Het niet zo lekker in je vel-topic

Persoonlijk
#1295

Ik denk dat heel veel mensen dat hebben, het gevoel van vast zitten. Ik weet niet hoe oud je bent maar ik en velen die ik ken hebben dat rond hun 25-30ste meegemaakt. Bij mij komt het omdat ik ben opgegroeid met het idee dat koophuis, samenwonen en kinderen iets is wat hoort rond die leeftijd en toen ik dat niet had dacht ik ik loop achter. Maar hoe ouder ik word hoe meer ik erachter ben gekomen is dat het gaat om gelukkig zijn en dat kan ik veel vormen komen. Ik streef niet meer naar een relatie, man en kinderen maar naar leuke dingen doen die mij gelukkig maken. En dat is reizen, met vrienden afspreken, naar musea gaan, ballet voorstellingen, hardlopen en dat soort dingen.

Ik weet niet wat voor werk je doet, maar is er iets anders wat je altijd hebt willen doen. En is er iets aan je werk wat je niet leuk vindt? Ik heb een tijdje kantoorwerk gedaan en vond dat zo vreselijk dat ik er ongelukkig van werk, Ik heb toen gekozen voor een hele andere branche. Dus misschien zou je op vacaturesites kunnen kijken, of meelopen met mensen uit een totaal andere branche om te kijken wat je zou bevallen. Heel veel werknemers bieden ook opleidingen aan vanuit het werk om je om te scholen.

6 likes
#1296

Heeft iemand hier ervaring met afstand nemen van mensen waar je al lang mee bevriend bent. Ik voel me heel erg schuldig over het feit dat ik eigenlijk niet meer met haar wil omgaan. Het komt erop neer dat ik altijd de stille introverte in de vriendengroep was en dat dat goed werkte omdat de anderen heel extrovert waren dus er was een soort van balans. Maar de afgelopen maanden ben ik erachter gekomen dat onze contacten heel negatief zijn en middelbaar school achtig. Als ik iets doe dan komt daar veel commentaar op en omdat ik stil was ging het altijd over hun. Toen er iets leuks in mij leven gebeurde en ik voor het eerst in jaren opeens ‘‘aandacht kreeg’’ kreeg ik het gevoel dat ze dat heel negatief benaderden door steeds met hun verhalen te komen. Voor het eerst kreeg ik het gevoel: dit is mijn moment om te shinen, en jij wilt dit verpesten. Eigenlijk herken ik dit niet van mezelf, daarom voel ik mij er schuldig over dat ik een jarenlange vriendschap wil beeindigen/niet meer met hun wil omgaan. Maar hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik inzie dat ik over mezelf heb laten lopen de afgelopen jaren.

5 likes
#1298

Ik heb het nog niet met ze besproken omdat ik denk ik niet zo van confrontaties houd. Ik hoopte het dood te laten bloeden door zelf geen energie er meer in te steken om ze af te spreken (ik was vroeger altijd degene die dingen plande om te doen). Daardoor hebben we elkaar een tijdje niet gezien en niets samen gedaan, maar via de telefoon krijg ik nu alleen maar negatieve dingen. Ik wil zelf nu afspreken met het groepje om het te bespreken maar ik weet gewoon nu al dat ik moeilijk uit mijn woorden kan komen en dat ze het zo om gaan keren dat ik de boeman ben. Maar ik denk dat het toch het verstandigste is om te doen

#1299

Het komt deels denk ik inderdaad omdat ik ook met dat beeld ben opgegroeid en de leeftijd (31). Maar ik kan ook niet zo goed meer genieten van kleine dingen, hoe graag ik dat ook wil. Pieker ook heel veel (altijd al gedaan) en nu ik minder te doen heb door corona helpt dat ook niet mee. En ik heb een hele sterke kinderwens, maar dat gaat de komende jaren nog niet gebeuren waar ik ook stress van krijg.

En wat werk betreft weet ik heel goed wat ik wel en niet wil maar dat bestaat niet haha. Maar ik heb wel iets in m’n hoofd wat mijn moeder ook doet, dus ik zou eens met haar mee kunnen lopen.
Of evt naar een loopbaancoach. Iemand ervaringen daarmee?

#1300

Het is sowieso goed dat je hulp zoekt, vooral als ze zelf zegt dat je niet meer van de kleine dingen kunt genieten. Ik heb zelf geen ervaringen met een loopbaancoach maar misschien kun je via via iets vinden. Of in hetzelfde bedrijf wat je werkt kijken of er andere functies zijn die je leuker vindt waar je misschien in kunt stromen. Met werk is het heel lastig, ik had voor mijzelf twee lijstjes gemaakt, een top drie met wat ik wilde in een baan en een top drie van dingen die ik niet wilde. En het ging mij echt om de 9 tot 5 mentaliteit die ik echt niet wilde en dat ik niet met mensen direct kon werken.

