Ik antwoord normaal niet op het forum maar dit is een heel herkenbaar gegeven voor mij en iets waar ik ook een beetje mee worstel.
Wij hebben 1 dochter van 4.5j. Dacht altijd dat ik 2 kindjes wilde maar eenmaal ze geboren was zat dat idee meteen in de kast. Ik had een horror bevalling en heb pas nadien beseft dat ik zo blij mag zijn dat ze er gezond is uit gekomen want ze had evengoed gehandicapt kunnen zijn door een gebrek aan zuurstof tijdens de bevalling. De relatie met mijn vriend is vanaf de geboorte de dieperik in gegaan omdat hij het heel moeilijk had met de nieuwe levensstijl en heel erg in zichzelf is gekeerd vanaf toen. Wij zijn gegaan van super happy koppel naar twee mensen die tegen elkaar waren ipv een team.
Mijn dochter was als baby ook heel vaak ziek (geen erge dingen, verkouden, aerosollen, etc), bijzonder slecht slapen en over het algemeen een moeilijk kindje en dat vrat behoorlijk wat energie. Ik mocht niet denken aan een tweede kind. Dus je ziet, niet echt cloud nine voor ons.
Sinds ze 3 jaar is, is alles beter beginnen gaan en gaat alles meer vanzelf. Minder ziek, beter slapen, ze is zelfstandiger. Nu ze ondertussen 4.5 jaar is zie ik wat een grote meid het is geworden, zo volwassen precies. Nu is ze echt geen kleintje meer. En hoewel het plaatje voor ons ‘compleet’ is en het gezellig is met drie, knaagt het soms bij mij dat ze geen broer of zus zal hebben. Het is een erg dubbel gevoel.
Als ik vriendinnen zie die zwanger zijn of baby’s hebben denk ik: jakkes, al dat gedoe, slecht slapen, papjes maken, groentepap, pampers, … ik word moe als ik er aan denk.
Maar het gevoel of de wens om echt voor een tweede te gaan is er niet of toch niet genoeg. Dat heeft ook deels te maken met mijn relatie. We zijn al door serieuze ups & downs gegaan. En hoewel het nu terug een pak beter gaat, zit de angst er bij mij in als we voor een 2e gaan dat het helemaal misloopt en dan wil ik niet met 2 kinderen zitten om alleen voor te zorgen.
Mijn carrière speelt ook deels mee. Ik hou enorm van mijn job en geef me daar 200 %. Ik heb ook best een hoge functie. Hoewel het een bijzonder flexibele job is (thuiswerk, flex uren etc) neemt het niet weg dat als je voor een 2e gaat dat dat sowieso impact heeft (vaker ziek zijn, minder aandachtig want moe …).
En ja soms vind ik het jammer dat ze geen broer of zus zal hebben maar je moet het niet doen om een speelkameraadje te hebben. Komen ze goed overeen: fijn, super zelfs ! Maar ik heb geen goeie voorbeelden in mijn omgeving van goeie broer-zus relaties. Mijn vriend heeft 2 broers en zij zien of horen elkaar zelden tot nooit dus daar hebben we niet veel aan. Ik heb zelf een broer en zus die meer aan elkaar hangen dan dat ze met mij een band hebben. Mijn ouders hebben beide een broer of zus waar we ook heel weinig mee contact hadden vroeger.
Als kind voelde ik me thuis ook het buitenbeentje in vergelijking met mijn broer en zus.
Om te concluderen: het plaatje klopt zeker voor mij als gezin van drie. Ik zie ook meer en meer gezinnen van drie dan vroeger. Ik vind het ook heerlijk om uiteindelijk als mama ook genoeg tijd voor mezelf te hebben en ik vind het echt gezellig om samen met mijn dochter op stap te gaan, als vriendinnetjes. En ja dat kan je best ook met meerdere kinderen maar laten we wel wezen, dat is minder evident. Ik hoor vaak genoeg van vriendinnen die 2 kinderen hebben dat ze toch spijt hebben van de 2e omdat het zoveel drukker is en de kids vaak ruzie maken.
Soms voel ik ook dat ik me precies moet verantwoorden voor de keuze om het bij eentje te houden. Het is deels niet echt een keuze geweest. Het is een gevolg van omstandigheden (nl. een heel moeilijke baby die vaak ziek was, ik zat soms te wenen op mijn werk van de vermoeidheid) en mijn relatie die er onder heeft geleden tot op het punt dat ik er bijna klaar mee was. Wat maakt dat ik een 2e niet aan durf en daarnaast er ook onvoldoende zin in heb.
Ik bewonder mensen die met gemak de keuze maken om voor een 2e of zelfs 3e gaan zoals Elise Joanne. Dan denk ik: hoe ?? Hoe weet je het dat je dit echt wil ? Maar ik denk dat je dit pas zelf weet als het zo ver is en dit is er nu niet bij mij.
Een vriendin van mij heeft sinds kort een tweede. Ik begreep het niet zo goed want ze zei me dat ze er altijd alleen voor stond en dat de papa altijd weg was, gaan werken of op café etc en zij alleen achter bleef met de kleine… Dat zou voor mij genoeg zijn om er niet voor te gaan. Maar zij voelde zich niet compleet zonder nog een kindje en dan denk ik ja, dan kies je er toch ook zelf voor, goed wetende dat je er opnieuw heel vaak alleen voor staat. Prima, als dat jouw keuze is.
In elk geval, het is voor mij geen vanzelfsprekende keuze en hoewel ik al jaren roep dat ik het bij ééntje zal houden zit ik ergens de laatste tijd met een knoop in de maag. Ik denk dat het eerder is omdat de zgn. ‘norm’ nog altijd 2 of meer kinderen is en mijn kind nu echt wel niet meer onder de categorie baby/peuter valt, eerder dan dat ik echt een tweede wil.
Ik ben nog jong genoeg dus ik kan zeker nog voor een tweede gaan. Al zal er dan wel een groot leeftijdverschil zijn met mijn dochter.
Zo een hele boterham 
!
