Het niet zo lekker in je vel-topic

[Maurice]

Ik zou graag advies willen over het volgende. Een vriendin van mij heeft een depressie, dit is een half jaar geleden begonnen. In het begin was ik er erg voor haar, maar na een tijdje merkte ik aan mijzelf dat ik er niet tegen kon om met haar om te gaan omdat ze steeds gemene en misgunnende dingen tegen mij zijn omdat het met mij wel goed ging. Toen heb ik besloten afstand van haar te nemen en daardoor werd ze nog bozer. We hebben een gesprek gehad na een paar maanden ze heeft haar excuses voor haar gedrag aangeboden en nu zit ik met heel veel vragen in mijn hoofd hoe ik met haar om moet gaan.

Het was een hele goede vriendin maar ik ben door haar gemene uitspraken erg gekwetst. Ik probeer haar nu 1x per 2-3 weken een bericht te sturen, dit was voorheen elke dag. Als ik vraag hoe het met haar gaat dan zegt ze nog steeds dat het niet zo goed met haar gaat. Maar ik merk aan mijzelf dat ik niet erg doorvraag erop maar reageer met: hoop dat het snel weer goed gaat. Omdat ik bang ben dat ik weer gekwetst word als ik er weer volledig voor haar ben.

Ik voel mij er wel schuldig over want ik denk, zij heeft een depressie en heeft steun nodig. Heeft iemand tips hoe met zo een situatie om te gaan?

[Mango]

Ik denk dat het goed is een bepaalde afstand te houden. Natuurlijk is het goed dat je er voor haar bent, interesse toont en soms leuke dingen met haar doet. Maar je bent geen hulpverlener, je hebt je eigen grenzen en zij hoeft jou niet mee te trekken in de misère. Goed dat je al je grenzen hebt aangegeven over hoe ze niet met je mag omgaan, depressie of niet.

[Tessje2]

Toen ik depressief was, was ik ook echt geen leuk gezelschap. Ik heb in die periode mijn vrienden en familie ook een stuk minder gezien. Voor een deel ook omdat ik er zelf op dat moment weinig behoefte aan had, maar mijn broertje had ook aangegeven dat hij het niet goed trok. In mijn diepste dal konden mensen ook niet veel doen om mij te helpen, dus die afstand was niet erg. Toen het weer langzaam beter ging dankzij therapie en antidepressiva was ik erg dankbaar dat mijn vriendinnen er nog steeds waren en toen weer closer wilden worden.

Dit is gewoon mijn ervaring, maar mijn advies zou dus zijn neem nu je afstand, ze heeft professionele hulp nodig. En probeer er gewoon weer te zijn als het iets beter gaat. Nu goed je grenzen aangeven kan de vriendschap redden en daar heeft zij uiteindelijk meer aan. Succes in ieder geval!

[Maurice]

Bedankt voor je bericht. Ik probeer nu inderdaad eens in de zoveel tijd een bericht te sturen maar ik merk nu ook aan haar dat ze kortaf reageert, ik heb het idee dat ze klaar met mij is. Ze heeft mij ook meerdere malen verteld dat ze vond dat ze het niet verdient dat ik afstand van haar heb genomen. Daardoor voel ik mij schuldig over de afstand, maar ik denk dat het beter zo is.

[1103]

Ik kan je weinig advies geven over of en in welke vorm jij nog graag met je vriendin wilt omgaan of zou moeten willen omgaan. Het is echt rot dat ze je zo heeft gekwetst en het lijkt mij moeilijk om daar zomaar overheen te stappen en verder te gaan alsof er niets is gebeurd. Ik vind het knap van je dat je de draad weer probeert op te pakken en er nog steeds voor haar probeert te zijn. Maar probeer niet in haar emoties mee te gaan en je daardoor schuldig te voelen over de afstand die je hebt genomen! Zij verdient deze ziekte niet, maar jij verdient het ook niet om je slecht te laten behandelen. Jullie verdienen het allebei om goed voor jezelf te zorgen en een leuk leven te leiden. Dat dat haar op dit moment niet lukt, betekent niet dat jouw leven op dit moment ook moet stilstaan. Het is niet alsof jullie haar pijn en verdriet kunnen delen.