Ik hoop dat je je snel beter zult voelen.

#1302

Ik voel me eigenlijk iets te ‘licht’ voor het psychisch praattopic, dus maar even hier. Ik dacht echt dat ik de goede kant op ging, zat best goed in m’n vel (behalve dat ik m’n werk eigenlijk niet leuk vind en ik m’n huishouden niet op orde krijg, haha). maar echt sinds de jaarwisseling voel ik me ineens weer zo matig.

Ik ben ook een beetje aan het daten en dat haalt dus sowieso echt op allerlei manieren het slechtste in mij naar boven lijkt het wel qua onzekerheid en doemdenken. Ik wil of veel te snel van stapel lopen door al over allerlei dingen na te denken die nog laaaaaaaang niet aan de orde zijn of ik ben ineens helemaal zeker dat ie z’n interesse kwijt is en ik elk moment een berichtje kan verwachten dat het klaar is (wat op zich ook gewoon zo kan zijn). Ik roep ook altijd wel dat je op je onderbuikgevoel moet vertrouwen enzo, maar ik weet niet wat nou mijn gevoel is en wat mijn ‘hoofd’ is, dat gewoon soortvan geprogrammeerd is om overal maar het slechte in te zien. Ik heb dan ook van 't weekend een paar dingen verteld over dat ik in therapie zat/zit en nu ben ik al helemaal bang dat ie daardoor ineens afhaakt ofzo of dat ik daar weer te snel mee was (tsja als ie daarom afhaakt ben ik er ook maar beter van af gok ik). Maar hij kan natuurlijk ook gewoon afhaken omdat ie bij nader inzien toch niet die klik voelt of weetikveelwat, alles kan. En dat mag natuurlijk ook gewoon. Ik heb hier zooooo’n hekel aan, die soort afhankelijkheid van een ander persoon als het gaat om daten/liefde/relaties.

2 likes
#1303

I feel you, toevallig had ik het er vandaag over.
Door mijn verleden ben ik wat getraumatiseerd. Ik wil daardoor mijn tijd niet meer verspillen en geef mezelf eigenlijk ook niet de kans om iets op te bouwen. Ver weg lijkt het voor mij dat ik dit doe uit zelf bescherming om me de pijn te besparen die het óók met zich mee kan brengen. Maar tegelijkertijd ontneem ik mezelf dus ook mooie momenten en iets wat ik ook graag zou willen maar gewoon moeite mee heb gekregen.

Wees sowieso al ontzettend trots op jezelf dat je dingen van jezelf bespreekbaar heb gemaakt, het lijkt er op dat je daar behoefte aan had en dat is je goed recht. Als hij om die reden afhaakt dan ben je sowieso beter af en ziet hij niet in hoeveel je waard bent.

Heeft hij daar misschien niet op gereageerd zoals je verwacht had, omdat je aangeeft bang te zijn?

4 likes
#1304

Ja het is dubbel he! Ik zou het liefst ook gewoon weer kappen met alles en mezelf verstoppen, want dit geeft alleen maar gedoe en onzekerheid. Maar ja, het is ook de enige manier om de mooie dingen te kunnen ervaren die het met zich mee kan brengen.

En ja ik vind het eigenlijk ook wel goed van mezelf dat ik die dingen verteld heb, en gewoon best wel open geweest ben. Ook dat ik bijvoorbeeld wel gewoon dan durf te zeggen dat ik hem leuk vind, want dat had ik voorheen noooooooit gedurfd. We hebben 't best wel over persoonlijke dingen gehad en ook dat we beide het heel vertrouwd voelden en dat ook niet echt veel vaker zo hadden meegemaakt. En aangezien mijn problemen in de sociale angststoornis hoek zitten, is dat wel echt een ding. Dus ongeacht hoe dit afloopt, moet ik mezelf dat wel blijven voorhouden. Ik heb wel echt stappen daarin gezet.

