Als je jezelf deze vraag stelt, is het dan niet al genoeg? Doe jezelf niet te kort door niet tijdig actie te ondernemen. Wacht niet langer dan nodig is 
.
Toevoeging: dit klinkt heel simpel. Daar ben ik mij van bewust. Het is niet gemakkelijk om zoân stap te ondernemen. Maar zorg alsjeblieft wel dat je tijdig iets doet
Wat een super lieve reactie dit! Doet me goed Ik ben er (nog) niet mee naar de huisarts geweest maar heb wel op mân werk aan de bel getrokken (icm het langdurig ziek zijn) dus ik heb binnenkort een afspraak met maatschappelijk werk. Hopelijk kunnen die gesprekken deze vicieuze cirkel ook een beetje gaan doorbreken⊠Ik merk wel dat het iets beter gaat, alsin minder vermoeid maar ik doe ook echt wel heel weinig.
Rot om te horen dat het voor jou zo herkenbaar is. Hopelijk wordt volgend jaar een beter jaar voor je. Knuffel terug en mocht je je hart willen luchten dan mag je een berichtje sturen 
Knap dat je dat kunt inmiddels! Ik kan dat dus alleen als ik weet dat ik de 2 dagen erna toch nergens heen hoef (incubatietijd). Maarja zal met ziekenhuisstage straks wel moeten, ik heb er gelukkig alleen last van als het besmettelijk is voor mij.
Ik woon en in een klein afgelegen dorp en studie hebben ze nergens dichterbij. Duaal is het probleem dat dat dan zeer waarschijnlijk niet in dezelfde stad zou zijn en veel studioâs zijn voor 12 maanden minimaal. Maar het klopt idd dat mijn studie enorm veel tijd kost + dan nog therapie en rijlessen. Dus ik blijf wel een beetje kijken naar studioâs. Dwanghandelingen heb ik inderdaad ook, van dingen die mee moeten tot echt op bepaalde stoeptegels willen staat etc. Ben heel benieuwd naar EMDR, dat het heftig kan zijn hoor ik vaker idd. Maargoed als het beter wordt is het dat waard natuurlijk.
Ik denk dat het zeker een goed idee is om haar te mailen. Helemaal niet raar. Je zou altijd nog kunnen melden dat je het lastig vind om persoonlijk te vertellen met eventueel de redenen die je hier ook geeft.
Houd vooral in je achterhoofd dat je er voor jezelf bent. En niet voor haar. Ik begrijp je issues heel goed. Het is soms niet zo eenvoudig als het allemaal lijkt
Als je mailen fijner vindt dan kan je dat zeker doen! Vooral als het jou helpt om het gesprek te voeren. Super goed dat je opzoek gaat naar een manier die voor jou werkt. Zo werk je naar een manier van feedback geven die voor jou comfortabel voelt.
Dit is zo herkenbaar ja! Rationeel weet ik inderdaad: ik ben nog nooit ziek geworden in de trein. Eigenlijk ben ik sowieso nog nooit random overdag ziek geworden. En meestal kan ik paniekaanval-misselijk heel goed herkennen en dan denken van âhet zit in je hoofdâ. Maar die momenten van echt paniek schreeuwt mijn brein idd ook âdit is anders!!! Dat weet ik zeker!!â Waarop de paniek uiteraard alsnog doodleuk verdwijnt zodra ik de trein/bus uitstap.
Ik heb over precies een week mijn eerste sessie. Krijg ook cognitieve gedragstherapie erbij, beetje een combinatie.
Ja dat weet ik nog inderdaad! En ik vind mijn studie ook echt heel leuk en sta er ook goed voor qua cijfers. Nu dat stomme hoofd nog meewerken haha. Maar hopelijk kunnen we idd ooit zeggen dat het nauwelijks nog invloed heeft!
