Hier schrik ik best van, als eerste heel veel sterkte. Kamp je vaker met gevoelens dat je er niet meer wilt zijn, zo ja heb je daar al over gesproken met een professional? Ik ben geen deskundige maar wat je beschrijft klinkt als een burn out, probeer dat aan te geven bij je afdelingsleider/baas. Er moet een plan voor je komen om hier iets aan doen, geef het aub niet op. En weet dat je altijd hier alles kunt uiten.
Samenwonen lijkt me al lastig laat staan samen verhuizen en over alles een beslissing moeten nemen. Kan mij voorstellen dat je de tijd dat je elkaar ziet de zakelijke dingen gaat bespreken en niet toekomt aan de leuke dingen. Kunnen jullie anders afspraken maken over wanneer dingen over het nieuwe huis te bespreken en wanneer niet? Dat je anders samen in jullie agenda inplant: op zaterdag ochtend gaan we bouwmarkten af en beslissen we deze dingen en op zondag hebben we het er niet over?
Sorry het was niet mijn bedoeling om iemand aan het schrikken te brengen ofzo.
Ik ben in begeleiding bij een psycholoog, al zo een 8 jaar, als ik tegen haar zeg dat ik die gedachten heb dan zegt ze dat ze dat niet graag hoort dusja dan zwijg ik er maar over.
Vorige week bij een andere psycholoog geweest (1e gesprek gehad) en binnen 2 weken mag ik effectief gaan om te starten met therapie maar 2 weken is nog zo lang terwijl het nu niet goed gaat.
Ik ben in september uitgevallen met een depressie en ben sinds 6 januari terug aan het werk.
Mijn verantwoordelijke weet hoe ik me voel.
Ik ben vandaag bij haar geweest, ik was aan het wenen, mijn hele lijf rilde dus ze weet en ziet hoe ik me voel, toen ik zei dat ik het nu niet aan kon om die vervanging te doen zei ze “dat is part of the job, ik maak voor jou geen uitzondering”.
Nu maak me dus zorgen om die vervanging die ik moet doen en omdat mijn verantwoordelijke, mijn ontslag gaat bespreken met haar baas en ik dus misschien zonder werk val terwijl ik dat eigenlijk niet wil.
Ik doe mijn job graag en ik werk graag waar ik werk, ik kan het gewoon nu niet aan.
Ik durf me ook niet terug ziek zitten omdat anders mijn collega’s daarmee in de problemen komen.
Even streng he, maar je gaat er dus liever zelf aan onderdoor dan dat je collega’s het even wat zwaarder hebben/je leidinggevende voor een oplossing moet zorgen? Het is niet jouw bedrijf, dus maak je niet verantwoordelijk ten koste van jezelf.
Als ik in jouw situatie zat zou ik me nu ziekmelden, zeggen dat je geen ontslag wil nemen, naar de psycholoog bellen dat het nu slecht met je gaat en je geen twee weken kan wachten. En die andere trut vertellen dat ze cliënten niet kan vertellen dat ze over dingen niet wil praten. Oke die laatste misschien niet.
Weten je vrienden en familie hiervan? Kunnen ze wat voor je betekenen?
Ik weet dat het nu voelt alsof het nooit meer goedkomt, maar dat gevoel is zo verraderlijk. Hou vol! Het wordt beter. 
1 like
Hoe gaat het? Heb je al een gesprek gehad?
Mja ik voel me schuldig dat ik van 16 september tot 6 januari heb thuis gezeten en dan nu terug.
Ik heb donderdag (eerst vrije afspraak) bij mijn huisarts, waarschijnlijk gaat ze me dan wel thuis zetten, al weet ik niet of dat de oplossing is…Dat komt dan ook weer niet goed over naar mijn verantwoordelijke/baas van verantwoordelijke en collega’s.
Nieuwe psycholoog zit helemaal vol, ze baalde er zelf van dat er 2 weken tussen zit.
Mijn vrienden en familie (moeder) weten hier van, ze proberen me te steunen maar het is ook voor hen niet makkelijk.
Ik dacht dat het beter ging en door zo iets klein en onnozel gaat het terug bergaf, het voelt elke keer alsof ik dieper en dieper val…
Ja, jammer dan voor je werk. Op is op. Niemand heeft er wat aan als je doorgaat tot je omvalt en zo te lezen ben je daar niet ver vandaan.
Heeft je huisarts ook geen mogelijkheid tot een gesprek met een praktijkondersteunend psycholoog? Die kan geen uitgebreide behandeling met je starten maar je wel begeleiden tot de gesprekken bij de psycholoog starten.
