Het bij 1 kind houden

Zwanger en kinderen
#30

Dat laatste maakt dat ik het heel moeilijk vind om er iets over te zeggen. Hier zijn genoeg vrouwen die heel graag een kindje willen en hun rechterhand zouden geven voor een kindje. En laten we ook secundaire kinderloosheid niet vergeten; enorm verdrietig.

Ik heb er de hele avond over nagedacht maar er is ook weinig zinnigs over te zeggen. Wat je ook doet, het is namelijk goed. Mensen die geen kinderen willen, mensen die het bewust bij 1 kind houden, mensen die graag een voetbalteam willen, mensen die direct na de bevalling doorgaan voor een volgende en mensen die 10 jaar wachten. Het is allemaal goed.

3 likes
#31

Ja precies, het is allemaal goed want het is JOUW keuze, en niemand anders kan voor jou bepalen hoe iets voor je voelt.

Fijn dat er hier zo open en respectvol over een lastig en persoonlijk onderwerp gepraat kan worden!

2 likes
#32

Jaa hier ben ik het helemaal mee eens! Mijn broertje, nichtje en ik zijn echt met z’n drieën opgevoed eigenlijk, waren heel veel samen en zie haar nog steeds als een extra zusje, ondanks dat ik haar nu minder zie dan m’n broertje. Maar zeker als je het gaat hebben over dingen als zieke ouders, ik durf echt wel te zeggen dat als at nu zou gebeuren wij daar gewoon met z’n drieën samen in zouden staan, ook al zou het niet gaan over mijn biologische ouders.

4 likes
#33

Ah ik vind het altijd zo naar als zulke dingen gezegd worden, zeker in een topic wat om bewust bij 1 kind houden gaat. Er wordt zoveel afgeschoven op enig kind zijn terwijl er ook opvoeding en karakter is :frowning:

16 likes
#35

Ik heb nog geen kinderen. Maar mijn vriend en ik hebben al besproken dat we er maar een willen, als dat kan. Tenzij het natuurlijk een tweeling is.

Wij zijn beide introvert en hebben onze eigen tijd nodig. Dus ook voor de rust zou er maar een willen. Ik merk dat wanneer wij dit bespreken met anderen dat ze het raar vinden. Alsof je of geen kinderwens mag hebben of direct 10 moet willen.

3 likes
#36

Er wordt gevraagd ‘hoe staan jullie hierin’ dus ik geef gewoon m’n mening. Ik zeg toch ook dat het aan opvoeding kan liggen.

#37

Ik ben enig kind en heb nog nooit in mijn leven nagedacht over de begrafenis van mijn ouders… daar denk ik helemaal niet overna? Ja oké ze krijgen minder grote cadeaus als ze 50 of 60 worden omdat ik de cadeau uitgaven niet kon delen :stuck_out_tongue: maar dat was echt het enige nadeel. Maakte op vakantie juist heel snel vriendjes maar kan ook heel goed alleen zijn.

Om even wat tegenwicht aan de andere verhalen te bieden :slight_smile: ik vond het super prima en het juist altijd heel leuk met z’n drietjes!

18 likes
#38

Mijn zoontje is 9 maanden en ik heb het hier toevallig van de week met mijn man over gehad. Op dit moment vinden wij het met 1 kind ook goed zo. Het zwanger worden was moeilijk (uiteindelijk gelukt met hulp van medicatie), daarna veel controles in het ziekenhuis door een aangeboren afwijking bij mij en nu hij er eindelijk is voelt het wel prima zo. Ik weet niet of ik zin heb om daar nog een keer doorheen te moeten.

1 like
#41

Misschien niet inderdaad, dit is in ieder geval hoe ik er nu over denk. Maar misschien dat het bij jou ook wel weer veranderd als je kindje wat ouder is? Je kunt het misschien nooit met 100% zekerheid zeggen.

