Het niet zo lekker in je vel-topic

littlelamb · 1 oktober 2019 om 15:32

ik slaap met een koptelefoon op, de eerste nachten was het niet heel prettig maar nu kan ik vaak wel op een bepaalde manier liggen dat ik wel op mijn zij lig met de koptelefoon op en word ik vaak wakker terwijl ik hem nog gewoon goed op heb. Ik weet niet hoe die van bose is maar als het daarmee niet lukt kan je misschien oortjes proberen?

Zal er vast raar uit zien en oncomfortabel klinken maar mijn slaapkamer ligt net naast de ingang van het appartementsgebouw waarin ik woon dus ik hoorde heel vaak de deur dichtslaan en nu heb ik nergens meer last van dus kan het zeker aanraden, zou hem niet meer kunnen missen

Mokie11 · 1 oktober 2019 om 16:22

Ik gebruik melatonin om in te kunnen slapen. En zeker weten dat je niet de enige bent.

Ferngully · 1 oktober 2019 om 16:49

Je verpest het niet, je hebt een onvrijwillige onderbreking… Klinkt naar, ik hoop dat je je snel beter voelt. Sterkte

Maurice · 1 oktober 2019 om 20:39

Ik merk dat ik weer in een slechte fase zit en ik baal er zo van. De laatste tijd verandert er veel met de mensen om mij heen, ik merk dat iedereen zich ontwikkelt en doorgaat in het leven. Met mij gaat het heel goed op carrieregebied maar voor de rest kom ik elke dag alleen thuis. Ik kan mij niet de laatste keer herinneren dat iemand met mij heeft geflirt of heeft laten blijken dat ik geliefd was. Ik kan het me gewoon echt niet herinneren als ik denk aan de afgelopen tien jaar. Dit gemis ben ik aan het overcompenseren op het werk door zo’n ‘perfect mogelijke werknemer’ te zijn en nu ben ik het helaas ook aan het overcompenseren met mijn gewicht. Ik val af en het heeft niets te maken met dat ik het mooier vindt want als ik eerlijk ben dan denk ik dat het een schreeuw om aandacht is. Alsof ik bijna wil dat iemand aan mij vraagt: joh, gaat het wel goed met je ik maak me zorgen. Ik schaam me ervoor maar ik wil het toch even kwijt (misschien dat ik dit later weer verwijder).

Vloeistof · 1 oktober 2019 om 21:45

Ik had net zo’n heftige huilbui/paniekaanval dat ik besloten heb om met mijn baas te gaan praten :(.

Ik merk dat ik sinds de zomer op werk alleen maar ‘aan’ sta, geen rust vind en me zo verantwoordelijk voel voor alles. En dat gaat nu zo ver dat ik op zondag zelfs niks meer wil plannen en alleen maar thuis wil zijn omdat ik anders bang ben dat ik te moe ben voor aankomende week. Maar dat is toch geen leven?!

En zo zijn er nog wel meer dingen. Maar ik vind het wel heel moeilijk want ik voel me wel een beetje een aansteller ofzo en ik weet ook dat het aan mezelf ligt omdat ik dingen niet los kan laten.

Maurice · 2 oktober 2019 om 04:49

Wat een lief berichtje, ik heb gelukkig wel goede vrienden om mij heen en ook familie die ik regelmatig zie. Ik ben een heel introvert persoon en als ik met mensen afspreek dan ben ik altijd degene die anderen aanhoort dan dat ik over mezelf vertel. Omdat ik al zo lang geen relatie heb gehad ben ik bijna blij dat het niet over mezelf hoeft te gaan omdat ik zo vaak de vraag krijg: en hoe is het met jou, waarom heb jij nog geen relatie. Hmm… dan denk ik altijd joh wat moet ik hier nou weer op zeggen.

