Een reactie voor herkenbaarheid 
Ik heb ook vaak het gevoel dat we met z’n allen maar een toneelstukje aan het opvoeren zijn. Dan denk ik zou het niet allemaal veel fijner zijn als we onszelf als mens niet zo belangrijk vinden en wat meer proberen te genieten. Vooral in het bedrijfsleven heb ik dit vaak.
Geen advies, maar een digitale knuffel
Echt vreselijk hoeveel leuker ik het leven vind als ik niet hoef te werken.
En ik zou ook niet weten wat voor ander werk ik zou kunnen doen dat me niet uiteindelijk ongelukkig maakt om zoveel uur per dag en per week te doen (en wat ik zou ook kunnen en waar ik een beetje stabiel van zou kunnen leven).
Een leidinggevende appte me gisteren vriendelijk gelukkig nieuwjaar en mijn eerste gedachte was wtf laat me met RUST ik heb vakantie.
Én ik vind het nu rot dat vanaf morgen mijn huis weer niet meer alleen huis is, maar huis EN kantoor.
Oh dit voel ik ook zo hard. Echt pijnlijk om te merken ook vind ik het. 
Als ik niet hoef te werken heb ik zóveel meer mentale ruimte en energie. En het helpt inderdaad ook zeker niet dat werk zo erg verstrengeld is geraakt met privé.
Ik begin dinsdag aan een nieuwe baan en dat maakt me zo angstig. Geen oh spannend iets nieuws spanning maar oh god ik kan dit niet en waar is de uitgang spanning. Bij mijn vorige werkgever ben ik op een erg vervelende manier weggegaan, dat was echt mijn droombaan maar door bepaalde beleidsmatige keuzes kon ik niet anders dan vertrekken. Dat doet nog steeds pijn en ik ben zo bang dat ik dat veilige gevoel op een nieuwe plek niet ga krijgen.
Ik heb echt last van een boreout, gelukkig zondag op bezoek bij mijn lieve tante en maandag naar de markt. Maar mijn leven isomenteel zo saai dat ik uitkijk naar morgen wie is de mol kijken
Erg herkenbaar. GTST is het hoogtepunt van mijn dag :’) Ik werd ook helemaal gek van mijzelf, ik word er zo inactief van en lag alleen maar op mijn bank. Ik ben nu maar aan een yoga challenge begonnen en dat geeft me iig iets van voldoening. Meestal kom ik ook niet voor 10 mijn bed uit, heb echt geen goede reden om vroeg op te staan. Ik kan niet wachten tot het weer lente wordt en het leven wat meer geleefd kan worden. Ben een beetje apatisch, heb ook geen zin om vrienden te zien ofzo.
@Zora hoe is je eerste week gegaan? Hoop dat je daar een beetje op je plek zit.
Ik zit zo vast zit in m’n leven. Ik wil heel graag kinderen, koophuis, samenwonen, maar dat lukt allemaal even niet atm. M’n werk vind ik ook kut waar ik super veel stress van krijg, maar ik weet niks wat ik wel leuk zou vinden (is denk ik m’n grootste stressfactor nu). Nu heb ik komende week een afspraak bij de praktijkondersteuner maar daar heb ik ook echt geen zin in. Het is onder werktijd (huisarts heeft geen POH op mn vrije dag) en wil het op werk niet vertellen, en iemand die een stuk jonger is dan ik. Zit daar echt niet op te wachten maar ik weet ook niet echt hoe ik hier anders uit ga komen.
Ik denk dat heel veel mensen dat hebben, het gevoel van vast zitten. Ik weet niet hoe oud je bent maar ik en velen die ik ken hebben dat rond hun 25-30ste meegemaakt. Bij mij komt het omdat ik ben opgegroeid met het idee dat koophuis, samenwonen en kinderen iets is wat hoort rond die leeftijd en toen ik dat niet had dacht ik ik loop achter. Maar hoe ouder ik word hoe meer ik erachter ben gekomen is dat het gaat om gelukkig zijn en dat kan ik veel vormen komen. Ik streef niet meer naar een relatie, man en kinderen maar naar leuke dingen doen die mij gelukkig maken. En dat is reizen, met vrienden afspreken, naar musea gaan, ballet voorstellingen, hardlopen en dat soort dingen.
