Ja dit herken ik ook heel erg. Heb een tijdje geleden gedate met een jongen die qua karakter echt perfect was. Op papier was het gewoon een enorm goede match voor mij. Ik was alleen gewoon niet verliefd/voelde fysiek geen aantrekkingskracht. Ik heb wel geprobeerd me eroverheen te zetten, maar het voelde gewoon echt niet goed en kreeg er op een gegeven moment heel veel stress van zelfs.
We hebben nog contact als goede vrienden (hij was ook niet verliefd op mij, maar vond dat geen dealbreaker. Verliefd zijn vindt hij verder niet nodig voor een goede relatie). En ik blijf momenten hebben dat ik toch weer ga twijfelen of ik geen relatie met hem aan moet gaan. We zouden best gelukkig zijn samen waarschijnlijk. En is verliefdheid dan echt nodig? Terwijl ik het natuurlijk gewoon al eens geprobeerd heb en het niet echt werkte.
Maar zoveel van mijn kennissen en oud-klasgenoten gaan trouwen, krijgen babyâs en dan denk ik: oh shit ik heb ook nog maar een paar jaar om te bedenken of ik dat ook wil. En in zoân bui ga ik dus ook mijn verwachtingen bijstellen. Terwijl ik inderdaad eigenlijk zelf ook wel weet dat dat niet de oplossing is.