Het niet zo lekker in je vel-topic

Persoonlijk
#665

Ik begin toch weer steeds meer te denken aan therapie of hulp gericht op het praten over mijn gevoelens. Ik ben vrij gevoelig en onzeker en mijn hoofd maakt overuren maar ik kan er niet over praten. Het komt vooral naar voren in relaties. Nu, als mijn vriend en ik ruzie hebben sluit ik me gewoon soort van af. Ik blokkeer gewoon soort van. Wat onwijs frustrerend is voor hem. Op een gegeven moment krijg ik dan een huilbui en het enige wat ik uit kan brengen is: “Ik weet het niet.” En mijn vriend vraagt dan: “Wat weet je niet?” Maar ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen of vooral HOE ik het moet zeggen.

Het is wel heel rot omdat het daardoor ontzettend lang duurt om iets uit te praten. Omdat hij het uit mij moet trekken en hij is gelukkig heel geduldig maar het is wel rot omdat hij soms ook gaat twijfelen aan zichzelf. En soms zit ik achteraf nog met een rotgevoel omdat ik niet het gevoel heb dat ik alles heb kunnen zeggen. Daarnaast ben ik ook gewoon bang om hem kwijt te raken aan dit gedrag.

Het is moeilijk uit te leggen. En soms denk ik ook echt dat ik raar ben. Maar wat ik me van thuis kan herinneren is dat als ik met mijn ouders, of mijn zusje met mijn ouders, of mijn ouders met elkaar ruzie hadden dan negeerde mijn moeder diegene vooral. Gewoon niks zeggen, niet praten. Er kwam nooit een stap vanuit haar kant, of een sorry. Zo ging het dan soms een aantal dagen zo of een week en dan was ze bekoeld soort van. En dan ging ze weer praten of er niks aan de hand was. Het werd dan ook in de doofpot gedaan en nooit meer op terug gekomen. Dus ik denk dat dat me wel veel gedaan heeft. Ik heb nooit echt geleerd om confrontaties aan te gaan en dingen uit te spreken

#667

Ik heb ook zo’n familie… Situaties van 20 jaar geleden waar nog steeds niet over gepraat kan worden omdat het precies dezelfde ruzie van 20 jaar eerder gaat worden… Ik heb qua emotie regulatie ook niks mee gekregen vanuit huis maar daar moest ik echt wel wat mee want het werd alleen maar erger. Ook ruzie maken op de manier van mn ouders; geen tekst uit mn strot krijgen tot punt x en dan zo overdreven ontploffen maar had daar zo geen grip op. En dan het liefst negeren tot het punt waarop we konden doen alsof er nooit iets gebeurd was :rofl: en alleen maar een grotere hekel aan mezelf krijgen, want precies dat gedrag vertonen waar ik zo’n fucking hekel aan heb…
Ik heb een vers training gevolgd wat geholpen heeft , ondanks dat ik niet de “juiste” diagnose had hiervoor toch mogelijk ( https://www.mondriaan.eu/nl/patienten/behandelingen/1323/volwassenen/vaardigheidstraining-emotie-regulatie-stoornis-vers ). Ik zou je echt aanraden hier hulp bij te zoeken, jezelf emotioneel stabiel maken als je daar de handvatten niet voor hebt gekregen is echt niet te doen.

1 like
#668

Voor mij ook heel erg herkenbaar dit. Bij mij thuis werd alles doodgezwegen en als ze boos op iemand waren werd diegene genegeerd. Heel akelig, pijnlijk en verdrietig vond ik dat. Daardoor ben ik juist echt een prater, maar dit komt ook wel door mijn man die echt uit een praat gezin komt. Ik draag het hart op de tong en kan niet echt lang met dingen rondlopen zonder er over te praten, ook al is het alleen met mijn man of hier. Zoals het op mij overkomt kunnen jullie in geschreven woord wel heel goed uitdrukken wat er aan de hand is. Misschien is het een idee om daar mee te beginnen, gedachten op papier te zetten? Dat helpt mij ook wel als ik even niet weet hoe ik het moet zeggen.

1 like
#669

Ben weer zo down, ik word de laatste tijd vaak gewezen op het feit dat ik single ben. En als ik om mij heen kijk dan ben ik inderdaad een van de weinigen die geen relatie heeft. Ik kan mij ook niet de laatste keer herinneren dat iemand interesse in mij heeft getoond. Nu is er een man op het werk die ik wel heel leuk vindt en laatste hoorde ik dat hij met een ander collega op een feestje heeft geflirt en nu voel ik mij nog meer down en jaloers op die vrouw. Volgens mij heb ik dat weleens genoemd maar mijn copingsmechanisme is vroeger altijd geweest om weinig te eten of weer ‘controle’ te krijgen over een situatie wat ik niet in eigen hand heb, en daar heb ik zo geen zin in.

