Het bij 1 kind houden

[Topicstarter]

Zitten hier moeders die het bewust bij één kind houden? En zo ja, wat zijn jullie redenen?

Ik dacht altijd dat ik er twee wilde maar mijn zoontje is nu 1 en ik moet er niet aan denken om weer zwanger te worden. Ik vond het eerste jaar best zwaar en vooral de eerste paar maanden vond ik echt niet leuk eigenlijk. Ook ben ik bang dat het kindje niet gezond zou zijn of een huilbaby of heel slecht zou slapen, zou dat echt niet trekken denk ik. We hebben nu een fijne balans met zijn drietjes en ik vind het eigenlijk wel prima zo. Mijn vriend ook, maar die heeft meer het gevoel dat hij nooit zoveel liefde zou kunnen voelen voor een kindje dan nu voor ons zoontje (geloof ik dan weer niks van).

De enige reden om het wel te doen zou zijn omdat ik hem wel een broertje en zusje gun en het gevoel dat ik hem tekort doe anders. Maargoed, happy ouders zijn ook belangrijk

Hoe staan jullie hier in?

[Gelatelli]

Ik weet niet of dit telt, want heb geen kinderen, maar ik kwam er laatst achter dat ik het best kut vind om enigskind te zijn.
Mijn oma overleed en mijn moeder heeft haar zussen alles geregeld, ik bedacht me toen dat ik dat allemaal alleen moet doen en dat ik dat dan eeeeeeecht niet aan kan. Niet dat dat een reden moet zijn om nog een kind te nemen natuurlijk haha. Maar je staat er toch minder alleen voor. Mijn vriend valt ook vaak terug op zijn zus, waar ik dan ook van denk dat dat weer een soort vangnet is wat ik niet heb. Lang verhaal kort: een kind alleen is best een Remi af en toe.

[GEEZ]

Wij zitten nog heel erg te twijfelen, ik ben gewoon zó bang voor weer een kut zwangerschap en bevallen en een postnatale depressie. Moeilijke keuze…

[Oneinamelon]

Ik vind het ook heel moeilijk. Precies om dezelfde redenen die jij noemt. Ik vond het allereerste begin echt zo zwaar en kon moeilijk genieten. Het had ook best veel invloed op onze relatie, we hadden ineens wel eens ruzie terwijl dat daarvoor nooit zo was.
Het wordt nu steeds leuker. Maar ik zou het begin best over willen slaan.
Ik heb mezelf altijd gezien met meerdere kinderen. 2 of 3. Maar nu twijfel ik. Soms denk ik: als we een tweede willen, kunnen we misschien beter zo snel mogelijk beginnen. Dan zijn we door de ergste periode heen. Als E. straks 3 of 4 jaar is en we willen dan een tweede kindje dan begin je voor m’n gevoel weer echt helemaal vooraf aan.
Moeilijk, moeilijk…

[bostons]

Ik heb zelf nog geen kind, maar mijn vriend en ik hebben nu al een sterk gevoel om het, wanneer het er van komt, bij eentje te houden. En ondanks ik hier nog een tijd niet over hoef na te denken (of uberhaupt een beslissing moet maken) bedenk ik me wel eens of het hebben van 2 kinderen niet fijner is op lange termijn, wanneer vriend en ik overlijden oid. Vind het wel interessant om hier mee te lezen.

[Tessa]

Hmm niet helemaaaaal mijn plek misschien om te antwoorden (inmiddels heb ik er namelijk 3). Maar ik herken je gevoel wel extreem! De eerste 2,5 jaar wist ik zeker dat we het bij 1 kind zouden houden. Gewoon gelukkig met wat we hadden, een fijn leven. Het was zo sterk dat ik zelfs alle babyspullen na 1,5 jaar het huis uit heb gedaan.

Uiteindelijk liep het leven anders maar ik vind het dus niks raars. Als het iets is wat je zeker weet; go for it! Daarnaast hoef je ook geen enkel besluit te nemen he. Gewoon genieten van de tijd nu en de tijd die komen gaat!

[Ireth]

Onze kindjes zijn ongeveer even oud @supermercado , en ik heb hetzelfde. We hebben nu een goede balans, wie weet hoe dat met een tweede gaat. Ik heb nooit een uitgesproken kinderwens gehad, mijn man wel. Hij zou uiteindelijk wel een tweede willen, maar pas over een jaar daaraan beginnen zeg maar. Ik wil gewoon niet verstoren wat we nu hebben, ik weet niet hoe mijn gezondheid zich gaat ontwikkelen, ik heb eigenlijk ook geen zin om nog een keer zwanger te zijn.

Maar wat @Gelatelli zegt voel ik ook wel weer heel erg. Een enig kind kan volgens mij echt een prima jeugd hebben, daar zie ik compleet geen problemen in. Meer juist als ze volwassen wordt. Het is echt lastig.

