Het niet zo lekker in je vel-topic

Persoonlijk
#1361

@Krelis wat vervelend dat het alsnog zo’n naar gevoel oplevert. Ik kan me voorstellen dat het nooit/niet snel genoeg voelt na alles wat hij jou heeft aangedaan. Ik hoop dat je er snel toch wat weer vrede mee krijgt!

Ik wil ook graag even mijn verhaal kwijt hier. Ik merk dat mijn emmer een beetje aan het overlopen is. Ik kom steeds meer tot de conclusie dat ik niet gelukkig wordt van mijn huidige werk. 2 weken terug brak mijn vriend ook nog eens zijn hand, waardoor hij een stuk minder kan en er meer op mij terecht komt. Daarbij ben ik aan het rijlessen wat ook elke keer weer voor spanning zorgt. Sinds afgelopen weekend merk ik dat de laatste druppel eigenlijk is geweest. Ik voel me neerslachtig, kan wel om alles janken. De afgelopen dagen is hier ook nog constante hoofdpijn bij gekomen. Ik wil me eigenlijk gewoon even ziek melden voor het werk om even tot mezelf te komen en weer wat rust in mijn hoofd te krijgen, maar ik durf die stap nog niet te nemen. Terwijl ik eigenlijk diep van binnen wel weet dat doorrennen het waarschijnlijk alleen maar erger gaat maken…

3 likes
#1362

Ziekmelden…
Als je zo doorgaat kan je wel in een burn out terecht gaan komen en dan ben je nog langer onderweg. Beter trap je nu hard op de rem! :green_heart:

3 likes
#1363

Wat heftig dat je dit hebt meegemaakt. Lijkt me een heel zwaar traject waar je in hebt gezeten en nu natuurlijk nog steeds in zit. Wees niet te streng voor jezelf dat je niet zelf je spreekrecht hebt opgelezen. Ik kan me zo goed voorstellen dat de spanning op dat moment heel hoog opliep en ik denk dat andere mensen dat volledig begrijpen. En in principe heb je daar ook je advocaat voor toch? Die heeft jouw kant van het verhaal hopelijk zo goed mogelijk belicht. Kan je er met mensen in je omgeving of met iemand anders over praten hoe de rechtszaak is gegaan en hoe je je daar bij voelt?

2 likes
#1364

Hele dikke knuffel. Ik vind het zo knap dat je gegaan bent. En inderdaad die straffen zijn godverdomme helemaal niks in vergelijking waar jij door heen moet.
Maar je mag jezelf echt een applaus geven dat je gegaan bent!
Ik zelf heb gekozen om niet te gaan en ook geen gebruik te maken van mijn spreekrecht. Dus echt, je mag trots op jezelf zijn!
Mocht je een keer willen praten erover mag je me een bericht sturen. Ben in dezelfde draaimolen geweest en had het vooral erg zwaar met de ‘straf’ die hij kreeg etc.

7 likes
#1365

Als je dit zo voelt, dan is dit waarschijnlijk het beste om te doen. Ik vind het al heel knap dat je voor jezelf tot deze conclusie bent gekomen!

Misschien durf je nu de stap niet te nemen om je ziek te melden, maar durf je wel een gesprek met een collega of vertrouwenspersoon op werk aan te gaan over dat de situatie je op dit moment allemaal te veel wordt, of kun je met je huisarts of bedrijfsarts over je klachten praten? Het lijkt mij iig verstandig dat je er niet mee blijft rondlopen.

En wees de komende tijd extra lief voor jezelf! Uit eigen ervaring weet ik hoe snel een gevoel van niet jezelf zijn kan omslaan in heftige mentale en fysieke klachten. In mijn geval een burn-out. Ik wist niet wat mij overkwam en weigerde ook toen op te geven. Pas toen ik op een website terecht kwam waar 75 symptomen van een burn-out stonden beschreven en ik mij in 65 van die symptomen herkende, viel het kwartje hoe ernstig mijn situatie was.

Dat is nu ruim een jaar geleden en ik ben er nu gelukkig een stuk beter aan toe, maar ik loop nog wel ontzettend snel tegen grenzen aan. En dan volgt er niet eerst een hek waar je overheen kan stappen of klimmen, maar direct een hoge gladde muur waardoor je met geen mogelijkheid meer door kunt gaan.