LoLLeKeN · 6 oktober 2019 om 08:53

Ik heb de nood om even te ventileren wat me bezig houdt…
Ken je dat, je begint te wenen en je kan maar niet stoppen? Ik ben van gisterenochtend al aan het wenen zonder op te houden.
Het gaat al meer dan een maand berg af met als hoogtepunt 3 weken geleden zondag, ik kon niet meer. De gedachte dat ik de volgende dag terug moest gaan werken bezorgde me een paniekaanval, wenen, hyperventileren, op mezelf slaan, mezelf bijten, mijn vriend wou me zelfs binnen doen in de psychiatrische afdeling via spoed omdat hij zag dat het niet meer ging.
Er is niets ergs gebeurt op het werk, het zijn gewoon alle kleine dingen samen wat maakt dat het niet meer gaat.
Op de koop toe kan ik dan ook niet bellen naar mijn verantwoordelijke om te melden dat ik thuis ben, dat lukt gewoon niet. Ik kan niet gaan werken en ik kan niet bellen.
Ik ben toen naar mijn moeder haar dokter gegaan (mijn huisarts had geen plaats meer die dag), hij heeft me 2 weken thuis geschreven. Het ging beter maar vorige week zondag had ik terug een paniekaanval (niet zo heftig als de vorige keer) en kon ik terug niet opstarten. Naar mijn huisarts gegaan en ze heeft mij een week thuis geschreven. Ik dacht toen al wat is het nut daarvan? Op een week gaat er niets veranderen waardoor ik wel terug kan gaan werken.
Gisteren en vandaag al een hele dag aan het wenen, ik begin met wenen van zodra ik mijn ogen opendoe omdat ik 1. maandag moet gaan werken en het lukt niet en 2. mijn vriend is voor 14 dagen vertrokken naar Amerika voor het werk (normaal is dat oh balen dat hij weg is maar nu is het echt wenen, wenen, wenen, heb er maagpijn van), ik ga ook terug 14 dagen bij mijn ouders wonen omdat ik niet alleen durf thuis blijven in ons huis en daar baal ik natuurlijk ook wel van…
Mijn psycholoog zegt dat ik mezelf moet zien te kalmeren, maar hoe? Als ik dat aan haar vraag heeft ze er ook geen antwoord op….
Ik heb via mijn huisarts een afspraak bij een andere psycholoog die volgens haar mij wel de tools kan geven om hieruit te raken, alleen die afspraak is pas volgende week vrijdag.
Ik lig zo met mezelf in de knoop, het enige wat nog lukt is wenen.

Ferngully · 6 oktober 2019 om 09:18

je doet jezelf te kort, behalve wenen lukt het je ook om je verhaal hier helder neer te zetten en voor jezelf te zorgen want je blijft niet tegen wil en dank in je eigen huis.
Dat jezelf kalmeren moet je echt zelf ontdekken, wat voor de een werkt doet voor een ander niks.
Het klinkt mij een beetje alsof je jezelf ook veel verwijt? Het is balen dat je niet alleen thuis durft te blijven maar ik vind het bewonderingswaardig dat je een oplossing zoekt!
Het klinkt mij alsof je behoefte hebt aan een langere periode van rust. Weet je huisarts ook dat je jezelf fysiek pijn doet?

Maurice · 6 oktober 2019 om 09:32

Heel veel sterkte! Ik wil niet gaan dokteren maar het lijkt alsof het werk je teveel is en je een burnout hebt. Ik zou een gesprek inplannen met je leidinggevende om dit aan te geven. Hopelijk stuurt hij je naar de bedrijfsarts en kan die je misschien helpen. Wat mij helpt als ik heel erg paniekerig wordt is yoga doen. Door angsten durfde ik eerst niet naar een studio dus deed ik het thuis met youtube. Door de ademhalingsoefeningen die ik daar leerde kan ik heel rustig worden en die rust houd ik gelukkig voor nog een paar uur. Probeert als dat je helpt alles van je af te schrijven, als je behoefte hebt mag je mij ook mailen of anders gewoon hier op het forum opschrijven.

LoLLeKeN · 6 oktober 2019 om 10:17

@Ferngully bedankt voor je antwoord. Ik denk niet dat ik het tegen mijn huisarts gezegd heb, tegen mijn psychologe wel, ze schrok hier natuurlijk wel van.
Mijn huisarts en ik hebben niet echt een klik, ze snapt niet dat ik het zo moeilijk heb. Voor haar is de oplossing simpel, antidepressiva slikken maar ik heb dat gedaan en wil dat niet meer. Ik neem nu iets op kruidenbasis maar heb niet het gevoel dat het helpt.
Ik zou niet liever willen dan gewoon in mijn huis blijven maar die constante angst is ook niet oké, heb altijd het gevoel alsof er gaat ingebroken worden (heb dit nog nooit meegemaakt maar weet wel dat ik toen ik nog thuis woonde soms nachten kon wakker liggen omdat ik hier bang voor had.

