Ik vind de feestdagen wel prima. Denk dat ik met kerst beide dagen bij mijn familie ben, lekker uitgebreid koken, beetje wandelen, films en boeken. Heb twee jaar geleden tweede kerstdag alleen doorgebracht en vond dat heerlijk, had allemaal eten gehaald dat ik lekker vond en films gekeken met kaarsjes aan. Oud en nieuw vier ik met twee vriendinnen en daar weer vriendinnen van dit jaar, heb wel geluk ook met een paar nog vrij pril datende vriendinnen die niet per se de jaarwisseling met hun wederhelft willen vieren.
Al moet ik zeggen: afgelopen vijf jaar had ik vier keer een vriend en ik heb het altijd (ook) met vriendinnen gevierd. En vind het wel jammer om nu te merken hoe dat voor veel vriendinnen toch anders is, of wordt. Niet eens bij speciale gelegenheden maar gewoon in het algemeen. Had de afgelopen twee weekenden toevallig ook afgesproken met groepen vrienden waar ik de enige single was en vond dat ook echt pijnlijk hier en daar. In beide gevallen waren de stelletjes vrij klef. En een van de weekenden had ik met twee vriendinnen en hun vriendjes afgesproken omdat vriendin A per se haar vriend wilde meenemen en vroeg of vriendin B dat ook kon doen omdat haar vriend het anders awkward vond, als enige jongen. En 't zijn super aardige jongens maar toen zij even eten gingen halen merkte ik direct dat ‘t zoveel vertrouwelijker werd, veel diepere gesprekken, wat ook niet gek is want wij zijn inmiddels al ruim zeven jaar bevriend en hebben met z’n drieën gewoond etc, die jongens komen er pas net bij kijken. En sowieso zijn er denk ik ook wel dingen die je wel met vriendinnen deelt en niet met je partner (oa dingen over die partner). Dus vond ‘t sowieso eigenlijk wel jammer en was ook niet echt te spreken over de’ aan wie zullen we je koppelen’-discussies terwijl ik daarvoor al had aangegeven dat ik momenteel helemaal geen behoefte heb aan daten of een relatie.
Word er gewoon toch een beetje verdrietig van hoe een paar van mijn beste vriendschappen er door veranderen. Een heel goede vriendin heb ik nu al een paar weken niet gezien (kwam eerst echt nooit voor, we wonen ook 5 min bij elkaar vandaan, sporten op dezelfde plek etc), contact via de telefoon gaat ook moeizaam omdat zij vaak pas dagen later reageert, onze laatste afspraken heeft ze afgezegd. Ik had eigenlijk verwacht dat 't wat beter zou worden als ze zou gaan samenwonen want 't speelt in wezen al sinds ze haar vriend kent, maar het wordt eigenlijk alleen erger. En wil er niet eens wat van zeggen want ik vind het 1) een beetje afgunstig klinken en zo is het absoluut niet bedoeld en 2) blijkbaar vindt zij 't zo OK, als ze zich zou aanpassen na commentaar van mij zou dat ook vrij sneu voelen. Maar vind het wel echt jammer, mis haar ook echt. En mis de tijd dat we allemaal begin twintig waren en relaties nog wat vluchtiger waren en vriendschappen 't allerbelangrijkste, voelt nu toch een beetje alsof ik als enige in die tijd ben blijven hangen.
).