2 likes
#1366

Ik denk dat dit een beetje een warrig verhaal wordt want ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen en überhaupt ook niet zo wat ik er mee moet.

Ik heb voor zolang als ik het me kan herinneren altijd al het gevoel gehad dat ik ‘overbodig’ en ‘misbaar’ ben in heel veel situaties en in groepsverband. Toen ik een paar jaar geleden heel slecht in m’n vel zat, was ik er ook heilig van overtuigd dat als ik nu zou verdwijnen, er niemand was die mij zou missen. Nu het een stuk beter gaat, weet ik ook wel dat dat niet het geval is, maar toch blijft het iets wat me best regelmatig dwars zit. Het is niet zo dat ik denk dat mensen mij niet leuk vinden of het vervelend vinden als ik er bij ben, maar meer dat ik voor m’n gevoel nooit een ‘toevoeging’ ben aan een groep en dat ze het net zo leuk hebben zonder mij.

Ik heb er wel eens met een psycholoog over gepraat, maar toen voelde ik me niet echt begrepen. Hij leek heel erg te denken dat ik niet voor mezelf op durfde te komen en dat ik heel onzeker ben over mezelf. Terwijl ik het juist makkelijk aangeef als ik het ergens niet mee eens ben en mezelf eigenlijk best wel een leuk persoon vind.

Die huidige onzekerheid erover komt echt vooral door social media. Zo zag ik afgelopen week op Instagram dat een paar meiden waar ik voor corona heel intensief mee omging op school ineens hadden afgesproken. Dat deden we voor corona met z’n allen en tijdens corona hebben we ook altijd contact gehouden, maar blijkbaar was ik nu niet uitgenodigd. Soortgelijke situatie was er vanmiddag in een groepsapp (met mensen die ik pas net ken, vriendengroep van m’n vriend). Er zijn blijkbaar plannen ergens voor gemaakt en ik lijk de enige te zijn die geen idee heeft waar het over gaat.

En ik wil niet een soort van zielig doen van ‘oh niemand nodigt mij uit’ want het kan net zo goed een onhandige samenloop van omstandigheden zijn. Maar echt lekker voor dat gevoel van ‘misbaar zijn’ wat ik sowieso al heb, is het niet. Zou het liefst ook gewoon al die stomme social media apps er af gooien, maar dat gaat helaas niet ivm werk.

7 likes
#1367

Hey Schaakmat, hoe gaat het nu met je?

3 likes
#1368

Het gaat. Ik weet van mezelf dat wanneer ik moe ben, meer last van dwanggedachtes heb. Dus een dag vrij gevraagd, even wat minder doen en dan gaat het weer.

Was nog de vraag of ik naar de psycholoog weer regelmatig wou. Maar ik heb die handvaten al, dus voor mij valt er weinig te halen.

1 like
#1369

Wat vervelend om te horen maar ook heel herkenbaar. Ik heb dus zo een vriendschap gehad van 15+ jaar met vriendinnen waarvan ik altijd dacht dat ik genegeerd werd omdat introvert was. Dat is zelf meer mijn best moest doen om ‘‘het te verdienen’’ om uitgenodigd te worden naar dates met vrienden. En als ik er was werd er regelmatig door mij heen gepraat en was ik daardoor ook heel erg op de achtergrond aanwezig. Ik begreep niet dat ze mij maar bleven uitnodigen terwijl ik dacht dat het aan mij lag dat ik zo saai was. Vele jaren later toen ik iets ging doen waardoor ik opbloeide merkte ik dat ze echt gemeen tegen mij gingen doen en ze erg misgunnend waren. Ik heb ze ermee geconfronteerd en ze hebben toegegeven dat ze altijd jaloers op mij waren en dat gemeen tegen mij doen hun manier was om met die jaloezie om te gaan.

Aan jou zou ik adviseren dat je je absoluut geen toevoeging hoeft te voelen, er is een reden dat ze zo doen en dat ligt niet bij jou maar bij hun. Je bent beter af zonder ze. Maar laat het je niet ervan weerhouden om nieuwe mensen te leren kennen die beter bij je passen. Ik hoop dat het beter met je gaat.

