Even van me aftypen, want het gaat echt niet lekker. Ik begin komende week aan een nieuwe baan, in veel opzichten een droombaan voor mij, en ik zou willen dat ik me erop verheugde. Maar ik voel eigenlijk niks. Het lijkt net alsof alles één grote grijze wolk is, ik voel me niet ongelukkig of zo, maar gewoon… Niks? Buiten mijn werk om doe ik eigenlijk niks behalve op de bank liggen en naar m’n telefoon staren of Netflix kijken (voor 5 minuten, want ik kan ook nergens mijn aandacht bij houden). Alle dingen die ik leuk vind, doe ik niet meer omdat ik me er niet meer toe kan zetten (inclusief koken, waardoor ik of niks of ongezonde kant en klaar dingen eet). Als ik me er eenmaal toe heb gezet om iets te doen heb ik het meestal wel leuk, maar dat is dus een hele onderneming. Dat ik geen daglicht meekrijg op werkdagen en het zulk slecht weer is helpt ook al niet. Het voelt net alsof m’n hersenen gecrasht zijn: ik heb enorme problemen met dingen onthouden, op woorden komen en prikkels verwerken. Hierdoor heb ik moeite met focussen en word ik helemaal gek van geluiden, aanrakingen, alles eigenlijk. Ik weet dat het vast wel weer voorbij gaat maar ik wil gewoon dat dat nú gebeurt, het is niks aan zo 
Komt dit bij jou voort uit een herfstdip/winterdepressie? Want dan zou ik je in ieder geval aanraden een daglichtlamp te kopen.
Ik herken dit gevoel heel erg, heb er nu ook wel last van, maar minder en later in het jaar dan toen ik die lamp nog niet had.
@Bertie G schema’s is echt lang geleden voor mij, misschien wel een idee om weer eens te doen. Goed van jou en fijn dat het iets helpt! Dat je van doodnormale dingen iets belachelijks maakt is ook herkenbaar, echt beren op de weg die er soms niet zijn, maar dan ineens 20 tegelijk.
@DonnieDarko klinkt alsof je een lieve vriend hebt, ook herkenbaar dat de dag klote start. Ik probeer dan zelf in plaats van mijn werk, maar te gaan opruimen of schoonmaken, zodat ik tenminste nog iets doe. Ik werk als zelfstandige dus niemand die mij vraagt waar ik bleef dat maakt het dus ook lastig om jezelf die schop te geven.
Ik heb het overigens in de winter wel veel meer. Het liefst kom ik dan de deur niet uit.
Dit is zeker niet raar, vroeger hoorden we altijd iedereen zeggen dat je na je studie eindelijk kon doen wat je echt wilde maar dit valt voor bijna iedereen vaak vies tegen. Je moet wennen aan een 9-5 werkweek, uitzoeken of je eerste baan wel bij je past, etc etc. Het belangrijkste is dat je doet wat je leuk vindt, het helpt niet om 40 uur in de week een baan te hebben die bij je studie past maar waar je ongelukkig van wordt. Ik ken best veel mensen die na het werken op kantoor zich hebben laten omscholen tot verpleegkundige of leraar omdat ze geen kantoormensen bleken te zijn. Dit is niet raar, en je bent zeker niet nutteloos.
Wat klinkt dit rot. Deels enigszins herkenbaar. Wat voor mij enorm geholpen heeft is om in de pauze op werk naar buiten te gaan. Dan is je hoofd even leeg. Je ziet even daglicht en je hebt een beetje beweging. Is zoiets voor jou te doen?
Daarnaast heb ik een noicecancelling koptelefoon gekocht. Om beter te kunnen focussen.
Misschien heb je er iets aan. Veel succes bij je nieuwe baan. Hopelijk ga je het naar je zin hebben
Ik weet het niet zo goed, in ieder geval wel gedeeltelijk, denk ik. Bedankt voor de tip! Wat doe je met zo’n lamp? Zet je die gewoon aan in je huis, of moet je er echt voor gaan zitten?
Lieve reactie, dankjewel! Dat is inderdaad een goed idee. Op mijn huidige/oude werk kom ik vaak niet toe aan pauze, maar ik ga proberen om daar vanaf volgende week wel tijd voor te maken 
En mijn noisecancelling koptelefoon is inderdaad mijn beste vriend!
Ik zit er 's ochtends voor tijdens het ontbijt. Je hoeft er niet per se in te kijken, dus ondertussen nieuws kijken ofzo.
Van @Toeptoep ook goede tips!
Ik zou je het wandelen echt aanraden. Het breekt voor mij ook enorm mijn werkdag.
Ik heb bij mijn vorige werkgever ook 9/10 pauzes overgeslagen en ben daar nu echt mee gestopt. Ik zak enorm in als dat niet doe. Nu ben ik na 20-25 minuten buiten weer even fris en helder.
Nu hopen dat het niet te veel regent komende tijd😉
Helemaal mee eens! Buiten zijn is sowieso goed, juist ook als je je somber bent. Af en toe even een rondje slenteren
Ook dat. Ik merk dat het mij helpt om uit een sombere bui wat op te klaren. Zeker als de zon schijnt.