#670

Hé wat jammer dat je je niet zo best voelt :frowning: ik kan me voorstellen dat je niet graag terugvalt in je oude gewoonte om te klooien met eten (herkenbaar, overigens). Wat maakt dat je behoefte hebt aan een relatie, wat zoek je daarin wat je nu mist?

#672

Ik herken hier heel veel in, van vorig jaar toen ik overspannen thuis kwam te zitten. Nu heb ik dit schooljaar ook weer iets te veel hooi op mijn vork genomen en wilde ook minderen in fte, maar door bedrijfsarts is mij verteld dat dit onwettig is als je bent ziekgemeld - het mag gewoon niet, ook als jij het wil. Beetje vies dus dat jouw school dat gaat doen, want als ik je zo hoor ben je al vaker ziekgemeld geweest en nu gedeeltelijk ziek want je maakt halve dagen. Ben je al bij de bedrijfsarts geweest?

#674

Dat is iets wat school moet doen als je vaker dan 3 of 4x per jaar ziek bent gemeld. Kun je ook gewoon zelf bellen, die info hoort in je schoolfolder/medewerkersinfoboekje te staan.
En wat een teringrooster heb je dan wel niet als je naar halve dagen kan door alleen je tussenuren eruit te halen? Moet je nu nog wel allerlei taakurenklusjes doen zoals surveilleren? Anders hebben ze je daar toch voor ziekgemeld?
Ik zou nu de bedrijfsarts bellen en de situatie uitleggen. Anders ben je zo overspannen zonder inkomen en dat werkt niet echt ontstressend denk ik.

#675

Ik weet niet echt goed hoe inhoudelijk te reageren. Wil wel even laten weten dat ik het ontzettend knap vind dat je dit zo kunt verwoorden. Het geeft ook aan dat je goed weet wat er speelt en er aan wil werken

1 like
#677

Dan krijg je waarschijnlijk een uitnodiging om langs te komen, wordt naar je belastbaarheid gekeken en samen met jou een plan opgesteld wat je wel kunt werken en hoe en op welke termijn je dat op gaat bouwen.

1 like
#679

Ja ik herken dat wel, het gedeelte dat het voelt alsof zij wellicht belangrijker zijn voor jou dan andersom. Ik geef heel veel aan anderen in de zin van leuke berichtjes, succes wensen, dingen onthouden, altijd klaar staan. Ook gewoon omdat ik dat fijn vindt. Soms valt dan opeens de realisatie dat ik dat niet altijd (evenveel) terug krijg. Het is echt een rot gevoel! Maar misschien hebben sommige mensen wat meer behoefte aan dat continue gevoel van verbinding oid. Mij heeft het wel geholpen om goed te bedenken waarom ik veel “geef” en of er misschien wat achter zit.

#680

Ik herken het en de enige oplossing voor mij is het bespreken. Eerlijk zeggen wat ik voel, waar ik dat uit merk, dat ik er onzeker over ben en vragen of diegene echt zo over mij denkt. Tot nu toe is het gevoel altijd onjuist gebleken. Een fijne vriendschap kan dat hebben

2 likes
#682

Superlief dat je dit zegt. Ik voel me nog regelmatig zo. Ook al weet ik dat het niet zo is. Ook bij mij komt het voort uit gebeurtenissen van vroeger. Doorgaan en alles zo goed mogelijk doen was mijn copingmechanisme. Ik heb nu toevallig een hele fijne psycholoog getroffen waarmee ik eraan ga werken.

Ik hoop dat dit in jouw geval slechts een dipje is en dat je de dingen uit je hulptraject kan toepassen. Want ik heb ook bij jou zoiets van: ik vind je een fijne verschijning op het forum, je bent niet irrelevant en je bent goed genoeg. Wat voor mij ook helpt is alles met een gek stemmetje in mijn hoofd herhalen. Dat ik dan nadenk over wat vriendin x wel niet zou vinden van dat ik dit gezegd/gedaan heb en dat vervolgens met een stom stemmetje herhaal. Dan merk je direct hoe absurd dat is.

1 like
#683

Goede tip van dat stemmetje, ik zal het eens proberen!

1 like
#685

Laatste keer ging ik naar de psycholoog met het idee dat het de laatste keer was want ik voelde me supergoed. Gelukkig wilde zij de vinger aan de pols houden en staat er nog een afspraak want het was maar tijdelijk denk ik :upside_down_face:

#686

Uhg voel me echt even rot over van alles. Mijn vriend en ik zijn gaan samenwonen in een nieuwbouwappartement. We hebben hier erg lang naar uit gekeken maar tot nu toe heb ik het idee dat deze periode vooral een aanslag is op onze relatie. We wonen er nog niet. We zijn nu vooral bezig met alles klaar maken, wachten op meubels etc.

