Het niet zo lekker in je vel-topic

[Vloeistof]

Ik ben wel ooit bij een psycholoog geweest maar niet per se hiervoor. Ik heb deze negatieve gevoelens ook nog nooit echt zo ervaren. Dus ik hoop eigenlijk ook dat het zichzelf wel weer oplost. Maar voor nu zit ik een beetje in een sleur. Werken, studeren en daardoor ook even niet zo veel tijd voor leuke dingen en ontspanning. Ik moet nog 3,5 week en dan rond ik die studie af. Dus het voelt ook even als de laatste loodjes.

Ik zou ook denk ik meer moeten praten met mensen om mij heen hoe ik me voel. Want dat doe ik nu ook niet. Ik hou het erg binnen.

[Pandabeer]

Wat een heftig verhaal zeg… ben er wat stil van. In ieder geval heel veel sterkte voor jou!

[Lumos]

Wat ontzettend naar. Ben je nu weer thuis? Ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt, en vind het rot voor je dat het niet zo loopt zoals je graag zou willen. Virtueel knuffeltje.

Kan je het met iemand in je omgeving bespreken? Ik hoop dat je de slaap straks een beetje kan vatten en wees lief voor jezelf, dat verdien je. Sterkte!

[Lara]

Jeetje wat een heftig verhaal!!

[NoyraSoturi]

Wat erg voor je. Naast wat er al is gezegd over het bespreken met een arts, vraag ik me af of je ook iets van psychologische hulp krijgt? Niet alleen voor het verwerken van de mishandeling door je partner maar ook alles wat er nu op je af komt. Je hoeft het niet alleen te doen hè En heb je op dit moment mensen om je heen die je met de praktische dingen kunnen helpen, zodat jij kunt rusten?
Heel veel sterkte

[Barbamama]

Hele dikke knuffel, mijn DM staat voor je open!

Gisteren had ik toen ik onderweg was naar mijn manager allemaal flashbacks van mijn ex die mij in elkaar geslagen heeft. Ik herinner delen ervan, niet alles en stiekem heb ik (ookal is het 2 jaar geleden) zo veel vragen. Ik weet ook dat ik op die vragen nooit antwoord zal krijgen, en daarnaast is geen enkel antwoord goed genoeg om me half kaal en voor dood achter te laten op straat terwijl mensen dit zagen gebeuren. Uiteindelijk heb ik wel veel kunnen praten met mijn vriendinnen erover, mijn ouders niet echt, dat was erg zakelijk (wanneer is de rechtszaak, hoe laat is je ziekenhuis bezoek, heb je nog geld nodig?)
Gisteren vondt ik zo heftig en ik heb geen idee waarom ik die flashbacks kreeg, ik doe krampachtig veel om alle ‘herinneringen’ aan hem te vervangen (andere auto, verhuizen, nieuwe kleding etc). Nu voel ik me al heel de ochtend echt niet lekker erdoor en ik wilde het hier gewoon eventjes van mij aftypen, dat lucht alwel een beetje op.

[Bird]

Beterschap Heb je veel last?

[Bird]

Hopelijk blijft het daarbij en herstelt je rug ook snel!

[Niffler]

Ah wat vervelend, ik herken het wel een beetje. Enkele jaren geleden (ook tijdens een heel stressvolle/ angstige periode) had ik hier ook last van en checkte ik 's avonds een stuk of 5 keer het fornuis en het slot van de deur.
Wat mij wel een beetje hielp was om luidop tegen mezelf te zeggen ‘ok je checkt nu het fornuis en alles staat uit’. Maar het ging bij mij ook pas echt over toen de oorzaak van mijn stress/angst weg was.

[Olijfje]

Heel vervelend inderdaad. Ik heb mijn dwangstoornis nu een paar jaar redelijk goed onder controle, maar als ik een stressvolle periode heb merk ik dat mijn controle dwang weer terug komt. Dan ben ik ook geneigd om midden in de nacht checken of de deur op slot is en of het gas uit staat. Nu check ik vaak heel bewust voordat ik naar bed ga en dan moet ik er van mezelf op vertrouwen dat dat genoeg is en probeer ik niet toe te geven aan de dwang om later alsnog te controleren. Verder helpt het mij heel erg om erover te praten met m’n vriend of m’n moeder. Het heeft voor mij 10 jaar geduurd voordat ik het iemand heb verteld en toen ik dat eenmaal had gedaan was dat zo’n opluchting. Nu praat ik erover als ik merk dat mijn dwang weer opspeelt en dat zorgt er bij mij echt voor dat de onrust afneemt. Ik heb een paar jaar geleden het boek Vals Alarm gelezen van Menno Oosterhoff, is ook wel een aanrader en heeft me veel inzicht gegeven.

