Ik had hier een paar maanden geleden gepost dat ik graag een nieuwe baan wilde, nog steeds niets gevonden/ergens positief nieuws gehad. Heb nu wel volgende week een screening voor iets dat ik zeer graag wil dus hopelijk lukt dit. Het eerste gesprek liep alvast vlot en daardoor mag ik naar de volgende ronde. Het werkt echt zo op mijn humeur. Alles irriteert me nu ook op mijn huidig werk, maar ik wil ook niet teveel hoop koesteren dat ik nu wel zal aangenomen zijn.
4 likes
Ik herken je verhaal volledig. Bij mij zorgde het ervoor dat ik aan de verwachtingen probeerde te voldoen waarvan ik dacht dat anderen ze hadden. Ik ging super hoge eisen aan mezelf stellen en werd steeds onzekerder. Toen ik in een baan terecht kwam waarin verschillende personen bij kwesties zijn betrokken en allemaal vanuit hun eigen perspectief een andere rol van mij verlangen, werd het me te veel en viel ik uit met burn-out klachten. Mijn studie was te overzien en ook mijn eerste baan die ik als opstapje gebruikte om te bereiken wat ik wilde, maar bij deze (droom)baan werd de druk me helaas te veel.
Ik ben sinds een half jaar in gesprek met een psycholoog, maar ik moet je eerlijk zeggen dat ik nog niet weet of dat voor mij de aangewezen weg is. Ik blijf het een lastig traject vinden. Geen directe tips dus, maar ik volg zeker!
1 like
Denk dat het aan heel veel dingen kan liggen! Val je wel op tijd in slaap?
Je zou eventueel bij de huisarts een bloed onderzoek kunnen laten doen, wellicht dat je wat tekorten hebt. Zelf hou ik ook van slapen en met name overdag. Soms omdat ik me verveel, soms omdat ik me rot voel en soms omdat ik het gewoon lekker vind. Ik heb add en merk dat slapen ook prikkel verwerking voor mij is (of juist omdat ik me verveel). Ook merk ik dat als ik gezonder eet -vooral geen suiker- het wel beter gaat.
Uiteindelijk zul je het patroon moeten doorbreken en dat kun je in kleine stapjes doen. Niet meteen in één keer bergen verwachten! Je kunt ook wat nieuwe prikkels zoeken. Ik ga soms ook al heb ik niks gepland die dag, wel lekker wandelen/een dagje alleen op pad/naar de bioscoop/even een terrasje/etc etc. Ik weet gewoon als ik de hele dag thuis blijf dat ik dan sowieso een dutje ga doen.
3 likes
Dan is het misschien fijn om een keer met een poh of een psycholoog te gaan praten 
.
1 like
Kun je een cursus gaan volgen of misschien vrijwilligerswerk doen? Of is dat niet te combineren met de kinderen.
Snap wel dat je er lamlendig van wordt als je weinig om handen hebt. Ik denk overigens ook dat het geen kwaad kan om met een praktijkondersteuner te gaan praten!
Misschien is het toch goed om dit een keer uit te spreken. Al is het maar bij de huisarts. Het klinkt een beetje alsof je vast geroest zit in je dagelijkse leven en dat dat langzaamaan toch veranderd in een soort van depressie. Soms heb je het zelf niet eens door.
Wat rot zeg en wat fijn en lief dat je kindje je kwam troosten. Ook al voel je je waardeloos, ik weet zeker dat je voor hem/haar heel waardevol bent! Veel sterkte en een dikke digitale knuffel.
1 like
Ik zit echt verrot in mijn vel en ik kan me dan zo eenzaam voelen als ik bij niemand terecht kan. En dat is niemands schuld hoor, en m’n vrienden zijn er heus wel wanneer ze tijd hebben, maar soms heb ik echt behoefte om NU met iemand te praten en als dan niemand kan omdat iedereen bezig is dan lijkt het moment echt 10x zo zwaar.
2 likes
Heeft iemand hier ervaring met positiviteitsinvulboeken? Ik heb al geprobeerd zelf dankbaarheids/positiviteitsdagboekje bij te houden maar zelf lukt het me niet echt. Ik zag bij lottelovesbeauty in haar vlog her boek ‘the joy list’ voorbij komen, maar dat is natuurlijk gesponsord dus weet niet of dat een fijn boek is.
Ik vind zelf het dagboek van structuurjunkie een aanrader!
1 like
Ah super goed gedaan! weer een zorg minder 
1 like
Je kan er ook een app voor gebruiken. Happy feed vind ik zelf fijn, je kan als je wilt foto’s toevoegen en hij geeft dagelijks een reminder.
1 like
Ik vind 6 min journal heel fijn! 3 min in de ochtend en 3 in de avond. 