[Amaura]

Mijn zoontje is ook één en ik moet er ook niet aan denken om al weer zwanger te zijn/een tweede kind te hebben. Voor mij persoonlijk wil ik hem gewoon genoeg aandacht geven en ik vraag me echt af hoe ik dat nu voor elkaar zou krijgen. Maar ik denk dat ik het over een jaar of twee wel zou willen, als hij iets groter is. En een van de redenen die zeker meespeelt, is dat ik het zelf heel fijn vindt om broers/zussen te hebben en dat hem niet zou willen onthouden. Ook al is het nooit een garantie dat ze het goed kunnen vinden.
Maar eerlijk is eerlijk, om weer zo’n zwangerschap, bevalling en vooral de eerste weken erna opnieuw te doen, daar kan ik echt wel tegen op zien…

[Tessa]

Laten gaan en gewoon genieten. Over 5 jaar denk je er misschien anders over. En anders niet. Hier heel bewust grotere leeftijdsverschillen en had het niet anders gewild.

[Gatta]

Nichtje en neefje kunnen sowieso een gelijkaardige rol als een zus of broer vervullen! Zeker als ze samen opgroeien. En een latere eventuele partner, vrienden… kunnen daar ook een rol in spelen. Ik zou niet voor een tweede kind gaan omdat je enig kind zijn zielig vindt. Wie weet krijg je dan een tweede en zien ze elkaar later nooit meer en wel de nichten/neven ofzo haha, random voorbeeld, maar ik bedoel maar, zoiets kan je toch niet plannen en er zitten aan elke situatie voor en nadelen. Doen wat voor jullie het beste voelt dus!

[Anna88]

Ik ben zelf enig kind en hoewel ik altijd zei “mja misschien als de eerste 4 is en wat zelfstandiger is” denk ik nu met ruim 1,5: echt echt geen tweede. Ik vond zwanger zijn niks (mis het getrappel wel), vond de babytijd heel moeilijk met al het huilen en heb een heel slecht slapend exemplaar gemaakt waardoor ik ook denk: dit nooit meer. Ik denk dat ik fysiek maar ook emotioneel echt hart en handen te kort kom en zelf helemaal naar de achtergrond verdwijn, dat is nu al een lastig puntje.
Heb zelf nooit broers of zussen gemist, mocht ook altijd een vriendinnetje mee op vakantie en had later vrienden die meer als broers aanvoelden. Het is natuurlijk ook niet altijd garantie dat de kinderen daadwerkelijk leuk met elkaar kunnen opschieten.

Wat @Gelatelli zegt over de uitvaart is me wel vaak aangevlogen voor mijn eigen ouders. Waar mijn man kan terugvallen op broers, moet ik het alleen oplossen. Maar ik weet ook dat ik dan vrienden kan inschakelen (en ze hebben volgens mij letterlijk voor alles al een draaiboek). En heb ook genoeg families kapot zien gaan door een overlijden helaas.

[Vaiana]

Ik ben geen moeder, maar mocht ik ooit moeder worden dan ga ik het wel bewust bij 1 kind houden. Tenzij ik natuurlijk een tweeling krijg. Het lijkt me heel lastig om de aandacht goed tussen twee kinderen te verdelen. Ik wil er gewoon goed voor 1 kind kunnen zijn en niet het gevoel hebben dat ik er later eentje niet goed heb opgevoed. Hiermee wil ik niet zeggen dat je twee kinderen niet goed kan opvoeden, maar ik zelf denk dat IK dat niet goed zou kunnen.

[grace]

Wij proberen nu nog maar een eerste kind te krijgen, maar ik heb eigenlijk nooit zoiets van ‘ik wil er meer dan een’. Ik weet dat het een beetje zo ‘hoort’ en ik ben gek op mijn eigen broertje, maar ik kan me slecht voorstellen dat ik er na een kind nog een wil, haha. Vriendinnen van mij die een kind rond de 1 hebben moeten ook nog niet aan een tweede denken! Voor onze ouders was het allemaal best normaal om meerdere kinderen te hebben met ongeveer 2 jaar ertussen, maar we leven nu in andere tijden. Als het met z’n drietjes goed voelt, is dat toch alleen maar heel fijn?

[Zitzak]

Ik had zelf ook altijd de wens om het bij 1 kind te houden, mijn vriend wilde altijd graag 2 kinderen dus ik ben daar van begin af aan wel duidelijk over geweest. Hij legde zich daar bij neer en dacht waarschijnlijk ‘ok we beginnen met eentje en dan zie ik wel of ik haar nog kan overtuigen’

Maar het lot besliste anders en nu krijgen we een tweeling. Vond dat heel moeilijk en nog steeds als ik zou kunnen kiezen had ik gekozen voor eentje, maar ik zie nu ook wel dat het voor de kinderen misschien wel heel erg leuk is om samen op te groeien.