[Barbamama]

Heel erg herkenbaar, ik merk ook op het moment wanneer ik stress ervaar dit bij mij ook heel erg wordt. Ik heb niet echt tips maar bespreek dit wel veel met mijn vriend en mijn psycholoog. Wat bij mij helpt is soms als ik de gedachte heb dat ik iets niet goed gecontroleerd heb dat ik die gedachte ga ontleden. Want mijn gedachtes zijn 9 van de 10x geen waarheid (want ik heb het gas bijv goed uitgedraaid etc). Wat ik dan doe is hard nadenken wanneer die gedachte bij mij op komt (is dit juist tijdens rust of stress). En aan de hand daarvan ga ik de stappen terug lopen en vaak ontdek ik dat het echt al gecontroleerd is en ik nu niets hoef te doen. Soms probeer ik ook terug te gaan naar wat mij gevoel zegt (gevoel vs gedachten). Beetje lastig uit te leggen sorry, ik hoop dat je het een beetje begrijpt.

[Schaakmat]

Het blijft voorlopig allemaal nog onzeker, dus het is niet zo gek dat je jezelf gek maakt

Maar het is wel goed dat je het probleem signaleert en er wat aan gaat doen. Dat is ook wat waard.

Veel sterkte verder

[Scorpiovibes]

Wat heftig zo te lezen. Je hoeft je allereerst nergens over te schamen! Zo te lezen loop je op je tandvlees en denken wij altijd idd dat het sterk en goed is om alles en alle verantwoordelijkheid op te pakken. Tijd om voor jezelf te kiezen en je rust te pakken,
omdat je over je eigen grenzen lijkt te gaan. Je wil geen relatie advies maar zou therapie hem helpen? Of jullie samen?
Wil jij anders niet zelf met iemand gaan praten?

Zuur zeg dat je ook niet bij familie (of vrienden?) terecht kunt. Echt niet teveel of schaamte voelen! Zo te lezen, komt alles nu neer op jou en dat is voor ieder mens heel zwaar, en niet acceptabel na lange tijd

[Pandabeer]

@Gato Wat een ontzettend lastige en moeilijke situatie voor je zeg! Ik voel met je mee… en je hoeft je er echt niet zo voor te schamen. Op je tenen lopen en constant rekening proberen met de ander is erg slopend. Vooral als de ander geen rekening houdt met jou, je alsnog alles fout lijkt te doen en er geen begrip is voor jouw situatie. Wilde je vooral even een hart onder de riem steken en je laten weten dat je niet alleen bent hierin. Ook met “hoever je het laat komen”. Ik herken de gedachte erg. Heb het zelf ook ver laten komen, en het ook zeker meer dan een jaar laten voortduren. Zat in een vergelijkbare situatie (zonder kind wel, moet voor jou nog vele malen moeilijker zijn, respect voor je). Sterkte!

[Zora]

Jeetje wat naar zeg. Alsjeblieft ga jezelf geen schaamte aanpraten, dat is echt nergens voor nodig. Je zal vast zelf wel over allerlei oplossingen na hebben gedacht, dus ik wil je niet overspoelen met adviezen waar je misschien niet op zit te wachten. Niet om hem te verdedigen, maar hij lijkt zo met zichzelf in de knoop te zitten dat hij ook een bepaalde machteloosheid voelt die hij op jou afreageerd. Je hoeft dat echter niet alsmaar te slikken en als hij niet bereid is om aan zijn deel te werken dan zal er vrees ik ook niets veranderen… hoe zijn de gesprekken die jullie hebben gehad hierover verlopen? Wat was zijn reactie? (Als je dit wil delen)

[Chicago]

Nou het werd al eerder voorspeld maar daar is het dan toch ineens. Alles lijkt op te stapelen.

Vorig jaar is er heel erg veel gebeurd, een lange relatie die op de klippen liep vlak na een miskraam. Een ex-partner die alles bij elkaar bleek te liegen deels door een verslaving waar ik niks van wist. De daarbij komende problemen (huis verkopen, een nieuwe baan zoeken, mn leven op orde krijgen). Ik heb inmiddels een nieuwe relatie die super fijn en rustig is (na een lange tijd in veel stress te hebben geleefd). Ik heb een nieuwe baan. En ik ben zo trots op hoe mijn leven nu is, hoe veerkrachtig ik ben geweest na zoveel shit. Maar ik ben ineens zo verdrietig.

