Heel vervelend inderdaad. Ik heb mijn dwangstoornis nu een paar jaar redelijk goed onder controle, maar als ik een stressvolle periode heb merk ik dat mijn controle dwang weer terug komt. Dan ben ik ook geneigd om midden in de nacht checken of de deur op slot is en of het gas uit staat. Nu check ik vaak heel bewust voordat ik naar bed ga en dan moet ik er van mezelf op vertrouwen dat dat genoeg is en probeer ik niet toe te geven aan de dwang om later alsnog te controleren. Verder helpt het mij heel erg om erover te praten met mân vriend of mân moeder. Het heeft voor mij 10 jaar geduurd voordat ik het iemand heb verteld en toen ik dat eenmaal had gedaan was dat zoân opluchting. Nu praat ik erover als ik merk dat mijn dwang weer opspeelt en dat zorgt er bij mij echt voor dat de onrust afneemt. Ik heb een paar jaar geleden het boek Vals Alarm gelezen van Menno Oosterhoff, is ook wel een aanrader en heeft me veel inzicht gegeven.
Heel erg herkenbaar, ik merk ook op het moment wanneer ik stress ervaar dit bij mij ook heel erg wordt. Ik heb niet echt tips maar bespreek dit wel veel met mijn vriend en mijn psycholoog. Wat bij mij helpt is soms als ik de gedachte heb dat ik iets niet goed gecontroleerd heb dat ik die gedachte ga ontleden. Want mijn gedachtes zijn 9 van de 10x geen waarheid (want ik heb het gas bijv goed uitgedraaid etc). Wat ik dan doe is hard nadenken wanneer die gedachte bij mij op komt (is dit juist tijdens rust of stress). En aan de hand daarvan ga ik de stappen terug lopen en vaak ontdek ik dat het echt al gecontroleerd is en ik nu niets hoef te doen. Soms probeer ik ook terug te gaan naar wat mij gevoel zegt (gevoel vs gedachten). Beetje lastig uit te leggen sorry, ik hoop dat je het een beetje begrijpt.
Het blijft voorlopig allemaal nog onzeker, dus het is niet zo gek dat je jezelf gek maakt
Maar het is wel goed dat je het probleem signaleert en er wat aan gaat doen. Dat is ook wat waard.
Veel sterkte verder
Wat heftig zo te lezen. Je hoeft je allereerst nergens over te schamen! Zo te lezen loop je op je tandvlees en denken wij altijd idd dat het sterk en goed is om alles en alle verantwoordelijkheid op te pakken. Tijd om voor jezelf te kiezen en je rust te pakken,
omdat je over je eigen grenzen lijkt te gaan. Je wil geen relatie advies maar zou therapie hem helpen? Of jullie samen?
Wil jij anders niet zelf met iemand gaan praten?
Zuur zeg dat je ook niet bij familie (of vrienden?) terecht kunt. Echt niet teveel of schaamte voelen! Zo te lezen, komt alles nu neer op jou en dat is voor ieder mens heel zwaar, en niet acceptabel na lange tijd
@Gato Wat een ontzettend lastige en moeilijke situatie voor je zeg! Ik voel met je mee⊠en je hoeft je er echt niet zo voor te schamen. Op je tenen lopen en constant rekening proberen met de ander is erg slopend. Vooral als de ander geen rekening houdt met jou, je alsnog alles fout lijkt te doen en er geen begrip is voor jouw situatie. Wilde je vooral even een hart onder de riem steken en je laten weten dat je niet alleen bent hierin. Ook met âhoever je het laat komenâ. Ik herken de gedachte erg. Heb het zelf ook ver laten komen, en het ook zeker meer dan een jaar laten voortduren. Zat in een vergelijkbare situatie (zonder kind wel, moet voor jou nog vele malen moeilijker zijn, respect voor je). Sterkte! 
Jeetje wat naar zeg. Alsjeblieft ga jezelf geen schaamte aanpraten, dat is echt nergens voor nodig. Je zal vast zelf wel over allerlei oplossingen na hebben gedacht, dus ik wil je niet overspoelen met adviezen waar je misschien niet op zit te wachten. Niet om hem te verdedigen, maar hij lijkt zo met zichzelf in de knoop te zitten dat hij ook een bepaalde machteloosheid voelt die hij op jou afreageerd. Je hoeft dat echter niet alsmaar te slikken en als hij niet bereid is om aan zijn deel te werken dan zal er vrees ik ook niets veranderen⊠hoe zijn de gesprekken die jullie hebben gehad hierover verlopen? Wat was zijn reactie? (Als je dit wil delen)
Nou het werd al eerder voorspeld maar daar is het dan toch ineens. Alles lijkt op te stapelen.