Je hoeft het allemaal niet alleen te doen, dus vraag vooral om hulp. Is moeilijk, dat weet ik, maar je hoeft het niet alleen, doe het jezelf niet aan lieverd.
Ja dat proberen we wel te doen inderdaad. Maar het is best lastig omdat we het ook weer zo snel mogelijk af willen hebben zodat we erin kunnen. Dus als we dan iets anders gaan doen voelen we ons ook weer rusteloos omdat we ook met het huis bezig kunnen zijn.
En het is ook dat we allebei nu thuis wonen dus elkaar niet heel veel zien of dat niet heel veel privacy hebben. Via WhatsApp denk ik soms wel eens van: “Jeetje we kunnen het nu toch wel even over iets anders hebben.” Maar wat ik al zei, dan spreken we af om te bellen en onze dag te bespreken en dat gebeurt dan een paar keer en dan houdt het weer op. Dat vind ik wel gewoon jammer.
Maargoed ik hou me voor dat dit even de laatste lootjes zijn en dat als we er in zitten er ook weer meer tijd voor elkaar is.
Wat kut dat je je zo voelt man, dat het onbekende je ineens zo aan kan vliegen.
Ik ben blij dat je naar een andere psycholoog gaat want die je nu hebt klinkt echt klote, je moet juist wel over die gedachten kunnen praten met je psycholoog, hoe verwacht ze anders dat je ermee om gaat?
Vergeet ook niet dat je het de afgelopen maanden echt heel goed gedaan hebt. Daar heb je nu misschien niks aan, maar het is belangrijk dat je weet dat het kan, en dat je weer op dat punt kan komen.
Het is misschien wel een goed idee om je weer ziek te melden? Ik snap dat het op je schuldgevoel werkt, maar probeer het zo te zien, als je een gebroken been hebt moet dat toch ook eerst herstellen? Alleen omdat het niet fysiek is betekent niet dat het niet belangrijk is dat je herstelt he. 
Verhuizen is een hele grote lifeevent en dat gaat inderdaad gepaard met veel stress, misschien binnenkort een romantische date met je vriend inplannen? Dan vergeet hij de verhuizing vast even.
1 like
@Bertie, mijn huisarts heeft daar denk ik geen mogelijkheid toe.
Bedankt voor je berichtje.
@LeviOHsa, ik begon mijn vorige psycholoog meer te zien als vriendin dan als hulpverlener, ik moet zaterdag nog naar haar gaan om te zeggen dat ik bij een andere psycholoog ga (dat is ook al veel stress omdat ik het moeilijk vind)
Ik ben deze ochtend bij mijn verantwoordelijke geroepen en ze zei je hebt de keuze, gaan en dan blijf je en als je niet gaat is het ontslag.
Mijn collega wilt in mijn plaats die vervanging gaan doen maar het mag niet…
Ik sta blok.
Ik weet dat ik maandag niet ga kunnen vertrekken en dat zaterdag en zondag een hel worden (lees wenen, paniekaanvallen, uren met de auto vertrekken en zeggen dat ik mezelf iets ga aandoen om dan volledig te blokkeren).
Ik weet het allemaal niet meer.
Collega’s zeggen ook dat ik me moet thuis zetten maar heb schrik om dan mijn ontslag te kregen wegens werkweigering en dat voelt als falen en dat kan ik er niet bij hebben + ik werk daar gewoon ook heel graag.
Mijn collega’s zijn super begripvol maar mijn verantwoordelijke niet.
Ik heb in december met haar een gesprek gehad dat het helemaal niet gaat.
Ik heb toen ik terug herbegon een gesprek gehad dat ik me nog niet 100% voelde.
Ik heb 2 weken geleden een gesprek met haar gehad om te zeggen dat alles me zoveel energie kost en dat de slechte sfeer en onderling geroddel en gedoe hier niet bevorderlijk voor was. En dan gisteren en vandaag waarin ik aangeef dat ik het NU niet kan maar dat ik aan mezelf aan het werken ben maar ze blijft bij haar standpunt.
Ik weet niet waar je woont, maar in Nederland is het niet rechtsgeldig om mondeling ontslag te nemen. Dus dat jij dit in een opwelling hebt geroepen, betekent niet dat dit definitief is. Als je werkgever je voor de keuze stelt, kun je gewoon zeggen dat je geen ontslag wilt nemen, dit onder druk hebt geroepen en dat het niet rechtsgeldig is. En als ze met een verklaring komt die jij moet ondertekenen, moet je dit absoluut niet doen!
Als zij jou willen ontslaan, moeten ze een goed ontslagdossier hebben. En als jij je nu ziek meldt, kunnen ze je ook niet zomaar ontslaan.