Ik weet niet wat voor werk je doet, maar is er iets anders wat je altijd hebt willen doen. En is er iets aan je werk wat je niet leuk vindt? Ik heb een tijdje kantoorwerk gedaan en vond dat zo vreselijk dat ik er ongelukkig van werk, Ik heb toen gekozen voor een hele andere branche. Dus misschien zou je op vacaturesites kunnen kijken, of meelopen met mensen uit een totaal andere branche om te kijken wat je zou bevallen. Heel veel werknemers bieden ook opleidingen aan vanuit het werk om je om te scholen.
Heeft iemand hier ervaring met afstand nemen van mensen waar je al lang mee bevriend bent. Ik voel me heel erg schuldig over het feit dat ik eigenlijk niet meer met haar wil omgaan. Het komt erop neer dat ik altijd de stille introverte in de vriendengroep was en dat dat goed werkte omdat de anderen heel extrovert waren dus er was een soort van balans. Maar de afgelopen maanden ben ik erachter gekomen dat onze contacten heel negatief zijn en middelbaar school achtig. Als ik iets doe dan komt daar veel commentaar op en omdat ik stil was ging het altijd over hun. Toen er iets leuks in mij leven gebeurde en ik voor het eerst in jaren opeens ‘‘aandacht kreeg’’ kreeg ik het gevoel dat ze dat heel negatief benaderden door steeds met hun verhalen te komen. Voor het eerst kreeg ik het gevoel: dit is mijn moment om te shinen, en jij wilt dit verpesten. Eigenlijk herken ik dit niet van mezelf, daarom voel ik mij er schuldig over dat ik een jarenlange vriendschap wil beeindigen/niet meer met hun wil omgaan. Maar hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik inzie dat ik over mezelf heb laten lopen de afgelopen jaren.
Ik heb het nog niet met ze besproken omdat ik denk ik niet zo van confrontaties houd. Ik hoopte het dood te laten bloeden door zelf geen energie er meer in te steken om ze af te spreken (ik was vroeger altijd degene die dingen plande om te doen). Daardoor hebben we elkaar een tijdje niet gezien en niets samen gedaan, maar via de telefoon krijg ik nu alleen maar negatieve dingen. Ik wil zelf nu afspreken met het groepje om het te bespreken maar ik weet gewoon nu al dat ik moeilijk uit mijn woorden kan komen en dat ze het zo om gaan keren dat ik de boeman ben. Maar ik denk dat het toch het verstandigste is om te doen
Het komt deels denk ik inderdaad omdat ik ook met dat beeld ben opgegroeid en de leeftijd (31). Maar ik kan ook niet zo goed meer genieten van kleine dingen, hoe graag ik dat ook wil. Pieker ook heel veel (altijd al gedaan) en nu ik minder te doen heb door corona helpt dat ook niet mee. En ik heb een hele sterke kinderwens, maar dat gaat de komende jaren nog niet gebeuren waar ik ook stress van krijg.
En wat werk betreft weet ik heel goed wat ik wel en niet wil maar dat bestaat niet haha. Maar ik heb wel iets in m’n hoofd wat mijn moeder ook doet, dus ik zou eens met haar mee kunnen lopen.
Of evt naar een loopbaancoach. Iemand ervaringen daarmee?
Het is sowieso goed dat je hulp zoekt, vooral als ze zelf zegt dat je niet meer van de kleine dingen kunt genieten. Ik heb zelf geen ervaringen met een loopbaancoach maar misschien kun je via via iets vinden. Of in hetzelfde bedrijf wat je werkt kijken of er andere functies zijn die je leuker vindt waar je misschien in kunt stromen. Met werk is het heel lastig, ik had voor mijzelf twee lijstjes gemaakt, een top drie met wat ik wilde in een baan en een top drie van dingen die ik niet wilde. En het ging mij echt om de 9 tot 5 mentaliteit die ik echt niet wilde en dat ik niet met mensen direct kon werken.
Ik hoop dat je je snel beter zult voelen.
Ik voel me eigenlijk iets te ‘licht’ voor het psychisch praattopic, dus maar even hier. Ik dacht echt dat ik de goede kant op ging, zat best goed in m’n vel (behalve dat ik m’n werk eigenlijk niet leuk vind en ik m’n huishouden niet op orde krijg, haha). maar echt sinds de jaarwisseling voel ik me ineens weer zo matig.