1 like
Morgen is het mijn moeders sterfdag. Net al een flinke huilbui gehad, want ik mis haar vreselijk. En natuurlijk heel veel flashbacks en triggers die het niet bepaald gezelliger maken.
En dan zijn er mensen die het maar raar vinden dat ik haar nog steeds mis, dat het verdriet en gemis nu toch wel eens minder moet worden. Maar dat zijn dus mensen die hun beide ouders nog gewoon hebben en geen benul hebben hoe het voelt om alleen over te blijven. En het is niet zo dat ik elke dag zit te huilen ofzo, maar bepaalde dagen of situaties zijn wel echt moeilijk om mee te handelen. Denk aan: verjaardagen, kerst, een andere moeder en dochter samen te zien winkelen of samen uit eten zien gaan. Maar blijkbaar mag je maar een bepaalde tijd rouwen of verdrietig zijn om het verlies van je moeder. En dan denk ik, wacht maar tot je het zelf mee maakt, dan weet je pas waar ik het over heb. En ik neem het niemand kwalijk, want anderen weten pas ook hoe het voelt tot je het zelf meemaakt. Maar leg iemand niet een periode op van hoelang een persoon verdriet ergens over mag hebben.
9 likes
Wat zijn dit voor stomme, gevoelloze mensen? Ik vind dat je ze dat wel kwalijk mag nemen hoor, wie ben jij om te oordelen over iemands rouwproces? Veel sterkte iig! 
4 likes
Ik herken dit wel. Ben ook echt geen ochtendmens en al helemaal niet na een slechte nacht.
Wat mij helpt is gelijk als ik wakker word de dag beginnen. Eerst ontbijten met de kinderen en dan gelijk stofzuigen, dweilen en de rest van het huishouden. Aankleden en de kinderen aankleden, daarna fruit eten en dan zijn we klaar voor de dag. Ik probeer dit voor 10:00 gedaan te hebben zodat we die dag nog wat kunnen doen. Merk echt dat ik daar actiever van word. Er is dan nog tijd voor iets leuks.
Als ik ga zitten als ik wakker word en al helemaal met mijn telefoon in mijn handen. Is het pas 1100 als ik een keer uit die hoek kom en 1400 voordat ik klaar ben en dan is er dus geen tijd meer om iets doen voordat het koken etc weer gaat beginnen. Nou dan ben ik dus bloedchagrijnig want dan ben ik weer niet verder geweest dan de 4 muren van ons huis en de kinderen klimmen tegen de muren op.
Zou proberen niet toe te geven aan je slaap zodat je misschien ‘s avonds ook vroeger naar bed kan.
2 likes
Dankjewel! Nou, vaak weten ze gewoon echt niet hoe zoiets is om te ervaren omdat ze het zelf niet meegemaakt hebben nog. Moet eerlijk bekennen dat ik zelf ook zo weleens gedacht heb toen bijvoorbeeld mijn opa overleed en mijn moeder en vader daar het jaar op jaar nog steeds moeilijk mee hadden. Nu ervaar ik het zelf en snap ik het wel.
Sinds twee weken heb ik weer contact met mijn ‘one that got away’. Al vaker contact met hem gehad en ook weer verbroken, maar dat was meestal via de app. Nu hebben we weer heel intensieve gesprekken gehad, ook al een paar keer face to face afgesproken en best intieme gesprekken gehad. Ook over vroeger, hoe het toen tussen ons ging. Het viel te verwachten maar ik ben er totaal de kluts door kwijt. Oude gevoelens zijn weer terug, oude wonden weer opengereten. De timing is ook nog eens totaal k*t. Weet echt niet wat ik er mee aan moet (of nou ja, vanuit ratio weet ik dat natuurlijk wel). In emotioneel opzicht heb ik met hem een best wel diepe connectie en ik merk nu dat ik dat bij mijn eigen partner wel heel erg mis. Heb er een flinke steen van in mijn maag
Herkenbaar. Ik zit zelf in een soortgelijke situatie. Mijn man en ik zijn al lang samen en ‘the other guy’ is een vriend van ons van vroeger. Hij woonde jaren in Nieuw-Zeeland en we zijn altijd heel erg close geweest. Nu hij terug is gekomen en nadat we elkaar een aantal keren gezien hebben vind ik mijzelf in een lastige situatie. Er zijn veel dingen die wij gemeen hebben en dat heb ik met mijn man niet zo erg. De timing is ook heel erg f*** omdat we graag een kindje willen.
2 likes
Sterkte, ik kan me niet voorstellen hoe je je voelt. Hopelijk krijg je snel wel nieuws zodat jij verder kan.
2 likes