1 like
#42

Ik lees best veel dat sommigen van jullie zich zorgen maken om het regelen van een eigen begrafenis als je maar 1 kind hebt, maar er kan altijd wel wat gebeuren waardoor er maar 1 kind zulke zaken moet regelen (ruzie met een kind of emigratie). Dat soort dingen heb je niet in de hand

11 likes
#44

@Vaiana en de rest,
Ja helemaal mee eens. Ik ben de oudste van 5. Een aantal van mijn jongere broers/zussen hebben autisme waardoor ik véél minder aandacht kreeg en frustraties vaak op mij werden uitgewerkt (“waarom doe jij zo lastig? we hebben het al zo moeilijk met broer en zus”). Ik heb hier problemen aan over gehouden.

Ook nu op latere leeftijd is het zeker nog niet super. Een zus heeft alle contact verbroken en woont in het buitenland, met een andere kom ik niet zo goed overeen. Met de andere twee heb ik wel een goede band, maar doordat ik de oudste ben, wordt er ook veel verantwoordelijkheid op mij gelegd om hen te helpen met hun problemen, als een soort tweede therapeut, terwijl ik zelf nog met een aantal zaken worstel.
Naar een begrafenis/erfenis toe heeft mijn moeder nu al mij aangesproken dat ze wil dat ik dit allemaal ga regelen… Ik zie dit niet zitten, maar geen van mijn andere broers/zussen zou het ‘kunnen’ dus heb hier ook geen keuze in.

2 likes
#45

Even vanuit een enigskind. Het enige waar ik tegen op zie is als er iets met mn moeder is dat ik dat dan allemaal “alleen” moet regelen.
Voor de rest vind ik het helemaal prima. Ik wou vroeger altijd een broer , maar ik denk als ik een broer of zus zou hebben met dezelfde genen/karakter dat dat helemaal niet zo leuk was geweest.
Het enige is dat je dan als kind altijd iemand hebt om mee te spelen ipv dat je mensen moet vragen. Maar goed het kan ook zijn dat broers/zussen totaal verschillend of ouder of veel jonger zijn en ze elkaar misschien niet liggen. ( is dit nederlands?..)

2 likes
#46

Ik denk ook niet dat het een goede reden is om voor een 2e te gaan, omdat het anders zielig is dat er later iemand in zijn eentje een begrafenis moet gaan regelen. Ik snap dat dat lastig is, maar dat lijkt me niet de juiste insteek.
Ik wilde zelf altijd meer kinderen, maar ik kan me goed voorstellen dat mensen het bij 1 kind houden.
Ik heb 2 zoontjes en ik heb geen idee of ze later een goede band met elkaar zullen hebben. Dat hoop ik uiteraard wel, maar ze zijn ook zo verschillend dat ik me ook kan voorstellen dat ze allebei een eigen weg zullen kiezen, en dat is ook oké. Het is echt geen garantie dat wanneer je een 2e kind hebt, dat het ook ‘leuker’ voor het eerste kind is.

2 likes
#48

Herkenbare verhalen! De eerste jaren nadat mijn dochter werd geboren dacht ik ook dat ik het daarbij wilde laten, mijn kinderwens was immers al vervuld en ik was zo dankbaar dat ik een gezond kindje mocht hebben. Inmiddels 5 jaar later ben ik toch met de pil gestopt en zou ik graag weer zwanger worden. Wel vind ik het nu extra spannend of (mocht ik uberhaupt zwanger worden) of alles goed zal gaan met het tweede kindje, of het wel gezond zal zijn. Die angst had ik minder met mijn eerste, maar het voelt alsof het nu meer consequenties zou hebben op ons gezinsleven. Een soort ‘count your blessings’ gevoel, waarom wil ik meer als nu eigenlijk alles goed is.

#49

Zoals ik hierboven ook al zei: er wordt gevraagd ‘hoe staan jullie er in’. Dit is hoe ik er in sta. Als supermercado niet voor een 2e wilt gaan is dat toch prima. Lijkt me dat iedereen z’n mening/visie hierop toch mag delen? Of mag je hier alleen posten als je niet de wens voor een tweede/meerdere kinderen hebt? Wilde verder niemand kwetsen ofzo met mijn visie erop, anders verwijderd ik m’n bericht wel.