Als ik vanuit mijn eigen ervaring spreek (met depressie en met somberheid/depressieve gedachten tijdens mijn burn-out), dan vond ik het tijdens sombere periodes heel moeilijk om op goedbedoelde berichten van anderen te reageren. Mijn leven was niet leuk, ik had niks te vertellen en oprecht interesse tonen in anderen was op die momenten (ongewild) ontzettend lastig. Ik vond de vraag hoe het met mij ging ook heel confronterend. Als je vriendin kortaf reageert, hoeft dat dus niet direct te betekenen dat ze klaar met je is. Ze kan ook met haar eigen emoties struggelen.

Het was wel heel prettig als iemand mij sterkte wenste en liet weten dat ik altijd bij haar terecht kon, zonder steeds aan te moedigen (voor mijn gevoel op dat moment: pushen) om ook daadwerkelijk mijn verhaal bij diegene uit te storten of steeds te reageren met hoe jammer ze het vond als ik ergens niet bij zou zijn. Een beetje afstand is inderdaad niet erg en die afstand ontstaat vanzelf als je beiden wat minder initiatief toont. Net als @Tessje2 vond ik het heel fijn om te merken dat het contact weer op gang kwam toen ik me wat beter voelde. Je zou, als je dat prettig vindt, eens in de zoveel tijd eens kunnen peilen of je vriendin zin heeft om bij je te komen lunchen, bij mooi weer aan een plas water te gaan liggen of weet ik het wat. Je hoort dan vanzelf of ze daar op dat moment aan toe is.

[S.onrisa]

Het is zwaar he:(. Ik was weer aan het opkrabbelen, maar mijn ex heeft een nieuwe vriendin en ik kan weer helemaal opnieuw beginnen nu. Misschien een schrale troost maar ik voel me precies zoals jij omschrijft.

[Schaakmat]

Is het opeens of is er een reden dat je zo overprikkeld bent? (Geluidsoverlast, stress, slecht slapen etc.)

Hopelijk is het snel weer voorbij, maar in de tussentijd doe je het lekker rustig aan.

[Bbbaby]

Al een tijdje zit ik overspannen thuis na een intens en druk jaar. Op zich gaat het wel redelijk, alleen merk ik dat deze week echt een off week is. Kort lontje, overprikkeld, alles persoonlijk opvatten. Normaliter lukt het me redelijk om mijzelf te herpakken maar deze week niet. Inclusief veel te laat naar bed, slecht eetpatroon, paniekaanvallen en heel de dag netflixen. Dit vind ik zo intens frustrerend, ik wil mij helemaal niet zo voelen en goed voor mezelf zorgen maar het lukt even niet😫.

[Pandabeer]

Het is ook zo verwarrend zo’n situatie. Voor mijn gevoel was ik verslaafd aan de relatie, ik wist op een gegeven moment wel dat het niet okay was, maar kon er niet mee stoppen. En zelfs nu de relatie voorbij is herken ik de mengelmoes van herinneringen en gevoelens. Sorry hier heb je misschien niet zo veel aan… herkende zoveel, dat ik vooral wil laten weten dat ik begrijp hoe moeilijk dit voor je moet zijn, veel sterkte!

[Teenslipper]

Dankjewel jij ook, ja het is echt een hele moeilijke mengelmoes aan herinneringen en gevoelens.

[ezw]

Ook hier herkenbaar. Soms denk ik dat ik me aanstel en dat het niet zo erg was, en soms ben ik zo boos dat ik dingen kapot wil slaan. En dan heb ik weer medelijden met hem, en hoe hij is, en dan weer met mezelf en hoe ik ben (geworden) en hoe ik gevormd ben hierdoor. En ik zou echt willen dat het meer zou voelen als een bevrijding en als een opluchting dat ik weg ben, de feminist in mij zou moeten jubelen, de wereld zou aan mijn voeten moeten liggen, maar dat is gewoon niet zo. Ik voel me leeg, onzeker, mislukt, voel veel wrok en zelfhaat en -verwijt, soms denk ik dat het nooit meer goed komt met mij. Maar volgens mij noemen ze dat trauma, en daar is aan te werken, wat ik dus ook ga doen (jij ook?)