Vorig jaar is er heel erg veel gebeurd, een lange relatie die op de klippen liep vlak na een miskraam. Een ex-partner die alles bij elkaar bleek te liegen deels door een verslaving waar ik niks van wist. De daarbij komende problemen (huis verkopen, een nieuwe baan zoeken, mn leven op orde krijgen). Ik heb inmiddels een nieuwe relatie die super fijn en rustig is (na een lange tijd in veel stress te hebben geleefd). Ik heb een nieuwe baan. En ik ben zo trots op hoe mijn leven nu is, hoe veerkrachtig ik ben geweest na zoveel shit. Maar ik ben ineens zo verdrietig.
Het lijkt wel alsof alles nu opstapelt. Mn jeugd, ongeĂŻnteresseerde ouders, een slechte relatie met hen, problemen in mn relatie die ik terug kan verhalen uit mn jeugd. Mn ex die me zoveel geflikt heeft. En heeel raar, ik mis de stabiliteit (al was het een groot toneelstuk bleek achteraf) van vroeger. Ik maakte me niet druk om mn ongeĂŻnteresseerde ouders, niet om mn baan (die was stabiel, nu niet als in ik vind er geen klap aan en op zoek naar iets anders). Een relatie die nieuw is. Nieuwe woonplaats. Ik kan het niet zo goed omschrijven. Aan de ene kant ben ik gelukkiger dan ooit met de situatie en aan de andere kant verlang ik naar de stabiliteit van jaaaren terug, hoe makkelijk dat ging, hoe ik me weinig zorgen maakte. En ik wil het gevoel nauwelijks toelaten want ik ben juist zo gelukkig met mn vriend. Nu ineens denk ik gadver, het begint echt allemaal bij geluk vinden bij jezelf. Maar hoezo komen al die dingen uit het verleden nu ineens terug 
Ik herken een deel van je verhaal van iemand uit mijn omgeving. Haar partner heeft narcistische trekjes en is totaal niet in staat zijn eigen aandeel/fouten in hun relatie te zien, laat staan aan te pakken. Alles was haar schuld.
Zij heeft hem toen voor de keuze gesteld: of je gaat nu weg, of we gaan samen met iemand praten. Hij koos in eerste instantie de eerste optie want âer is niks met me aan de hand en ik hoef van niemand hulpâ, na een paar maanden apart te hebben gewoond zijn ze toch samen in therapie nu.
Weet niet of je er iets aan hebt maar wilde het toch met je delen.
Lieverd. Het is niet gek dat het er nu uitkomt. Nu is er ruimte in je leven om bepaalde dingen van vroeger te verwerken, juist omdat je die rust hebt gevonden en in een fijne relatie zit en stabiel bent. Die stabiliteit en âniet geven om bepaalde dingen van vroegerâ waar je het over hebt⊠was dat niet gewoon wegstoppen?
Ik herken dit heel erg. Nu ik eindelijk wat rust heb in mijn hoofd en veel dingen weer op de rit heb kom ik er pas achter dat ik dingen vanuit vroeger niet heb verwerkt en dat ik daarmee aan de slag moet. Nu is er geen ongezonde relatie meer of ruzies of onvervulde kinderwens of gezeik meer wat mijn hoofd opvult de hele dag door, nu kan ik helder nadenken en met een nieuwe blik terugkijken op dingen die niet oke waren. Confronterend? Zeker. Maar eigenlijk niks mis mee en juist uiteindelijk wel ergens goed voor. Al is het natuurlijk niet leuk en best heftig.
Het is immers ook gewoon niet niks wat er vorig jaar bij jou is gebeurt. Hopelijk kan je het delen met je nieuwe vriend. Vind het ook erg om te lezen dat ej geen goede band hebt met je ouders⊠Veel liefs.
Zo fijn soms dit forum he 
jullie geven me soms inzichten die zelf gewoon even niet kunt bedenken. Het klopt idd dat ik al mn gevoelens al die tijd gewoon heb weggestopt omdat ik simpelweg al teveel aan mn hoofd had. Best wel logisch achteraf maar ik vind het een hele geruststellende gedachte 
dat het niet raar is dat nu ineens alles terugkomt en het niks met mn leven nu te maken heeft (of nou ja juist wel maar in de goede zin).
