Lief dat je reageert, ik heb een vrij lastig lichaam en kleding passen is altijd lastig.
Veel vorm, maar ook lang, maar ook niet plus-size.
Om je andere vraag te beantwoorden, mijn ouders hebben ooit iemand geholpen met pech. Is een totaal andere situatie, maar zij ontvangen achteraf een bloemetje en waren vooral blij om te horen dat alles goed wat gekomen.
Hoe is het nu met je?
Ik hoop dat je helemaal oké bent!
Zou het gewoon doen, er is heus niemand die denkt: nou wat stom zeg. Ik kan me heel goed voorstellen dat je als onbekende in deze het prettig vindt om te weten hoe het nu met iemand is.
Heeft iemand wel eens b.etterhelp of tal.kspace gebruikt? Is er ook zoân organisatie in Nederland? Ik haat bellen maar chatten met iemand lijkt me wel een chill idee.
Ik kende het niet maar heb even gegoogled, het is dus echt bedoeld als therapie? Is dat wat je zoekt?
Ik heb namelijk een tijd gewerkt als vrijwilliger bij de Luisterlijn, ik weet niet of je die organisatie kent maar die zijn bedoeld om een luisterend oor te bieden, telefonisch maar ook via chat. Maar dat zijn dus geen therapeutenâŠ
Pffff ik ben nu al dagen zo down. Ik ben een baan kwijt en dat gaat op een hele vervelende manier, ik heb er vanmorgen een streep onder gezet en dan nog gaan ze erover door. Ze willen dat ik dagen inhaal die ik gewoon niet verplicht ben in te halen. Dit hele probleem is begonnen doordat ze mijn contract zomaar wilde halveren en het is nu van kwaad tot erger gegaan. Terwijl ik alleen maar redelijk ben geweest en keer op keer heb uitgelegd waarom ik niet ga en kan voldoen aan hun eisen. Nu is mijn grens bereikt, dit heb ik duidelijk gezegd en gaan ze nog door. En dit drukt al 1,5 week zo op me en mijn humeur. En afgezien van deze vervelende interactie ben ik ook gewoon het grootste deel van mijn inkomen nu kwijt en dat geeft ook zoveel stress. Ik voel me gewoon de hele dag down en ongelukkig. En die avondklok en hele coronagezeik helpt ook echt niet. Ik heb mân leerlingen niet allemaal in de klas, daar krijg ik normaal zoveel energie van. Maar dat zoomen slurpt alleen maar energie. Bovendien heb ik het gevoel dat er veel te veel van me gevraagd wordt op mân werk zonder dat daar fatsoenlijk voor betaald wordt. Ik ben qua werkzaamheden gewoon volledig lid van het team maar ik krijg half salaris. Heb nu wel om een ander contract en salarisverhoging gevraagd maar dat is ook nog niet rond. Aargh het is gewoon allemaal gezeik en er zijn geen leuke dingen als afleiding.
Wat raar dat ze dan nog steeds van je verwachten om dagen in te halen, terwijl je uitgelegd hebt over waarom je niet aan hun verwachtingen kan voldoen.
En dat online lesgeven is ook niet leuk. Je mist echt de spontane interactie met de leerlingen en dat is wat het werk ook zo leuk maakt. Echt niet gek dat het heel veel energie slurpt, maar wel super kut natuurlijk, want dat kan je er nu eigenlijk niet bij hebben. Zijn er collegaâs wie het werk een beetje voor je kunnen verlichten? Want het is niet eerlijk dat je veel meer taken moet doen dan waar je voor betaald wordt. Misschien kan je wat druk zetten achter het salarisverhoging, zeker nu je ook een inkomstenbron mist? Hopelijk hebben ze daar begrip voor
Ja ik kan daar nu ook niet meer op reageren, ik heb het nu drie keer uitgelegd en ze blijven vasthouden. We praten in rondjes en ik wil nu niet meer hetzelfde gesprek voeren. En het valt me ook zo van ze tegen dit. Doe even research, dan is het direct duidelijk dat je geen poot hebt om op te staan en kun je stoppen met mij lastig te vallen en je gelijk proberen te halen. Het voelt ook heel erg als twee tegen een en ik kan hier gewoon niet tegenop praten.