2 likes
#51

Huh, wat? Als je dat soort karaktertrekken als ouder gaat afschuiven op het wel of niet hebben van broers en/of zussen, dan is het denk ik tijd om op jezelf en de gegeven opvoeding te reflecteren. Het zal zeker kunnen dat dergelijke eigenschappen bij kinderen zonder broers/zussen voorkomt, maar maakt het niet de oorzaak. Ook zullen deze eigenschappen net zo goed voorkomen bij mensen met broer & zus.

Ik ben overigens zonder broers & zussen opgevoed & kan prima voor mezelf opkomen, ook kan ik goed omgaan met het overlijden van mijn vader. Ik denk daarbij ook niet dat je verdriet met verdriet kunt vergelijken, ook niet als het om hetzelfde verlies gaat. De ene gaat daar toch anders op reageren dan de ander. Of dat nu komt om de opvoeding, je karakter of de band die je met de overledene had.

8 likes
#52

Ik heb zelf wel broers/zussen maar denk dat het soms wel te rooskleurig wordt geschetst dat je dan altijd een veel gezelligere jeugd hebt hoort. Het had me saai geleken om alleen met m’n ouders op vakantie te gaan en vond het leuk om met ze te spelen, maar als ik kijk naar hoeveel ruzie wij hadden vroeger tussen de kinderen en dat het me zelf nog weleens steekt dat zij meer aandacht krijgen dan ik (terwijl ik volwassen ben), tja. Dan is er net zo goed iets voor te zeggen om wel alle aandacht te kunnen schenken aan één kind als ouder. Uiteindelijk is het het belangrijkst waar jij je als ouder goed bij voelt denk ik. Een kind kan ook prima de sociale contacten halen uit vriendjes/neefjes/nichtjes denk ik!

4 likes
#53

Het lijkt me inderdaad dat je als eerste kijkt of je er zelf de energie voor hebt en zin om alles voor een tweede keer te doen. (Heel kort gezegd)
Het is niet de vraag of het leuker is om wel/geen broertjes of zusjes te hebben want elke situatie is uniek. Je weet niet beter. Dus als je het zelf ziet zitten kun je kijken of het lukt. Zo niet, wacht je tot dat moment misschien nog gaat komen. It’s all good.

1 like
#54

Wij hebben maar één dochter, zij is nu 9 jaar. Er was in mijn hoofd wel altijd een kinderwens maar dat gevoel kwam nooi. Nu heb ik helaas ook een lijf wat niet meer meewerkt.
Ik heb mijn gevoel uitgesproken naar mijn man en een hebben toen besloten het te laten rusten tot ze op school zou zitten.
Maar die tweede kinderwens kwam niet! We zijn zo blij met zijn drieën.
Onze dochter kan goed alleen zijn en is best introvert. En ze zegt zelf ook vaak genoeg dat ze blij is dat wij maar met zijn drieën zijn. (Als ze bij vriendjes is gaan spelen)
Wij vormen met zijn drieën een driehoek, en dat is de sterkste vorm :wink:
Ze is ook heerlijk rustig, slaapt altijd goed en is makkelijk en luisterd goed.
Zul je net zien dat nummer twee en druk kind is :face_with_hand_over_mouth:

Ze sport graag (hockey turnen en karate) en dat kunnen we me een kind ook betalen.
Vakantie is makkelijk en goedkoper. Ze kan bij ons op de kamer, alles past makkelijker in de auto Hahah

En werkelijk waar, ik heb een vriendin met 3 kinderen en die zei: ik ben vaak jaloers op jou, één kind en dan ook nog zo lief als … :slight_smile:

12 likes
#56

Dit dus. En daarnaast geven broers en zussen je geen garanties. Mijn zus en ik hebben al 10 jaar geen contact met mijn broer.