Na een week ben ik eindelijk weer even up sinds gisteravond.
Mijn ouders pushten me te komen eten en ik had echt geen zin maar toen ging mijn moeder allerlei foto’s sturen van wat ze had gebakken voor me.
En ik kon even mijn ei kwijt en daarna ben ik nog even weg geweest.
Dikke ruzie met mijn schoonzusje gehad, maar goed kunnen praten met mijn vriend en vanavond samen gegeten en wat tv gekeken.
Maar… ik ben er dan toch altijd weer mee bezig, hoe lang duurt dit, voor ik weer dagen mijn bed niet uit wil omdat ik liever lig te huilen met de dekens over me heen.
Hopelijk word ik morgen oke wakker!
Ik ben dus na 3,5 week overspannen thuis weer begonnen op jet werk en heb echt het gevoel dat ik direct vergeten ben. Ben al drie dagen ’s ochtends aan het werk. Mijn naaste collega’s hebben het mega druk, maar die hebben ook al mijn taken overgenomen (Eeuwig dankbaar). Dus niemand heeft tijd om met mij te bedenken wat ik zou kunnen doen, want ze zijn al drie dagen niet op kantoor. Dus ik ben al drie dagen de hele ochtend de mail aan het bijwerken omdat dat het enige is wat ik kan bedenken.
Ik was gister jarig en ben door niemand (op 1 collega waarmee ik bevriend ben) gefeliciteerd (we trakteren altijd en dan zorgen je naaste collega’s voor een cadeau, maar die zijn er allemaal niet). Dus ik wilde nog trakteren maar dan moet ik “joe ik was jarig zeggen en dat vind ik zo ongemakkelijk. Bleh. Heb direct weer zin om thuis in mn cocon te kruipen.
En het ergste is: dit was precies waar ik bang voor was toen iedereen zei: pak nou je rust en ik zoiets had van: ja maar dan ben ik straks non existent.
Probeer je op jezelf te focussen en niet op anderen. Ze bedoelen het waarschijnlijk helemaal niet vervelend en zijn druk. Dat geeft jou de mogelijkheid om rustig te beginnen zonder dat mensen meteen aan je beginnen te trekken. Zie het als een pluspunt. Voor je het weet, loop je zelf ook weer te rennen.
Je hebt helemaal gelijk hoor. Rationeel gezien weet ik ook echt dat het niet om mij persoonlijk gaat en ik ben blij dat er niemand vragend naast mn bureau staat. Had ergens gewoon een iets warmer welkom gehoopt. Voelde vooral zo alleen.
Oh jakkes wat een rot gevoel. Dat is niet fijn terugkomen.
Is het een idee om iets in de agenda van je collega’s te plannen als ze er weer zijn? Soort bijpraat momentje?
Dit heb ik net inderdaad voorgesteld! Hopp dat ze ergens deze week nog kunnen.
Oh top. Goed bezig! Als het deze week niet lukt, dan vast begin volgende week wel:)
En vergeet niet te trakteren. Voelen ze zich vast schuldig 
Het gaat al maanden helemaal niet goed met mij. Ik heb het idee dat ik de controle verlies en dat kan Ik echt niet handelen. Structuur, regels, weten waar ik aan toe ben zijn ontzettend belangrijk voor mij. Ik kan ineens helemaal stressen om het avondeten bijv. Dat ik weer moet verzinnen wat er gekookt moet worden. Ik krijg het dan ook helemaal heet als ik eraan denk. De kleinste en onbenulligste dingen worden gigantisch in mijn hoofd. Het stomme is dat ik het tegelijkertijd ook besef dat ik dingen opblaas in mijn hoofd, maar ik kan die gedachtes niet uitzetten. Heb vorige week voor het eerst uitgesproken hoe ik me voelde en contact gezocht met de coach van werk. Vandaag zo’n fijn gesprek gehad met hem. Morgen gaan we samen in gesprek met mijn leidinggevende om een plan op te stellen, maar ik word iig doorverwezen naar een psycholoog. Fijn dat er iets gedaan gaat worden, maar tegelijkertijd vind ik het zo zo eng.
Heb dit bericht al 100x opnieuw getypt en gewijzigd en weet niet of ik het wel ga posten. Want weet niet zo goed wat ik ermee wil.
Wat goed dat je deze stap gezet hebt! Dat is echt heel knap. Ik hoop dat je je snel weer wat fijner gaat voelen.
Het lijkt vaak gemakkelijk om bepaalde gedachtes uit te zetten. Maar dat is soms echt niet zo eenvoudig als het lijkt. Wat je schrijft is voor mij deels wel herkenbaar. Mijn vriend zegt vaak ook “niks aan de hand, gaat goed” en dat wéét ik dan ook. Maar ik kan die gedachtes dan niet uitzetten. Dus ik snap wel dat je tegen dat soort dingen aanloopt.
Wees trots op jezelf dat je deze stap gezet hebt. Veel succes morgen