Ik heb even een dipje.
Ik snap niet waarom het mij niet " lukt". Ik wil verdorie ook gewoon eens leuk daten, ergens naar toe werken, iets samen plannen wat ook echt doorgaat. Ik wil een keer samen kerst vieren, op een zondag samen wandelen of naar de ah eten uitzoeken.
Er komt nu weer een mijlpaal aan die ik buiten,vrienden en familie, alleen vier. Tuurlijk ben ik heel blij met mijn vrienden en familie maar het is toch anders.
Dipjes zijn begrijpelijk 
ik mag van mezelf me dan even slecht en zielig voelen en daarna probeer ik me vooral te focussen op wat ik wel heb. En ik denk altijd aan het idee dat dingen binnen een jaar soms totaal kunnen veranderen! (Niet dat ik daar voor mezelf echt in geloof, maar het biedt wel kansen 
). Sterkte!
Er zijn mannen (en ook vrouwen) die totaal niet van whatsapp houden. Dus hier zou ik eigenlijk geen probleem mee hebben. Prima toch juist dat het face-to-face wel erg gezellig is?
Mijn leukste date was een taartje doen in 1 van mijn favo restaurants, daarna wandelen en - ironisch genoeg - afsluiten met de Mac, maar dat is anders. Het voorstel was toen niet âLaten we naar de Mac gaanâ.
Ik zou voor date advies even naar het date topic komen!
Daar kan ik nog niet inđ©
Anders doe je het in het wat je even kwijt wilt-topic!
Het is fijner als dit topic echt alleen gaat over de vervelende dingen van single zijn.
@TheOne Ook hier begrip. Je dipje is ook best gerechtvaardigd. Sterkte!
Ik word steeds heen en weer geslingerd tussen nadenken/uitpluizen waarom ik nog single ben en het proberen los te laten. Dan ga ik artikels lezen als dit: klik
En dan denk ik: oja, ik ben inderdaad wel erg onzeker over mezelf, en denk idd snel âwat moet deze man met mijâ, en mân ex-date zat ik er misschien ook veel te bovenop/wilde ik te graag. Zoek ik eigenlijk wel mannen uit die bij me passen, of mannen die een bepaald lijstje afvinken waardoor ik ze graag wil. Wat is eigenlijk het verschil? Voel je dat? Of is dat puur rationeel? Moet ik op mân ratio afgaan of op mân gevoel? Moet ik eens proberen om date te gaan met iemand die ik miss niet helemaal zie zitten. Wat is WIJSHEID?
Misschien dat jullie al moe worden van dit te lezen, ik word iig al moe van mezelf. Ik wil het gewoon even laten allemaal, en er niet meer zo over nadenken, maar het gewoon laten gebeuren (of niet). Maar dan bekruipt me toch ook het gevoel van: shit, ik ben al 4 jaar single, al mijn familie/vrienden zijn opgehokt en hebben elkaar. Ik ben maar alleen. Er speelt ook veel schaamte mee.
Nou, lekker onsamenhangend bericht weer. Maar ik merk dat mijn stemming hierdoor ook erg fluctueert. Ik voelde me afgelopen dagen best weer even goed/hoopvol doordat ik wel een eventuele leuke man had ontmoet via Tinder, maar bij nader inzien bleek dat toch niet echt een match en dan val ik weer terug in dat âik ben weer alleen, ik zal nooit iemand ontmoeten met wie het werkt, ik moet weer alleen op vakantie, iedereen vind mij een zielig gevalâ. En dan raak ik mezelf weer meer kwijt in sombere stemmingen. En ik schaam me ook om toe te geven dat liefde/relaties dit bij me teweegbrengen.
Oja, wat ook niet helpt is dat mijn 5-jaar jongere zusje bijna gaat trouwen en ook gaat beginnen aan kinderen. Opmerkingen als âoooh, misschien loop ik volgend jaar april al wel met een dikke toeter!â steken me zo erg. Ik probeer het haar te gunnen, maar het steekt.
Ik herken dit heel erg. En ik denk dat het vele nadenken erover funest is. Een vriendin zei laatst âje denkt veel te veel, ga het voelenâ en dat klopt wel. Ik denk het bij wijze van spreken helemaal kapot. Van te voren heb ik alles al doordacht en alle punten waarop iets mis kan gaan zijn al voorbij gekomen.
Ik merk dat ik het nog meer doe als ik niet lekker in mijn vel zit. Ik zie vriendinnen met goede en leuke relaties die ook nog eens zwanger worden (hoe durven ze ;)), mensen die net uit een relatie van tien jaar komen en meteen weer iemand vinden etc etc. En dan wil ik ook ZO GRAAG dat er iemand thuis op de bank zit en ga ik weer nadenken waarom ik dat niet heb. En zo gaat dat de hele tijd door. En dan heb je het er met iemand over en die zegt dan âjouw tijd komt nog welâ of âje moet ook niet te veel gaan zoeken, je komt hem/haar vanzelf tegenâ. En dan gil ik het uit van frustratie want rot op zeg. Terwijl ik weet dat ze het goed bedoelen, maar lekker makkelijk praten als je al jaren een stabiele relatie hebt.
