heel herkenbaar, dat gevoel van ‘maar wat als er ooit iets gebeurd met mijn ene kind?’. Het helpt niet dat ik een paar jaar geleden op korte tijd twee kennissen/vrienden heb verloren. De ene was enig kind, de andere had nog een broer en zus, en ondanks het onmetelijke verdriet in beide gezinnen, heb ik het gevoel dat de ouders die nog twee kinderen hebben, zich er beter doorslaan dan de ouders die hun enige kind zijn verloren. Die zijn echt aan het wegkwijnen van verdriet. Daar spelen natuurlijk nog andere factoren, maar dat idee blijft heel erg bij mij hangen. Ergens klinkt het heel fout, maar ik denk dat dat ook wel een normale reflex is.
Onder meer om die reden zei ik vroeger ook altijd dat ik twee kinderen wilde. Maar ik heb nooit een echte kinderwens ‘gevoeld’ zoals die weleens in het ‘rammelende eierstokkentopic’ wordt beschreven. Het is vooral mijn vriend die heel graag kinderen wilde. Ik ging daar wel in mee, omdat ik dacht dat ik in the end wel kinderen wilde, maar daar zat weinig echt gevoel in (o jee, dat klinkt nu wel heel apathisch). En nu ben ik ongelooflijk blij met mijn eerste en zou ik iedereen die twijfelt over een kind aanraden om het gewoon te doen.
Ondertussen is ons kind 2,5 jaar oud, en wil mijn vriend heel graag een tweede. Ik voel opnieuw geen kinderwens, al heb ik ergens wel met hem ingestemd ‘dat het er ooit wel eens van komt’. Maar als ik tijdens een ochtendrush met één balorige peuter heb te dealen, dan vraag ik me wel eens af hoe ik dat zou doen als daar nog ergens een tweede baby/peuter/kleuter zou rondhangen.
Maar wat mij op dit moment het hardste tegenhoudt is de zwangerschap en de babyfase. Mijn eerste zwangerschap was verschrikkelijk en ik heb het gevoel dat ik letterlijk een jaar van de wereld was. Een heel groot deel van mijn zwangerschap was ik niet in staat om te werken, en ook mijn sociaal leven stelde die 9 maanden niet veel voor. Daarna nog 3 maanden zwangerschapsverlof, waarvan de eerste maand ook vooral gedomineerd werd door een baby met krampen en zonder dag/nachtritme, dus ook toen stelde mijn leven sociaal niet veel voor. Hoewel mijn vriend een zeer aanwezige vader is die heel veel deed (en doet) voor onze baby, zat hij na twee weken alweer bij vrienden, terwijl ik thuis op de bank zat met lekkende borsten en een huilende baby. Op zich vond ik dat allemaal niet zo erg (anders had hij niet mogen gaan:) ), maar nu ik dat weet, zoek ik een moment waarop ik mijn leven nog eens een jaartje kan ‘stilzetten’, en ik merk dat ik dat moment niet vind, deels omdat ik daar niet echt bereid toe ben. Niet echt aardig voor mijn vriend, want als hij zwanger kon worden, zou hij het zo doen. Maar dat gaat dus niet. En door mijn compleet gebrek aan kinderwens, stel ik dat moment steeds verder uit.
Ik struggle daar op dit moment echt wel mee. Enerzijds wil ik mijn vriend wel graag een tweede geven, en ik ben ervan overtuigd dat, als het kindje er eenmaal is, ik ook superblij zou zijn (en dan zou ik iedereen die twijfelt wsl zeggen: gewoon doen, het gaat zo mee door:) ). Maar anderzijds krijg ik die mentale klik in mijn hoofd niet gemaakt, o.m. omdat die zwangerschap mij vorige keer professioneel echt wel tegengewerkt heeft. En omdat ik dus ook vaak denk: ik heb mijn rust nodig! En hoewel het hopelijk een once-in-a-lifetime experience was, was ik tijdens de lockdown heel blij dat ik maar één kind had. Maar hoewel mijn vriend er ondertussen niet meer over begint tegen mij, weet ik dat het hem toch altijd wat raakt als vrienden hun tweede kindje aankondigen.
Ik zou hier nog uren kunnen doorgaan over wat voor mij de voor-en nadelen van een tweede zouden zijn, maar daar schiet niemand iets mee op. Wel heel fijn om te lezen dat hier veel mensen zijn voor wie het idee om een tweede kind nemen niet vanzelfsprekend is.
over de social skills van enigst kinderen wordt imo eigenlijk onnodig moeilijk gedaan.
En qua energie, als ik gaar ben en alles slaapt, dan ga ik niet als een malle zorgen dat we in een showroom kunnen wonen, dan ga ik ook chillen. M’n man is net zo, dat scheelt.