Ik ben ook een beetje aan het daten en dat haalt dus sowieso echt op allerlei manieren het slechtste in mij naar boven lijkt het wel qua onzekerheid en doemdenken. Ik wil of veel te snel van stapel lopen door al over allerlei dingen na te denken die nog laaaaaaaang niet aan de orde zijn of ik ben ineens helemaal zeker dat ie z’n interesse kwijt is en ik elk moment een berichtje kan verwachten dat het klaar is (wat op zich ook gewoon zo kan zijn). Ik roep ook altijd wel dat je op je onderbuikgevoel moet vertrouwen enzo, maar ik weet niet wat nou mijn gevoel is en wat mijn ‘hoofd’ is, dat gewoon soortvan geprogrammeerd is om overal maar het slechte in te zien. Ik heb dan ook van 't weekend een paar dingen verteld over dat ik in therapie zat/zit en nu ben ik al helemaal bang dat ie daardoor ineens afhaakt ofzo of dat ik daar weer te snel mee was (tsja als ie daarom afhaakt ben ik er ook maar beter van af gok ik). Maar hij kan natuurlijk ook gewoon afhaken omdat ie bij nader inzien toch niet die klik voelt of weetikveelwat, alles kan. En dat mag natuurlijk ook gewoon. Ik heb hier zooooo’n hekel aan, die soort afhankelijkheid van een ander persoon als het gaat om daten/liefde/relaties.
I feel you, toevallig had ik het er vandaag over.
Door mijn verleden ben ik wat getraumatiseerd. Ik wil daardoor mijn tijd niet meer verspillen en geef mezelf eigenlijk ook niet de kans om iets op te bouwen. Ver weg lijkt het voor mij dat ik dit doe uit zelf bescherming om me de pijn te besparen die het óók met zich mee kan brengen. Maar tegelijkertijd ontneem ik mezelf dus ook mooie momenten en iets wat ik ook graag zou willen maar gewoon moeite mee heb gekregen.
Wees sowieso al ontzettend trots op jezelf dat je dingen van jezelf bespreekbaar heb gemaakt, het lijkt er op dat je daar behoefte aan had en dat is je goed recht. Als hij om die reden afhaakt dan ben je sowieso beter af en ziet hij niet in hoeveel je waard bent.
Heeft hij daar misschien niet op gereageerd zoals je verwacht had, omdat je aangeeft bang te zijn?
Ja het is dubbel he! Ik zou het liefst ook gewoon weer kappen met alles en mezelf verstoppen, want dit geeft alleen maar gedoe en onzekerheid. Maar ja, het is ook de enige manier om de mooie dingen te kunnen ervaren die het met zich mee kan brengen.
En ja ik vind het eigenlijk ook wel goed van mezelf dat ik die dingen verteld heb, en gewoon best wel open geweest ben. Ook dat ik bijvoorbeeld wel gewoon dan durf te zeggen dat ik hem leuk vind, want dat had ik voorheen noooooooit gedurfd. We hebben 't best wel over persoonlijke dingen gehad en ook dat we beide het heel vertrouwd voelden en dat ook niet echt veel vaker zo hadden meegemaakt. En aangezien mijn problemen in de sociale angststoornis hoek zitten, is dat wel echt een ding. Dus ongeacht hoe dit afloopt, moet ik mezelf dat wel blijven voorhouden. Ik heb wel echt stappen daarin gezet.
En nee het is dus eigenlijk geen specifieke reactie waardoor ik dat denk, hij reageerde er eigenlijk heel normaal op. Het is denk ik meer dat ik ergens ook gewoon bang ben dat hij z’n interesse verliest en ik dan probeer te bedenken waar dat door kan komen. Ik voel me ook best kwetsbaar omdat ik juist zo erg mezelf ben geweest. Zo van als ie mij niet leuk vindt is dat echt om wie ik ben. Maar ja, dat kan ook gewoon, je kunt gevoelens in die zin uiteindelijk ook niet afdwingen. Lastige is dat we elkaar komende weken lastig kunnen zien en hij is ook super druk met werk waardoor het ook logisch is dat ie wat minder appt. Maar ik zie dan meteen spoken, haha.
En tegelijkertijd kán het ook gewoon echt zo zijn dat hij z’n interesse verliest en daar kom ik heus ook wel weer overheen enzo. Ik wissel echt heel erg tussen die negatieve gevoelens en het gevoel ‘ja oke graag of niet en als ie nu afhaakt ja his loss, ik ben heus hartstikke leuk’
Dus ja op zich, hoe dit ook afloopt, ik heb wel echt stappen gezet (een jaar geleden had ik het nooit gedurfd) dus moet dat ook maar vooral proberen vast te houden. En eens wat minder piekeren en doemdenken, want ongeacht wat er gebeurt heeft dat gewoon nul komma nul zin, haha.
