Hoewel ik dit niet altijd laat blijken, mag ik echt in mijn handjes knijpen met mijn vriend. Ik zit al een aantal maanden thuis met overspanningsklachten, depressiviteit en verergering van mijn chronische pijnen wat dus mentaal nog eens een schep bovenop is.
Hoewel ik soms echt niet te hanteren ben en zomaar ga huilen, boos wordt of gefrustreerd raak en echt geen land mee te bezeilen ben, is hij wederom rustig gebleven, heeft de vaatwasser uitgeruimd en het beddengoed verwisseld en laat me gewoon ff in mijn eigen ruimte. Nu heb ik weer spijt dat ik zo kattig tegen m deed maar hij zei gewoon heel droog ‘ach, kan je niks aan doen en vanaf nu kan het alleen maar beter gaan en ik zou niet in jouw schoenen willen staan dus ja dan maar de last voor je verlichten’