Misschien sluit oplossingsgerichte therapie meer bij je aan? Dat is heel praktisch. De focus is niet zozeer op het probleem, maar meer op de praktische oplossingen (die je zelf gaat bedenken). Ik zou eens bij je huisarts informeren of hij psychologenpraktijken kent die oplossingsgerichte therapie aanbieden.
1 like
Ik heb een opleidingsplek in het ziekenhuis wat betekent dat ik bij de meeste onderzoeken die ik doe altijd een collega meekijkt. En dit gaat in 80% van de gevallen gewoon goed. Ik heb alleen een paar collegaās waar ik gewoon zĆ³ onzeker van word, waardoor het mijn begeleider op is gaan vallen dat ik bij hen altijd standaard minder presteer. En nu wil hij dus dat ik daar een oplossing voor ga bedenken. Alleen ik zou gewoon echt niet weten wat ik daar aan zou moeten doen? Het zijn van die āperfecteā, extraverte, sociale meiden waarbij ik altijd het idee heb dat ik minder ben dan hen, dat zij nooit probleem hadden met x-onderzoek en dat ik super hard faal in vergelijking met hen en dat ze me daar keihard op veroordelen (geen idee of dat ook echt zo is).
Ik heb een hele chille begeleider gelukkig, waar ik alles tegen kan zeggen, die altijd met me meedenkt en oplossingen verzint. Maar bij dit gesprek hierover ging ik natuurlijk weer janken, en dan haat ik mezelf weer dat ik altijd zo snel ga huilen bij kritiek. Het ging de laatste weken echt heel goed en nu heb ik totaal geen zin meer om weer te gaan werken. Heb weer helemaal het idee dat ik niks kan, mensen mij raar vinden, ik nooit ergens bij hoor en het ook nooit wat gaat worden.
First world problems zeikverhaal over iets anders.
Niet hieraan gerelateerd, maar wel iets waar ik vaak over nadenk. Hebben meer mensen vaker een beetje zoān gevoel van: okĆ© is dit dan het leven? Voel me soms super schuldig dat ik dat denk want ik heb leuke familie en vrienden, goede baan, koophuis etc. Maar ik heb steeds vaker dat ik āietsā mis. Soms voelt het een beetje alsof 99% van mijn leven bestaat uit werken, studeren, eten en slapen zonder dat er iets noemenswaardig gebeurt. Had het hier met vriendinnen over en die herkenden het wel. Voor veel van hen ging het over toen ze een relatie kregen, alleen daar heb ik eigenlijk weer geen behoefte aan. Dus nu weet ik niet zo goed wat mijn āietsā dan moet zijn. (Dit is echt een heel vaag verhaal volgens mij 
, kan het gevoel niet goed onder woorden brengen).
1 like
Denk inderdaad dat je wel gelijk hebt wat sleur betreft, ik werk nu 36 uur met studeren ernaast. Mijn enige doelen die ik altijd had waren altijd studie en werk. En nu heb ik zoiets van: ik was altijd maar bezig met carriĆØre, maar eigenlijk wil ik helemaal niet fulltime werken en het hoogste behalen? Ben altijd druk en heb in het weekend nergens energie voor. Dus nu moet ik even schakelen denk ik, wat ik dan wĆ©l wil. Want nu voelt het soms allemaal een beetje zinloos/doelloos. Ga komend voor jaar wel naar 32 uur gelukkig, dus hopelijk wordt het dan beter.
1 like
Is er iemand online die ik misschien kan PBāen?
Als je wilt mag je mij pbāen
Thanks! ga dit googlen!
Ik herken dit ook wel een beetje. Sinds een aantal weken fulltime aan het werk en het valt me best zwaar. Mijn leven bestaat inderdaad uit werken, eten, slapen en dan begint het weer opnieuw. Doordeweeks 's avonds ben ik kapot en in het weekend wil ik ook wat tijd voor mezelf. Woensdag avond moet ik bij mijn schoonouders eten en ik zie er al zo tegenop, omdat ik gewoon weet dat ik dan moe ben. Is dat alles dan in het volwassen leven? Ik hoop het toch niet, en dat het ook gewoon een beetje wennen is.
Wat @tuula zegt over passies vind ik ook een lastige. Ik heb ze zeker, maar vind het zo lastig om de energie ervoor te vinden dus doe ik het niet.
1 like
Gun jezelf ook wat tijd he! De eerste maanden met een nieuwe baan zijn altijd heel heftig. Maar het wordt vanzelf beter, vind ik! En zo niet, dan kun je misschien nog kijken of je bijv 36 uur kan werken zodat je eens in de 2 weken vrij bent?
