Vond dat ook erg weinig. Ben na 6 maanden weer gaan werken en nam maakte toen gebruikigt voedingsrecht waardoor ik 6 uur per dag werkte. Maar vond het zo vreselijk om weer te werken en miste mijn dochter enorm. Ik zou volgende keer ook na 6 maanden willen beginnen maar dan opbouwend.
Mijn vriend had ook maar 2 dagen… Ik ben op donderdag bevallen, dus gelukkig het weekend er nog aan vast…
Hoe is het daar geregeld dan?
Ook al is het misschien ouderwets moet ik wel toegeven dat ik er wel echt van geniet om parttime te werken. En meer de zorg op me te nemen zodat ik veel tijd kan doorbrengen met mijn dochter.
Maar vind het gewoon KUT dat je vaak fulltime moet werken in hogere functies, of tenminste die ik zou willen.
Jaa pff om te beginnen vind in dat het in Nederland gewoon naar 6 maanden moet gaan vanaf moment dat je kindje is geboren. Dat zou al zoveel schelen dan 4 maanden die je nu hebt lijkt mij.
Maar inderdaad mijn bedrijf is ook internationaal en laatst hadden we een training met een zwangere Zweedse collega die vertelde doodleuk dat ze straks een jaar verlof heeft!! Super voor haar maar hoe krom dat internationale bedrijven niet hetzelfde hanteren?!?
Ah dat is inderdaad erg naar! (Zacht uitgedrukt.)
Ik bedoelde het geenszins naar hoor maar het is waarschijnlijk een beetje het zelfde als ik het over ‘een kind nemen’ zou hebben tegen iemand die geen/niet gemakkelijk kinderen kan krijgen. Vrij lomp dus. Sorry daarvoor!
Ik ben gewoon dol op mijn werk dus ik kan me nu niet voorstellen dat ik dat ‘on hold’ zou zetten voor één kind, laat staan voor twee. (Ik heb ook geen kind dus geen idee hoe dat voelt.)
Maar je weet sowieso niet hoe het loopt. Ook niet met één kind of geen kind.
Het is trouwens de grootste reden waarom ik persoonlijk twijfel over kinderen. In de ideale situatie hoef je je werk niet lang on hold te zetten en kun je nog veel dingen doen die je zonder kinderen ook zou doen, maar je kunt ook in een niet ideale situatie belanden (omdat je kind iets heeft of jijzelf) en dat is wel iets dat je je misschien van te voren moet bedenken.
Waar is dit?
Ahh klinkt wel een stuk beter geregeld inderdaad! Ook met hoe ze omgaan ziekte van kinderen en eerder weggaan dat zou al zoveel druk schelen denk ik.
Allemaal naar Zweden!
Ik had dit inderdaad al eens gehoord, die mentaliteit is toch fantastisch!
Is het in Zweden zo dat er van een vader en moeder wel wordt verwacht dat ze na het zwangerschapsverlof fulltime gaan werken en niet 3 of 4 dagen? Dat vertelde een collega me laatst.
Wij houden het ook bij 1 kind.
Het is ons medisch sterk afgeraden om samen nog een kindje te krijgen. Wij hebben een gezonde zoon en daar zijn wij heel gelukkig mee.
Twee kinderen hebben lijkt mij ooo best zwaar. Het is voor ons dus goed zo.
Inderdaad moeilijke keuze. Ik weet niet over wat voor beperking je het natuurlijk heb. Maar is er niet iets mogelijk als embryo selectie? Mijn nichtje heeft 2 kinderen met een ziekte en ze zei dat ze soms nog wel een kinderwens heeft maar dan het dan zou moeten met zo een selectie dus. Ik denk qua geld dat het wel goed komt, tenzij je echt heel krap moet leven. Wat zegt je hart?
Ik had nooit een heel duidelijk beeld van hoeveel kinderen ik wilde. We wilden er wel graag een, maar ik had niet zo’n foto in mijn hoofd, zoals ik hier wel eens las, dat mensen zich echt met twee kindjes over straat zagen lopen. Nu ons zoontje er is, hebben we ook allebei heel erg sterk het gevoel dat het zo goed is. Ik vond die foto een mooie gedachte-oefening, en we zien allebei het beeld van 1 kindje dat tussen ons in loopt.
Soms voel ik ineens een vlaag van stress, waarin ik denk: HOE gaan we dit ooit doen met twee kinderen?! Tot ik dan besef dat dat niet hoeft! Dat we er gewoon voor kunnen kiezen om het bij eentje te houden, en dan voel ik me daarna zo blij? Je weet natuurlijk nooit wat er in de toekomst gebeurt, maar ik vind dit nu echt een heel prettig gevoel 
Komt vast helemaal goed!
Dikke knuffel 
.
Ook al houd ik het bewust bij 1 (na icsi traject voor de 1e) houd ik altijd een stuk verdriet over. Dat speelt dan ineens enorm op bij sommige gebeurtenissen. Ratio vs gevoel of zo. Dus ik snap je helemaal.
Aww dit kan ik me zo goed voorstellen.
Dit is inderdaad zo’n dubbel gevoel. Heel herkenbaar, dus dikke knuffel.
Kan nu al janken bij het idee dat ik straks nooit meer borstvoeding ga geven. Dat ik nooit meer zwanger ga zijn. 
Je hoeft dit voor hem echt niet sneu te vinden samen spelen is niet per definitie leuker dan alleen. En er kleven ook nadelen aan broertjes en zusjes, het is niet zaligmakend.
Wij willen het in principe ook bij 1 kind houden omdat het mij een stuk relaxter lijkt dan 2. Zo heb je nog echt veel ruimte voor jezelf, wat me heerlijk lijkt. Maar het lijkt me ontzettend moeilijk om dat gevoel vast te houden als de rammelende eierstokken zich aandienen. Ik ben een beetje bang dat je er jaren rationeel over nadenkt om het niet te doen en dan ineens op zo’n moment dat je voeeelt dat je een baby wilt het doet, terwijl je het dus eigenlijk niet echt wilt of wilde. Sorry als dit heel vaag klinkt, ik kan het zo moeilijk uitleggen.
Wat misschien helpt is te weten dat idd die hormonen stoppen en dat ik me nu niks meer kan voorstellen bij een zwangerschap etc. Als vriendinnen zwanger zijn of een baby hebben denk ik nu: leuk, maar niet voor mij. Die tijd heb ik gehad.
Heel apart hoe dat werkt.
En het zou best kunnen dat er mensen zijn met meer kinderen vanwege de hormonen maar als ze er rationeel op terugkijken het liever bij 1 hadden gehouden.
Waarom houden jullie het bij eentje? Vanwege hoe zwaar zo’n traject is? Ik heb wel meerdere verhalen gehoord hoe ingrijpend dat is in je leven.
Onder andere ja. Toen ik mijn dochter kreeg dacht ik, ik ben zo blij dat ik haar heb gekregen, dat ik moeder ben, het is goed zo. Klaar met dat hele gedoe. En toen ze ook nog weinig sliep en ik struikelde over mijn wallen is er daarna ook nooit een moment gekomen dat ik dacht dat ik klaar was voor een tweede. De knop ging meteen blijvend om. En ondanks dat ik daar helemaal achter sta blijft er toch iets van een zwakke plek over die af en toe geraakt wordt. (En dat is ok. Niks is 100% het één of het ander voor mij dus dit ook niet.)