@Maurice, burn-out ik weet het niet. Ik werk halftijds, ik doe mijn werk heel graag (werk met kinderen), het is wel ik moet op dinsdagavond het onthaal doen (dat is een gekkenwerk, ouders die aan je oren zeuren, telefoon die gaat, kinderen die roepen en ondertussen moet je nog alle kinderen inschrijven en uitschrijven zowel op pc als op papier, als ouders dan even moeten wachten beginnen ze te blazen en zuchten) en dan ben ik altijd zo blij als het erop zit en ik klaar ben met mijn werk. Ik voel me dan ook zo schuldig als collega’s me komen helpen.
Ik denk dat het een combinatie van werk en thuis is, gewoon geen rust vinden.
Ik ben mezelf al 3 weken aan het oppeppen om naar yoga te gaan maar het lukt niet… Ik vind op youtube ook niet echt een video van yoga die me aanspreekt (meditatie daar word ik zeer onrustig van).
Bedankt voor jullie berichtjes.

Mokie11 · 6 oktober 2019 om 10:54

Ik wens je veel kracht toe want je verhaal klinkt heel heftig. Het belangrijkste nu is dat jij weer gelukkig en rustig en blij word. En als je verdriet hebt, dan mag dat er best uitkomen. Wat knap dat je hulp zoekt bij je ouders en je huisarts en je psycholoog. Laat je werk maar even los. Eerst ben jij nu zelf belangrijk.

Maurice · 6 oktober 2019 om 13:30

Ik zou yoga by adrienne aanraden. Als je thuis alleen bent je kun je een kaarsje opsteken, wierook misschien als je daar rustig van wordt en yoga doen. Dingen in een boekje opschrijven helpt mij ook erg.

LoLLeKeN · 6 oktober 2019 om 14:09

@Mokie11 , bedankt voor je antwoord.

@Maurice, yoga by adrienne ga ik eens opzoeken bedank voor de tip.

Groendrummertje · 6 oktober 2019 om 19:36

Heel de dag totaal niet lekker in mijn vel. Voel mij overal totaal niet welkom. Heb het idee dat ik een bruiloft aan het plannen ben waar niemand naar toe wilt komen… Voel me gewoon helemaal alleen. Iemand tips hoe je van dit gevoel af kan komen

Vloeistof · 6 oktober 2019 om 19:45

Ah dat is rot. Sinds de laatste tijd of al een tijdje zo? Ik werk in de kinderopvang. Op zich is het echt heel leuk en liefdevol werk. En ik ga nog met een voldaan gevoel naar huis. Maar door het personeel te kort en daardoor weinig ruimte loop ik erg op mijn tenen. Ik voel me ook erg verantwoordelijk voor alles wat op werk moet gebeuren. Maar de laatste weken maak ik vrij veel overuren maar die overuren kan ik nooit opnemen. Het zou zo fijn zijn als een keer eerder naar huis kon of als er genoeg personeel was dat een inval zou willen werken. Maar dat is er gewoon niet. En de sfeer wordt er ook niet beter op.

Ja ik probeer ook een goede balans te vinden tussen rust nemen en leuke dingen doen en voorheen ging het prima. Maar nu merk ik dat ik in paniek raak als ik voor mijn gevoel niet genoeg rust kan nemen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet met mijn baas gepraat heb. Ik vind het best moeilijk en omdat het ook wel oké gaat hoop ik dat het snel gewoon vanzelf weer beter gaat.

Groendrummertje · 7 oktober 2019 om 04:13

Krijg bijna geen whatsappjes van mensen uit zichzelf, alleen als ik wat vraag.

Zora · 7 oktober 2019 om 08:22

Ik voel me de laatste dagen echt niet oké en het lijkt steeds erger te worden. Ik kan alleen maar huilen, alles is zwaar en gaat moeizaam en ik voel me eigenlijk gewoon heel erg ongelukkig. Ik wil het liefste de hele dag in bed liggen en dat gaat niet want ik heb 2 kinderen

Random · 10 oktober 2019 om 08:31

Ik denk dat je best wel wat minder van jezelf mag eisen. Het is natuurlijk altijd lastig op stage, want je wilt waarschijnlijk alles goed doen. Maar het continu ‘aan’ staan is echt niet altijd nodig. Besef dat je je werk goed doet en je in leer bent. In welk opzicht heb je het idee dat je de ouderen moet ‘pleasen’? Met gesprekken of dingen doen?

Maurice · 21 oktober 2019 om 00:41

Hoi, gaat het inmiddels beter met je?

LoLLeKeN · 22 oktober 2019 om 09:35

@Maurice, bedankt om het te vragen.
Het gaat nog steeds niet goed. Ben nog altijd niet gaan werken. Ik moet normaal maandag terug opstarten maar de gedachte alleen al maakt dat ik van zaterdag al aan het wenen ben…
Ik heb straks een afspraak met mijn huisarts.
Mijn psycholoog vind dat ik nog niet mag gaan werken, mijn vriend zegt dat ik wel moet gaan werken en ik weet het allemaal niet meer…