Nou om mezelf even te quoten. Mn onderbuikgevoel klopte toch. Kreeg een bericht dat ie niet hetzelfde voelde als ik. Hij vindt van alles aan me leuk en had gehoopt dat het gevoel nog wel zou komen, maar dat gebeurde niet. Snap dat echt niet hoor want uit hoe hij deed en wat hij tegen me zei leek t altijd of we echt wel gewoon op één lijn zaten en dan nu ineens dit? Alsof het ‘m ineens toch allemaal benauwt ofzo. Ja misschien was ik soms wat overenthousiast maar daar ging hij dan net zo goed in mee.
Gatverdamme heb echt geen oog dichtgedaan zowat vannacht behalve heel kort en toen droomde ik uiteraard over hem. Heb echt een knoop in mn maag, misselijk en onrustige ademhaling. Verder speel ik in mn hoofd vooral de dingen af die hij zei waardoor ik dacht dat ie me toch wel echt leuk vond, om mezelf nog even verder te kwellen.
Nouja ik kom hier ook wel weer overheen en zolang was het allemaal nog niet aan de gang, maar het is gewoon zo kut want ik vond hem echt leuk, we leken zo goed bij elkaar te passen en ik voelde me zo op mn gemak 
Knuffel voor jou
Sorry dat ik hier zomaar kom binnenvallen als meelezer… De laatste paar dagen (heb sowieso altijd met een nieuw jaar dat het me een onrustig gevoel geeft) voel ik me gewoon zo rot en ik vind het lastig om te duiden waar het nu precies door komt. Nergens zin in, duik het liefste terug mijn bed in, maar als ik dat doe voel ik me alleen maar slechter, ik heb het gevoel dat niemand op mij zit te wachten en hoewel ik weet dat ik het niet zou moeten doen, vergelijk ik mezelf momenteel ook te veel met anderen. De laatste tijd denk ik veel na over vriendschappen en vind ik het steeds rotter dat initiatief vaak bij mij ligt. Dat is ook niet eerlijk, want tot een jaar geleden was ik zelf heel afwachtend en durfde ik mensen niet zo goed uit te nodigen voor dingen.
Ik denk dat ik mensen toch graag het liefste een beetje op afstand hield en ze niet echt de kans wilde geven om me beter te leren kennen - dan konden ze me tenminste ook niet afwijzen. Eigenlijk gaf ik ze de kans niet om dat te doen. En die gedachte maakt me gewoon heel verdrietig. Van mijn zestiende tot twintigste ben ik behoorlijk ziek geweest (mentale klachten) en de laatste tijd sta ik (net als bij bovenstaande een beetje) steeds meer stil bij wat ik daardoor gemist heb - feestjes, daten, studentenleven, uitgaan, etc. Vind dat gewoon zo frustrerend en pijnlijk en heb niet echt mensen met wie ik dat kan bespreken (en kan op internet ook niet echt hier verhalen over vinden).
Sorry voor de hele klaagzang 
Wat naar dat je je zo rot voelt! Ik kan je gedachten volgen, maar wees niet te hard voor jezelf. Dingen zijn ook nou eenmaal gegaan zoals ze zijn gegaan, ik zou je vooral proberen te focussen op toekomst en hoe je dat zou willen. En het is naar dat dingen uit het verleden aan je hangen, dat is ook begrijpelijk. Ik herken het ook wel een beetje, ik ben vaak nog verdrietig over destructieve dingen uit mijn verleden waarover ik heel hard naar mijzelf kan zijn en mezelf veroordeel. Maar ik kan het niet veranderen, slechts lessen eruit trekken. Soms denk ik er ook over om er nog hulp voor te zoeken, maar die drempel voelt te hoog en dan denk ik ook weer van ik kan het wel zelf, ik moet gewoon doorgaan. Wees lief voor jezelf! Deze tijden zijn sowieso al niet makkelijk, en je gevoelens mogen er gewoon zijn <3
Pfff mijn relatie gaat echt klote, ik heb het gevoel niet begrepen te worden en als ik het aankaart dat ik me niet goed voel in onze relatie krijg ik ‘ja maar ligt het aan de wereld of aan mij?’ En heel defensieve antwoorden ipv dat we er een constructief gesprek over kunnen hebben. En hij komt er ook nooit op terug of start er een gesprek over, dus voelt zo erg als trekken aan een dood paard 