Het lijkt wel alsof alles nu opstapelt. Mn jeugd, ongeïnteresseerde ouders, een slechte relatie met hen, problemen in mn relatie die ik terug kan verhalen uit mn jeugd. Mn ex die me zoveel geflikt heeft. En heeel raar, ik mis de stabiliteit (al was het een groot toneelstuk bleek achteraf) van vroeger. Ik maakte me niet druk om mn ongeïnteresseerde ouders, niet om mn baan (die was stabiel, nu niet als in ik vind er geen klap aan en op zoek naar iets anders). Een relatie die nieuw is. Nieuwe woonplaats. Ik kan het niet zo goed omschrijven. Aan de ene kant ben ik gelukkiger dan ooit met de situatie en aan de andere kant verlang ik naar de stabiliteit van jaaaren terug, hoe makkelijk dat ging, hoe ik me weinig zorgen maakte. En ik wil het gevoel nauwelijks toelaten want ik ben juist zo gelukkig met mn vriend. Nu ineens denk ik gadver, het begint echt allemaal bij geluk vinden bij jezelf. Maar hoezo komen al die dingen uit het verleden nu ineens terug

[Zitzak]

Ik herken een deel van je verhaal van iemand uit mijn omgeving. Haar partner heeft narcistische trekjes en is totaal niet in staat zijn eigen aandeel/fouten in hun relatie te zien, laat staan aan te pakken. Alles was haar schuld.
Zij heeft hem toen voor de keuze gesteld: of je gaat nu weg, of we gaan samen met iemand praten. Hij koos in eerste instantie de eerste optie want ‘er is niks met me aan de hand en ik hoef van niemand hulp’, na een paar maanden apart te hebben gewoond zijn ze toch samen in therapie nu.
Weet niet of je er iets aan hebt maar wilde het toch met je delen.

[vaatdoek]

Lieverd. Het is niet gek dat het er nu uitkomt. Nu is er ruimte in je leven om bepaalde dingen van vroeger te verwerken, juist omdat je die rust hebt gevonden en in een fijne relatie zit en stabiel bent. Die stabiliteit en “niet geven om bepaalde dingen van vroeger” waar je het over hebt… was dat niet gewoon wegstoppen?

Ik herken dit heel erg. Nu ik eindelijk wat rust heb in mijn hoofd en veel dingen weer op de rit heb kom ik er pas achter dat ik dingen vanuit vroeger niet heb verwerkt en dat ik daarmee aan de slag moet. Nu is er geen ongezonde relatie meer of ruzies of onvervulde kinderwens of gezeik meer wat mijn hoofd opvult de hele dag door, nu kan ik helder nadenken en met een nieuwe blik terugkijken op dingen die niet oke waren. Confronterend? Zeker. Maar eigenlijk niks mis mee en juist uiteindelijk wel ergens goed voor. Al is het natuurlijk niet leuk en best heftig.

Het is immers ook gewoon niet niks wat er vorig jaar bij jou is gebeurt. Hopelijk kan je het delen met je nieuwe vriend. Vind het ook erg om te lezen dat ej geen goede band hebt met je ouders… Veel liefs.

[Chicago]

Zo fijn soms dit forum he jullie geven me soms inzichten die zelf gewoon even niet kunt bedenken. Het klopt idd dat ik al mn gevoelens al die tijd gewoon heb weggestopt omdat ik simpelweg al teveel aan mn hoofd had. Best wel logisch achteraf maar ik vind het een hele geruststellende gedachte dat het niet raar is dat nu ineens alles terugkomt en het niks met mn leven nu te maken heeft (of nou ja juist wel maar in de goede zin).

Ik vind het alleen wel lastig om mee te dealen dagelijks. Hoe doe jij dat @vaatdoek? Hoe ga je ‘daarmee aan de slag’? Gewoon door erover te praten? Door het toe te laten? Ik ben best praktisch ingesteld en wil voor alles een oplossing maar zo werkt het nu natuurlijk niet

[Barbamama]

Misschien stom en bemoei ik me met iets wat niet mijn zaak is, maar is het daardoor een idee om dit topic ook een soort privé toegang te geven zoals andere topics hebben?