Als ik jou was, zou ik me voor de rest van de week ziekmelden, goed mijn arbeidsovereenkomst en cao doornemen en inderdaad snel een afspraak maken met ha, po of psycholoog.
Ik woon in België.
Ben deze namiddag niet meer terug gaan werken en heb morgen een afspraak met mijn huisarts.
Mijn vriend heeft naar mijn verantwoordelijke gebeld en zijn gedacht gezegd maar dat is in het verkeerde keelgat geschoten.
Ze heeft tegen 1 van mijn collega’s gezegd dat mijn vriend haar afgedreigd heeft dat het haar fout zou zijn moest ik mezelf iets aandoen (hij heeft dat niet zo gezegd maar heeft wel gezegd dat ik in een paniek naar buiten ben gelopen en dat ik gezegd heb dat ik mezelf iets ging aandoen en dat hij zich nu zorgen maakte omdat ik niet meer opnam en hij niet wist waar ik zat).
3u later kreeg ik van mijn verantwoordelijke een bericht, Alles ok? (ik had zoiets van wat denk je nu zelf?)
Tegen diezelfde collega heeft ze ook gezegd dat ik er voor moest zorgen dat als ik nu terug kwam werken ik voor de volle 100% moest genezen zijn want dat ze verwacht dat ik hetzelfde kan en doe zoals alle andere collega’s.
Ik zit al 20 jaar op en af in depressies, ik denk dat het goed gaat, soms gaat het ook jaren, maanden goed en dan kan er iets klein, onnozel gebeuren en dat maakt me terug aan het wankelen.
Ik weet niet meer wat ik moet doen…
Ik zou geen ontslag nemen, maar wel jezelf ziek melden en misschien nadenken of de bedrijfsarts inderdaad geen ander soort werk voor je kan zoeken. Je lijkt mij niet heel gelukkig te worden van die omgeving of je functie.
Mijn functie op zich wel. Ik werk met kinderen en die zijn het probleem niet, integendeel zelfs 
Op mijn huidig werk zijn er geen andere functies beschikbaar.
Ik heb morgen om 9u een afspraak met mijn huisarts, ik ga zien wat zij zegt.
ik ben momenteel aan het herstellen van een operatie en ik voel me zo naar, op zich gaat het herstel goed. Maar de wond doet nog steeds veel pijn en ik voel me door het bloedverlies ook ontzettend slap. Daardoor kan ik zo weinig nu en verveel ik me de pletter. Het voelt ook zo uitzichtloos.
Op school gaat het steeds slechter. Ik ven mega onzeker over mijn gewicht en vind niks meer leuk of mooi. Wil niet naar uitjes en blijf maar binnen. Vind dit niet leuk.
Ik merk dat het weer slechter gaat. Weet zeker dat het komt door de stress van de naderende verjaardag(sfeest) van de oudste. Ik heb besloten om het dit keer makkelijk te doen: overdags naar monkeytown en daarna taart eten bij mijn ouders. Dus geen echte verjaardag-verjaardag. Voel me echt een faal, maar ik trek die stress gewoon niet 
Vannacht heb ik ook nog eens gedroomd dat ik dik te laat was voor mijn eerste coaching. Werd helemaal onrustig en ver voor mn wekker wakker. Ik heb een intakegesprek gehad en het klikte supergoed. We gaan naast m’n “hoofd” ook kijken naar loopbaan. In het begin gaf het me rust dat er nu stappen werden genomen, maar nu het eerste gesprek eraan komt wil ik me het liefst verstoppen. Ik heb hier echt zoveel moeite mee, ik wil gewoon mezelf weer zijn zonder die 8000 onzinnige gedachten en me dan druk maken om dingen waar ik me niet druk om hoef te maken. Ik was altijd van de “heb je er invloed op? Nee? Let it goooo”. Maar zelfs die gedachte helpt niet meer om mn gedachtes te ordenen. Shit, realiseer me nu dat ik met m’n voeten contact moest maken met de grond als ik weer stresste en dat was ik dus helemaal vergeten? Brb, ga even “aarden”.
Ik had gisteravond een feestje en echt een super leuke avond gehad. Maar echt áltijd bij dit soort dingen lig ik de hele nacht wakker van het gepieker en ben ik er de dag erna ook de hele tijd mee bezig: was ik niet te aanwezig? heb ik niet teveel over mijzelf gepraat? heb ik iets stoms gezegd? Zou iedereen mij stom vinden? zó vervelend.
1 like
Ik voel me zo slecht. Ik kan weer niets anders doen dan huilen.
Ik wil me nu al excuseren omdat dit een lang bericht zal worden…
Ik zit al een paar jaar met een depressie en angststoornissen, soms gaat het goed en soms gaat het echt slecht. Ik heb verschillende jaren anti depressiva genomen en zelfs dan ging het soms echt slecht. Nu ben ik vorig jaar juli, in samenspraak met mijn huisarts, gestopt met anti depressiva. Het ging toen heel goed.