Heb inderdaad aangegeven op school dat ik meer uren wil omdat ik werk zoek, daar werd positief op gereageerd maar dat is onzeker tot het rond is. En het stomme is dat ik dus een duo heb die nu bijv samen verslagen wil schrijven. Ik heb dat nooit gedaan en op zich wel logisch dat we dat samen doen want hij is weggeweest en we doen allebei twee dagen. Maar dat moet dan weer op zijn werkdag en dat is dan natuurlijk weer niet mijn werkdag. En dan ben ik weer onbetaald aan het werk 
kan dat ook gewoon aangeven bij de directie maar ik weet niet of dat wel de bedoeling is
Nee in cirkels praten heeft ook geen zin, want dat kost enkel energie en levert alleen frustraties op. Hoop dat je snel van ze af bent. Misschien kan je trouwens bijles geven aan kinderen? Het is niet veel, maar misschien geeft het toch nog wat inkomen, geloof wel dat er veel vraag naar is.
Samen verslagen schrijven? Als het voor je werk is, dan moet je dat zeker aangeven, want dat zijn gewoon werkuren, ik neem aan dat jouw collega dat ook doet tijdens zijn werkuren, omdat hij zân vrije uren daar niet voor wil opofferen. Het is niet eerlijk dat jij dat nog extra moet doen, zonder daarvoor betaald te worden. Heb je een soort teamleider in het po? Ik weet dat dat in het vo zo werkt, maar ben niet zo enorm thuis in het po.
Mocht je trouwens eens een leuke opdracht/idee willen om met je klas te doen, dan wil ik er best over meedenken! Heb nu geen stage meer en vond alternatieve vakdidactische opdrachten verzinnen altijd vet leuk voor mn opleiding haha
Ja ik kom er wel uit met extra werk, heb me ook ingeschreven bij een uitzendbureau. En morgen heb ik weer hernieuwde energie (hopelijk).
Hij doet het zeker op zijn werkdag, hij is super secuur met niet werken op vrije dagen etc. Maar totaal geen respect voor mijn vrije dagen hahah beetje jammer. Heb nu ja gezegd omdat ik toch tijd en die ervaring wel op wil doen. En het is volgende week dus feb, dan heb ik iig een nieuw contract met meer salaris, als alles volgens plan loopt. Ga bij tekenen dit dan ook bespreekbaar maken. Dank voor je aanbod! Het wordt ook een beetje tergend om steeds weer leuke dingen te bedenken voor zoom inderdaad. Oke jemig wat een geklaag.
Ahh dan hoop ik dat dat goed komt! En vooral dat je baan je gewoon salarisverhoging gaat geven.
Oh dat is dan ook echt niet netjes naar jou toe. Zou er dan inderdaad wel op letten, want anders maak jij constant uren op je vrije dagen en dat loopt op een gegeven moment best wel op.
Is ook lastig hoor! Het is fijn dat het online kan, maar het heeft ook echt wel zân beperkingen en dat is zonde. Elke keer een kahootje inzetten ofzo is ook echt niet leuk na een tijdje.
Ah joh je moet iets toch van je af kunnen schrijven, anders blijf je jezelf opvreten en nu we met corona al weinig mensen zien, kan je al helemaal niet echt meer ventileren, dus gewoon posten 
Dankjewel! 
Ik snap niet zo goed wat er met aan de hand is, maar misschien helpt het om hier even wat te tikken.
Ik heb echt zo enorm het gevoel dat ik vast zit in een loop. Mijn dagen bestaan uit slapen, eten, werken en 's avonds nog even Netflixen ofzo. In het weekend maken mijn vriend en ik schoon en hebben we amper energie om nog wat leuks te doen. We proberen het wel door wekelijks een date night te houden, maar ik heb er echt minder en minder energie voor. Ik bedenk van alles leuks om te doen, maar in de praktijk brengen lukt op de een of andere manier gewoon niet. Ik loop vast.
Ik heb ook echt de laatste tijd zoveel huilbuien die ineens op komen zetten en mijn vriend zit zelf ook met zijn eigen issues dus die heeft ook niet de ruimte om mij dan een beetje op sleeptouw te nemen. We zijn allebei gewoon op ofzo.
