Ik was behoorlijk depri omdat ik echt een beetje op ben door alle drukte van mijn eigen bedrijf, dat van mijn vriend en prive. Doordat hij met personeelstekort zit probeer ik hem uit de brand te helpen maar loop ik mezelf voorbij. Ik zit er sinds gister echt even doorheen en ik vind het zo uitzichtloos, gewoon niets om naar uit te kijken maar elke dag hetzelfde. We zouden in januari samen 2 weken op vakantie gaan maar dat ging uiteindelijk niet, toen zouden we in mei gaan maar ook dat ketste af door hem, nu zeggen we dus al 2 maanden dat we in oktober gaan maar ik heb gewoon het gevoel dat het weer niks word en daarom heb ik voorgesteld dat ik in ieder geval iets voor mij alleen ga boeken in september want als ik het afwacht en het weer in de soep loopt, na oktober is het nergens meer lekker weer (althans niet waar ik dan heen wil).
In september is er een groot festival waar hij dus DE vakantie van wil boeken (ik betaal voor mezelf btw), dus dat kan niet eerder worden geboekt.
Hij belooft dat het goedkomt maar ja been there done that, hij wil niet dat ik weer alleen ga dus kwam hij zelf met het idee om eind september dan een week weg te gaan naar Griekenland ofzo 
Ik was hier zelf niet opgekomen maar ik mag nu dus iets leuks gaan boeken yeah eindelijk (het word onze eerste vakantie). Nu heb ik vast een gin tonic genomen en een watermeloen ijsje om in de sfeer te komen 
tl;dr Mijn vriend stelt onze vakantie samen steeds uit vanwege zijn bedrijf, maar ik mag nu een tussenvakantie gaan boeken voor eind september, hier kwam hij zelf mee 
Toen ik bezig was, zag hij een heel filmscenario voor zich, dus vertelde hij me dat hij een film wilde maken op de locatie waar ik al super veel gefotografeerd had. Ik reageerde toen heel positief, want dat vond ik leuk. Uiteindelijk waren mijn fotoās af, super goed gelukt, ik helemaal trots. En hoe meer hij over de film begon die hij wil gaan maken, hoe meer weerstand ik begon te krijgen. Want eigenlijk voelde die plek als āmijn plekā, gezien ik er al zoveel ben geweest en het hier zo goed als onbekend is. Alsof hij aan āmijn kindjeā zat. Which is bullshit, I know. Lekker kinderachtig van mijn kant. Dus nadat hij gister op zoek ging naar actrices, merkte ik dat het me echt dwars begon te zitten, dus besloot ik het te vertellen aan hem. Hoewel mijn moeder nog zei dat ik dat niet moest doen. Conclusie, ik heb het allerbeste vriendje ooit. Hij reageerde zo begripvol op mijn kinderachtige gedachte. Hij zei dat hij het begreep en met zān project zou kappen als ik dat zou willen. Uiteraard gezegd dat ik dat echt niet wil en dat hij echt moet doorgaan ermee en ik alles wil weten en horen. Dat ik het alleen gezegd had, omdat ik niet wil dat mijn weerstand groter zou worden en als ik het uitspreek het ruimte krijgt, zodat het na een tijdje (hopelijk) wegtrekt. Hij zei na het gesprek dat hij zo blij met me was en dat hij het moedig van mij vond om er eerlijk over te zijn en hij is zo lief 
Kom ik aankakken met mān kinderachtige gedachte en dan reageert hij zo begripvol. Wat moet die man met mij