In september is het terug beginnen mislopen. Ik ben van 16/09 tot 3/11 thuis geweest in ziekte.
4/11 ben ik terug beginnen werken en ging het echt niet, ik stond op, was aan het huilen tot ik aan mijn werk toekwam, ik pepte mezelf op, ging werken en zodra ik de deur van het werk achter me dicht deed was ik terug aan het huilen.
Ik moest vrijdag 8/11 naar de arbeidsgeneesheer (dat is standaard in België als je langer dan 4 weken thuis bent gebleven), ze vroeg “hoe gaat het met jou?” en ik ben beginnen huilen, ik kon niets meer zeggen. Ze heeft toen beslist dat ik niet terug mocht gaan werken. Terug thuis van 8/11 tot 6/01 (in november en december wel een goed gesprek gehad met mijn 2 verantwoordelijken V. en A… V. zei als er iets is mijn deur staat altijd open, is er iets moeilijk ofzo kom gerust langs).
6/01 moest ik terug naar de arbeidsgeneesheer, zij vond het nog te vroeg om terug te beginnen werken, ik heb haar overtuigd dat het allemaal wel ging lukken, uiteindelijk gaf ze haar akkoord.
7/01 mijn eerste werkdag,V. had me terug gezegd als er iets is dan kom je maar naar mij en dan lossen we het op.
Ik heb een maand gewerkt met veel moeite, moeite om op te staan, moeite om mezelf te wassen, mijn kleren aan te doen, me naar mijn werk te sleuren maar het lukte.
Tot 4/02…
Ik werk in een buitenschoolse opvang, we hebben 1 hoofdlocatie O (waar we met 8 begeleidsters werken) en 3 buitenwijken, D, M, N (waar er 1 begeleidster per locatie is). Ook handig om te vertellen dat V. op dat moment zwanger was en A. juist bevallen, L. is de vervangster van A.
L. komt op 4/02 zeggen dat er iemand naar buitenwijk D moet omdat de begeleidster van daar ziek is. Alle collega’s hoofd in de grond want niemand wil naar daar, uiteindelijk geven 2 collega’s zich op om maandag en dinsdag toch te gaan.
Maandagavond begin ik te panikeren want ik vrees dat ik donderdag zal moeten gaan en ik kan dat niet (ik ben daar nog nooit geweest, ik weet niet waar ik binnen moet, ik weet niet waar alles ligt, ik ken de kinderen niet, ik ken de ouders niet, wat als ze niet willen luisteren, wat als ik iemand kwijt raak, …). Ik besluit om dinsdagochtend met V. te gaan spreken (diegene die zei als er iets is lossen we het wel). Ik vertel haar waar ik mee zit en haar antwoord is “ik verwacht van mijn begeleidsters dat ze doen waar ze voor aangenomen zijn, zo niet kan je je ontslag geven”
Ik ben helemaal in paniek buiten gegaan en ben beginnen huilen, mijn collega’s zeiden dat ik zo niet kon werken en ik naar mijn dokter moest gaan.
Woensdag naar de dokter en ze heeft me thuis geschreven.
Ondertussen is V. in zwangerschapsverlof en zijn er nu 2 vervangsters, L. en S… Ik heb met hen een goed gesprek gehad en ze hebben mee gezocht naar een oplossing (we gaan met het team kijken naar de buitenwijken zodat we weten waar we binnen moeten, waar alles ligt, …)
Nu moet ik dinsdag terug naar de arbeidsgeneesheer om te kunnen herstarten.
Langst de eene kant wil ik heel graag terug gaan werken maar langst de andere kant denk ik dat ik het niet ga aankunnen, er is niets veranderd sinds september (als ik thuis zit heb ik bergen energie dan kan ik zonder problemen het huishouden doen, koken, … maar als ik ga werken heb ik hier 0,0 energie voor omdat al mijn energie gaat naar mij naar mijn werk sleuren en daar normaal functioneren), ik volg al jaren therapie bij een psycholoog, ben ook al veranderd van psycholoog maar niets helpt. Ik wil liever geen anti depresiva meer nemen omdat ik hier zelf wil uitraken zodat ik de nodige tools en kapstokken heb moest het nog eens misgaan dat ik weet hoe ik er mee moet omgaan maar voorlopig lukt het allemaal niet.
Heb al gedacht om ander werk te zoeken maar ik weet niet wat ik kan, wil, …
Nogmaals sorry voor het lange bericht maar het moest er even uit.
Iemand raad/tips? Alvast bedankt.
1 like