4 likes
#1370

Ik zou graag advies willen over het volgende. Een vriendin van mij heeft een depressie, dit is een half jaar geleden begonnen. In het begin was ik er erg voor haar, maar na een tijdje merkte ik aan mijzelf dat ik er niet tegen kon om met haar om te gaan omdat ze steeds gemene en misgunnende dingen tegen mij zijn omdat het met mij wel goed ging. Toen heb ik besloten afstand van haar te nemen en daardoor werd ze nog bozer. We hebben een gesprek gehad na een paar maanden ze heeft haar excuses voor haar gedrag aangeboden en nu zit ik met heel veel vragen in mijn hoofd hoe ik met haar om moet gaan.

Het was een hele goede vriendin maar ik ben door haar gemene uitspraken erg gekwetst. Ik probeer haar nu 1x per 2-3 weken een bericht te sturen, dit was voorheen elke dag. Als ik vraag hoe het met haar gaat dan zegt ze nog steeds dat het niet zo goed met haar gaat. Maar ik merk aan mijzelf dat ik niet erg doorvraag erop maar reageer met: hoop dat het snel weer goed gaat. Omdat ik bang ben dat ik weer gekwetst word als ik er weer volledig voor haar ben.

Ik voel mij er wel schuldig over want ik denk, zij heeft een depressie en heeft steun nodig. Heeft iemand tips hoe met zo een situatie om te gaan?

#1371

Ik denk dat het goed is een bepaalde afstand te houden. Natuurlijk is het goed dat je er voor haar bent, interesse toont en soms leuke dingen met haar doet. Maar je bent geen hulpverlener, je hebt je eigen grenzen en zij hoeft jou niet mee te trekken in de misère. Goed dat je al je grenzen hebt aangegeven over hoe ze niet met je mag omgaan, depressie of niet.

6 likes
#1372

Toen ik depressief was, was ik ook echt geen leuk gezelschap. Ik heb in die periode mijn vrienden en familie ook een stuk minder gezien. Voor een deel ook omdat ik er zelf op dat moment weinig behoefte aan had, maar mijn broertje had ook aangegeven dat hij het niet goed trok. In mijn diepste dal konden mensen ook niet veel doen om mij te helpen, dus die afstand was niet erg. Toen het weer langzaam beter ging dankzij therapie en antidepressiva was ik erg dankbaar dat mijn vriendinnen er nog steeds waren en toen weer closer wilden worden.

Dit is gewoon mijn ervaring, maar mijn advies zou dus zijn neem nu je afstand, ze heeft professionele hulp nodig. En probeer er gewoon weer te zijn als het iets beter gaat. Nu goed je grenzen aangeven kan de vriendschap redden en daar heeft zij uiteindelijk meer aan. Succes in ieder geval!

3 likes
#1373

Bedankt voor je bericht. Ik probeer nu inderdaad eens in de zoveel tijd een bericht te sturen maar ik merk nu ook aan haar dat ze kortaf reageert, ik heb het idee dat ze klaar met mij is. Ze heeft mij ook meerdere malen verteld dat ze vond dat ze het niet verdient dat ik afstand van haar heb genomen. Daardoor voel ik mij schuldig over de afstand, maar ik denk dat het beter zo is.

3 likes
#1374

Ik kan je weinig advies geven over of en in welke vorm jij nog graag met je vriendin wilt omgaan of zou moeten willen omgaan. Het is echt rot dat ze je zo heeft gekwetst en het lijkt mij moeilijk om daar zomaar overheen te stappen en verder te gaan alsof er niets is gebeurd. Ik vind het knap van je dat je de draad weer probeert op te pakken en er nog steeds voor haar probeert te zijn. Maar probeer niet in haar emoties mee te gaan en je daardoor schuldig te voelen over de afstand die je hebt genomen! Zij verdient deze ziekte niet, maar jij verdient het ook niet om je slecht te laten behandelen. Jullie verdienen het allebei om goed voor jezelf te zorgen en een leuk leven te leiden. Dat dat haar op dit moment niet lukt, betekent niet dat jouw leven op dit moment ook moet stilstaan. Het is niet alsof jullie haar pijn en verdriet kunnen delen.