In mijn omgeving heb ik ook 2 vriendinnen die het bewust bij 1 kind willen houden, heb het idee dat het echt ‘in opmars is’ en dat vrouwen ook vaker eerlijk toegeven dat het best heel zwaar is soms en ze veel moeten inleveren.

[anon22402465]

Had een heel verhaal getypt maar dat kon ik niet plaatsen? Heb iig een dochter van 7 en ik ben helemaal gelukkig zo. Ben via icsi moeder geworden dus aan de basis ligt heel veel dankbaarheid dat ik sowieso moeder ben.
En in het kort: dochter sliep eerste 4 jaar weinig, heb zelf geen band met mijn zusje, kunnen heel veel op pad met haar (Ik houd van reizen bv), ze is een heel gezellig kind, heb nu af en toe tijd voor mezelf en dat heb ik ook nodig… allemaal redenen om het helemaal prima te vinden zo.

Natuurlijk denk ik er wel eens over na dat als het allemaal vanzelf was gegaan, we misschien wel 2 kinderen hadden gekregen? Of ook niet hoor. Maar nu is het zo gelopen. En ik ben heel dankbaar. Hopelijk is ze gelukkig.

Edit: oh ja en voel ook enorm dat er blijkbaar een norm is van na 2,5 jaar een tweede kind krijgen. Maar mensen die 2 zoontjes krijgen, horen weer: “vinden jullie het niet jammer dat je geen dochter hebt blabla”. Of er zit teveel of te weinig tijd tussen. Pfff ik maak mijn eigen keuzes en de mazzel met De Norm.

[SimpleThings]

Van tevoren wist ik zeker dat we het bij 1 kindje zouden houden. Ik wilde hem alles kunnen geven. Thuis zijn we met 4 zusjes en mijn ouders hadden het niet breed, dit wilde ik m’n kind niet “aandoen”. Mijn vriend en ik zijn leuk en jong genoeg om met hem te spelen, hij zou geen broer/zus missen! Bovendien heeft ie ook nog een paar neefjes en superveel achterneefje/nichtjes (moeder komt uit een gezin van 11). Tijdens de zwangerschap riep ik dit al en daarna ook nog. Helemaal toen bleek dat hij de slechtste slaper ooit was.

Dit wordt een te lang verhaal, ff ingekort: we besloten toch om voor een 2e te gaan. Vooral voor grote broer, dat ie iemand heeft. Ja tuurlijk, geen garantie blabla

Mensen waren tijdens de zwangerschap serieus verbaasd dat het toch weer zover was haha

[CindyPauper]

Ik had na de bevalling van mijn eerste ook besloten dat we het maar bij 1 kind moesten houden. Nu heb ik er toch twee. Er zit een leeftijdsverschil van 3 jaar tussen en dat vind ik ideaal. Ik vind het bij de tweede allemaal makkelijker gaan. Ik kan de zware dingen beter relativeren. En de kinderen kunnen elkaar goed vermaken.

Ik hoor ook van steeds meer mensen dat ze het bij 1 kind houden. Misschien ook wel omdat vrouwen veel meer werken dan vroeger? En ook vaak later aan kinderen beginnen misschien. Het is toch allemaal niet niks bij elkaar. Ik zou het liefst wel 3 of 4 kinderen willen, maar ik heb geen breed vangnet en sta er grotendeels alleen voor en werk ook en dat kan best zwaar zijn. Ik heb ook weinig oppas. Ik kom uit een groot gezin en we hadden het niet breed vroeger. Dat wil ik anders voor mijn kinderen. En ik wil ook graag een deel van mijn leven slapend doorbrengen.

[lovewarrior]

Ik hoorde laatst de uitspraak: “Een eerste kind neem je voor jezelf. Een tweede voor het eerste kind.”

[FrauHelga]

Jammer dat ik hier de term ‘een kind nemen’ een paar keer terug lees. Als moeder van een ICSI-kind ben ik in de overtuiging dat je kinderen krijgt (als je heel veel geluk hebt), en dat je ze niet neemt. Als we kinderen konden nemen stonden er geen topics vol met posts van mensen waarbij het niet of moeilijk lukt.

Dat gezegd hebbende, ik ben nu ruim een half jaar moeder, en vind de combi werk / gezin / huishouden pittig. Toch heb ik wel de wens om nogmaals moeder te worden. Vanwege mijn leeftijd en de fertiliteits-issues zullen het er niet heel veel meer worden, maar ik hoop heel erg dat er ooit nog in ieder geval 1 kleintje bij komt.

[Tessa]

Wat een rare uitspraak…