Het gaat verder prima op mijn werk, mijn familie is gezond en ik kan ook wel met vriendinnen erover praten, maar ik weet het gewoon even niet. Rationeel weet ik dat ik niks te klagen heb, maar vanochtend toch een half uur zitten huilen en daarna als een zombie het huishouden maar gedaan.
Ik weet niet wat ik hiermee wil verder, want het is ook niet echt een coherent verhaal.
Tldr: ik zou me prima moeten voelen want mijn leven zit goed in elkaar, maar ik huil veel en heb nergens energie voor buiten werken om.
Is het ook niet gewoon door de lockdown? Lijkt mij best logisch, het is gewoon ook zwaar nu met een kleine bubbel en niks kunnen, kou buiten en redelijk uitzichtloos.
Ik heb zelf ook echt even een moeilijke periode, zit niet in mijn eigen huis maar in een deprimerende anonieme flat op 19 hoog, ik voel me hier zo niet thuis. Omdat mijn eigen huis verbouwd wordt zit ik nu hier. Vorig jaar was een lastig jaar omdat ik me door een vervelende huisbaas niet thuis meer voelde in mijn eigen huis. Nu heb ik een nieuwe huisbaas die alles zou verbouwen, waarvoor ik er vrijwillig tijdelijk uit ben gegaan. Het leek een droom leek, maar sinds gister is er ineens grote onzekerheid dat ik mijn huurtoeslag weleens zou kunnen gaan verliezen hierdoor (ingewikkeld verhaal). En dan kan ik er niet meer wonen. Ik heb me ook in lange tijd ook niet zo down gevoeld, leek alles eindelijk weer goed te gaan, staat nu mijn hele bestaan hier toch weer op losse schroeven (de woonruimte die ik had is nu echt niet meer te vinden hier, dan kan ik weer op kamers gaan wonen). Mehhh zo klaar met alles. Ik wil gewoon mijn eigen plek en door met mijn leven.
Wat rot dat je je zo voelt! Ik weet niet of je er iets aan hebt: maar ik herken je gevoel wel. Vooral van dat dat je eigenlijk âweetâ dat je je goed moet voelen omdat je niets te klagen hebt. Als ik naar alle afzonderlijke aspecten van mijn leven kijk ben ik best tevreden: ik vind mijn werk leuk, ik heb leuke vrienden en familie, ik sport heel veel wat ik leuk vind en ik volg nog een studie voor mijn werk wat ik ook leuk vind.
Maar soms word ik zo moe van dat het altijd maar hetzelfde riedeltje is, elke week weer. Alle afzonderlijke activiteiten zijn leuk, maar niet 7 dagen lang, jaar in jaar uit. Dat je een week hebt afgerond, en dat als beloning de volgende dan weer ongeveer hetzelfde is. Soms heb ik dan het idee dat ik nergens meer ânaartoe werkâ ofzo. En dat voelt dan zo leeg. Maar ik zou eerlijk gezegd ook niet weten wat ik er dan aan kan veranderen. Want uiteindelijk heb je toch altijd een soort routine in je leven, wat je ook doet.
Ik hoop dat iemand me wat tips kan geven.
Ik heb heel lang een eetstoornis gehad(boulimia) en nu al dik 2 jaar geen eetbuien meer. Eigenlijk ging het heel erg goed, tot de laatste weken. Het komt denk ik deels door de lockdown en het feit dat ik daardoor mijn fijne sportroutine een beetje kwijt ben, en ik ben ook veel in de verleiding gebracht. Een vriendin bracht brownies, mijn man kreeg chocola van zijn werk mee, er is ineens altijd wel wat. En het is net alsof dat in combinatie met het vele thuis zijn nu even teveel is. Ik neem me al weken voor beter voor mijzelf te zorgen maar dan ga ik toch weer teveel snoepen. Mijzelf vanalles ontzeggen werkt absoluut niet, het is ook niet zo dat ik heel veel ben aangekomen. Maar het voelt niet prettig en hoewel het zeker geen eetbuien zijn, begint het gevoel van controleverlies af en toe wat naar boven te komen. Alleen weet ik even niet hoe ik er uit kom en het kan âresettenâ. Ik weet dat gezonde boodschappen doen helpt en wat meer bewegen, maar het is net alsof ik het overzicht kwijt ben ofzo? Klinkt lekker vaag maar ik hoop dat iemand tips heeft waarmee ik wat meer in balans kan komen.
