Het gaat er meer om dat je dan als kind in je eentje het verdriet moet dragen en alles moet regelen en dat is echt heel zwaar. Maar goed of mensen met broers en zussen het daarin gemakkelijker hebben hangt gewoon af van de situatie. Ik vind het persoonlijk (en als iemand die veel met nalatenschappen te maken heeft) niet echt een reden om meerde kinderen te moeten willen.
Een ding is zeker: je kunt in ieder geval geen ruzie krijgen over de erfenis. 
Qua praktische zaken:
de begrafenisondernemer/verzekeraar bellen, rouwkaarten versturen, naar de notaris en naar de bank, huis ontruimen en eventueel verkopen, alle bedrijven waarvan je post ontvangt/een abonnement hebt/etc. aanschrijven (de meeste mensen hebben zo’n 30-50 bedrijven waar ze ‘iets hebben lopen’) met de mededeling dat je bent overleden en of ze alles willen stopzetten (en daarna nog een keer want bijna nooit gaat dat in 1x goed), aangifte inkomstenbelasting jaar van overlijden en soms van het jaar ervoor, aangifte erfbelasting, alle online dingen afmelden zoals sociale media.
Veel mensen zijn met alles afwikkelen wel een half jaar tot een jaar bezig en dat is onder normale omstandigheden.
(Uiteraard kun je dit ook uitbesteden aan mij tegen mijn op dat moment geldend uurtarief 
)
Maar goed nog steeds geen reden om extra kinderen te ‘nemen’ wat mij betreft. Ik snap alleen wel dat enig kinderen op zo’n moment zeggen: het was fijn geweest als ik broers of zussen had. Want dit is natuurlijk nog niet eens het emotionele gedeelte.
*sorry ik ben echt een weirdo. Ik vind het heel leuk om dit te vertellen.
Ik riep vroeger dat ik zeker 2 kinderen wel een perfect plaatje vond. Toen de eerste was geboren heb ik meteen gezegd dat ik dit nooit meer ging doen. Zwanger zijn, ik vond het echt een hel. En die baby huilde continue. Ik had er echt niks mee. Dit kwam na een tijdje wel, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik echt nooit meer zwanger wilde zijn. Daarna ook omdat mijn dochter en ik zo’n hechte band hebben, daar zou een eventuele 2e nooit tussen kunnen komen.
Het lot besliste anders. En over een paar weken krijgen we nummer 2 en nummer 3. Van mij had het niet gehoeven, maar ze zijn meer dan welkom en geliefd. Maar als ik kijk naar mijn gezin, is meer kinderen geen garantie op een liefdevolle band later. Ik zie 1 broertje regelmatig. En we zijn met 5 kinderen thuis. Dat is geen heel erg goed percentage
Maar een “enig kind” is bij een overlijden toch niet echt alleen???
Als ik nu kijk in mijn omgeving wie er helpen bij een uitvaart zijn dat nooit alleen maar de kinderen. Vrienden rest van de familie etc…
Ik vind de fase waarin iedereen vraagt “wanneer komt de tweede” ook zo lastig.
Die zijn we nu wel voorbij. Maar doe maar gewoon niet…
Of, “maar één kind is zo kwetsbaar”
Oh ja dus je verdriet bij het verlies van een kind is minder erg als je nog een kind hebt? Que???
Ik ben nu zwanger van onze eerste maar ben al bij mensen aan het droppen dat de kans groot is dat het hier ook bij blijft. Dan hoef ik dat gezeur straks in ieder geval niet meer aan te horen hopelijk. 
Ik was er vroeger van overtuigd dat ik twee kinderen wilde, omdat ik zelf een mega goede band heb met mijn zus. Dus dat zag ik als vanzelfsprekend. Maar zoals hier al vaak benoemd weet ik inmiddels dat je zo’n band gewoonweg niet kunt afdwingen of vanzelfsprekend is.
Ik weet ook niet zo goed wat ik van het hele zwanger zijn vind. Zit nu in week 30 en fysiek is het zwaar, maar vooral mentaal vind ik het wel echt een ding. En ik denk dat ik ook een leuker mens (en moeder) ben als ik lekker blijf werken en dan al mijn aandacht daarnaast aan onze zoon kan geven. Ik zie om me heen dat werken/gezin/sociaal leven gewoon een stuk zwaarder is met 2+ kinderen.
Kortom; ik ben er nog niet helemaal uit en ik heb ook geen idee wat mijn lijf en hart straks willen. Maar voor nu ben ik al heel blij als we straks 1 gezonde en hopelijk gelukkige zoon op de wereld kunnen zetten.
Oh my lord 
Hier houden wij het ook bij 1 kind. Wegens medische redenen is het niet verstandig om nog een kind te krijgen. Maar anders waarschijnlijk ook deze keuze gemaakt. Ik vind het wel goed O met 1 kind. Meerdere kinderen lijkt mij heel veel energie kosten, weet niet of ik dat kan.
Mijn zoontje heeft een neefje waar hij 4 jaar mij scheelt die ook enig kind blijft en hij ziet mijn zoontje wel als een soort broertje.
Ps: blij dat ik overgestapt ben naar dit forum, het andere vervangende forum voor EGF was wel erg stil.