[Krelis]

Met al dat nieuws over geweld / grensoverschrijdend gedrag krijg ik soms wel eens zo’n soort shock wat begint in m’n maag en opstijgt naar boven ‘of zoiets’ met ‘spijt/schuld’ gevoelens? herkent iemand dit?

Ik zat net een stuk van de rechtszaak van Johnny en Amber te kijken, het kwam op facebook voorbij en ineens wordt het me dan teveel en word ik boos op ‘mijn dader’ maar dat resulteert in dat ik mezelf beschuldig van ‘ik had beter dit kunnen doen of ik had beter dat kunnen doen’

[KaylaRegina]

Is het een optie om eerder op de dag (misschien zelfs sochtends) al te koken? Ik wens je veel kracht!

[Barbamama]

Herkenbaar, dit heb ik ook en daarom wil ik niks horen of lezen over het proces. Want ik had er toen bewust voor gekozen om niet naar de rechtzaak te gaan, omdat ik hem echt niet onder ogen durfde te komen.

[Vloeistof]

Ik ervaar best wel veel stress op dit moment. Zowel privé als op werk. En ik merk dat, dat echt heel erg zwaar is omdat het nu voelt alsof ik nergens een toevlucht heb. Op werk denk ik aan thuis en thuis denk ik aan werk. En dan niet positief.

Ik ben ook echt heel moe. Ook in mijn hoofd. En ik heb zaterdag ook nog eens heel de dag een sociaal uitje wat ik niet af kan zeggen. Terwijl ik het liefst uitkijk naar een weekend rust. Maar misschien brengt het ook wel afleiding

[Saray]

Waarom kan je het uitje niet afzeggen? Je moet jezelf altijd op de eerste plek zetten en als je teveel aan je hoofd hebt dan is dat toch het eerste wat je moet cancellen?

[boemboem]

Ik zit echt in een vreselijke cirkel

tw eetstoornis denk ik

Gebroken hart door een collega die ik iedere dag weer zie, hierdoor weinig eetlust. Afgelopen maanden door de situatie en hard werken 9 kilo afgevallen.

Heb overgewicht dus kan ik goed gebruiken - maar niet op een gezonde manier helaas.

Nu ga ik werken, eet ik de hele dag niet tot nauwelijks (bijv. alleen een banaan of appel). Kom ik thuis na 10 uur, want ik ben workaholic, vluchtgedrag. Fucking honger. Bestel of haal ik eten, altijd “slecht”, friet pizza sushi wok. Eet ik dat als diner en zit ik vol en voel ik me weer moe en slecht. Elke dag opnieuw.

Collega spreek ik niet buiten werk en ook niet mogelijk (elkaar op alle kanalen geblokkeerd) maar is nog steeds een van de leukste personen die ik ken (zo voelt dat nu).
Rusteloos leven, hem elke dag zien, maar ook een rusteloze gedachte dat ik hem straks in de zomer 2 maanden niet zie en spreek. Ga er eigenlijk nu al kapot aan. Vind het leven gewoon kut, al die gevoelens, niks compenseert dat voor mij.

Heb super lieve vrienden familie leuke dingen in het vooruitzicht reis veel goed salaris fijne baan waarschijnlijk promotie en nu zelfs een hele goeie date maar hoeft allemaal niet zolang ik me keer op keer weer zo uitgeput - kapot - moe - vol en tegelijkertijd leeg voel.

Moest het ff kwijt

[Saray]

En als je aangeeft dat je het moeilijk hebt op t moment, maar wel mee wil en als je naar huis wil dat je gewoon gaat? Is dat een optie?

[S.onrisa]

Ik kan je daar denk ik ook niet bij helpen, behalve dat ik precies hetzelfde heb:(. Misschien helpt het stukje herkenbaarheid een mini beetje tegen je eenzaamheid.

[Vloeistof]

Ik dacht er inderdaad wel aan om misschien wat eerder weg te gaan. We gaan ook nog uit daarna en dan hoef ik natuurlijk niet tot het einde te blijven. Maar ik hoop dat het gezellig wordt en het ook wat afleiding geeft.