Ik las vandaag de zin ‘Alcoholisme is de ziekte van ontkenning’ en dat raakte mij zo. Heb er de hele dag over nagedacht hoe dubbel de boodschap. Hoe mijn eerste liefde zoveel ontkende maar ik ook; tegenover mezelf en omgeving hoe groot zijn probleem echt was. En dat er zoveel meer mentale problemen schuilgaan achter iemand met een verslaving maar dat je er ook in meegaat om je de naïeve gedachten hebt dat door jouw liefde iemand wel gezond/lief/vrolijk zal worden ipv afsnauwend/afglijdend/negatief. Voor de pandemie leek het allemaal niet zó heftig te zijn maar misschien heb ik de voortekenen ook wel niet willen zien. Het is zo lastig met mooie herinneringen maar ook zulke nare momenten en patronen. Van manipulatie, gaslighting tot woede uitbarstingen. Alles moest wijken voor zijn mentale chaos tijdens nare momenten. Echt zo naïef hoe ik iets heb willen redden wat zo ongezond voor mij was. Ik heb zolang geprobeerd om met gesprekken iets te kunnen laten doordringen of laten veranderen wat de persoon alleen zelf kan doen.
Te vaak geluisterd naar mooie woorden in plaats van daden als daadwerkelijk hulp zoeken of afspraak maken met een therapeut. Gebruik dit forum vooral om mee te lezen maar merk dat ik zelfs hier meer de behoefte voel om te delen omdat alle verhalen of herkenbare verdrietige dingen ook een hele positieve invloed hebben gehad voor mij om ‘voor mijzelf te kiezen’ ipv in een ongezonde relatie te blijven vanwege privéredenen. Het gaat niet altijd even goed, ook omdat ik soms opgeschrikt kan worden door gemis en verlangen naar ‘de gelukkige tijden samen’ en een schuldgevoel naar dat de relatie gefaald is. Ik ben ook echt jarenlang heel gelukkig geweest met dezelfde persoon die mij emotioneel mishandeld heeft. De ups en downs hebben ook een toxisch effect, dat je verlangt naar dat het weer goed gaat en als dat gebeurt je héél snel alle nare dingen wilt vergeten. Woorden heb ik dan geaccepteerd ipv daden als therapie wat hij telkens uitstelde om een afspraak te maken e.a. het probleem te erkennen ipv kleiner te maken. Het is zo jammer want ik weet oprecht niet of de problemen echt groter waren dan de relatie. Helaas wel als je niet bereid bent om hulp te zoeken en in daden laat zien dat je bezig wilt/kunt zijn met veranderen. Een droombeeld kapot. Dat blijft echt heel lastig, houden van stopt niet zo snel. En zeker als je met iemand bent opgegroeid/de relatie ook super belangrijk was bij je ontwikkeling en als een eerste liefde. Ik weet het soms ook niet, ik hoop soms nog steeds dat het goed komt terwijl het tegen het einde oh zó ongezond was.
Goed dat je voor jezelf hebt gekozen. Heel herkenbaar wat je schrijft, al deze gevoelens heb ik ook gehad (en soms nog steeds) omtrent een relatie met iemand die verslaafd was aan alcohol. Ontkenning was zelfs zo groot dat ik maanden later pas het besef kreeg dat hij verslaafd was. Zijn jullie recent uit elkaar gegaan?