Goed, een warrig verhaal en helpend is het niet, maar ik wil vooral even zeggen dat ik het herken. En ik hou niet van knuffels geven, alleen als het een leuke man is 
maar ik geef je toch een virtuele knuffel!
Dit moest ik even horen, dankje! Ik was vandaag mezelf echt compleet aan het afstraffen, dat ik ook alles verkeerd doe, en dat het wel logisch is dat ik alleen ben, zéker als ik dat soort artikels lees want ik ben inderdaad niet stabiel genoeg om een relatie te mogen hebben. Ik vind soms de grens tussen zelfreflectie en overdreven zelfkritiek zo dun en ik raak snel uit balans. Maar je woorden hebben me getroost, dankje.
Ik denk soms ook dat het niet eens het alleen zijn is wat me dwars zit want ik kan dat heel goed (hoewel dat soms jammer is, tuurlijk), maar meer de conclusie die ik eraan verbindt: zie je, er is iets grondig mis met mij. Ik weet al jaren dat ik veel te negatief over mezelf denk en ik wil dat ook graag verbeteren, maar het is moeilijk. Dat denkpatroon zit zo diep in mij. Maar bedankt voor je woorden, waardeer het erg!
En dit klopt heel erg ja. Ik vind de stress die dit onderwerp mij geeft soms zo onverdraaglijk dat ik zo blij ben als ik mogelijk iemand gevonden heb die âprobleemoplossendâ gaat zijn, en dan komt de stress weer hard terug als dat niet zo blijkt te zijn. Maar ik moet beter een manier zoeken om er niet zo gestresst over te zijn.
En @lijnewiets, bedankt voor de knuffel-uitzondering haha. Ik denk inderdaad dat je vriendin gelijk hebt, maar makkelijk is anders. Hoewel⊠misschien is het juist makkelijk! Al die energie die ik gestoken heb in dat overdenken, en wat heb ik ervoor teruggekregen haha.
Ja ik heb er ook even aan toegegeven en toen was het wel weer oke. Ik zit soms zo te spelen met het feit dat ik al âouderâ ben. Zo van oke ik ben pas 31 of oke ik ben al 31.
En ik ben indd altijd degene die het hardst roept dat over een jaar of 2 alles anders kan zijn, maar soms ben ik dat zelf even kwijt.
Bedankt! Ik ga wat vaker meelezen/meeposten hier
Mân moeder begon dit weekend een heel gesprek over dat ik echt meer moest gaan daten, want ik âheb alles nu wel op een rijtje, alleen een leuke man mist nogâ. Tuurlijk zijn er momenten waarop ik een vriend mis, maar mijn leven voelt echt niet incompleet zonder een relatie?
Ook begon ze erover dat ik later toch ook kinderen wil, dus dat ik maar wat minder kieskeurig moet zijn. Ik ben 24. (side note: ze heeft het zelf als vervelend ervaren dat ze op haar 35e pas haar eerste kind kreeg, omdat ze mijn vader op haar 33e pas had ontmoet).
Ben nu de afgelopen dagen toch meer bezig met die opmerkingen dan ik van tevoren had gedacht en zit echt te twijfelen of ik niet inderdaad tĂ© kieskeurig benâŠ
Nee dit is een lekkere boodschap naar je kind toe. âIs je vader jouw held, ja? Ik vond hem middelmatig, maar ik wilde nou eenmaal kinderen, dus daarom werd hij het maarâ
Nou echt??? Een op de drie huwelijken eindigt toch al in een scheiding, dus kan je net zo goed met de eerste de beste gozer aanpappen!
Ik las dit en vond het hier wel passen:
"But ⊠itâs not just the timetables we need to get away from, but the goal itself, I think. âOne day you will find someone,â sounds comforting, but the reason it doesnât lay fears to rest is because we are all smart enough to know itâs not necessarily true.
My aunt is over sixty, never married, and never, so far as I am aware, ever even had a great romance. She dated a lot, but never clicked and now seems to have given up. My mentor is over seventy, divorced her asshole husband more than half her life ago and has never found anyone since.
We all know women (and men) like these. And because we know them, we know that âone day you will find someone,â is just ⊠hogwash. Because sometimes you just ⊠donât. Or sometimes you do, but he turns out to be a cad. Or you do and the universe rips you apart in the most unfair way possible. And because society has us so fixated on finding âour other halfâ or whatever, we view these women as cautionary tales.
But âŠ
My aunt trains dogs. Her schipperke is the national champion for his breed. She spent so much of her life as a librarian, nurturing the love of books in kids, myself among them. I ride horses because of her, and itâs one of the very few things I do that makes my soul feel at peace.