1 like
Hi, ik zag dat iemand had gereageerd op een bericht van mij. Maar kon niet gelijk terug reageren. En nu zie ik hem er niet meer tussenstaan? Misschien verwijdered? T ging over iemand die ook een burn-out had gehad en bij 2 banen na korte tijd was uitgevallen en tot de conclusie was gekomen dat ergens werken wat maar een beetje leuk was geen optie is. Ik zou graag terug reageren! Je mag me ook een pb sturen. En ik vond je vraag heel goed. Over bij mezelf nagaan wat nou precies de reden vd burn-out was. Dit heeft me echt aan t denken gezet.
Ja is goed! Doe maar rustig aan hoor!
Een vriendin van mij heeft kortgeleden de vriendschap verbroken, mede omdat ik niet lekker in mijn vel zat en we eigenlijk niet goed hebben gecommuniceerd over grenzen en verwachtingen van elkaar (van beide kanten). En man, wat kan dat veel pijn doen als iemand een vriendschap op een actieve manier verbreekt. Heeft iemand anders hier ervaring mee en ook hoe je het een plekje kan geven? Ik merk echt dat het een soort rouwen is en als je niet lekker in je vel zit komt het nog extra hard binnen, waardoor je het snel op je zelf betrekt.
Ik heb een tijd geleden ook een ābreakā gehad met een vriendin maar dat verwaterde soort van gewoon na een rot gesprek via whatsapp. Ik zat toen ook niet lekker in mijn vel en de communicatie liep niet. Uiteindelijk mis ik de vriendschap ook heel erg en is het inderdaad een soort rouwen. En dat geeft ook denk ik niet. Je moet jezelf de tijd geven. Maar rot is het wel. Heb je wel andere vriendinnen?
Het is heel clichƩ maar afleiding en tijd is hetgeen wat je nodig hebt.
Precies dit inderdaad! Het gevoel van āis dit alles in het volwassen leven?ā. Vroeger werd ik enthousiast van dingen, had ik energie om ergens naartoe te gaan etc. Tegenwoordig zit ik of op werk of ben ik thuis aan het studeren of gewoon te moe om iets te doen. Ik vind mijn werk best leuk en zie er nooit tegenop om er heen te gaan verder. Ik zou gewoon graag meer tijd/energie hebben voor andere dingen ernaast.
2 likes
Ik weet dat het heel eng is, maar heb je wel eens overwogen het gesprek aan te gaan met deze meiden? Wellicht kan dat heel relativerend werken omdat ik in je verhaal terug lees dat er eigenlijk vanuit hoe zij jou benaderen helemaal geen directe aanleiding is (wat ook niet hoeft hƩ, ook zonder mag je je zo voelen).
Daarnaast: dat gevoel van nutteloosheid herken ik heel erg. Hangt ook erg samen met dat werken over het algemeen me tegenvalt. Wat bij mij net als bij @tuula werkt: dingen doen die ik echt leuk vind in mijn vrije tijd. Cursussen volgen die ik echt leuk vind, afspreken met mensen die energie teruggeven, erop uit gaan. Zorgen dat er noemenswaardige dingen gebeuren. En heel bewust omgaan met de hoeveelheid energie die ik heb.
1 like
Dit heb ik toevallig dus net gister gedaan met Ć©Ć©n van hen! We stonden samen en ineens begon zij er uit zichzelf over van: ik heb een beetje het idee dat het soms niet helemaal lekker loopt tussen ons. Ik heb toen aangegeven dat sommige dingen die zij zegt mij onzeker maken. En zij gaf toen aan dat ik soms qua communicatie wat duidelijker moet zijn, omdat ze niet zo goed weet wat ze met mij moet af en toe. Dus nu afgesproken dat we erop gaan letten en af en toe even een gesprekje hebben over hoe het gaat. Dus dat is heel fijn!
De ander heb ik iets minder vertrouwen in, want die past zich eigenlijk nooit aan aan iemand anders/ de situatie. Maargoed heb besloten dat gewoon een beetje naast me neer te leggen. Als je van 20 collegaās maar met eentje niet zo goed overweg kan, dan valt dat heel erg mee! Het helpt ook dat een andere collega van me deze week zei dat ik absoluut niet de eerste was die tegen dit probleem aan liep met deze twee. Dus het ligt dan niet geheel aan mij.