Ik heb zelf geen kinderen en kan niet uit ervaring praten, maar ik denk dat je je absoluut niet schuldig hoeft te voelen als je het bij een kind houdt. Je weet simpelweg niet hoe het leven loopt. Veel mensen die veel waarde hechten aan broertjes en zusjes gaan er direct vanuit dat ze ook een leuke warme gezellige band zullen hebben. Daar is uiteindelijk geen garantie voor. In mijn geval (geen enigskind, maar fors leeftijdsverschil met broertje/zusje) heb ik mensen om me heen die dichterbij voelen dan mijn broertje/zusje.
Ik vind dit een interessant onderwerp en zelf ben ik nog in dubio. Eerst dacht ik altijd minimaal 2 inderdaad want dan hebben ze inderdaad wat aan elkaar, maar laatste tijd denk ik ook om het bij eentje te houden. Vooral om praktische en financiële redenen.
Heel interessant topic! Wij hebben er twee maar bij beiden vrij moeilijk zwanger geworden. Weet dat ik na nr 1 echt buikpijn had bij het idee dat het alleen bij hem zou blijven. Vond dat zó zielig voor hem. Nu heeft ie een zusje van ruim 2.5 jaar jonger en ze hebben echt wel wat aan elkaar maar ik zie nu ook in dat een broertje of zusje hebben voor een kind niet alleen maar geweldig is. Dan spreek ik natuurlijk alleen over de kindertijd.
Leuk om de ervaringen van anderen te lezen, had ik 2 jaar geleden moeten lezen, had me een hoop stress gescheeld;-)
Ik vind het als enig kind echt gek om hier te lezen dat mensen dat “heel zielig” vinden… zoals @Loretje wat vind je daar zielig aan? Ga me bijna incompleet voelen
Ik probeer juist uit te leggen dat dat bij nader inzien juist niet zo is🙄 Ik denk dat het te maken heeft met je eigen referentiekader. Ik ben opgegroeid als 1 van 4 en vond het heerlijk dat ik altijd iemand had om mee te spelen en nog heb ik een redelijk tot hele goede band met alle 3. Dat wilde ik dus ook voor mijn zoontje.
Hoef je niet meteen met je ogen te gaan rollen, dat las ik er niet per se uit namelijk.
Maar ik ben denk ik sowieso even weg uit dit topic… had ik niet verwacht, maar het medelijden met enige kinderen en angst voor begrafenissen doet even wat teveel met me, dan ik van een gezellig vrouwenforum kan hebben 
geen commentaar op de discussie - goed dat die gevoerd wordt en dat alles gezegd wordt - maar het heeft een raar effect op me.
We hebben nu 1 kindje en ik twijfel heel erg. Zelf heb ik 2 broers maar voelde me ook met hen wel eens alleen… Nu heb ik alle tijd voor haar, ook tijd voor mezelf en kunnen we overal naar toe enzo. Lijkt me lastiger met 2. Alleen bij gezinnen met 1 kindje in mijn omgeving zie ik wel dat ze lastiger kunnen delen, soms echt wel alleen zijn. Voor nu is het met 1 prima.
Het mag je geen rotgevoel geven! Het leven gaat zoals het gaat toch? Als moeder van drie vind ik sommige dingen hier ook lastig om te lezen, over hoe mensen aankijken tegen het krijgen van meerdere kinderen. Maar ja, zoals mensen zoveel meningen! Maak je er vooral niet te druk om 
ik heb het idee dat dat een persoonlijkheids ding is. lastig kunnen delen. Onze dochter (is alleen) kan dat heel goed, ze is empatisch en sociaal. Terwijl ik bij vriendinnen met meerdere kinderen juist zie dat zusjes écht niet met hún speelgoed mogen spelen.
Ze is ook van baby af aan twee dagen per week naar de kinderopvang gegaan. Moest wel i.v.m. werk maar het heeft haar ook geen slecht gedaan.
ik vond het opvallend dat ik meer vrienden heb met 1 of 3 kinderen dan met 2! haha.
Ik heb meerdere zusjes/broertjes, we zijn een gezin van 7. Vroeger hadden we altijd ruzie, maar nu ben ik zó blij. We zijn bijna allemaal boven de 20 nu en we zijn echt elkaars beste vrienden. Daarom wil ik dat ook voor mijn kinderen. Wat er ook zou gebeuren, ik zou hen nog hebben. Die liefde is zo onvoorwaardelijk, zou echt niet zonder kunnen.
Ja, dar wilde ik er eigenlijk nog bij zetten. Dat t dan wel om kindjes gaat die naar de opvang gaan/geweest zijn 
. Ook niet mijn bedoeling om iedereen over een kam te scheren
Sowieso vreemd om een reden te ‘moeten’ hebben voor een tweede/derde/zevende kind. Na 1 kind was ik lang klaar maar na een paar jaar kwamen er kriebels. En zoals iedere moeder ga je dan twijfelen want ‘ik kan nooit zoveel van een volgend kind houden’ en ‘we hebben zo’n fijn ritme’ en ‘hoe doen we dat met kamers/auto/vakantie/werk’. Maar de reden waarom had geen ene fuck te maken met ons oudste kind? Als ze enig kind was gebleven weet ik zeker dat het alsnog een heerlijk kind zou zijn.