My mentor is one of the best criminal defense attorneys in her state. She has devoted her life to fighting to ensure that everyone gets a vigorous defense. Because of her countless people have had the opportunity to turn their lives around. Because of her, theyâve had a life to turn around. Because of her, the prosecution and the police in her jurisdiction are forced to behave ethically and adhere to the rule of law. Sheâs still, even now fighting to abolish the death penalty. Itâs because of her that I am pursuing the life I am.
These womenâs lives are not nothing. In fact they are a whole lot of something, and it makes my heart hurt that I ever, in my dark 3 amâs, thought of their lives as something to be avoided at all costs.
So love your family, your friends, your pets, your gardens. Love your job or your hobby or your raison dâ etre , whatever it is. Love sunsets and the smell of rain and yourself , and donât love these as something to do as a placeholder until the buzzing, romantic love comes, but love these as things worth loving all in themselves.
Itâs fucking hard some days. The dark 3 amâs still come sometimes. But most days, I am so much more at peace knowing that I am not incomplete or waiting, but that my life, if it ended today, is worth it because of the platonic, familial, friendship love I have shared. And if the other kind does come someday, thatâll be nice, but it wonât make any of the others less. Itâll just be caramel sauce on a sundaeâtasty and wonderful, but the sundae was perfect without it too."
Ik heb zoân zwangere collega die aan mij vraagt of ik kinderen wil. Dan zeg ik: âJa, misschien welâ. Zegt zij: âNou dan moet je maar snel een vriendje gaan zoeken want dit zijn je vruchtbare jaren!â
Ja duh. Thanks voor de reminder!
Waar heb je dit gelezen? Ik wil meer van dit soort dingen lezen 
Het is zo waar wat er staat, goede reminder. Hoe vaak wordt iemands leven als âminderâ bestempeld, of iets wat een complete tragedie, onsuccesvol. Super scheef eigenlijk.
Ik voel wel alsof dit vaker op vrouwenlevens wordt bestempeld, maar dat is misschien ook mijn eigen bekrompenheid.
Het steekt ergens wel een beetje, want ik zou wel graag zoân partnerschap willen. De bevestiging dat dat helemaal geen garantie is vind ik best lastig. Al is dat mogelijk omdat ik momenteel in zoân dip zit met alle huwelijken die ik om mij heen heb.
Inderdaad! Of een kindje adopteren of zo. En het had ook maar zo kunnen zijn dat ik onvruchtbaar ben, dan kun je ook iemand kwetsen met zoân opmerking.
@ellegirltalk Al moet ik wel zeggen dat het ook echt geen heel intelligent persoon is maar oké. Dat je hiermee geen zelfvertrouwen aanboort moet je toch wel érgens aanvoelen lijkt me. Maar leuk antwoord inderdaad, dat snoert ze vast de mond!
Ik zie wel vaker staan dat een partner hebben geen doel moet zijn en dat je ook een volmaakt leven hebt als je altijd alleen blijft.
Ik vind het goed dat er aandacht wordt besteed aan tevreden single zijn en dat ben ik het grootste gedeelte van de tijd ook, maar het idee dat ik nooit een partner zou vinden vind ik echt vreselijk en ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit zou kunnen accepteren.
Eens. Ik vind het fijn dat anderen soelaas vinden in het lezen van zoân stukje, maar mij staat het juist tegen. Bagatelliseert de wens voor een partner een beetje voor mijn gevoel.
Ik heb een vriendin en die is met mij heel lang single geweest, en heeft nu een hele leuke jongen ontmoet die ze inmiddels ongeveer een jaar kent en waar ze ook zoân 8 maanden een relatie mee heeft. Heb er van staan kijken hoe snel zij geswitcht is van âOh, ik mis het zo om iemand te hebben om bij thuis te komenâ naar âik denk dat je je eerst maar gewoon 100% ok moet voelen met het alleen zijnâ (tegen mij). Kort geheugen haha.
Wat mij ook heel erg kwetst binnen mij vriendengroep is dat er recent twee vriendinnen na lange relaties âgedumptâ zijn (waarvan 1 ook echt op een rotmanier) na hele lange relaties (6 en 10 jaar). Beiden hebben ze 2 maanden later (!) een nieuw persoon ontmoet en daar daten ze nu beiden al zoân half jaar mee ofzo. Alle vriendinnen kirren dat het zooo leuk en fijn voor ze is, en goh het is ze zo gegund na al dat verdriet. Wat natuurlijk ook zo is! Maar waarom krijg ik dan de âjoh, een relatie komt wel/zoek er niet zo naar/wees ok alleenâ-speech? Omdat ik niet een lange relatie verbroken heb? En mijn verdriet om misgelopen date-situaties is te min?
Het zorgt er ook een beetje voor dat ik minder connectie voel met mijn vriendinnen, voel me wat buitengesloten.
Ook heel herkenbaar! Vooral mensen die uit lange relaties komen en dan binnen no-time weer iemand vinden. En iedereen maar blij voor ze zijn, terwijl je denkt: hallo, was ik niet eerst aan de beurt? 
Ik moet zeggen dat mijn gevoel wel even worst versterkt omdat mijn scharrel appt dat hij serieus aan het daten is met iemand.