Over werken: Denk dat heel veel mensen idd hebben dat werken tegenvalt. Ik denk altijd dat niks wat je 30+ uur per week doet echt nog super leuk is op een gegeven moment (zijn altijd uitzonderingen natuurlijk). Ik zou ook geen 30+ uur per week aan dezelfde hobby willen besteden. Ik wil ik als over een paar maanden naar 32 uur ga even op een rijtje gaan zetten waar ik energie uit haal en dat meer gaan doen. Ik ben altijd zo iemand die meegesleept moet worden om iets te gaan doen, omdat ik anders geneigd ben gewoon thuis te gaan niksen. Terwijl als ik wel eens een keer wat doe dat eigenlijk altijd super leuk is.
2 likes
De beste vorm van wraak is gelukkig zijn. Ik weet jullie situatie niet precies maar blijkbaar zat haar iets dwars en heeft ze het jou verteld en dan is het volwassen om door te gaan. Ik zou een beetje afstand van haar nemen maar wel vriendelijk blijven, denk dat je niets aan haar hebt. Het heeft geen zin om op eieren te lopen daar word je onzeker van.
Wat betreft de negativiteit, ik moet eerlijk zeggen dat ik nu ook een goede vriendin heb waar ik me steeds meer aan erger omdat ze altijd zo negatief is. Uitspraken als: āā alles gaat altijd mis bij mij, ik trek ongeluk aanāā. Dan denk ik meid, doet niet zo negatief je verpest de sfeer. Ik ga het binnenkort ook wat subtieler tegen haar zeggen want het is een reden om niet meer met haar af te spreken. Ik weet niet hoe negatief jij bent en hoeveel vragen je stelt maar misschien kun je je er een week bewust van zijn, dat je opschrijft bijvoorbeeld alle negatieve dingen die je hebt gezegd en positieve dingen. Je hoeft namelijk niet alles te zeggen.
@Rose_Gold Ik denk dat veel mensen dit herkennen vooral als je net begint met fulltime werken. Het is ook gewoon vroeg wakker worden, werken, naar huis, koken, eten was afruimen en slapen. Het scheelt als je een part time dag hebt dat breekt de week. En in het weekend moet je vaak boodschappen doen, huis schoonmaken, langs bij je ouders/schoonouders. In het begin moest ik hier aan toegeven omdat ik moest wennen op het werk omdat alles nieuw was. Op een gegeven moment ging ik sportlessen in de week inplannen zodat ik nog iets had om naar uit te kijken maar ook een avondje per week doordeweeks sowieso met iemand eten. Ik moest wel alles plannen anders kwam het er niet van. En de zaterdagochtend (lukt zeker niet altijd) ging ik twee uur schoonmaken, 1 uur aan boodschappen doen besteden, en dan had ik dat afgestreept waardoor ik de rest van de dag leuke dingen kon doen en zondag gewoon chillen. Als je alleen maar werkt en rust van het werken dan kom je echt in een sleur.
1 like
@ iedereen die gereageerd heeft; het is inderdaad ook nog te vroeg om er iets over te zeggen, wennen aan 40u duurt veel langer! Helaas heb ik nooit echt de ambitie gehad om fulltime te werken haha, dus misschien staat het me daarom al wel wat meer tegen al. Waarom ik het dan wel doe? Ik werk in het onderwijs en helaas liggen de banen hier niet voor het oprapen. Dit was mijn enige ingang, dus jaā¦ Dit schooljaar minder werken zit er dan ook niet in. Ik hoop dat ik volgend jaar mag blijven en dat ik dan wat kan minderen!
@Maurice misschien moet ik ook maar gaan plannen ja, want ik kan me nu gewoon echt tot niks zetten. De stap om iets te gaan doen, of het nou schoonmaken/sporten of iets aan mijn passie doen gaat is zo groot.
Ik zag dit artikel en ik denk dat het wel klopt:
Maar ik weet niet zo goed wat voor doel ik zou kunnen stellen? Geen idee wat ik wil in t levenš .
1 like
Dit was inderdaad exact wat mijn bovenstaande gedachte uitlokte. Ik had een gesprek met mijn begeleider van mijn opleidingsplek en hij vroeg op een gegeven moment wat ik wilde met mijn leven. Dus ik noemde een beetje wat ik qua werk wilde bereiken. Maar dat was niet wat hij bedoelde. Dus toen wilde hij dat ik nadacht over inderdaad een overkoepelend iets wat ik met mijn leven wilde. En toen dacht ik ook echt; geen idee?? Ik heb werkelijk geen idee wat ik met mijn leven zou willen bereiken. Ik heb echt niks waarvan ik denk: nou dit zou mijn leven nou echt enorm de moeite waard maken.
3 likes