En nee het is dus eigenlijk geen specifieke reactie waardoor ik dat denk, hij reageerde er eigenlijk heel normaal op. Het is denk ik meer dat ik ergens ook gewoon bang ben dat hij z’n interesse verliest en ik dan probeer te bedenken waar dat door kan komen. Ik voel me ook best kwetsbaar omdat ik juist zo erg mezelf ben geweest. Zo van als ie mij niet leuk vindt is dat echt om wie ik ben. Maar ja, dat kan ook gewoon, je kunt gevoelens in die zin uiteindelijk ook niet afdwingen. Lastige is dat we elkaar komende weken lastig kunnen zien en hij is ook super druk met werk waardoor het ook logisch is dat ie wat minder appt. Maar ik zie dan meteen spoken, haha.
En tegelijkertijd kán het ook gewoon echt zo zijn dat hij z’n interesse verliest en daar kom ik heus ook wel weer overheen enzo. Ik wissel echt heel erg tussen die negatieve gevoelens en het gevoel ‘ja oke graag of niet en als ie nu afhaakt ja his loss, ik ben heus hartstikke leuk’

Dus ja op zich, hoe dit ook afloopt, ik heb wel echt stappen gezet (een jaar geleden had ik het nooit gedurfd) dus moet dat ook maar vooral proberen vast te houden. En eens wat minder piekeren en doemdenken, want ongeacht wat er gebeurt heeft dat gewoon nul komma nul zin, haha.

3 likes
#1305

Nou om mezelf even te quoten. Mn onderbuikgevoel klopte toch. Kreeg een bericht dat ie niet hetzelfde voelde als ik. Hij vindt van alles aan me leuk en had gehoopt dat het gevoel nog wel zou komen, maar dat gebeurde niet. Snap dat echt niet hoor want uit hoe hij deed en wat hij tegen me zei leek t altijd of we echt wel gewoon op Ă©Ă©n lijn zaten en dan nu ineens dit? Alsof het ‘m ineens toch allemaal benauwt ofzo. Ja misschien was ik soms wat overenthousiast maar daar ging hij dan net zo goed in mee.

Gatverdamme heb echt geen oog dichtgedaan zowat vannacht behalve heel kort en toen droomde ik uiteraard over hem. Heb echt een knoop in mn maag, misselijk en onrustige ademhaling. Verder speel ik in mn hoofd vooral de dingen af die hij zei waardoor ik dacht dat ie me toch wel echt leuk vond, om mezelf nog even verder te kwellen.
Nouja ik kom hier ook wel weer overheen en zolang was het allemaal nog niet aan de gang, maar het is gewoon zo kut want ik vond hem echt leuk, we leken zo goed bij elkaar te passen en ik voelde me zo op mn gemak :frown:

5 likes
#1307

Knuffel voor jou :heart:

1 like
#1308

Sorry dat ik hier zomaar kom binnenvallen als meelezer
 De laatste paar dagen (heb sowieso altijd met een nieuw jaar dat het me een onrustig gevoel geeft) voel ik me gewoon zo rot en ik vind het lastig om te duiden waar het nu precies door komt. Nergens zin in, duik het liefste terug mijn bed in, maar als ik dat doe voel ik me alleen maar slechter, ik heb het gevoel dat niemand op mij zit te wachten en hoewel ik weet dat ik het niet zou moeten doen, vergelijk ik mezelf momenteel ook te veel met anderen. De laatste tijd denk ik veel na over vriendschappen en vind ik het steeds rotter dat initiatief vaak bij mij ligt. Dat is ook niet eerlijk, want tot een jaar geleden was ik zelf heel afwachtend en durfde ik mensen niet zo goed uit te nodigen voor dingen.

Ik denk dat ik mensen toch graag het liefste een beetje op afstand hield en ze niet echt de kans wilde geven om me beter te leren kennen - dan konden ze me tenminste ook niet afwijzen. Eigenlijk gaf ik ze de kans niet om dat te doen. En die gedachte maakt me gewoon heel verdrietig. Van mijn zestiende tot twintigste ben ik behoorlijk ziek geweest (mentale klachten) en de laatste tijd sta ik (net als bij bovenstaande een beetje) steeds meer stil bij wat ik daardoor gemist heb - feestjes, daten, studentenleven, uitgaan, etc. Vind dat gewoon zo frustrerend en pijnlijk en heb niet echt mensen met wie ik dat kan bespreken (en kan op internet ook niet echt hier verhalen over vinden).