Als ik vanuit mijn eigen ervaring spreek (met depressie en met somberheid/depressieve gedachten tijdens mijn burn-out), dan vond ik het tijdens sombere periodes heel moeilijk om op goedbedoelde berichten van anderen te reageren. Mijn leven was niet leuk, ik had niks te vertellen en oprecht interesse tonen in anderen was op die momenten (ongewild) ontzettend lastig. Ik vond de vraag hoe het met mij ging ook heel confronterend. Als je vriendin kortaf reageert, hoeft dat dus niet direct te betekenen dat ze klaar met je is. Ze kan ook met haar eigen emoties struggelen.

Het was wel heel prettig als iemand mij sterkte wenste en liet weten dat ik altijd bij haar terecht kon, zonder steeds aan te moedigen (voor mijn gevoel op dat moment: pushen) om ook daadwerkelijk mijn verhaal bij diegene uit te storten of steeds te reageren met hoe jammer ze het vond als ik ergens niet bij zou zijn. Een beetje afstand is inderdaad niet erg en die afstand ontstaat vanzelf als je beiden wat minder initiatief toont. Net als @Tessje2 vond ik het heel fijn om te merken dat het contact weer op gang kwam toen ik me wat beter voelde. Je zou, als je dat prettig vindt, eens in de zoveel tijd eens kunnen peilen of je vriendin zin heeft om bij je te komen lunchen, bij mooi weer aan een plas water te gaan liggen of weet ik het wat. Je hoort dan vanzelf of ze daar op dat moment aan toe is.

5 likes
#1377

Het is zwaar he:(. Ik was weer aan het opkrabbelen, maar mijn ex heeft een nieuwe vriendin en ik kan weer helemaal opnieuw beginnen nu. Misschien een schrale troost maar ik voel me precies zoals jij omschrijft. :heart:

1 like
#1379

Is het opeens of is er een reden dat je zo overprikkeld bent? (Geluidsoverlast, stress, slecht slapen etc.)

Hopelijk is het snel weer voorbij, maar in de tussentijd doe je het lekker rustig aan.

4 likes
#1383

Al een tijdje zit ik overspannen thuis na een intens en druk jaar. Op zich gaat het wel redelijk, alleen merk ik dat deze week echt een off week is. Kort lontje, overprikkeld, alles persoonlijk opvatten. Normaliter lukt het me redelijk om mijzelf te herpakken maar deze week niet. Inclusief veel te laat naar bed, slecht eetpatroon, paniekaanvallen en heel de dag netflixen. Dit vind ik zo intens frustrerend, ik wil mij helemaal niet zo voelen en goed voor mezelf zorgen maar het lukt even niet😫.

4 likes
#1385

Het is ook zo verwarrend zo’n situatie. Voor mijn gevoel was ik verslaafd aan de relatie, ik wist op een gegeven moment wel dat het niet okay was, maar kon er niet mee stoppen. En zelfs nu de relatie voorbij is herken ik de mengelmoes van herinneringen en gevoelens. Sorry hier heb je misschien niet zo veel aan… herkende zoveel, dat ik vooral wil laten weten dat ik begrijp hoe moeilijk dit voor je moet zijn, veel sterkte!

#1386

Dankjewel jij ook, ja het is echt een hele moeilijke mengelmoes aan herinneringen en gevoelens.

4 likes
#1387

Ook hier herkenbaar. Soms denk ik dat ik me aanstel en dat het niet zo erg was, en soms ben ik zo boos dat ik dingen kapot wil slaan. En dan heb ik weer medelijden met hem, en hoe hij is, en dan weer met mezelf en hoe ik ben (geworden) en hoe ik gevormd ben hierdoor. En ik zou echt willen dat het meer zou voelen als een bevrijding en als een opluchting dat ik weg ben, de feminist in mij zou moeten jubelen, de wereld zou aan mijn voeten moeten liggen, maar dat is gewoon niet zo. Ik voel me leeg, onzeker, mislukt, voel veel wrok en zelfhaat en -verwijt, soms denk ik dat het nooit meer goed komt met mij. Maar volgens mij noemen ze dat trauma, en daar is aan te werken, wat ik dus ook ga doen (jij ook?)

6 likes