan één voor je staat herken je m niet.
Anjet Daanje wil deze boodschap héél graag vertellen aan haar lezers. Dat vertellen, dat kan ze héél goed. Ze schrijft buitengewoon goed, het is compacte, klare taal die toch een wijds beeld oproept. Het lezen zelf gaat daardoor vlot en het is genieten van de ingehouden virtuositeit.
Toch heeft het even geduurd voordat ik het boek uit had. Eigenlijk bestaat het uit 11 korte en middellange verhalen, waardoor je steeds weer opnieuw begint. De eerste helft van die verhalen hangt nog direct met elkaar samen. Ze worden verteld vanuit het perspectief van een inwoner van een dorpje in 19e-eeuws Yorkshire. Deze verhalen grijpen goed in elkaar, je komt steeds iets meer te weten over het leven van de hoofpersoon, schrijfster Eliza May Drayden. Die eigenlijk meer hoofdonderwerp dan hoofdpersoon is: ze komt zelf nooit aan het woord.
Daanje laat in die hoofdstukken subtiel zien dat er altijd meerdere waarheden zijn, afhankelijk van het perspectief wat je kiest. Een foto van de huishoudster van de schrijfster wordt als snel aangezien voor een foto van de schrijfster zelf: alleen de lezer weet dat het op een misverstand berust.
In de tweede helft van het boek laat Daanje alle subtiliteit varen. We krijgen er echt ingeramd dat er meerdere waarheden mogelijk zijn. In de laatste twee verhalen worden de personages daardoor ronduit plat. Een huwelijk tussen een man die vertrouwt op de wetenschap, en een hippie-vrouw die denkt dat er meer is tussen hemel en aarde. Wat natuurlijk die man in het verhaal ook ontdekt. En in het laatste verhaal nota bene een quantumwetenschapster die ons nog even haarfijn uitlegt hoe het nou ook al weer zit met tijd: die is dus relatief! Het hangt er maar vanaf waar of wat je bent of er wel tijd is!
Ja, mevrouw Daanje, dat hadden we al begrepen, ook zonder de duimendikke symboliek en uitleg.
Wat mij ook niet aansprak, is het heftige gepsychologiseer in elk verhaal. Het gaat steeds om twee (of drie) mensen die bijzonder innig met elkaar omgaan, dan gebeurt er iets waardoor ze niet langer met elkaar omgaan, en uiteindelijk komen ze weer bij elkaar en gaat er kort daarna één dood. Altijd vergezeld van bovennatuurlijke verschijnselen, met name geluiden of voetstappen van de dood.
In de hoofdstukken over het 19e-eeuwse Yorkshire denk je: vooruit, een beetje gothic novel, dat past er wel bij. Maar later wordt het potsierlijk en vooral voorspelbaar.
Kortom, ik sluit me niet aan bij het koor van jubelaars. Daanje kan erg goed schrijven, maar wil te veel en te graag.
Geef hem 2,5 