Maar het gaat dus alleen maar over het huis. En dan voornamelijk over dingen die geregeld moeten worden. Het is logisch maar ik vind het wel jammer. Ik heb het gevoel dat de liefde tussen ons steeds minder wordt en het alleen nog maar over praktische zaken gaat. Misschien is het normaal en had ik deze periode te veel geromantiseerd. Ook heb ik het een paar meer aangekaart en dan proberen wat andere aandacht aan elkaar te besteden zoals bellen en eerst onze (werk)dag bespreken. Maar dat versloft ook weer.

Daarnaast omdat het nieuwbouw is zijn er wat mankementen in het gebouw die niet goed werken en wij hebben ook een paar dingen. Zoals onze vaatwasser die niet goed sluit, er is nog geen glasvezel en de deurbel heeft af en toe kuren. Ik maak me daar niet zo druk om maar mijn vriend wel en ik zit nu in een fb groep met de bewoners en al die mensen die zeiken. Jezus, ik word er zelf helemaal negatief van.

Naast dit gebeuren ga ik ook per 1 maart beginnen bij een nieuwe baan. Spannend maar wel zin in. Nu heb ik de laatste week van februari vrij gevraagd zodat ik even wat rust heb. Maar door personeeltekort is het nog niet goedgekeurd. Ik weet dat als je geen reactie hebt binnen twee weken dat het goedgekeurd moet zijn. Alleen ik vind het kut om dat te zeggen en misschien met een schuld/rotgevoel weg te gaan. Maar ik wil wel weten wanneer mijn laatste dag is zodat ik afscheid kan nemen van de kinderen, ouders en collega’s.

Ben ook lekker verkouden, half ziek en zwak. Door al dit gedoe en drukte heb ik weinig zin en tijd voor vriendinnen maar ik heb het gevoel dat ik ze verwaarloos.

Heel verhaal maar het lucht wel even op zeg.

1 like
#687

Wat betreft de verhuizing kan ik alleen maar zeggen dat ik het herken. Je wordt in zo’n periode gewoon geleefd. Het idee is romantisch, samen verhuizen, een nieuwe stek inrichten. De praktijk is ronduit kut: er gaat altijd vanalles mis, je wordt je pijnlijk bewust van bepaalde patronen (wie maakte de keuzes, wie is de aanpakker, wie blijft er rustig), je hebt geen ruimte voor andere zaken en geen tijd om elkaar echt aandacht te geven. Sprak laatst met een groepje buren uit ons complex over de verhuizing, verbouwing en relaties en kwam tot de conclusie dat de meerderheid het een regelrechte aanslag op hun relatie vond. Iedereen is nog samen en het gevoel is ook weer hersteld. Wat ons hielp was echt even eruit, even samen, telefoons weg, niet bezig zijn met het huis.

2 likes
#688

Pff voel me opeens weer zo sip. Toch best een goede dag gehad. En allemaal gezonde dingen gehaald en een gezonde maaltijd gehaald.
Maar eigenlijk wil ik me volvreten met chips ofz maar ik weet dat dat ook niet de oplossing is.
Waarom kun je somberheid niet uitschakelen

#689

Ik had vandaag hetzelfde maar heb uiteindelijk wel bijna een hele zak chips naar binnen gewerkt. Voel me nu nog rotter dus het werkt inderdaad niet. Als honger niet het probleem is, is eten niet de oplossing.

Blijft klote natuurlijk dat je je zo somber voelt. Misschien trots zijn op het feit dat het je desondanks gelukt is om gezond te eten vandaag en op een andere manier jezelf iets gunnen?

#690

Misschien vandaag maar even overgeven aan het sombere gevoel. En maar denken morgen weer een dag? Of op zo’n dag een rondje wandelen. Eventueel muziek opzetten?

#691

Ik voelde me beter, al 2 maand niet meer geweend, geen paniekaanvallen meer, het ging de goede kant uit en dan kreeg ik een mail van mijn verantwoordelijke dat ik op een andere locatie moet inspringen (ik ken daar niets, ik weet niet hoe ik daar naar binnen moet, …) en het is weer chaos.
Wenen, paniekaanvallen, geen adem meer krijgen, heel mijn lichaam bibbert…
Ik heb deze namiddag in een gesprek met mijn verantwoordelijke gezegd dat ik ontslag neem (wat ik niet meen maar het lukt me gewoon allemaal niet meer), ze ging het bespreken met de grote baas.
Dus nu zit ik ook nog eens zonder werk.
Ik trek het allemaal niet meer, niets lukt, soms zou ik er liever niet meer zijn maar zelfs dat lukt niet…