Super herkenbaar!
Mijn kind van dezelfde leeftijd had vandaag 2 kindjes te spelen en gaf aan het einde van de middag aan dat ze wel weg mochten gaan omdat hij rust wilde 
is natuurlijk zeker niet altijd zo en soms mist hij wel een speelmaatje, maar dit past denk ik ook gewoon het best bij ons als gezin dus heel fijn dat hij dat ook zo voelt
Zelfde hier met een kind van 5! Rust in m’n hoofd. Dit is ook zo’n gezellige leeftijd, ik geniet echt van het samenzijn. En tegelijkertijd is het ouderschap nu minder veeleisend, ik merk iig dat er ook echt weer meer ruimte is in m’n hoofd/leven voor allerlei andere dingen. Die ruimte probeerde ik altijd wel vrij te houden, maar nu hoef ik er geen moeite voor te doen en is het er gewoon. Daar word ik ook blij van.
Wat leuk deze herkenning, hier ook een kind van 5! Die ook heel goed aan kan geven dat ze rust wil, maar ook vriendinnetjes die hier graag komen “want lekker rustig altijd” haha.
Wij hebben 1 (geweldige) dochter van bijna 3,5 maar vanwege fertiliteitsproblemen is een 2e kindje niet gelukt. En vandaag kwam vanuit onze dochter die gevreesde vraag: Mama wij hebben geen zusje toch? Waarom heb ik geen zusje?
Ik heb haar eerlijk antwoord gegeven dat papa en ik dat heel graag zouden willen, maar dat mijn buik geen baby’s meer kan maken. Dat mijn buik stuk is. Maar dat we heel blij zijn dat zij er is, en in mijn buik heeft mogen zitten. Dat we het heel fijn hebben met z’n 3en thuis.
Ik merk dat het bij ons allemaal een beladen en pijnlijk onderwerp is, en dat ik het richting onze dochter ook niet wil wegwuiven alsof het ons niets doet. Maar ik kan haar ook niet opzadelen met de “echte” pijn. Heeft iemand hier misschien nog tips hoe dit aan een kind uit te leggen zodra ze wat ouder is en hier missch nog meer over gaat vragen?
Ik denk dat je het zo heel goed gedaan hebt! Gewoon op haar niveau een korte uitleg, en naarmate ze ouder wordt kan je dat wat aanpassen aan haar begripsniveau. Herkenbaar dat het de eerste keer even slikken is, bij mij werd dit wel veel minder na die eerste (toch beetje onverwachte) keer.
Ik mag zelf geen kinderen krijgen ivm ziekte en ik doe vrijwel hetzelfde. Soms veralgemeniseer ik het ook. Dat haalt de lading er wat af - alsof er in jullie gezin een groot probleem is - en maakt het meer iets dat gewoon bij sommige mensen gebeurt, ieders leven is anders. In jouw situatie zou ik dan bijvoorbeeld zeggen “sommige mensen kunnen zoveel kindjes krijgen als ze willen, en sommige mensen willen wel kindjes maar dan lukt het niet en sommige mensen willen geen kindjes. Bij iedereen gaat dat anders.” Zoiets. En ik vraag na een gesprekje met wat meer lading altijd of ze nog vragen heeft en zeg dat ze die altijd mag stellen. Om te voorkomen dat ze ermee zit of zelf onjuiste ideeën creëert.
Het boek “Ik vind jou lief” van Sanderijn van der Doef vond ik fijn om hierbij te gebruiken. Heb het met 4 jaar gelezen met mijn kind. Er komen verschillende gezinsvormen en situaties rondom geboorte voorbij, ook adoptie en de couveuse bijvoorbeeld. Ik weet zo niet of fertiliteitsproblemen er ook in voorkomen, maar er zit wel een hele geïllustreerde uitleg in over hoe kindjes in de buik komen en groeien die je er goed bij kan pakken.
Ik vind het heel moeilijk dat er geen 2e komt, kan dat moeilijk verwerken.
Bij ons is de reden dat mn man niet wilt (zou voor hem de 4e zijn, maar vooral omdat we een best moeilijk kind hebben, na 3.5 jaar hebben we nog steeds veel gebroken nachten en ze is heel intens. Voel me ook best vaak een gefaalde moeder hierdoor, alsof het door mij komt dat ze zo ‘moeilijk’ is.
De golf met broertjes-zusjes hebben we inmiddels (grotendeels) gehad, dat vond ik lastig, al die aankondigingen.
Maar nu ook, ze vindt het vaak nog lastig om alleen te spelen en als je dat aangeeft zoveel commentaar altijd dat 2 ook niet makkelijk is bla bla.
Weet niet wat ik hiermee wil bereiken. Moest het vooral even kwijt denk ik.