@Santeria en @Rose_Gold, ik heb jullie berichtjes meegelezen en het is zo herkenbaar. Weet niet wat ik precies wil zeggen, maar we zijn niet alleen <3
Ik kom hier even binnenvallen. Sinds augustus weet ik dat mijn moeder ongeneeslijk ziek is. De prognose was nog een paar maanden. Ik voel me zo ontzettend gestresst. Heb na het nieuws een tijdje thuis gezeten maar dat hielp me ook niet. Nu ben ik wel weer gewoon aan het werk en wanneer mijn moeder erop uit wil ga ik natuurlijk naar huis. Maar ik kan me zo ontzettend slecht concentreren. Ook schrik ik s nachts soms in een keer wakker en check ik heel obsessief mijn telefoon. Ik ben zó bang voor een telefoontje dat ik naar huis moet komen. Ook weet ik soms niet meer wat ik mijn moeder allemaal moet vragen. Ben zo bang dat ik iets vergeet en dat ik het dan niet meer kan vragen. Heb haar wel het boekje mam vertel eens gegeven, daar staat natuurlijk ook al best veel in. Mijn vriend en ik waren er ook eindelijk over uit dat we willen proberen zwanger te worden. Dat hebben we nu maar even uitgesteld. Tegelijkertijd zou ik het heel mooi vinden als mijn moeder dit nog mee kon maken. Oké beetje warrig dit maar wilde het even van me afschrijven.
Ik weet niet zo goed iets om je te helpen of tips waarmee je iets kan. Maar wil je wel even sterkte wensen. Wat een ontzettende rot situatie. Maar wel ontzettend fijn dat je er nog wel voor je moeder kan zijn. Heel veel sterkte. Ik hoop dat jullie nog fijne momenten samen kunnen hebben
Heftig. Ik heb helemaal geen nuttige tekst maar wil je wel sterkte wensen 
Ik denk dat je niet kunnen concentreren/wakker schrikken etc. er âgewoonâ bij hoort. Een soort vervroegde rouw ofzo. Ik hoop dat je nog mooie momenten met je moeder & andere geliefden die daar bij horen mag beleven.
@Toeptoep en @Ferngully, heel erg lief, dankjulliewel. Niemand heeft hier inderdaad een handleiding voor, ik zal het moeten doorstaan. Maar het is verdomde moeilijk.
Wat een rot situatie. Weet niet goed wat te zeggen maar wil je toch heel veel sterkte en kracht toewensen.
Als het je helpt om hier wat van je af te schrijven de komende tijd, vooral doen dan!
@Demelza pff wat heftig⊠ik wil je heel veel sterkte wensen 
Het voelt nu een beetje stom dat ik met zoiets kleins kom, maar ik voel me een beetje meh de laatste tijd en merk dat ik dan heel veel waarde ga hechten aan wat anderen van me denken. Kan dan ook echt van slag zijn als ik niet genoeg likes op een foto krijg. Waarom vind ik dat soort onzin belangrijk?
Dat heb ik soms ook als ik mij niet goed voel, dan wil ik bijna een teken van bevestiging zodat ik nog meer ââzelfmedelijden (niet vervelend bedoeldââ kan krijgen. Zo van zie je wel, mijn vrienden mogen mij niet. Ik weet nu gewoon dat als ik mij zo voel ik echt mijn telefoon weg moet leggen en even naar buiten moet ofzo.
Verder leer ik steeds meer te accepteren dat iedereen wel iets heeft waar die mee zit. Ik kan mij er soms zo op verkijken dat ik niet te enige ben die het liefst iets uit haar leven wil laten verdwijnen. De een zit met een zieke ouder, de ander heeft chronisch pijn en weer een ander zit in de schulden. Niets is perfect in het leven, en het meeste is niet zichtbaar.
Ik voel me vandaag ook niet zo goed. Komende week is de eerste week sinds 2-3 maanden waarin ik geen afspraak heb bij mijn psychologe. Eerst was ik daar ontzettend blij mee. Nu weet ik niet zo goed wat ik er van moet vinden.
Misschien is de periode van kerst sowieso lastig omdat, voor mijn gevoel, alles zo geforceerd is.
Ik meld me ook maar. Eigen familie en schoonfamilie kan ik al jaren niet terecht/ben niet welkom en dat doet elk jaar met kerst zoveel pijn. Telkens aan mensen met wie ik wat meer close ben de situatie uitleggen en tegen vage bekenden snel over het onderwerp heen praten of net doen alsof alles koek en ei is.
En ik zit weer overspannen thuis, slaap de helft van de dag, dit helpt ook allemaal niet. Nog een paar dagen dan is het weer voorbij 
Wat is het toch naar dat een âfeestdagâ zulke rot gevoelens oproept. En dat het zoân beladen iets wordt.
Je bent niet de enige die moeite heeft met zulke dagen. Ik weet niet of die kennis iets helpt, maar ik zeg het toch maar even.
Misschien helpt het iets om komende dagen iets van afleiding te zoeken? Ik weet niet of dat lukt. Maar misschien een filmmarathon of een eind wandelen buiten?