Sorry voor de hele klaagzang :frowning:

#1309

Wat naar dat je je zo rot voelt! Ik kan je gedachten volgen, maar wees niet te hard voor jezelf. Dingen zijn ook nou eenmaal gegaan zoals ze zijn gegaan, ik zou je vooral proberen te focussen op toekomst en hoe je dat zou willen. En het is naar dat dingen uit het verleden aan je hangen, dat is ook begrijpelijk. Ik herken het ook wel een beetje, ik ben vaak nog verdrietig over destructieve dingen uit mijn verleden waarover ik heel hard naar mijzelf kan zijn en mezelf veroordeel. Maar ik kan het niet veranderen, slechts lessen eruit trekken. Soms denk ik er ook over om er nog hulp voor te zoeken, maar die drempel voelt te hoog en dan denk ik ook weer van ik kan het wel zelf, ik moet gewoon doorgaan. Wees lief voor jezelf! Deze tijden zijn sowieso al niet makkelijk, en je gevoelens mogen er gewoon zijn <3

5 likes
#1310

Pfff mijn relatie gaat echt klote, ik heb het gevoel niet begrepen te worden en als ik het aankaart dat ik me niet goed voel in onze relatie krijg ik ‘ja maar ligt het aan de wereld of aan mij?’ En heel defensieve antwoorden ipv dat we er een constructief gesprek over kunnen hebben. En hij komt er ook nooit op terug of start er een gesprek over, dus voelt zo erg als trekken aan een dood paard :disappointed:

3 likes
#1311

Ik voel me al een hele tijd heel slecht: enorm moe, depressief, onzeker, en alsof mijn hoofd nog maar op 20% capaciteit draait. Nu heb ik recent te horen gekregen dat ik de ziekte van Hashimoto heb wat dit waarschijnlijk allemaal verklaart. En dan te bedenken hoe gefrustreerd ik op mezelf was en dacht dat ik gewoon lui was en me aanstelde :grimacing: Ik kan niet wachten tot de medicatie gaat aanslaan want dit is echt ellende. Lig nu alweer half in coma op de bank na een bezoekje aan de supermarkt. Maar dus even een tip: als je dit soort klachten hebt (+ altijd koud, onverklaarbaar veel aankomen, haaruitval, verandering van je stem), laat je schildklier checken. Je weet maar nooit :man_shrugging:t3:

2 likes
#1313

Ahh wat kut is dat zeg, jullie zijn al vrij lang samen of niet? Lijkt me echt heel lastig dat er echt geen goed gesprek over te voeren is met hem dan. hoop dat hij er toch over wil praten, alleen maar het gevoel hebben aan een dood paard te trekken werkt natuurlijk niet. Heb verder geen advies maar sterkte en hoop dat jullie eruit komen :hugs:

1 like
#1314

We zijn bijna 6 jaar samen inderdaad, en hebben ook wel een moeilijke periode achter de rug met eerst het overlijden van mijn vader anderhalf jaar terug en daarna nog ons huisdier (was echt zijn maatje). En over emoties praten was nooit al zijn sterkste punt. Maar merk dat hij zich nu heel erg in de slachtofferrol dompelt en ondertussen zelf geen professionele hulp wil zoeken. Ik heb besloten dat ik zelf deze week de huisarts ga bellen, dat ik graag met de poh ggz een gesprek wil om te proberen mijn gedachten wat te ordenen. Gisteren wel een iets meer oké gesprek met hem gehad er over nadat ik dit aankondigde maar alsnog geen idee hoe we uit deze situatie moeten komen.

Dankje voor je lieve bericht iig :heart: en ik hoop t ook.

#1315

Kan weer eens niet slapen van de stress. En dan werk ik nog niet eens
 Vind het allemaal zo niet leuk meer, ik probeer echt happy en vrolijk te doen maar dat kost echt tering veel energie.

#1317

Ik heb zoveel fysieke stressklachten. Het begon na een aanvaring met een werkgever die me onder druk zette, wat nu al een week niet meer ter sprake is. ik heb bijna de hele tijd ademnood en drang om te gapen (wat bijna nooit lukt). En ik snap niet waar het vandaan komt. Want er is niks meer wat ik als stress interpreteer en ik mag juist weer wat meer mijn werk doen door de versoepelingen. Ik hoop maar dat het snel weggaat, ik slaap er ook slecht door.

1 like
#1318

Fijn dat jullie er in ieder geval een beetje over hebben kunnen praten, hopelijk een opstapje voor een verder gesprek. En kan nooit kwaad eens te praten met de poh ggz. Hoop dat t je helpt :hugs:

1 like
#1319

Heeft iemand ervaring met cognitieve gedragstherapie en/of hulp bij rouwverwerking?

Ik moet g-schemas invullen maar ik weet echt niet wat ik meemaak op een dag om zoiets in te vullen?ik vind de voorbeelden ook niet echt helpend.
Ik heb echt spijt dat ik hulp heb gevraagd bij de huisarts en nu dus bij de ggz loop vanwege somberheid/depressie en rouw (moeder 1,5jaar geleden plots ziek geworden en heel snel overleden) wil ermee stoppen

2 likes