Ik vind het alleen wel lastig om mee te dealen dagelijks. Hoe doe jij dat @vaatdoek? Hoe ga je âdaarmee aan de slagâ? Gewoon door erover te praten? Door het toe te laten? Ik ben best praktisch ingesteld en wil voor alles een oplossing maar zo werkt het nu natuurlijk niet 
Misschien stom en bemoei ik me met iets wat niet mijn zaak is, maar is het daardoor een idee om dit topic ook een soort privé toegang te geven zoals andere topics hebben?
Zo, het duurde even sorry.
Ik moet er nog mee aan de slag, maar het herkennen is al stap 1. Ik heb jaren gezegd dat bepaalde traumatische dingen mij niet raakte, dat ik daar nul problemen mee had, gewoon wegstoppen dus. Terwijl ik nu terugkijk en denk âniet okeâ. Op dat punt zit ik nu, en dat heeft 2,5 jaar gekost. Ik ben in mei begonnen met AD en ik merk dat ik daardoor veel relaxter ben, meer open ben om over bepaalde dingen te praten met bepaalde mensen. Therapie is voor mij nog een stapje te ver, maar ik kan wel veel opener zijn over wat er allemaal is gebeurd.
Wat is AD als ik vragen mag?
Antidepressiva
Ik baal van alles. Die kut operatie die aankomt. Daarnaast kan ik nooit genieten van niks. Ik heb een super mooie kerstboom van mijn ouders gekregen, deze gevuld met kerstballen, lampjes en slingers. En ik kan het gewoon niet mooi vinden (?) ik heb dat kut ding al twee keer opnieuw gedaan maar het is gewoon fucking lelijk. Het is gewoon debiel dat ik niks kan, ik kan niet eens een boom versieren.
Dus heb nu die tering boom weer leeg gehaald en ga nu in bed liggen. Ik haat echt dat ik nergens van kan genieten. Alles wordt gemeten aan mijn perfectionisme en control freakery.
En dan pak ik al die negativiteit en ga ik allemaal willen slapen, tv kijken, niks doen en boos zijn en zo heel mijn dag verpesten.
Jij bent oké. Dat wilde ik even zeggen.
Je mag best balen, dat maakt je geen slecht mens. Je mag ook in bed gaan liggen en de dekens over je hoofd trekken, dat maakt je ook geen slecht mens. Niet van de kerstboom genieten is ook een optie, er is geen wet die zegt dat dat moet.
Misschien lukt het je als je dit leest om even naar buiten te gaan. In je pyjama, met je chagrijnige hoofd, woedend rondstampend. Misschien lucht dat even op. En misschien ook niet. Dan niet. Dan ga je gewoon weer boos voor de tv zitten, niets mis mee.
En in aanvulling op @Bells: je kunt dus wel een kerstboom versieren hĂš. Dat heb je nu al drie keer laten zien!
Ik zit zo met een rotgevoel omdat ik het idee heb dat ik afstand moet nemen van een vriendin die ik al jaren ken. Ze gaat door een moeilijke tijd en ik heb geprobeerd er voor haar te zijn door bijna elke dag te bellen. Maar door die telefoontjes ben ik er steeds meer achter gekomen hoe onze contact eigenlijk is: namelijk dat ik steeds commentaar van haar krijg. Hoe ik doe, reageer en ben. Ik ben tijdens een van de telefoongesprekken beschuldigd dat ik deels oorzaak ben van haar depressie omdat ze vindt dat ik altijd mooi weer speel, dat ik niet zo open ben, dat ik geen emoties toon. Dat laatste is misschien waar maar ik geloof in daden, elke dag bellen vond ik al best goed van mezelf.
Haar gedrag knaagt zo aan mij dat er iets is gebroken bij mij en ik nu afstand van haar heb genomen. Ik voel mij daar best schuldig over omdat zij door een rotperiode gaat en ik heb idee heb haar te laten vallen. Maar ik heb het idee dat ik niet meer kan zwijgen voor haar opmerkingen.
Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld:(. Ik voel me zo ontzettend alleen.
Wil je vertellen wat er aan de hand Is? Is het puur een gevoel of is er iets gebeurd?
Veel sterkte in elk geval!