Oeh zie net dat het nieuwe boek #nofilter van Jamie Li werd besproken. Ik heb hem ook gekocht, vooral omdat er twee columns in LindaMeiden uit het boek stonden die ik wel leuk vond. Ook omdat ik in the early days echt groot fan was van haar blogs op haar eigen site, die in mijn beleving toen echt beter waren geschreven en minder witregels hadden. Maar oké.
Moest om sommige dingen wel grinniken, zoals om hoe ze aangeschoten op Martijn Krabbé afstapte om hem allerlei complimenten te geven.
Maar verder vind ik het allemaal wel flinterdun en heel licht. Ik ergerde me ook echt aan haar taalgebruik, bijvoorbeeld 3 keer in een verhaaltje ‘Je meid (…moest huilen, deed dit en dat’) . En in een conversatie met een vriendin noemden ze elkaar in elke zin van hun dialoog ‘babe’. Ook verkondigt ze steeds van die opinies die echt niet interessant zijn, zoals: ‘Ze droeg alleen maar wat mascara. Ik hou daar wel van.’
En dat ze scheetjes laat in bed. Haha, zo lekker normaal.
Daarbij wekte ze mijn ergernis al in haar inleiding, al op de eerste pagina’s dus. Daarin vertelt ze hoe ze het idee om een tweede boek uit te brengen bij haar uitgever pitchte, met heel veel twijfel en onzekerheid. Uiteraard zei die uitgever meteen zoiets als: ‘Geweldig idee meid! Dit gaan we doen! Oh, en je wilt het ‘no filter’ noemen, vanwege je ongefilterde gedachten? Geweldig! Die houden we er in!’ Was het maar voor iedereen zo makkelijk.
Ga het boek als ik het helemaal uit heb (ik gok binnen een uurtje ) sowieso weer doorverkopen. Want voor die twintig hele euro’s zet ik toch liever andere boeken (lees: waar ik me niet voor schaam dat ik ze heb) op de salontafel.