Wat vervelend dat je het gevoel hebt dat je de controle aan het verliezen bent. Alhoewel ik geen boulimia heb gehad, is eten wel een gevoelig punt (gaat meer richting orthorexia soms denk ik). Ik herken ook wel iets van wat je zegt. Voor mij komt dat door het gebrek aan structuur en het niet op kantoor zijn. Daar werd de lunch altijd verzorgd en was het heel makkelijk om gezond en voldoende te eten. Hier thuis schiet eten er vaak bij in, of kies ik iets ongezonds.
Anyway, wat mij helpt, naast inderdaad de juiste dingen in huis halen, is dat ik 1 (of soms 2) âcheatdaysâ plan. Daarop eet ik alle dingen waar ik de rest van de week zin in heb. Het idee dat ik het ga eten helpt me de rest van de week om het niet dan al te gaan eten. En na zoân dag ben ik ook altijd wel weer helemaal klaar mee en heb ik weer zin om normaal te gaan eten. Voor mij werkt dit meestal heel goed om alles weer een beetje in balans te brengen, wie weet heb jij er ook wat aan. Take care
Ik herken dit heel erg. Niks te klagen, maar toch weinig energie en fut. Ik denk ook dat het aan de lockdown ligt. Iedere dag hetzelfde riedeltje. Het is werken-studeren-wandelen-netflix-huishouden. Ik ben wel een beetje uitgewandeld. Ik zou ook minder naar een scherm willen staren, maar ik kan niet de puf opbrengen om een andere activiteit te bedenken.
Ik heb geen eetstoornis (gehad), maar wel een wisselende relatie met eten.
Wat bij mij heel erg helpt is acceptatie. Het moment dat ik accepteer dat ik in een fase zit waarin ik meer zin heb in snoep/chips/grotere porties en mezelf toestemming geef om te eten wat ik nodig denk te hebben, kom ik tot rust. En in die rust kan ik beter keuzes maken. Anders sta ik in vechtstand, of het nu is om me vol te proppen of juist om mezelf ervan te weerhouden.
Als ik die rust vind, dan kan ik van het eten genieten en haal ik er meer voldoening uit. Dat betekent meestal dat ik ook sneller genoeg heb.
Soms is honger fysiek, soms mentaal. Ik probeer ook die mentale honger te accepteren en respecteren. Ik vertel mezelf niet dat het nergens op slaat dat ik nu alweer chocola wil en dat ik een slappeling ben als ik het eet. Ik zie het als een signaal dat mijn lichaam me geeft, net zoals een knorrende maag een signaal is. Blijkbaar heb ik ergens behoefte aan. De kunst is nu om uit te vinden of dat daadwerkelijk chocola is (soms wel, en dat mag!) of iets anders. Wat gaat mij het prettigst laten voelen? Op de korte en lange termijn?
Even een disclaimer trouwens: dit is wat ik probeer te doen en soms lukt het. Als het lukt voelt het goed, vandaar de tip. Maar het is niet altijd makkelijk.
Pff ik weet het even niet meer. Paar weken terug heb ik mij ziek gemeld op werk. Ben toen bij de dokter geweest en die heeft me doorgestuurd naar de praktijkondersteuner. Veel stress gehad en nog steeds door het werk en vanaf oktober november werd het steeds erger. Mijn Werkplek is door iemand anders overgenomen en ik moet een ander plekje zoeken. Maar er word zoveel druk uitgevoerd door mijn werk. Dat ik zelf als ik me ziek heb gemeld word gebeld. Dat er ergens plek is als ik dat niet aanneem ik een plek krijg waar ik echt niet heen wil. Zoo klote gewoon, gevoel dat ik niet serieus genomen word.
Geen idee of dit topic goed is ook. Weet gewoon niet wat ik doen moet.
Wat vervelend! Niet oké dat je werk je zo pusht. Heb je een vertrouwenspersoon oid op werk waar je bij terecht kunt? In plaats van je leidinggevende? En heb je iets aan de praktijkondersteuner? Ik hoop het!