Ik heb geen idee of dit helpt, maar misschien zou je het anders kunnen proberen te benaderen. In plaats van al nadenken over “zou dit een relatie kunnen worden of niet? Hebben we allebei wel voldoende interesse?”, kun je ook een stapje terug doen en bedenken of je zin hebt in één avond een drankje doen met ‘m (of een ander soort date natuurlijk). Niets meer, niets minder. Denk je dat je een leuke avond met hem kunt hebben en heb je eventueel het reizen (misschien zouden jullie in het midden kunnen meeten) ervoor over? Dan doen, in het ergste geval loopt de date op niets uit maar heb je het wel geprobeerd. Ook al niet heel veel zin om af te spreken/voelt het niet goed? Dan zou ik het laten. Vervelend dat je de druk voelt om ‘op zoek te gaan naar’, misschien kun je af en toe een keer laten vallen in je omgeving laten vallen dat je gekoppeld worden niet erg vindt (tof dat je daarvoor open staat!).
Als je de situatie zo rationeel benadert dan ben je misschien ook niet helemaal wild van hem. Maar ik zou net als @Blarn bedenken of je wel zin hebt om ten minste een avond wat te doen met hem. Als je merkt dat dat idee je tegenstaat, dan is hij gewoon te laat. En het is helemaal oké als je niks meer gaat doen, het is niet dat je je gevoel voorbij moet gaan omdat je ‘gekoppeld bent’ of ‘al zo lang alleen’ zou zijn. Laat de rest maar kletsen.
Ik zou bijna 2 weken geleden mijn 1e date in 3 jaar hebben. Ik had het tijdstip bepaald dus hij mocht zeggen waar we heen gingen… Naar de Mac. Heel erg, maar ik ben er niet meer op teruggekomen, vind dat echt niet oké.
Weet je zeker dat het geen grapje was? Want dat is inderdaad op geen enkele manier ok als volwassen persoon…
Ja, hij meende het. Ik had eerder al gehint op een DRANKJE, dus als je daarna alsnog maccie voorstelt, heb ik geen hoop meer. Ik mocht wel wat anders voorstellen als ik wilde, maar was al 100% op hem afgeknapt. Ik heb behoorlijk positieve/motiverende reacties gekregen uit mijn omgeving en dat vind ik bizar. Ik ben 25, geen 16.
De eerste date met mijn vriend begon was ook bij mac donalds, 5 jaar later komen we daar nog steeds graag 
Je hoeft inderdaad niet meteen samen een 5-gangen diner te doen, maar er zit nog wel een gigantisch grijs gebied tussen de mcdonalds en de Librije haha. Als iemand mij als eerste date mee zou vragen naar de mcdonalds (niet als grapje bedoelt) zou ik ook wel even achter mijn oren krabben. 
Ik had geen zin om uit te leggen hoe een eerste date eruit hoort te zien en durfde eerlijk gezegd ook niet op date te gaan. We praten in ieder geval niet meer en het is goed zo.
Ik ben het zooo beu. Voel me voor niemand belangrijk. Ik voel ook de afstand tussen vriendinnen en mij groter worden. Hun levens zijn zo anders en een ver van mijn bed show.
Hoe hoort een eerste date eruit te zien dan? Ik vind eigenlijk dat je niet veel moet verwachten het gaat uiteindelijk om de jongen en niet om het eten / de activiteit.
Bij mij bestaat een date soms uit een kop koffie drinken. Vind ik juist fijn, niet veel druk erachter en een makkelijke manier om elkaar te leren kennen. Dan kun je daarna denken van ‘hé dat was leuk, laten we nog eens afspreken’ of ‘nou ja prima koffie, maar verder geen klik’.
Dat vind ik zelf een fijnere manier dan meteen naar een goed restaurant oid. Zoveel verwachtingen dan.
Ik ben helemaal voor een casual eerste date, maar als een jongen Mac (of welke andere fastfood keten) zou voorstellen zou ik ook meteen afgeknapt zijn hoor. Een beetje moeite steken in en nadenken over de plek is toch niet te veel gevraagd lijkt me, McDonalds is toch wel een van de meest aromantische plekken ooit.
Maybe its a test . Tun tun tuuuun.
Zo mee eens! Ik vind een restaurant zo’n onnodige druk meteen… haha.
En als je gewoon een drankje gaat doen, dan kan je na een half uur gewoon zeggen “joe ik ga naar huis” als er geen klik is. Wordt iets lastiger als je in een restaurant net een driegangenmenu hebt besteld ofzo
Ik herken dit wel, toen mijn relatie uitging vond ik het naast dat ik hem kwijtraakte ook heel erg dat het plan wat ik al sinds mijn 18e aanhield sowieso niet meer ging werken. Heeft bij mij ook wel echt tijd nodig gehad om dat los te laten.
Je hebt wel gelijk, alles kan, ook in die 2 jaar. Zulke dingen kun je nou eenmaal niet plannen en je kan natuurlijk ook morgen iemand tegen het lijf lopen.
Als het lukt, probeer ‘het plan’ los te laten, ik denk dat je daar op termijn alleen maar gelukkiger van wordt. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik <3
Ik dacht precies hetzelfde toen ik mijn één na laatste studiejaar in ging. Een half jaar later ontmoette ik mijn vriend. Negen jaar later zijn wij de enige in onze vriendengroep die al zolang samen is en net getrouwd 
dus ja er kan veel gebeuren in korte tijd en achteraf ben ik blij hoe het is gelopen en dat ik tijdens mijn studietijd nog geen vaste relatie had 
Ja dat idee had ik ook. Ondertussen ben ik al bijna 30, bijna 5 jaar afgestudeerd, woon ik in een mini kamer in een veredeld studentenhuis en heb ik nul komma nul uitzicht op samenwonen, trouwen, kinderen etc. Überhaupt een eigen woning zit er niet in voorlopig. 
Ik heb even een dipje.
Ik snap niet waarom het mij niet " lukt". Ik wil verdorie ook gewoon eens leuk daten, ergens naar toe werken, iets samen plannen wat ook echt doorgaat. Ik wil een keer samen kerst vieren, op een zondag samen wandelen of naar de ah eten uitzoeken.
Er komt nu weer een mijlpaal aan die ik buiten,vrienden en familie, alleen vier. Tuurlijk ben ik heel blij met mijn vrienden en familie maar het is toch anders.
Dipjes zijn begrijpelijk 
ik mag van mezelf me dan even slecht en zielig voelen en daarna probeer ik me vooral te focussen op wat ik wel heb. En ik denk altijd aan het idee dat dingen binnen een jaar soms totaal kunnen veranderen! (Niet dat ik daar voor mezelf echt in geloof, maar het biedt wel kansen ). Sterkte!